weten wat je wil

"Wat zich na de val van de klassieke autoriteiten vooral wreekt is het gebrek aan nieuwe maatstaven, voor de organisatie en coördinatie van zowel het publieke als het persoonlijke leven. Het individu is hierbij een verzamelpunt van een ongelofelijke hoeveelheid verschillende disparate indrukken, Nietzsche
spreekt van een 'kosmopolitisme van spijzen, literatuur, vormen, en smaken, ja zelfs van landschappen'.
Men moet over een sterke homogene en tegelijk flexibele
persoonlijkheid beschikken om aan die toevloed van prikkels en veelheid van aanspraken op een eigen manier het hoofd te kunnen bieden. Juist daaraan ontbreekt het in de late moderniteit. De moderne mens weet doorgaans nog net wat hij niet wil maar helemaal niet wat hij wel wil."

J. Dohmen, Tegen de onverschilligheid, pleidooi voor een moderne levenskunst, Ambo 2007, p. 110 - Discussie over het boek - Vorig blogje over dit boek

helemaal mee eens

"Taking charge of your body

can help you take charge of your life.

And that power can help you

go wherever you want to go, every single day."

Cheryl Bridges Treworgy,competed on five U.S. World Cross-Country teams

(1968, 1969, 1970, 1974, and 1976)

heerlijk speelgoedje !

Via runnersworld heb ik een heerlijk speelgoedje ontdekt. Je kan er via je runnerslog immers je route op kaart aanduiden en er wordt onmiddellijk berekend hoe lang je route is. Nog knapper is dat je je route ook nog eens via sateliet kan zien én de hoogteverschillen in beeld kan brengen.

Je kan deze sattelietkaart, met aanduiding van je route ook op het internet zetten, maar hier wil het nog niet lukken. Het fotootje is dus geen foto van mijn route (die gelukkig in veel meer groen ligt !)

Mits je de tijd ingeeft, hartslag enzovoort berekent het programma ook je snelheid en zet het alles in mooie statestiekjes.

Wil je een nieuwe route 'uitproberen', dan kan je dit nu eerst via de sattelietkaarten. Je weet meteen hoe lang je nieuwe route is en hoe groot het hoogteverschil is.

Kortom : geweldig !

bedenking

Hoe ouder ik word, hoe korter de vakantie lijkt.
Maar dat geldt zo'n beetje voor mijn hele leven.

Boeken als wegwerpproducten

Gisteren zijn het Liefje en ik onze maandelijkse boekeninkoop gaan doen. We kiezen nog altijd Leuven, al is de gespecialiseerde pers er altijd maar kleiner. Het lijkt of alle boekhandels dezelfde bestsellers verkopen en dat de waarde van een boek voornamelijk in de marketing zit.
Specifieke dingen vinden we dan zelfs meestal in Deslegte, al dan niet op de tweedehandsafdeling.
(Winkel-)boeken - op de hypes na - zijn meestal een kort leven beschoren. Drie maand hoorde ik eens zeggen. Dan is een boek 'oud'. Of liever 'out'. Een boek (in een winkel) vinden dat meer dan een paar jaar oud is, wordt een heel karwei en dat terwijl het bijna onmogelijk is dat er over specifieke onderwerpen ieder jaar een boek geschreven wordt.
Het boek als wegwerpproduct. Waar is de tijd dat boeken gekoesterd werden en van generatie op generatie werden doorgegeven ?

Tegen dat het avond was had ik mijn eerste nieuw aangekochte boek al uit. Inhoudelijk goed, maar redactioneel een flater. Zo staan in het boek bepaalde (halve) bladzijden er letterlijk twee keer in. Geen kwestie van verkeerd inbinden, maar een gevolg van 'knip en plak' werk en niet meer weten dat het er al in stond ! De auteur brengt een onderwerp een tweede keer ter sprake en gebruikt net dezelfde zinnen en alinea's. Meerdere keren ! Ronduit slordig vond ik dat.

Het sterke vond ik dan nog wel dat het een boek over Benedictijnse Spiritualiteit was, waarin de auteur het had over zorgzaam omgaan met werk en tijd en wat je is toevertrouwd. Leven op een rustig ritme.
Het boek is hoedanook niet rustig geschreven en ook de (eind-)redacteur heeft er zich snel van afgemaakt. Het is ronduit slordig. In dat opzicht volledig in de trend van de wegwerpcultuur.
Benedictijnse Traditie en Wegwerpcultuur. Ze zullen het niet graag horen.

man versus vrouw

Ik loop graag. Wat zeg ik ? Ik ben dol op lopen.Ik loop al jaren maar iedere keer liet ik het ook weer liggen en moest de conditie weer opgebouwd worden, was het weer (schijnbaar) beginnen van nul, oftewel zoveel minuten lopen, zoveel minuten wandelen. De minst aangename periode. Want leuk wordt het pas als je lang kan lopen. Minuten lang, kilometers lang is daarbij niet zo belangrijk.

