Just feeling happy

Kaat is feeling
Thanks for making me stronger
lees verder.

Hoera voor de dief !

Ik had het natuurlijk kunnen weten. Een boek dat de titel "Stupid White Men" draagt met op de kaft de Amerikaanse vlag, zou geen braaf boek worden.

Natuurlijk herinner ik mij nog de verwarring rond de presidentsverkiezingen. De verwarring in Florida hoe alles opnieuw geteld moest worden, dagen lang getwijfel of het nu Al Gore (democraten) was die verkozen was of George Bush (republikeinen). Ik herinner me zelfs dat ik zelfs dan gehoord had dat Al Gore feitelijk meer stemmen had gekregen dan George Bush, maar dat een systeem van kiesmannen Bush in het voordeel bracht.

Wat ik niet gehoord heb in de media was dat 'van hogerhand' opdracht gegeven was om niet alle mensen met een strafblad van de kiezerslijsten te weren, maar ook al diegenen wiens naam, geboortedatum of sofi-nummer op dat van een verdachte leek. Dat betekende nog minder mogelijke stemmen voor de democraten, gezien de meeste (verdachte) bezitters van een strafblad zwart en democratisch waren.

Wat ik niet wist, is dat, onder Republikeinnse orde, in sommige staten het kiesbiljet zo onduidelijk was dat heel wat ouderen verkeerdelijk voor de Republikeinen stemden. Zo bleek dat in het district met onduidelijke biljetten heel wat joden voor Buchannan hadden gestemd, terwijl die het duidelijk niet voor joden heeft en er zelf niets van geloofde toen hij dit hoorde.

Wat ik niet wist, is dat militairen overal, in deze dagen van verwarring toch nog werden opgeroepen te stemmen. Geen erg dat hun biljet dan plots 'na de uiterste datum' zou toekomen, want je gaat 'de helden van de natie' toch niet met zoiets lastigvallen ?

Even glimlachen moest ik toch toen Bush zijn optocht deed en de wagen niet uitdurfde - terwijl zijn voorgangers dat wel deden - omdat die al onder de tomaten en de eieren zat.
"Hoera voor de dief", klonk het.
Het regende zoals nooit tevoren.

Reageer

Grenzen

G r e n z e n 

Wat ik mij dikwijls, en ook weer vandaag afvraag, is hoever en hoe je je eigen grenzen bepalen moet. Wanneer mensen in je omgeving iets doen of zeggen dat je niet zint of zelfs ronduit kwetst, moet je dan reageren ? 

Enerzijds is er bij mij onmiddellijk de gedachte dat ik de andere ook in zijn recht moet laten en niet onmidddellijk de confrontatie moet aangaan. Die andere heeft alle recht om zijn of haar gevoelens te uiten en te zijn zoals hij of zij is. Het zou al wonder zijn moest dat altijd compatibel zijn. In die zin vind ik dikwijls dat ik mijzelf ook niet al te ernstig moet nemen. 

Mijn eigen opleiding speelt mij dikwijls ook parten. Ik ben opgeleid om mensen te verstaan. Niet dat ik dat altijd doe, maar men verwacht het wel. Vorig jaar heb ik nog een intense vorming genoten in het omgaan met agressieve mensen. Ook hier ging het over grenzen. Ik weet maar al te goed dat agressie met agressie beantwoorden niets oplost. Of het ene negatieve gevoel van een ander beantwoorden met daar iets tegenover te stellen. (elkaar allerlei dingen aanwrijven). Dat is geen gesprek. 

Die intense vorming leerde mij ook dat ik vermijdingsgedrag vertoon. Het is een reflex : wanneer de andere kwaad is of geïrriteerd is, er niet op ingaan, om bij de andere de stoom van de ketel te laten. 

