Verwende kinderen

is de titel van de intro in weekend Knack. Lene Kemps vertelt er over Home Mama en de kinderen - twintigers - die helemaal niet meer weg willen.

Als grote schuldige wijst de schrijfster (Sally Koslow) uiteraard naar de barre economische situatie, maar vooral naar zichzelf en de andere babyboomouders. Naar de generatie die geen autoriteit aanvaardde en er nu ook geen wil uitoefenen. De ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven, en liever de beste vriend zijn dan de boeman. Ze hebben hun nakomelingen verwend met alle beste bedoelingen. Hun kinderen kregen privéleraars en therapeuten om hen voor te bereiden op de echte wereld. Maar ze moesten nooit de wasmachine aanzetten of de tafel dekken. Ze kregen computerspelletjes en dvd's omdat hun ouders zo hard werkten, maar zelf moesten ze amper iets doen. (...)

Ik zie het dagelijks en het is punt van veel discussie. De beste bedoelingen, echt waar. Maar soms ook ronduit zielig, 'ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven', en kinderen die dat zeer goed weten.

Geen verwijt aan die kinderen trouwens. Ze weten niet beter. Of zoals ik het uit de mond van een 18-jarige hoorde : waarom zou je met de fiets naar school rijden als je ouders je elke dag willen voeren ?

weer een illusie armer !

Onze vorige weegschaal had kuren. Je ging er twee keer na elkaar op staan en er kon een verschil zijn van een kilo of meer. Ik begon me al 3 keer te wegen en onthield dan het tussencijfer. (Manlief koos trouwens consequent voor het laagste cijfer !). Maar als je echt een beetje je gewicht in het oog wil houden is dat natuurlijk nonsens.

Dus kochten we gisteren een nieuwe weegschaal.
Het goede nieuws is dat je je 3 keer na elkaar mag wegen en de display 3 keer hetzelfde cijfer toont.
Het slechte nieuws is dat het cijfer ongenadig 2 (twee !) kilo meer was dan het 'tussencijfer' op onze vorige weegschaal !

Kan ik meteen ook - en dat is maar goed ook - op mijn voeding letten. Geen gefoefel deze keer !

Hier een hoop wijze lessen - voor wie wil afvallen - op een hoop !
Vooral dat van die soep vind ik geweldig, zeker omdat ik sowieso al een soepfan ben !

Take me to the moon

Mijn mond valt niet gauw open, maar toen ik mijn eerste wandeling door het centrum van Lissabon maakte wist ik niet wat ik zag : een gigantische lift tussen twee straten door ! De lift staat niet in een gebouw maar is een constructie op zich, gebouwd door een leerling van Eifel. Het verbindt het lager gelegen deel van de stad met een hoger gelegen gedeelte. Voor als je het niet ziet zitten om al die trappen te doen. Er is wel eens gezegd dat deze lift je naar de maan brengen kan !

Verliefd op een auto uit de jaren 50

Vandaag werd ik helemaal vrolijk van de tentoonstelling in het Museu do Design (Lissabon) in het centrum van de stad. Ik passeerde er toevallig en werd vriendelijk uitgenodigd om binnen te gaan. Waarom niet ?, dacht ik, en mijn nieuwsgierigheid werd meer dan beloond.

Helemaal vrolijk werd ik van deze auto : een BMW Isetta uit 1959. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er ooit al voorheen eentje heb gezien, maar 't is wel de max ! Ik moest wel even heel erg mijn best doen om uit te vissen hoe je in zo'n autootje geraakt !

MUJI !

Ha ! Een Muji filiaal in Lissabon ! Prachtige dingen hebben ze er : sober, minimalistisch, praktisch ! Het lijken wel allemaal designobjecten ! Ik heb me laten gaan aan een bag-in-bag om mijn handtas wat orderlijker te maken, maar het liefst had ik er ook nog heel wat andere dingen gekocht ! Gelukkig is mijn valies (en het gewicht !) beperkt ! Alsook de financieën natuurlijk !

Spijtig dat er geen Muji-filiaal meer in België is, er was er ooit eentje in Brussel, maar dat heeft niet lang geduurd. In Groot-Brittanië zitten ze dan weer met een online-shop maar omdat het om kleine spullen gaat swingen de verzendkosten gewoon de pan uit.

Dus : Muji come back to Belgium !

Klassiekers - deel 4 - The Old man and the Sea

Dit is een titel die wellicht in het collectief geheugen van velen ligt. Of je kent de titel van de Cd van Ozark Henry. Idem dito met Hemmingway, veel van gehoord maar ooit iets van gelezen ?
Ik had dan ook hoge verwachtingen over dit boek. Het kon echter niet saaier zijn. Het verhaal gaat over een oude visser die 84 dagen lang niets vist. Alle andere vissers kijken hem meewarrig aan : de man van het ongeluk. Tot hij uiteindelijk toch de vangst van zijn leven binnenhaalt.