Het liefje-alias-echtgenootje is door mijn enthousiasme ook begonnen met lopen. Bij de eerste training liep dat al mis. Hij stormde als een bliksemschicht iedereen voorbij en moest voortijdig opgeven. "Ik kan niet zo lang lopen als jij", zei hij dan. Maar hij liep wel snel, heel erg snel.

Sedertdien houden we onze looptrainingen gescheiden. Ik loop het liefste alleen. Het staat in mijn top drie van ontspanning. Een dikke week geleden liepen we dan wel een wedstrijd maar het was afzien. Ik zal alleen maar de anderen. Die sneller waren natuurlijk. Die minder rood waren.

Vandaag liep het weer mis. Het liefje bleef maar aandringen dat we nog eens samen moesten lopen. Want het liep niet zo goed met z'n lopen, zei hij, en ik zou hem motiveren om lang te lopen. Want ik ben een 'lange loper', motiveerde hij mij nog.
Ik liet mij weer verleiden. Amper twee kilometer hield hij het op mijn tempo vol en zoefde me dan weer als een bliksemschicht voorbij. Ik zag de rode stip altijd maar kleiner worden en verder van mij af glijden.
Daar ging mijn zelfvertrouwen. Ik zag alleen de rode stip. Sneller, beter, atletischer. Na 2,5 km keerde ik om en liep dezelfde afstand terug naar huis.

Hij kwam iets na mij thuis. Met een afstand die veel groter was natuurlijk. En een zelfvertrouwen ook al evenredig veel groter.

Ik loop nooit, nooit, nooit meer met een man !

3 levens, 14 jaar en wat vrienden

We waren gisteren met z'n zeven aan tafel. Acht waren er verwacht, maar eentje moest wegens rugpijn afhaken. (goeie moed C. !). We probeerden onze eerste ontmoeting met elkaar te traceren. Moeilijk bleek dat, maar ongeveer iedereen die aan tafel zat - op het Liefje na - heb ik leren kennen in 1992-93. In het Tweede Deel van mijn Leven. Tweede : want in juni 1991 was mijn liefste van toen plots overleden. Dat gegeven sloeg op alle vlakken een breuk in mijn leven. Dat eerste leven eindigde. Weinig vrienden van toen overleefden de breuk. We waren allemaal jong en moesten C.'s dood elk een plaats geven. We waren jonge twintigers en zochten nog allemaal onze weg in het leven. Voor de dood was weinig plaats.

Maar er kwam een nieuw leven en meteen ook een hele nieuwe schare vrienden. Een deel van hen zat gisteren met mij aan tafel en waren getuige van mijn Derde Leven : huisje tuintje en echtgenoot, na een tweede leven van single zijn. Geen breuk hier, maar een thuiskomen.

Ondertussen zijn ook de vrienden aan een tweede, derde of 2.1. (hoe je het wil noemen) leven begonnen. Drastische carrièrewendingen, nieuwe relaties, een verhuis van de hoofdstad naar het Waalse platteland. Sommige nog volop 'op zoek naar' en andere precies thuisgekomen.
Het gesprek ging dikwijls over de voorbije 14 jaar. Hoe kronkelend het was, de hoogtepunten en de diepe dalen, niemand had een leven-rechte-lijn.

Tussendoor onze vriendschap als altijd terugkomen.
Veel zien we elkaar niet. Onze levens zijn behoorlijk verschillend.
Maar het terugzien was ook een beetje thuiskomen.
Misschien tot volgend jaar ?

Kritische buurvrouw

Opa (schoonpapa) en ik genoten deze morgen van het mooie weer. Minzaam als hij is knikte hij goedkeurend naar onze voortuin-in-wording. Opa heeft een grote tuin. Tuin en moestuin. Met alles erop en eraan. Deze morgen nog had hij aardbeistekjes gezet die hij van een vriend gekregen had. Wij dus allemaal tevreden. Tevreden met de voortuin, met het mooie weer, met het babbeltje.