Anderzijds geef ik aan anderen, wanneer ik niet reageer, misschien de boodschap dat alles wel kan. 
Volgens allerlei beproefde theoriëen mag je pas in tweede instantie reageren. Reageren wanneer de stoom er bij de ene (of bij je zelf trouwens) af is. 

Ik moet toegeven dat ik het vandaag niet weet. Zoveel opleiding en deze nacht toch wellicht een slapeloze nacht. 
Ik heb mijn grenzen nog niet gevonden.

And the winner is ....

And the winner is ... 

Het is een wonder dat ik gewonnen heb.
Ik moest het opnemen tegen vrede, voorspoed en de zittende macht.

George W. Bush, 14 juni 2001
in gesprek met de Zweedse minister-president Goran Persson, niet beseffend dat de camera van een rechtstreekse verbinding nog liep.

Geciteerd in : Michael Moore, Stupid White Man, Amerika onder George W. Bush

Hoera voor de dief ! 

Ik had het natuurlijk kunnen weten. Een boek dat de titel "Stupid White Men" draagt met op de kaft de Amerikaanse vlag, zou geen braaf boek worden. 

Natuurlijk herinner ik mij nog de verwarring rond de presidentsverkiezingen. De verwarring in Florida hoe alles opnieuw geteld moest worden, dagen lang getwijfel of het nu Al Gore (democraten) was die verkozen was of George Bush (republikeinen). Ik herinner me zelfs dat ik zelfs dan gehoord had dat Al Gore feitelijk meer stemmen had gekregen dan George Bush, maar dat een systeem van kiesmannen Bush in het voordeel bracht. 

Wat ik niet gehoord heb in de media was dat 'van hogerhand' opdracht gegeven was om niet alle mensen met een strafblad van de kiezerslijsten te weren, maar ook al diegenen wiens naam, geboortedatum of sofi-nummer op dat van een verdachte leek. Dat betekende nog minder mogelijke stemmen voor de democraten, gezien de meeste (verdachte) bezitters van een strafblad zwart en democratisch waren. 

Wat ik niet wist, is dat, onder Republikeinnse orde, in sommige staten het kiesbiljet zo onduidelijk was dat heel wat ouderen verkeerdelijk voor de Republikeinen stemden. Zo bleek dat in het district met onduidelijke biljetten heel wat joden voor Buchannan hadden gestemd, terwijl die het duidelijk niet voor joden heeft en er zelf niets van geloofde toen hij dit hoorde. 

Wat ik niet wist, is dat militairen overal, in deze dagen van verwarring toch nog werden opgeroepen te stemmen. Geen erg dat hun biljet dan plots 'na de uiterste datum' zou toekomen, want je gaat 'de helden van de natie' toch niet met zoiets lastigvallen ? 

Even glimlachen moest ik toch toen Bush zijn optocht deed en de wagen niet uitdurfde - terwijl zijn voorgangers dat wel deden - omdat die al onder de tomaten en de eieren zat. 
"Hoera voor de dief", klonk het. 
Het regende zoals nooit tevoren. 

And the winner is ...

Het is een wonder dat ik gewonnen heb.
Ik moest het opnemen tegen vrede, voorspoed en de zittende macht.

George W. Bush, 14 juni 2001
in gesprek met de Zweedse minister-president Goran Persson, niet beseffend dat de camera van een rechtstreekse verbinding nog liep.

Geciteerd in : Michael Moore, Stupid White Man, Amerika onder George W. Bush

a a n w i n s t

Ik kon het niet laten. Moore had mij zo geboeid en verrast met zijn film "Bowling for Columbine" dat ik met deze man echt wel "een stapje verder wou" !.

G r e n z e n

Wat ik mij dikwijls, en ook weer vandaag afvraag, is hoever en hoe je je eigen grenzen bepalen moet. Wanneer mensen in je omgeving iets doen of zeggen dat je niet zint of zelfs ronduit kwetst, moet je dan reageren ?

