7 dagen en een uur

Cijfers zijn voor mij belangrijk. Ze ordenen de wereld. Zonder cijfers ben ik mijn oriëntering kwijt. Cijfers tonen aan mij de werkelijkheid : hoe groot iets is, of hoe lang iets duurt. Wanneer het eindigt. Cijfers tonen altijd grenzen en soms lijkt het wel alsof ik die grenzen nodig heb.

Het oneindige is niet aan mij besteed. Eeuwig leven bijvoorbeeld. Dat lijkt mij ontzettend lang. Daarom denk ik dat eeuwigheid cijfers uitsluit. Want eeuwigheid kent geen grenzen. Cijfers hebben geen waarde meer als ze oneindig zijn. Daarom denk ik dat wie oneindig rijk is geen plezier meer heeft aan materiële zaken, want als alles toch zomaar kan valt het verlangen stil.

Deze morgen dacht ik : de vakantie duurt 7 dagen en 1 uur. Best wel gek, dat ene uur meer. Met dat ene uur meer kan ik natuurlijk van alles doen : een half uurtje meer slapen bijvoorbeeld (restwaarde : nog een half uur). Nog lekker veel lezen.

Maar meer dan dat ene uurtje zijn natuurlijk de 7 dagen. En die lijken voor mij een eeuwigheid. 7 dagen niet naar het werk. 7 dagen geen verplichting om om half zeven op te staan. 7 dagen de tijd om lekker te koken, om te lezen. 7 dagen om te sporten, om te genieten van het liefje. 7 dagen. Daar kan je toch al heel wat mee doen : 7 dagen ! Een hele wereld scheppen !

Mijn ambitie is groot met deze 7 dagen.

Oneindig veel leuks wil ik doen !

Lang leve Sophie !

"Het ruikt hier zo lekker", zei manlief toen hij binnenkwam.
Geuren van kaneel en nootmuskaat vulden de keuken.
"Wortelcake" zei ik, dankzij Sophie !

Wortelcake - ik had het al eens gemaakt maar niet zo lekker - is pas het begin. Want volgende week - lang leve de vakantie ! - wordt het cake met geitenkaas.
Ik heb er nu al zin in !

Sophie Dudemaine, de cakes van Sophie, Fontaine uitgeverij.

Solo boter

Nu en dan begon mijn moeder met een dieet. Ik was de jongste en wist nauwelijks waarover het ging, want 'overgewicht' was thuis een niet te begrijpen zaak. Toch niet als je kind was. Mijn vader bijvoorbeeld, die had meer dan een paar porties overgewicht. Na de maaltijd keek hij verlekkerd de rest botersaus en at die zonder schuldgevoel op.

Hij was ook de man die vond dat er na het eten iets 'zoets' moest zijn. Als het nodig was, stapte hij daarvoor in z'n auto en reed naar verre - de beste ! - banketbakkerijen en kwam thuis met taart of marsepein. "Zoet" was bij ons een familiewaarde.

Mijn verste herinneringen betreffen trouwens de sneukelman*. 1 keer per week kwam bij ons een man op bezoek en die stalde allerlei lekkers uit op de salontafel. Wij kozen een voor een iets (of waren het onze ouders ?) en het snoep werd op verrekend en in de 'snoepkast' gestopt.

Ja, wij hadden een snoepkast. Sommige mensen hadden misschien wel een broodkast of een drankkast, wij hadden een snoepkast.

Met sleutel trouwens, "om de kinderen tegen zichzelf te beschermen", maar dat was maar een 'foefje', want het lag in de traditie van de kinderen dat het omzeilen van het slot van oudere op jongere werd aangeleerd.

Maar goed, mijn moeder ging nu en dan wel eens op dieet en wel om onverklaarbare redenen. In mijn kinderogen was ze immers nooit dik en naar normen van toen ook al niet. Ik ben immers opgegroeid in een tijd dat het woord anorexia niet bestond en men ervan uitging dat maat 38 de maat van modellen was, wat trouwens niet slecht zou zijn.

