paradijselijke oorden...

Thailand, Indonesië, het zijn landen waar ik prachtige vakantie-herinneringen aan overhoud. Ik trok er met de rugzak rond en had er geen vast adres, dus 'vermist' zou ik zeker ook al geweest zijn.
Nu pas besef ik ook hoe moeilijk het in zo'n situatie van algemene paniek zou geweest zijn. Het openbaar vervoer in Indonesië is zo goed als nihil. Je raakt maar via veel informatie vragen en liften van de ene plaats naar de andere. De luchthaven van Denpasar ligt gedeeltelijk in de zee, wellicht is die nu gesloten.
In Thailand is de taal een zware barièrre. Hun schrift is voor ons onleesbaar.
Indonesië heeft de voorbije jaren haar rampen al meegemaakt : aanslagen, SAR, ... het houdt niet op. Het toerisme was langzaam weer op gang geraakt.
Zowel Indonesië als Thailand doet hard zijn best om zijn economie op te rakelen.
Erg vind ik het. Geen paradijs is gevrijwaard voor de kracht van de aarde.

Kerst als catalysator ?

Deze kerstweek hoorde ik van twee koppels uit mijn omgeving dat ze uit elkaar gingen. Ik had het niet zien aankomen en ben altijd onder de indruk als ik zoiets hoor. Ik deel het naieve geloof dat er heel wat gebeurd moet zijn voor twee mensen zo'n beslissing nemen. Je moet er moed voor hebben om de droom - die er toch altijd geweest is, niemand begint toch een relatie met als verwachting later uit elkaar te gaan - op te geven.
Is de Kersttijd een catalysator ?
Misschien wel. Misschien willen mensen op zo'n momenten niet meer aan het plaatje van 'gezellig koppel' voldoen. Met Kerst moet iedereen immers volop genieten van zijn gezinnetje, het is bijna een dwangbevel.
Wij waren - zoals wellicht vele koppels - op kerstavond bij de ene familie en op kerstdag bij de andere. We genoten van het eten, de grapjes en van het gezellig samenzijn. Familie is iets raars. Je kiest ze niet, je raakt er niet van af, je hebt ze broodnodig.
Ik ben blij met deze Kerst, blij ook voor het eigen gezin dat ik dit jaar gestart heb.

seksisme

Gisteren zo'n kleine vijf minuten gezondigd aan seksisme. Ik moest langs bij een jrist voor een aantal formaliteiten en voor mij zaten een jonge man en vrouw. De man had een pak aan en de vrouw een rok en blousje. Het was niet uit te maken wie de oudste was en ik vond het al vreemd dat ze met twee waren.
Hoe dan ook, mijn taak bestond er enkel en alleen in om hen op de hoogte te brengen van een aantal documenten.
Na twee minuten besefte ik dat ik mij geheel en al tot de man richtte.
Het deed mij pijnlijk beseffen dat ik onbewust voor de man als gesprekspartner had gekozen en geen enkele grond had om er van uit te gaan dat hij de beste gesprekspartner zou zijn.
Na het gesprek had ik zelfs een sterk vermoeden dat de man een soort stage volgde bij de vrouw.
Het maakte het alleen maar pijnlijker.

Ik zal het nooit meer doen, snik !

oud en lelijk

Kijk om je heen : bejaarden maken een steeds groter deel uit van onze leefwereld. En ze worden ontkend in onze maatschappij. Als journalist weet ik dat veel media doen alsof aftakelende 70-plussers niet bestaan. Als je na een zware werkdag even op de bank een vrouwenblad openslaat, heb je geen zin om geconfronteerd te worden met oud en lelijk. Die magazines moeten dromen verkopen. En dat is oké. Maar dan vind ik dat ik in de literatuur de taak heb om er op een esthetisch verantwoorde manier op te wijzen dat die dingen wel bestaan. (...)

Zou je zelf voor een bejaardentehuis kiezen ?
Ik vind het een reservaat en ik vind dat je jezelf inderdaad de vraag moet steeln of het wel zin heeft om naar zo'n reservaat te gaan. Misschien moet je er wel voor zorgen dat je niet zo oud en afhankelijk wordt. Ik begrijp euthanasie perfect : één van mijn personages in het boek kiest daar ook voor.

Margot Vanderstraeten in een interview in Feeling, naar aanleiding van haar boek "De Vertraging" (Querido)

uitziend naar Kerst


De kerstboom staat er, maar er zijn nog geen pakjes te vinden, een combinatie van tijdgebrek en angst voor te drukken winkelstraten (en natuurlijk de illusie dat het op het laatste moment minder druk zou zijn !)...

Het beste aan Kerst voor ons is wel dat er vakantie aankomt... Want weerom is er in het weekend druk gewerkt. We kunnen niet anders, onze papieren moeten 'binnen zijn op maandag'. Natuurlijk kan je altijd schuiven en zeggen dat het niet gelukt is, maar een hele keten van collega's zit dan in de problemen.
We leren steeds meer samen te werken. Dit wil zeggen : op dezelfde plaats en nu en dan een kwartiertje pauze.
We zijn gezegend door de electronica die alles draadloos maakt, we kunnen van waar ook printen, beamen, whatever.
Volgende week vakantie...
Zalig !

ouderen en zelfmoord


Werd deze morgen wakker met het niet al te opbeurend nieuws dat Vlaanderen het hoogste zelfmoordpercentage van Europa heeft. Proportioneel zijn het het vaakste ouderen. Tijd om er iets aan te doen, benieuwd wat er vandaag in de Senaat gezegd zal zijn.