Enerzijds is er bij mij onmiddellijk de gedachte dat ik de andere ook in zijn recht moet laten en niet onmidddellijk de confrontatie moet aangaan. Die andere heeft alle recht om zijn of haar gevoelens te uiten en te zijn zoals hij of zij is. Het zou al wonder zijn moest dat altijd compatibel zijn. In die zin vind ik dikwijls dat ik mijzelf ook niet al te ernstig moet nemen.

Mijn eigen opleiding speelt mij dikwijls ook parten. Ik ben opgeleid om mensen te verstaan. Niet dat ik dat altijd doe, maar men verwacht het wel. Vorig jaar heb ik nog een intense vorming genoten in het omgaan met agressieve mensen. Ook hier ging het over grenzen. Ik weet maar al te goed dat agressie met agressie beantwoorden niets oplost. Of het ene negatieve gevoel van een ander beantwoorden met daar iets tegenover te stellen. (elkaar allerlei dingen aanwrijven). Dat is geen gesprek.

Die intense vorming leerde mij ook dat ik vermijdingsgedrag vertoon. Het is een reflex : wanneer de andere kwaad is of geïrriteerd is, er niet op ingaan, om bij de andere de stoom van de ketel te laten.

Anderzijds geef ik aan anderen, wanneer ik niet reageer, misschien de boodschap dat alles wel kan.
Volgens allerlei beproefde theoriëen mag je pas in tweede instantie reageren. Reageren wanneer de stoom er bij de ene (of bij je zelf trouwens) af is.

Ik moet toegeven dat ik het vandaag niet weet. Zoveel opleiding en deze nacht toch wellicht een slapeloze nacht.
Ik heb mijn grenzen nog niet gevonden.

Nu eens liever een trein met vertraging !

Bijna vergeten te melden, maar wie moet overstappen in Gent-Sint-Pieters kan er maar best eventjes tijd voor maken, want er wacht de reiziger een verrassing !


Reageer

Nearly Famous

Men hoeft niet altijd ver weg te gaan om verwonderd te raken. Mijn eerste uitstapje binnen het Erfgoedweekend was een bezoek aan What, een nieuwe tentoontstellingsruimte hartje stad. 

"Iedereen beroemd" had de tentoonstelling kunnen heten, want het is een bijzondere mix van Groten (Andy Warhol, Marlyn Monroe) en wants to be famous als Big Brother Lady Betty en de kinderen van De Appeltuin die op allerlei verschillende covers prijken. 
Famous en nearly famous hangen er zo dicht bij elkaar dat het soms zoeken is wie wie is en je bijna met de boodschap naar huis gaat dat beroemdheid een kwestie van toeval is. 

Nearly Famous


Men hoeft niet altijd ver weg te gaan om verwonderd te raken. Mijn eerste uitstapje binnen het Erfgoedweekend was een bezoek aan What, een nieuwe tentoontstellingsruimte hartje stad.

"Iedereen beroemd" had de tentoonstelling kunnen heten, want het is een bijzondere mix van Groten (Andy Warhol, Marlyn Monroe) en wants to be famous als Big Brother Lady Betty en de kinderen van De Appeltuin die op allerlei verschillende covers prijken.
Famous en nearly famous hangen er zo dicht bij elkaar dat het soms zoeken is wie wie is en je bijna met de boodschap naar huis gaat dat beroemdheid een kwestie van toeval is.

Eindelijk !

Zo lang gezocht naar dit gedicht, en deze morgen zat het simpelweg bij de post, gepubliceerd in een tijdschrift.