In tijden van dieet sloeg mijn moeder massa's sla en wortels en tomaten in. Ze maakte de - nog niet de mode - beste broodjes en at massa's rauwe groenten. Omdat ik echt te klein was om te snappen hoe dat nu in zijn werk zat, legde ze een pak Solo op tafel en zei : dit is eraf. Moeder kocht toen nog grote pakken Solo, van 1 kg.

Zelfs toen begreep ik het niet echt, want waar was die kilogram dan naar toe ?

Laatst was ik in de supermarkt en zag pakken Solo liggen. Ik moest denken aan mijn moeder én aan het dieetregime bij ons thuis. En opnieuw dacht ik : waar zijn die kilo's eigenlijk naartoe ?

Ik bedoel, als je zoveel kilogram vermagert, waar zijn die dan ? En bestaat er niet zoiets als een wet van behoud van massa (of is het materie) ?

Omdat mijn liefje een goede exacte wetenschapper is, vroeg ik hem wijzend naar de kilo's Solo : waar zijn onze kilo's naartoe ? Verbrand, zei hij. En het zit het met behoud van .... vroeg ik door. Die kilo's zitten in de lucht. Koolstof.

Nog altijd snap ik er niets van. Had ik maar beter opgelet in de les fyscia !
In mijn fantasie zie ik nu overal pakjes Solo in de lucht vliegen.

* sneukelen is het zuidwestvlaams voor snoepen. Ik heb het woord echter al lang niet meer gehoord, maar ik woon dan ook niet meer in West-Vlaanderen... In West-Vlaanderen kunnen bepaalde woorden 30 km verder al helemaal anders of niet gebruikt zijn...

zondeval ?

Onze queeste naar een 'fit en gezond' leven gaat door. Dus blijven we lekker gezond eten, wordt vrijdagavond baantjes-zwemavond en hebben we zaterdag flink doorgestapt bij de 8 km wandeling vol hellingen.

Flink is dat van ons !
Maar de weegschaal die ons meestal beloont met een lager cijfer, is de hele week stom gebleven.
Geen grammetje af. Oftewel : geen 100 gram af. Want ze weegt per 100 gram.

Nu zijn er mensen die zeggen dat dat niet gezond is, elke dag op de weegschaal. Tja. Zeg dat maar aan ondergetekende die gek is op cijfers. (calorieën, kilometers, maximale hartslag, fatburn, stopwach)

Hoe dan ook, op zondag hebben we NIETS gedaan. GELUIERD.

Tot manlief zei : zou ik niet even naar de bakker gaan ? Taart kopen ?

Mijn standaardantwoord is dan : breng de verleiding niet binnen !

Maar 8 dagen stilzwijgen van de weegschaal had zowaar mijn geduld uitgeput.

Doe maar ! antwoordde ik gezwind zonder twijfel.

6 stuks had hij bij : mattetaart, notentaart en nog iets met vanillepudding.

De frustratie was zo groot dat wij het allemaal gedurende de hele dag naar binnen werkten.

Als ik morgen een kilo zwaarder ben : nou ja ! Dan is het zo ! Dan zal ik nog méér kilometers lopen, nog méér sporten en ... 'nooit meer zondigen'. Ik geloof dat ik al schuld aan het belijden was voor de zonde, berouw uitsprak voor het gebeurde !

Deze morgen stond ik op de weegschaal. 800 gram minder.

Ik gaf het ding een trap op z'n kont : werkte het wel ?

Ja hoor : opnieuw hetzelfde cijfer.

Moraal van het verhaal : Kom in opstand tegen de tiranie van de weegschaal !

PS : voor alle zekerheid vandaag toch een longrun gedaan...

Leve de vrijheid !

Heerlijk boek, "Leve de vrijheid" van Tom Hodgkinson. Deze auteur met passie voor de middeleeuwen propagandeert het niets-doen. De ondertitel van zijn boek is dan ook "Hoe ontkom ik aan de cultuur van het moeten ?" Volgens Hodgkinson is zijn we helemaal niet vrijer dan pakweg enkele eeuwen, of zelfs vele eeuwen geleden. Integendeel, we zijn slaven van instituten, overheden en multi-nationals en onze slavernij uit zich in verveling, eenzaamheid en depressie. Eerst moeten we hard werken om vervolgens continu verleid te worden om ons geld terug uit te geven of het gevoel opgedrongen te krijgen dat we niets voorstellen zonder dit of dat. Onze consumptie maakt ons tot slaven.