Lang duurde dat niet. Want de 'zijwaarts overkantwonende buurvrouw' stak bijna paniekerig de straat over. "Ik moet dat jonge volk komen helpen, dacht ik", en ze keek opa en mij aan. Jong ?dacht ik. Opa is dik in de 70 en zelf ben ik toch ook niet meer 'zo' jong.

"Dat gaat niet lukken", zei ze verder.

Opa, niet alleen minzaam maar met een zelden geziene goedhartigheid, keek haar bezorgd aan. De ogen van de buurvrouwen vatten vuur. "Ik ben er al jaren mee bezig en ik zit dagelijks voor het internet, ik bestel uit Amerika en ik zoek alles op, die planten gaan het hier niet volhouden." Bescheidenheid voegde zich bij opa's minzaamheid en goedhartigheid.
"Ik weet er niets van, van tuinieren", zei hij.

(Hoezo niets ? dacht ik, en die grote tuin dan van jou ?)
Geen spoor van minzaamheid, goedhartigheid noch bescheidenheid te bespeuren aan mijn kant.

Laat ik vooral rustig blijven, dacht ik.

Begonia's doen het niet in de zon, sprak ze verder. Gegarandeerd. Die overleven dat niet.

Begonia's dacht ik ? Wij hebben zowaar hortensia's gekocht.

Een nieuwe soort hé, ik weet er alles van. Houden niet van de zon.

Eu, kunnen het geen hortensia's zijn ? vroeg ik aarzelend.

Och God, hoe kan ik zo 'abuis' zijn, natuurlijk, 't zijn hortensia's. Maakt niet uit, kunnen niet tegen de zon.

Opa's bescheidenheid porde hem langzaam richting 'weg' uit. Hij wou zich niet in het gesprek begeven. De buurvrouw was geen partij voor hem. Ook niet voor mij. Dus stonden we allebei wat stuntelig te zwijgen. Ik vertikte het om te zeggen dat we het goed nagekeken hadden, dat de voortuin enkel in de voormiddag zon heeft en de planten 'halfschaduw' zijn enzovoort.

De stilte duurde minuten. Wat moest ik zeggen ? Tenslotte heb ik geen groene vingers. Enfin, ik... IK weet er niets van ! Maar ik kon de nieuwe planten toch niet terplaatse gaan uittrekken ?

Gelukkig hoefde dat niet, want buurvrouw begon aan haar eindpleidooi :

'je moet ze er nu ook niet uithalen of de moed niet verliezen. Ik ben er al heel mijn leven mee bezig. 't komt wel in orde !'.

En weg was ze. Net als opa trouwens.

Eerste wedstrijdloop


Met bovenstaande nummers hebben we onze eerste loopwedstrijd gelopen. Het Liefje-alias-Echtgenootje en ik. Totaal onvoorbereid behalve dat ik wist dat ik de afstand kon lopen. Ik loop al enkele weken zonder veel inspanning 5 km, en dit was een wedstrijd van 4,5 km in Herselt, Antwerpen.
We zijn twee groentjes, midden april pas moeizaam begonnen met '2 minuten lopen'. We zijn nog nooit naar een wedstrijd gaan kijken laat staan dat we wisten hoe zoiets ineen zat. Een mooie prestatie leveren was niet eens onze ambitie. We wilden meedoen en de wedstrijd uitlopen als een soort examen voor onze Start-to-Runtrainingen.
We zijn geëindigd in het laatste groepje. Zonder schaamte. Samen over de meet. Niet uit romantiek maar uit toevalligheid.

Lopen op je eentje aan het thuisfront is echt iets anders dan een wedstrijd lopen. Hoe zeer ik mij ook had wijsgemaakt dat ik niets te verliezen had - juiste gedachte ! - ik was toch zenuwachtig. Ik vond maar heel slecht mijn ritme en ik kreeg mijn ademhaling niet afgestemd op mijn stappen. Normaal gezien moet ik daar niets voor doen, gaat dat allemaal van zelf, maar pas na 3 km had ik door dat ik werkelijk zou moeten 'bijsturen' en bewust met die ademhaling bezig zijn.

Een stuk van het parcours ging over gras en dat viel dik tegen. Ik heb nog nooit op gras gelopen. Tenslotte waren de laatste 500 meter een en al klim. Met mijn vlakke parcourstraining ook een nieuwigheid.

Het laatste groepje (onbekenden) feliciteerde en bemoedigde elkaar. Een geweldige solidariteit : nee, wij zijn niet de tijdlopers maar we doen het toch maar ! We kregen een goodiebag en drank maar bovenal waren het Liefje-alias-Echtgenootje bijzonder fier op onszelf. We genoten van onze prestatie. En dat we het samen gedaan hadden, was nog zo leuk !