De kracht van de gedacht

De dag begon met een beslissing. 
Ik zou energiek zijn en hersenen noch lichaam verder meesleuren als een last, maar ze als ware motortjes in mijn leven zien. Normaal gezien heb ik behoorlijk wat energie, maar de vakantie had mij zo loom en traag gemaakt dat ik lijf en leden van een hoogbejaarde leek te hebben, om maar niet te spreken van de gaten in het geheugen. 
Dus vandaag : alles scherp weer. 
Het is natuurlijk de vraag of zoiets kan. Ja, antwoord ik daar dan op, want het is mij al meermaals gelukt. Het komt er maar op aan wat je je lichaam en je geest wijsmaakt. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je drie keer zucht dat je moe bent, je lichaam zich daar ook zal naar gedragen. Omgekeerd dus ook. Tenzij je natuurlijk echt wel heel erg moe bent en het verder gaat dan een subjectief gevoel. Maar dan nog, dan nog zou ik twijfelen en geloven in de kracht van de gedachte. 
Trouwens, is heel de filosofie van neuro-linguistisch programmeren niet hierop gebaseerd ? 

Nog beter werd de dag toen ik onverwacht genoot van het theaterstuk 'Kasper Hauser'. Kasper, die zonderlinge man, blijft in mijn hoofd dwalen vandaag, alsook de gesprekken die nadien gevoerd werden. Zie maar naar de cultuurpagina van deze site. Daar staan trouwens ook enige gedachten te lezen over de tentoonstelling van gisterenavond, Lomotion ! 

Het weekend, dat er aanvankelijk een beetje verveeld uitzag wegens verplicht familiefeestje, heb ik ook wat opgefleurd. Zo kreeg ik onlangs het hele standaard macromediapakket, en daar moet zeker iets boeiends uit te toveren zijn. 

Hoe dan ook, de energie en het enthousiasme zijn terug. 
Let's work, let's party ! 
De gedachte doet het werk. 

Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.

De kracht van de gedachte

De dag begon met een beslissing.
Ik zou energiek zijn en hersenen noch lichaam verder meesleuren als een last, maar ze als ware motortjes in mijn leven zien. Normaal gezien heb ik behoorlijk wat energie, maar de vakantie had mij zo loom en traag gemaakt dat ik lijf en leden van een hoogbejaarde leek te hebben, om maar niet te spreken van de gaten in het geheugen.
Dus vandaag : alles scherp weer.
Het is natuurlijk de vraag of zoiets kan. Ja, antwoord ik daar dan op, want het is mij al meermaals gelukt. Het komt er maar op aan wat je je lichaam en je geest wijsmaakt. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je drie keer zucht dat je moe bent, je lichaam zich daar ook zal naar gedragen. Omgekeerd dus ook. Tenzij je natuurlijk echt wel heel erg moe bent en het verder gaat dan een subjectief gevoel. Maar dan nog, dan nog zou ik twijfelen en geloven in de kracht van de gedachte.
Trouwens, is heel de filosofie van neuro-linguistisch programmeren niet hierop gebaseerd ?

Nog beter werd de dag toen ik onverwacht genoot van het theaterstuk 'Kasper Hauser'. Kasper, die zonderlinge man, blijft in mijn hoofd dwalen vandaag, alsook de gesprekken die nadien gevoerd werden. Zie maar naar de cultuurpagina van deze site. Daar staan trouwens ook enige gedachten te lezen over de tentoonstelling van gisterenavond, Lomotion !

Het weekend, dat er aanvankelijk een beetje verveeld uitzag wegens verplicht familiefeestje, heb ik ook wat opgefleurd. Zo kreeg ik onlangs het hele standaard macromediapakket, en daar moet zeker iets boeiends uit te toveren zijn.

Hoe dan ook, de energie en het enthousiasme zijn terug.
Let's work, let's party !
De gedachte doet het werk.

Reageer

Pleisters op de ziel

Straks naar Lomotion. Heerlijk, zo'n tentoonstelling die tot 1 uur 's nachts open is. Dat moesten ze meer doen. Het begrip loungebar wekt alvast hoge verwachtingen op !