"In de huidige situatie zijn we, als we niet werken, bezig met consumeren. We komen de fabriekspoorten uit en storten ons loon bij de supermakt rechtstreeks terug naar het systeem". (p. 16).

Hodgkinson is zelf van de stad naar het platteland verhuisd en werkt er minimaal : dwz zijn loonarbeid is minimaal, want hij houdt van zijn tuin en de groenten die hij verbouwt.

Hij droomt van een samenleving van gilden en ambachtslieden, van zelf voorziende kleine gemeenschappen die vieren en werken met elkaar, waar handenarbeid het onpersoonlijke van machines vervangt.

Nu en dan is het bijna vertederend om deze goed opgeleide bijna 40er te zien dromen. Hij verkondigt zijn droom met vuur en passie en beleeft hem zo vaak mogelijk in de kroeg van zijn dorp. Terug in de tijd, lijkt zijn leuze wel, want de industralisatie en de verhoogde consumptiecultuur heeft ons niet verder gebracht.

Het is goed dat er nog mensen zijn die onze jachtige kapitalistische consumptiecultuur in vraag stellen en afgoden als carrière en geld durven te ontmaskeren. Op tal van punten geeft hij te denken. Nu ik net een nieuwe auto gekocht heb - en dat is best duur - moest ik toch even opkijken bij volgend citaat, al heb ik er zo mijn twijfels bij.

"Als je het gevoel hebt tijd te tekot te komen, ben je een gemakelijke prooi voor producten warvoor wordt geadverteerd met beloften van tijdsbesparing, van werkbesparende dingen. De auto bijvoorbeeld bespaart op de lange duur geen tijd. Ivan Illich heeft eens uitgerekend dat, als je alle tijd die je aan een auto besteedt optelt, inclusief de ritujes naar de garage en de tijd die je kwijt bent met geld verdienen voor brandstof en auto-onderhoud, en dat deelt door het aantal gereden kilometers, je gemiddelde snelheid acht kilometer per uur is. Met de fiets zou je sneller zijn. Snelheid vreet, paradoxaal genoeg, je vrije tijd op. Dus als je tijd wil besparen, onderwerp je dan niet langer aan de kloktijd." (p. 96)

Dus toch maar met de fiets ? Als ambtenaar word ik er nog voor betaald ook, maar 30 km heen en terug door weer en wind ? Ik ben nog net geen Tom Boonen !

Tom Hodgkinson, Leve de vrijheid, Hoe ontkom ik aan de cultuur van het moeten, Meulenhof 2007

bedrijfspsycholoog

Op één van mijn vorige jobs had het diensthoofd het illustere idee om een bedrijfspsycholoog in huis te halen. Ons diensthoofd was een intellectuele pragmaticus : juiste kennis leidt tot juist of beter handelen. Dus was het de taak van de psycholoog om de groepsdynamica in ons team naar wetenschappelijk te bestuderen en zien waar de knelpunten zaten en waar het goed ging.

Een half jaar lang vertoefde de man in onze omgeving, tot hij ons allen samen uitnodigde voor een gesprek. Hij deelde ons mee dat hij met zijn onderzoek stopte, zonder conclusies.

"Ik heb zoveel gezien en geregistreerd dat het een bom zou zijn als ik het aan jullie zou voorleggen", zei hij.

Ons diensthoofd schudde het hoofd en vroeg om toelichting. "Machtsconflicten, machtsmisbruik, manipulatie, ...." en zo ging het lijstje verder.

Plots leken blanco papieren (om nota te nemen) bijzonder interessant, want niemand keek nog op, iedereen was plots geweldig geïnteresseerd in de lijntjes en de kwaliteit van het papier.

Ik had daar een tijdelijke job en was er helemaal niet belangrijk, dus voelde ik mij niet zo geviseerd. Toch keek ik ook niet op. Tenslotte had ik de indruk dat wij een hardwerkende, enthousiaste, eerlijke, 'gezond verstand's-ploeg waren. Macht, manipulatie, "etter" (want dat woord gebruikte de bedrijfspsycholoog ook), ik wist niet wat ik er mij moest bij voorstellen.