Het hele boek lang gaat het over hoe de vis gevangen wordt, het dobberen op de zee en het noodlot dat hem wacht : omdat de vis te groot is om in zijn boot te laden sleept hij hem mee tot aan de kust. Tegen dat het zover is blijkt hij enkel nog het geraamte over te hebben.
Het boek is uitgekomen na de oorlog en kan symbolisch opgevat worden als iemand die kost wat kost zijn leven aanvaardt zoals het is, ook al overkomt hem enkel maar ellende.

Saai, saai en nog eens saai, maar we doen moedig verder met 'De Klassiekers' !

Sneeuwstorm en amandelgeur

Een klein boekje, zo groot als mijn handpalm en dus ideaal om mee te nemen op reis. Omdat er van Camilla Läckberg al heel wat boeken zijn verfilmd en de skandinavische thrillers meestal van goede kwaliteit zijn, had ik goede hoop.

Läckberg schrijft vlot, maar daar houdt het voor wat dit boek betreft ook op. Origineel is het niet : er is een familiereünie op een eiland waar verder niemand anders is. In dit gezelschap is er toevallig iemand van de politie. Afgesloten van de wereld moét de moordenaar zich wel in het gezelschap bevinden.

Nu zou deze al te veel gebruikte setting toch nog enige spanning kunnen opbrengen, maar het plot valt als een pudding ineen.

Maar het was handig, zo'n klein boek, en het was goed geschreven. Het heeft me door heel wat uurtjes 'wachten' geloodst zoals de busreis van meer dan 300 km van Porto naar Lissabon.

Klassiekers - deel 3 - The Great Gatsby

In de rij 'klassiekers' is er opnieuw een boek uit : The Great Gatsby van F.C.Fitzgerald. Dat zijn zo van die titels die ergens in een collectief geheugen bewaard liggen, alsook de naam van de auteur, maar waarover gaat het ? Gatsby is een selfmade rich man die ondanks zijn grote rijkdom zijn liefje uit armoediger tijden niet kan vergeten en geduldig een plan maakt om haar opnieuw te zien. Meer is het verhaal niet, maar wel groots verteld, nu en dan las ik zinnen in het boek die bij wijze van spreken ingekaderd mochten worden.

The Great Gatsby komt (wellicht) volgend jaar ook (opnieuw) als film uit, met Leonardo di Carpo als de exentrieke Gatsby. Klik even op het filmpje en je hebt al een schitterende indruk over het boek (dat natuurlijk beter blijft !).

Voor ons ben je niet verloren

Beste Joachim, 


gisteren ben ik naar je herdenking geweest. Ik denk dat je 't wel mooi zou gevonden hebben, met jouw muziek en jouw teksten. In dit opzicht heb je ons niet verweesd achtergelaten, de liederen en teksten waren  jouw testament. 


Voor de rest zijn wij wel verweesd. Wij zagen je onrust en je lijden. Maar wij zagen ook jouw talent. Wij zagen jou worstelen met het leven en daarin vonden wij kracht. Als jij het zo moeilijk had en toch bleef worstelen, dan was dat een opsteker voor ons. Wij vochten ons eigen gevecht. Niet met jou - want wij weten dat ieder zijn eigen strijd levert - maar wel naast jou. Als kameraden naast elkaar. 


Jij zag veel mooie dingen en had een scherp oog. Misschien is dat de passie van een fotograaf, dat hij ziet wat een ander niet ziet, dat hij het opmerkelijke ziet, het uitzonderlijke, de schakeringen van licht en kleur. Je hield van muziek, literatuur, om dezelfde reden : die schoonheid, dat ritme, daar waar alles netjes klopte. 


Was die schoonheid niet genoeg ? Was de lokroep van de dood zo groot, groter dan wat jij zag, groter dan de liefde en de zorg van mensen om je heen ? 


Soms lijkt het alsof je gewoon maar even slapen bent, moe van de drukte in hoofd en lijf, moe van alles. En dat begrijp ik, dat je zo moe kan zijn, doodmoe, dat alles teveel en te zwaar is. Dat je lang slapen wil, dat het even of zelfs langere tijd niet meer hoeft, maar rijst niet na iedere nacht het ochtendgloren met de belofte van een nieuwe dag, de belofte van 'vandaag misschien' ? Of morgen, of overmorgen ? Of later misschien ? 


We zijn jou verloren. "Je est un autre", schreef je, was je zelf verloren ? 

Niet voor ons. Ik kan en wil het niet aanvaarden. Niemand van ons mag verloren gaan. Want misschien rijst morgen wel die eerste zonnestraal, overmorgen, of later misschien. 