Zo'n avondlijk uitstapje mag wel ter verfrissing van een zware maar boeiende studiedag. "Socio-emotionele begeleiding", een mondvol is dat. Hoe ver mag je gaan in het begeleiden van mensen ? Waar zijn de grenzen van privacy ? Wat als iemand je zaken vertelt die gerechtelijk niet kunnen en daardoor anderen of zichzelf schade toebrengen ?
Ook: wat met de eigen grenzen en machteloosheid, wanneer je iemand ziet wegkwijnen en die alle hulp weigert.

Enthousiasme én moedeloosheid overviel mij. Enthousiasme omdat degelijke opleidingen je sterken in je overtuiging, in je dromen ook, in je technieken om mensen te begeleiden, om valkuilen te voorkomen.
Moedeloosheid omdat je nooit de hele wereld kan helpen, omdat hulp soms geweigerd wordt, omdat er altijd meer pijn in de wereld zal zijn dan dat er ooit oplossingen en pleisters zijn.

Reageer

Op zoek naar de verloren tijd

Terwijl mijn goeie vriend T. na weekje vakantie op zijn blog schrijft dat hij zonder drukte niet vooruit kan, blijft de slechte start mij achtervolgen en blijf ik hevig verlangen naar 'de verloren tijd' van de voorbije weken toen het lichaam rustig was en het leven was zoals het moet zijn.

Nu is het lichaam 'electrified' en één en al verlangen naar de Verloren Tijd, naar de kindertijd misschien, waar ik uren door de velden korenbloemen plukte en ze overal in huis zette, waar ik konijnenholen vond en dagenlang uitviste waarheen die liepen. De tijd, toen ik oprecht meende dat onze Duitse Herder in feite een ridder was en dat dat zou blijken als gevaar mij gemeen toelachte.

Het komt wel weer goed, de plooien raken wel weer gestreken en ik moet terug naar het normale ritme van werken, van stress, van uitdagingen, waarvan ik vreemd genoeg moet toegeven dat ik zonder ook niet zou kunnen, dat ik ook van die energie leef.

Deze avond naar het stadstheater, naar Prousts zoektocht naar de verloren tijd. Proust, die zo aandachtig leefde dat hij over één geleefde minuut bladzijden vol kon schrijven.

Reageer

Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.

stresskonijn

Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte.

Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt.

Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus.

Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten.
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent.

3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden.
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden.
Soms is dat misschien ook zo.

Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde !

Reageer

Het technische geslacht

Het heeft bloed, zweet en tranen en ... cake, cola, pudding, ... gekost, maar de nieuwe site is er. 
Ik heb er geen zweet of tranen voor gelaten, iemand anders deed dat in mijn plaats, zonder gegrom evenwel, met oeverloos geduld, met veel trial and error en met op tijd een drankje en een hapje. 

Het seksisme vierde dus weer hoogtij. "De man" achter de computer om mij te te helpen, ik achter de kookpitten. 
Het enige wat ik wist - en dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd - is hoe ik het wilde. 

Het was een korte maar hevige lijdensweg. Aanvankelijk leek het eerste probleem gewoon de FTP en de integratie van blogger in mijn site. Het duurde ons echter te lang voor we door hadden dat je in een site opgebouwd met kaders, niet in één kader blogger kon integreren, dat dat een apart HTML-bestand (of frame dus) moest zijn. 
Dan maar opnieuw begonnen, zelfde lay-out maar met frames. We zijn beiden niet echt frameminded, en alles wat de browser ons liet zien was teleurstellend. 
Tenslotte de meest drastisch maar veruit ook de meest praktische oplossing. We nemen de hele blogger template en brengen hier en daar wijzigingen aan. Dat leek te lukken. 

Heel dit gebeuren doet mij wel over een aantal dingen nadenken : 

• waarom voel ik mij - net als zovele ander vrouwen - zo onzeker als het over techniek gaat ?


• waarom barsten mannen precies van zelfvertrouwen wanneer het over techniek gaat ?


• rollen die sites van andere mensen ook zomaar uit hun mouw of kost het hen ook bloed en tranen ?