Toch heb ik er één ding uit geleerd : soms is het beter dingen niet te weten, laat staan ze te onderzoeken. Als er morgen ooit iemand op het idee komt om een bedrijfspsycholoog in te huren voor een dergelijk onderzoek, dan zal ik dit zeker proberen tegen te houden.

Soms zie ik wel dingen waarvan ik denk : jongens toch ... Ik zie ook wel de schijnbaar onzichtbare processen op ons werk.

Maar eerlijk gezegd wil ik daar nooit echt diep op ingaan. Wie weet wat ontdek ik nog.

Laat mij maar de illusie !

flauw ?

Toch nog een berichtje over het lopen en ook een beetje in de hoop dat iemand het mij kan uitleggen. Zo'n chip registreert je 'begin' en je 'einde' en dit om volgens de organisatoren geen 'kostbare minuten bij de start te verliezen'.
Ik geef graag de eer aan de snelle lopers en sta daarom niet vooraan, zelfs niet in het midden.
Toch was ik in de war toen ik bij de uitslagen in het Belang merkte dat er een verschil van maar liefst 4 minuten op hun rekening zat en die van mijn stopwach. In nog kleinere letters zag ik dat de 'netto'-tijd via internet zou gegeven worden.
Mijn nettotijd was 2 seconden meer dan die van hen, dus meer dan redelijk. Ik klok immers pas af als ik werkelijk de eindmeet gepasseerd ben.
Maar nu blijkt dat de classicifatie én de snelheid wel berekend wordt op de brutotijd. Dus de tijd die ik gelopen heb + de tijd dat ik gewacht heb aan de startlijn, want de start ging om evidente redenen (duizenden lopers !) 'in blokken'. In mijn geval dus een verschil van 4 minuten !
Is dat normaal, dat ze voor rangschikking en snelheid brutotijd rekenen ?

update (overgenomen uit Runnersweb)

De Association of Road Racing Statisticians (ARRS) heeft bekend gemaakt dat men voor de statistieken gebruik zal blijven maken van brutotijden, niet van geregistreerde nettotijden.In loperskringen leidt dit onderwerp als jarenlang tot heftige discussies. Uit polls blijkt dat een meerderheid de uitslagen van evenementen liever ziet opgemaakt op basis van de zuivere looptijd ofwel de nettotijd. Die kan met gebruikmaking van een chip aan de loopschoen voor iedere individuele deelnemer worden geregistreerd. De brutotijd is een optelsom van de looptijd en de wachttijd die na het startschot verstrijkt tot de deelnemer de eerste chipmat overschrijdt. De ARRS motiveert het standpunt met de stelling dat een uitslag op basis van brutotijden recht doet aan het feitelijke wedstrijdverloop en een afspiegeling is van de volgorde van binnenkomst.

Dwars door Hasselt

Het was weer geweldig en ik heb veel bijgeleerd. Omdat ik ziekjes was stelde ik mijzelf als doel om rustig te lopen, de MP3 speler in de oortjes en enkel en alleen mijn eigen snelheid te lopen.

Het resulteerde opnieuw in een besttijd die een halve kilometer per uur hoger lag dan de wedstrijd vorige week. Dus ben ik meer dan tevreden. Ik was ook helemaal niet moe en voel nog altijd niets van de wedstrijd.

Ooit heb ik zo eens een schitterend examen gedaan. Ik was zo zenuwachtig dat ik de prof een "F" vroeg. Die man ging er gelukkig niet op in en zei : we zullen beginnen met die F maar beantwoordt toch maar de vragen. Het resulteerde in een dubbele A. Ik was zo op mijn dooie gemak omdat ik toch niets te verliezen had dat ik in discussie durfde gaan (filosofie). Uiteraard had ik dat te danken aan regelmaat van studeren (braaf studentje !).

Hetzelfde is vandaag gebeurd. Zo erg bewust dat ik toch niets kon verliezen heb ik mijn beste tijd ooit gelopen.