Op naar de volgende !

Levenskunst (nog niet voor mij)

"De ware morele problematiek van deze tijd is de onverschilligheid van de mens jegens zichzelf. Men vindt deze onverschilligheid in het feit dat wij de zin voor betekenis en het unieke van de individuele mens zijn kwijtgeraakt. Wij zijn onszelf als handelswaar gaan beschouwen. (E. Fromm, de zelfstandige mens).
De oorzaak van de vervreemding was volgens Fromm het feit dat 'onze tijd het concept van het leven als kunst' is kwijtgeraakt. Hoewel de mens van nature een scheppend wezen is, maakt het moderne individu steeds minder gebruik van zijn creatieve talenten. Hij leeft vooral om te werken en te genieten van zijn rijkdom en maatschappelijk aanzien. From verzette zich ertegen dat mensen als slaafse wezens door het leven gaan en pleitte voor een terugkeer van de levenskunst".

Joep Dohmen in Tegen de onverschilligheid, pleidooi voor een moderne levenskunst, Ambo 2007

Met een dergelijke intro had ik hoge verwachtingen van het boek. De auteur gaat er immers op zoek naar wat levenskunst is en daarmee heeft hij het vooral over authenticiteit : vanuit zelfkennis op deze wijze leven dat dit leven overeenkomt met wie je bent, correspondeert met je diepste waarden en normen. Maar tot nu toe ontgoochelt het boek wat. Maar wie weet, ik heb nog maar een derde van het boek gelezen.

Anderzijds : ik ken ze wel én bewonder ze, die mensen met levenskunst. Dikwijls creatieve mensen die heel goed weten wat ze (niet) willen. Eenvoudige mensen ook, op wie de opgelegde lifestyle-gekte weinig of geen vat heeft.

Jammer genoeg heb die enkele mensen die ik zo ken een volgende kenmerken gemeen waarvan ik vrees dat ze een goede basis vormen om levenskunstenaars te zijn : ze zijn vrij van geldzorgen en hebben de volledige beschikking over hun tijd. Ze hebben geen kinderen of partner, of die partner deelt volledig hetzelfde levensbeeld. En ... ze zijn al flink wat ouder.

Zouden dat voorwaarden tot het beoefenen van echte levenskunst zijn ? Ik vind mijn werk zeker zinvol, maar dat ik dàt werk doe en zoveel uren eraan besteed, heeft toch ten eerste met de boterham op de plank te maken. Kinderen brengen via school en vrienden de buitenwereld met zich mee én het conformisme. Zoals het 'bij die andere kinderen gaat', zo ook bij ons ! Probeer aan kinderen maar eens het begrip 'authenticiteit' uit te leggen, laat staan 'tegen de stroom in varen'. Ouders worden continu geculpabiliseerd ! Tenslotte ben ik nog jong. Misschien moet ik 'rijpen'. Misschien is oud zijn wel het synoniem van : vrij over je tijd beschikken en zonder materiële zorgen leven.

Er is nog hoop !

Work in progress

Vandaag zijn onze eerste plantjes in de (kleine) voortuin gezet. Een jaar lang werd onze voortuin bewoond door betonmolens, vrachtwagens en containers, nu is het de beurt aan Hydrangea macrophylla en Hydragea querficolia, oftwel de familie Hortensia !

Nu maar hopen dat het net zo goed loopt als bij Buffie, al zijn haar vingers veel groener !

beat the heat

Het zondagsritueel dat anders zo traag - doucement - gebeurt, kreeg vandaag een vaart. Zowel het echtgenootje als ik wilden onze portie sport en met de voorspelde 30 graden zou dat bijzonder zwaar worden.

Uiteindelijk werd het toch bijna elf uur voor we in ons sportplunje konden vertrekken. Hij op de fiets voor zo'n 30 km, ik met de loopschoenen aan om een onderhoudsloopje van 5 km te trekken. Ik liep het zonder problemen, maar toen ik het dorp terug inliep zag ik op de lichtkrant van de plaatselijke kapper 27 graden staan. De spieren hadden er niet echt last van, maar het hoofd leek zo langzamerhand te overhitten, ook al liep ik beschermingsgewijs en voor het eerst met een pet op.

Toch waren we beiden tevreden met het traject. We did it again ! Blijft het echter zo warm, dan zullen we onze trainingen echt naar de vroege ochtend moeten verhuizen. Dat wordt vroeg opstaan !