I need another placeWill there be peaceI need another worldThis one's nearly goneStill have to many dreamsNever seen the lightI need another worldA place where I can goI'm gonna miss the seaI'm gonna miss the snowI'm gonna miss the beesI miss the things that growI'm gonna miss the treesI'm gonna miss the sun
I miss the animalsI'm gonna miss you allI need another placeWill there be peaceI need another worldThis one's nearly goneI'm gonna miss the birdsSinging all there songsI'm gonna miss the windBeen kissing me so long.

John Grisham (1)

In de vakantie lees ik graag veel en dat kan thematisch zijn ('klassiekers') of werk van één auteur. Deze vakantie dacht ik de 'lichte' lectuur te vinden bij John Grisham. Heel wat boeken van hem zijn verfilmd, zoals The Pelican Brief, The Firm, The Client en The Accused. 

Ik koos uiteraard voor titels die ik nog niet in verfilming gezien heb. 

De Deal las ik graag en snel uit. Het is gewoon goede vakantielectuur, niet zo meeslepend als Dan Brown, maar toch goed voor een zomeravond in de tuin. De Ontvoering is een regelrechte blaam voor Grisham. Ik kan nauwelijks geloven dat het van dezelfde schrijver komt. Als er ooit een artikel verschijnt waarin zijn auteurschap van dit boek betwijfeld wordt, geloof ik het meteen. Het is ronduit een slap verhaal zonder zelfs een degelijk plot. De Gevangene is ook al een a-typisch Grishamboek : ditmaal brengt de auteur verslag uit van een onterecht ter doodveroordeelde man. Het is ongelooflijk te lezen hoe in de twintigste eeuw in 'The land of the free' het mogelijk is dat men zo incompetent en zonder echt bewijs iemand ter dood veroordeelt en alle tegenbewijs naast zich neer legt. Het boek geeft de lezer ook een kijk in het gevangenisleven van een ter dood veroordeelde. Ik las het boek met steeds grotere verbazing. Uiteindelijk is Ronnie Williamson vrijgesproken in 2001, maar zat reeds vanaf 1982 in de gevangenis.  Hij is het nooit meer te boven gekomen. 

 Op de boekenplank ligt nog te lezen : Het Vonnis en De Partner. Ik heb er goede hoop op, omdat deze boeken meer als typische Grishamklassiekers gekend zijn. 

The Dark Night Rises

Met jong volk in huis doe je al eens iets wat je anders niet zou doen. Soms levert dat regelrechte ontdekkingen op van goede muziek, soms is het wat minder, zoals met de nieuwe Batmanfilm 'The Dark Night Rises'. Volgens de dochter ook al niet 'de beste' batmanfilm, ik vond het vooral veel fysiek (en ongeloofwaardig, alsof dat er iets toe doet) geweld en een redelijk dun verhaal : de 'wraak' van de zogenaamd gedepriviligeerden tegenover de heersende klasse. O ja, en die wraak bestond erin dat heel Gotham vernield moest worden, met iédereen erin. 

Niet mijn ding dus, maar ik ben weer een beetje mee met 't jonge volk.

Klassiekers - deel 2

Als het zo doorgaat lees ik echt nog een boek per dag ! Moeilijk is dat niet, want 'De postbode belt altijd tweemaal' van James M. Cain is een dun boek dat zeer vlot leest. Het verhaal gaat over de 'agressie van passie die tot moord leidt'.
De passie tussen Cora, ongelukkig getrouwd met een Griek en Nick, een toevallige voorbijganger, is zo groot dat alles wat in de weg staat verwijderd moet worden. Het lijkt ze aanvankelijk nog te lukken ook, maar net zoals de postbode twee keer belt als hij een rekening bij heeft, moet de rekening ook hier uiteindelijk worden vereffend.

Graag gelezen, deze klassieker ! 

Het boek is verschillende keren verfilmd.

Klassiekers - deel 1

Twee (dunne) klassiekers zijn hier de revue gepasseerd en ze zijn zeer erg gesmaakt.
Eerste klassieker 'Animal Farm' of 'Dierenboerderij' (1945) van George Orwell raad ik iedereen, jong en oud, aan. Het is een boek dat wellicht van alle tijden is. Geestig geschreven, met vele lagen. Orwell schreef het met in het achterhoofd de (oude) ideologie van de Sovjet-Unie maar het kon evengoed over uw werkvloer gaan of de huidige politiek.
Lezen dus !

Tweede klassieker in het rijtje die ondertussen ook al uit is : Kaas, van Elsschot (1933). Ik vreesde voor een archaïsche taal en een zeer 'tijdsgebonden' verhaal maar ook dit verhaal kan zich evengoed afspelen in de 21ste eeuw. Minder sterk dan Animal Farm, maar toch graag gelezen van een Vlaamse Klassieker.