Voorlopig hebben het liefje en ik wel even genoeg van wedstrijden en willen we het even beperken. Het lopen zelf kan ik niet missen. Als ik twee dagen niet gelopen heb ben ik zo onrustig dat ik gewoon weg naar buiten moét, weer of geen weer. Om verveling tegen te gaan loop ik per week 1 korte loop op snelheid, eentje van een gemiddelde afstand en één 'long run' voor uithouding. Ik verplicht mezelf nog altijd tot looprustdagen, uit pure schrik dat ik mezelf anders blessures loop. Misschien mag ik na een jaar lopen wel iedere dag lopen. Tenslotte ben ik nog altijd maar een beginner (april 2007 : eerste keer 3 minuten een ramp !).

Moet ik een loopblogje beginnen ? Soms vraag ik mij dat af. Het komt er wellicht niet. Omdat ik nog andere passies heb zoals lezen bijvoorbeeld. En daar wil ik best ook 'mijn ei' over kwijt.

Voor de niet-liefhebbers van lopen kan ik dus alvast zeggen dat ik wat 'kalmer' zal zijn met mijn loopenthousiasme. Of het wordt toch een tweede blog !

waar blijft die energie ?

Met collega G. en K., beiden "gediplomeerd in L.O.", en O., gespecialiseerd in atlektiek had ik vandaag een sterk gesprek. De laatste drie maand ben ik meer dan tien kilo afgevallen (flink hé), eet ik alleen nog maar gezond en mijd ik alle suikers, train ik op zeer regelmatige basis én ga ik rond tien (jawel !) al onder het dons. Met al die inspanningen en gezond leven had ik als allerlaatste toch wel vermoeidheid verwacht.
Ik heb wel meer energie, maar dat is hoofdzakelijk na het lopen. Wanneer ik s'morgens uit het bed moet of er een lange dag voor de boeg is, lijk ik niet sterker of fitter dan mijn collegas-snoepers-asportivo's. Wat een teleurstelling !
Mijn gediplimeerde-motivators-voor-sport wilden mij nog troosten met het feit dat ik er 'toch heel goed uitzie' maar het wou niet lukken.
Tot collega O. (de atletiekspecialist dus) nuchter zei : wie loopt wordt moe.
Zo simpel is dat.

Vandaag is de bevestiging voor Dwars door Hasselt per post toegekomen. Ik kan mijn borstnummer en chip halen voor de loop. Manlief heeft besloten om ook mee te lopen, 3 km samen met onze R. Knap !
"Dwars door..." is een soort volksevenement waarbij het lopen geheel en al feestelijk wordt ingekleed. Ik ben er klaar voor wat training betreft, maar het lichaam is langzaamaan oververmoeid aan het raken van de combinatie kilometers & trainingen opdrijven, plus herfst- en andere kwalen en kwaaltjes.
Toch wil ik er bij zijn, al is het maar om het zalige gevoel naderhand.

Salsa !

Cumbia ? Beauté... en wat is het nog allemaal. Vandaag liep de Salsa helemaal niet lekker. Voeten over elkaar, manlief zus, ik zo, wat klonk het allemaal ingewikkeld. Salsa is anders wel een heerlijke dans. Je zou op slag nog verliefder worden op je partner want de passie spat er bij momenten van af.
Maar niet vandaag. Want we wisten beiden niet meer waar we het hadden, waar we elkaar moesten vinden, met als gevolg dat het meer trekken en sleuren was dan iets anders.
Waar blijft die passie van de salsa ?

Oefenen oefenen oefenen Kaat !



Zoals het hier gaat is het natuurlijk wishfull thinking ! Maar de muziek zegt alvast iets over het snelle (!!!) ritme.

allerlei microbes

Allerlei microbes in het lichaam. Zoals de wedstrijdmicrobe. Het liefje en ik hebben beiden een wedstrijd gelopen zaterdag. Ik haalde er meteen een 'besttijd'. Ik zag de wedstrijd als een combinatie van een gewone training, het opdoen van wedstrijdervaring en het leren omgaan met stress. Mijn lopen heeft sowieso veel van doen met het leren omgaan met stress en het 'laten gaan' van stress. Lopen is immers enorm déstresserend.
Naar verluidt schrijven sommige dokters hun patienten looptraining voor om om te gaan met stress of depressie. Gelukkig lijd ik niet aan het laatste, maar lopen maakt me wel gelukkig. Wanneer ik thuiskom van een loopje voel ik mij altijd 'happy'.