• zal ik het cyberrijk altijd maar gedeeltelijk kunnen bereizen en met een kramp in het hart moeten zien hoe anderen er hele avonturen beleven ?

Ik wou dat ik vrouwen met sites kende maar behalve een vriendin-industrieel ingenieur ken ik geen enkele vrouw persoonlijk met een site, en wie industrieel ingenieur is 'telt niet mee', want dat valt ook al niet meer binnen de normale categorieën ! 
Na deze zeer frustrerende - maar toch leerrijke ! - ervaring kan ik maar tot één besluit komen : 
vrouwen, verenig u in cyberspace ! Laat u niet kennen ! 

Of klinkt dit als een verkapte kreet om hulp ? 

imago

Het is voor Agalev Limburg
niet gemakkelijk op te boksen
tegen een rode burgemeester-minister
met een groener imago dan de groenen zelf.

Jacinta De Roeck (Agalev) in De Morgen 22/04/2003

Stresskonijn

Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte. 

Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt. 

Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus. 

Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten. 
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent. 

3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden. 
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden. 
Soms is dat misschien ook zo. 

Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde ! 

imago

Het is voor Agalev Limburg
niet gemakkelijk op te boksen
tegen een rode burgemeester-minister
met een groener imago dan de groenen zelf.

Jacinta De Roeck (Agalev) in De Morgen 22/04/2003

Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.

Het technische geslacht


Het heeft bloed, zweet en tranen en ... cake, cola, pudding, ... gekost, maar de nieuwe site is er.
Ik heb er geen zweet of tranen voor gelaten, iemand anders deed dat in mijn plaats, zonder gegrom evenwel, met oeverloos geduld, met veel trial and error en met op tijd een drankje en een hapje.

Het seksisme vierde dus weer hoogtij. "De man" achter de computer om mij te te helpen, ik achter de kookpitten.
Het enige wat ik wist - en dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd - is hoe ik het wilde.

Het was een korte maar hevige lijdensweg. Aanvankelijk leek het eerste probleem gewoon de FTP en de integratie van blogger in mijn site. Het duurde ons echter te lang voor we door hadden dat je in een site opgebouwd met kaders, niet in één kader blogger kon integreren, dat dat een apart HTML-bestand (of frame dus) moest zijn.
Dan maar opnieuw begonnen, zelfde lay-out maar met frames. We zijn beiden niet echt frameminded, en alles wat de browser ons liet zien was teleurstellend.
Tenslotte de meest drastisch maar veruit ook de meest praktische oplossing. We nemen de hele blogger template en brengen hier en daar wijzigingen aan. Dat leek te lukken.

Heel dit gebeuren doet mij wel over een aantal dingen nadenken :

• waarom voel ik mij - net als zovele ander vrouwen - zo onzeker als het over techniek gaat ?


• waarom barsten mannen precies van zelfvertrouwen wanneer het over techniek gaat ?


• rollen die sites van andere mensen ook zomaar uit hun mouw of kost het hen ook bloed en tranen ?


• zal ik het cyberrijk altijd maar gedeeltelijk kunnen bereizen en met een kramp in het hart moeten zien hoe anderen er hele avonturen beleven ?

Ik wou dat ik vrouwen met sites kende maar behalve een vriendin-industrieel ingenieur ken ik geen enkele vrouw persoonlijk met een site, en wie industrieel ingenieur is 'telt niet mee', want dat valt ook al niet meer binnen de normale categorieën !
Na deze zeer frustrerende - maar toch leerrijke ! - ervaring kan ik maar tot één besluit komen :
vrouwen, verenig u in cyberspace ! Laat u niet kennen !

Of klinkt dit als een verkapte kreet om hulp ?

Reageer

Het is allemaal in orde, zei T.
Ik zag de site en knikte tevreden.
(maar bijlange niet zo kalm als hier geinsinueerd wordt !!!)