Langzamerhand worden wij hier echt sportief. Onze gesprekken gaan over onderwerpen die we 3 maand geleden voor onmogelijk gehouden hadden, zoals het deelnemen aan een stratenloop, het verhogen van het aantal kilometers per training en het uitdenken van nieuwe routes.

We merken ook dat we alletwee door de sportmicrobe gebeten zijn. Het is bijna verslavend aan het worden ! Doordat we beiden de voorkeur aan een andere sport geven (hij fietsen, ik lopen) maar toch beiden sporten beoefenen wordt het hier allemaal ook keurig én gezond afgewisseld.

Runnersweb en Runnersworld over lopen in warm weer.

Thuis !

... staat voor :

• weer kunnen genieten van de Belgische en internationale keuken
• lekker veel lopen buiten zonder al die vervuiling
• de natuur die ik zo gemist heb in Beijing en Shanghai
• fietsen in de vrije natuur, het geliefde Hageland
• werk maken van het voortuintje dat er nu nog desolaat bij ligt !
• genieten van het liefje, vrienden en vriendinnen !

alleen reizen

Gesprekje tussen mijn man en de bijna 80-jarige buurman, vernomen via MSN van het echtgenootje. Setting : de tuin met tussen hen twee de haag.

- Hij : ik ben alleen, mijn vrouw is weg.
- Buurman : O ! Oei. (met een blik van 'wat moet ik nu zeggen)

- Ze zit in China. Op reis.
- Ho, ze heeft dik gelijk. Als mensen dat graag doen, dan moeten ze dat doen !

En zo blijkt onze buurman behoorlijk modern voor zijn leeftijd.

Het echtgenootje is dus niet mee naar China. Redenen : veel minder interesse, maar vooral een hekel aan de warmte (dat is niet leuk meer, over de dertig graden !), de hoge vochtigheidsgraad en het soms bijna nomadisch leven in een cultuur die niets van de onze heeft.

Ik heb altijd veel, en graag gereisd. Hoe verder hoe liever en hoe avontuurlijker, hoeveel te beter. Dat het soms met de schrik in het lijf was, dat ik niet wist waar ik 's avonds zou slapen, of dat ik met een zeer strikt budget leefde (een uitdaging op zich) heeft mij nooit tegengehouden.

Integendeel.

Omdat ik het zo graag doe, vond mijn liefje dat ik er dan ook niet moest mee stoppen. Het is een beetje de filosofie van onze relatie. Los en samen. Elkaar van alles gunnen en weten dat we nu eenmaal niet voor alles dezelfde interesse kunnen opbrengen al zijn we best wel geïnteresseerd in elkaars passies. Loslaten en samenkomen.

Alleen reizen heeft trouwens veel voordelen : een enorme bewegelijkheid, een niet te evenaren vrijheid aan de andere kant van de wereld en bovenal de bijna-verplichting om andere mensen te leren kennen. Een alleenreiziger blijft een sociale reiziger.

Er zijn veel alleenreizigers. Veel backpackers. Alleen of met twee. Ze delen elkaars evaringen, lief en leed én kosten. Delen taxi's, routes, tips.

Alleen reizen betekent voor mij ook stilte in het hoofd en rond mij. In mijn werken met jongeren ben ik altijd omringd door mensen. Jongeren, collega's. Ook zo thuis. Alleen kan verfrissend zijn én doet voelen hoe kostbaar mijn dierbaren zijn.

Loslaten en samenkomen. Ik zal blij zijn om terug in zijn armen te vallen !

Update : aanvulling met stukje uit de Standaard, Zomer van de Liefde, Bart Moeyaert :

Ik zie mijn relatie niet als een bastion tegen de buitenwereld. Dat stadium ben ik voorbij. Ik denk niet dat het verstandig is om bescherming te zoeken in een relatie. Dan veronderstel je dat er binnen je relatie niets mis kan gaan. Het is veel beter om elk apart een leven te hebben. Je gaat helemaal op in iets en dan keer je terug naar elkaar - dat lijkt me veel interessanter dan “samen uit, samen thuis,. Maar steun moet er wel zijn. Steun en geduld voor elkaar.

DS 24 juli 2007

Terug thuis

• heerlijk opnieuw kunnen lopen
• genieten van de Belgische en internationale keuken op mijn bord
• zelf kunnen koken
• in de tuin werken
• genieten van het liefje
• fietsen in ons Hageland
• en bovenal : minder pollutie en meer kans op een open hemel !