Lopen versterkt ook het zelfvertrouwen. Iedere keer wordt er een stukje (een afstand) 'veroverd'. Tenslotte leert lopen mij ook om goeie maatjes te zijn met mijn lichaam. In zowat alle boeken staat dat je moet 'luisteren' naar je lichaam en dat leer ik echt wel door het lopen. Zo is het voor mij nog altijd belangrijk dat er hersteldagen zijn.
Tijdens mijn eerste wedstrijd vond ik geen eenheid tussen lichaam en geest, vond mijn ademhaling niet het juiste ritme en dus ook de benen niet. Het is boeiend om te zien hoe ik gisteren 'verstandiger' gelopen heb : niet te sterk gestart maar ook niet te bang, niet panikeren als het even slecht gaat maar misschien net iets rustiger gelopen, de steile heuvels met kleine stapjes genomen.

Toch moet ik nog veel leren, heel veel. Thuis loop ik immers nog altijd regelmatiger en wellicht ook gezonder. Ondanks de 'verbeterde' prestatie voel ik dat ik het gisteren nog niet echt goed gedaan heb, waarmee ik het niet heb over snelheid. Aan snelheid ben ik nog lang niet toe.
De afstand was een makkie, maar mijn lichaam voelt zich vandaag niet zo tevreden over wat ik gisteren gedaan heb.
Mij laten opjagen door anderen ? De lat te hoog gelegd ? Hoe dan ook, vandaag was het, geheel tegen mijn zin, in inactief dagje. Dat was lichtelijk frustrerend. Het liefje deed gezwind intense crosstraining van een uur. Gelukkig kan ik daar al beter mee om. Mannen hebben meer spieren. Waarschijnlijk zal hij met evenveel training altijd beter zijn.
Dus veel geleerd de laatste (loop-)dagen. Mooi meegenomen !

Lucia

Ik zal ze missen, Lucia. Oftwel Galathée de Pompignac. In het boek dat ze schrijft voor haar kind, vertelt ze over haar Grote Liefde, maar ook over de ontgoocheling en de dwingende realiteit. Liefde overwint niet alles. En in de liefde zijn veel illusies.

"Een boek maakt veel goed", las ik onlangs. Terwijl het buiten guur weer is en ik nog enkel buitenkom om te lopen (die andere passie), was het heerlijk schuilen in het 18de eeuwse Italië en Amsterdam. Lucia's leven wordt getekend wanneer ze als jong meisje de pokken krijgt. Gedaan schoonheid, gedaan de kans op een vol leven. Van haar 'tante' leerde ze al dat het voor vrouwen enkel en alleen op schoonheid en reputatie aankomt, dat dit alles continu bevochten en bestreden wordt.

Lucia leert leven met haar 'gebrek'. Het maakt haar tot een sterke vrouw die uiteindelijk wél bemind wordt.

In het boek staan prachtige dingen over de liefde en hoe mensen ermee omgaan. Zoals sommige mensen hun hele leven wachten op hun ene liefde en ondertussen blind zijn voor wat zich aandient onderweg. Hoe ze bemind willen worden en pas laat ontdekken dat het begint met beminnen.

"Een vrouwenboek", zegt mijn echtgenootje als ik hem vertel over het boek. Ik lach. Is liefde en mijmeren over de liefde enkel voor vrouwen ?

Even later zegt hij evenwel : "laat het eens zien, dat boek ?".

Wie weet leest hij het straks toch en kan hij evengoed genieten. Want liefde, dat kennen we.

A. Japin, Een schitterend gebrek, Arbeiderspers, 240 blz.

Dankje T., voor het mooie geschenk !

'k zie u gerne, 't is ma da ge 't weet

Omdat ik zo verliefd ben op mijn liefste.
En omdat ik van "de wim" hou natuurlijk !