Heel erg vreemd vind ik het niet. Er zijn de evidente factoren als eenzaamheid, een verminderde financiële toestand, maar er is ook het niet meer mee kunnen in de maatschappij die aan de ouderen moeilijke dingen vraagt.

Gisteren nog was ik bij een oudere dame op bezoek wiens administratie en boodschappen ik geregeld doe. Haar administratie is veel ingewikkelder dan die van mij, zij moet zich overal tegenover allerlei instanties verantwoorden. Om in haar eigen huis te mogen en blijven wonen moet zij - omdat haar man onlangs is gestorven een belasting betalen die wraakroepend is. Geen idee of ze het kan betalen. Misschien niet. Ik probeer haar uit te leggen waarom ze het moet betalen : omdat ze zogezegd een half huis rijker wordt.

Oud minister van sociale zaken Vandenbroucke zei ooit (terecht ?) dat een eigen huis de beste vorm van pensioensparen is. Nu wordt ze daar toch flink voor gestraft. Er vindt immers geen verkoop plaats, dus is er geen 'winst'.
Voor iedere zorg die ze krijgt moet ze om de zoveel tijd geëvalueerd worden of ze nog hulpbehoevend is. Ze lijdt aan dementie, al jaren lang, maar moet toch iedere keer die 'testen' doorstaan. Voor een dergelijk iemand is dat een zware vorm van stress, want al doorstaat ze de test niet, ze beseft wel degelijk dat ze getest wordt. Dat ze niet weet welke dag we zijn, dat ze haar kinderen niet kan opsommen. Een wildvreemde dame met pak en koffertje komt haar ondervragen.

Ze moet leven van het vertrouwen van de buren, de bank en het buurtwinkeltje. Want ze wil graag nog alleen brood kopen, haar centjes afhalen van de bank. Geen euro's aub, maar graag 4000 BEF. Ze moet wel hopen dat niemand haar in de luren legt. Want hoeveel euro iets is, daar heeft ze geen idee van.

Ik begrijp dat veel ouderen moe worden, dat ze het niet meer overzien. Alleen al het administratieve gedeelte is zo ingewikkeld dat je bijna een superouder moet zijn om er nog aan uit te geraken.
Van oudere mensen wordt dan nog vaak geprofiteerd, en verweer hebben ze zelden, de redenering gaat te vlug, de argumentatie van de andere is dikwijs verbaal agressief.'Maar begrijp je het dan niet ?' hoorde ik laatst iemand tegen haar zeggen ?
Ze zweeg en zei niets meer.

Uit 'De Standaard' 17/12/2004

Ik heb gegrasduind in de binnen- en buitenlandse literatuur over het onderwerp. Daaruit blijkt dat ouderen die zelfmoord plegen niet per se een geïsoleerd en eenzaam bestaan hebben geleid. De meerderheid onder hen heeft in de maand die aan hun overlijden voorafgaat nog een hulpverlener gezien. Misschien hebben ze niet over hun zelfdodingsgedachten gesproken, maar ze hadden wel een klacht.

boerderijbabbel


Ik ben ontzettend blij met de komende Kerst en niet in het minst om de twee weken vakantie die eraan verbonden zijn. Ook al weet ik dat die weer zo voorbij zullen zijn, ik zie er toch heel erg naar uit.
Na het lange intellectuele werk zie ik ook uit naar het werken op onze kleine boerderij. Ik leer ook alle dagen bij. Dat de (nieuwe) kippen op stok moeten leren gaan, dat die niet zomaar gaan. Dat dieren niet bijvoorbaat sociaal zijn. De nieuwe kroost wordt momenteel nog niet getollereerd door de oude.
Onze de uitgebreide familie konijnen doet het ook goed : allemaal alive and kicking. Veel hebben ze te danken aan de cavia die hen toen ze heel klein waren, warm hield, want moeder konijn liet het nogal aan zich voorbij gaan.
Als we het leven z'n gang laten gaan - en dat hebben we voorlopig maar zo gedaan - dan krijgen we thuis nog een heuse boerderij en dat is nu niet echt de bedoeling.
Stadskind zijnde blijft het voor mij allemaal wonder.
Nu ligt de tuin er weer doods bij maar toch zullen we op het eind van de zomer weer volop kunnen proeven van alles wat nu schijnbaar dood is.
Sterk !

Murphy loves Kaat

Deze morgen wou ik de auto starten. Een platte batterij. Twee uur wachten. Heel erg was dat eigenlijk niet gezien de voorbije week. Tenslotte was ik thuis en het is twee uur schoonmaken geworden.

De voorbije weken ben ik trouwens een bangelijke fan van clean house geworden, ik wil alles ordenen per soort, kastjes en doosje kopen om maar alles op orde te krijgen. Nu is dat geheel mijn stijl niet (denk ik toch) maar ik vrees dat het een soort wanhoopspoging is om niet te verdrinken in de Murphy week. Jammer trouwens dat opruimen en schoonmaken vooral een kwestie van tijd hebben (maken ?) is, want soms kan ik er mij best wel zoet mee houden. Zeker in het nieuwe huis ! Voor wie er ook een beetje dol op is : ook houses behaving badly kan ik wel smaken.

Hmmm.... iedereen die mij persoonlijk kent zal nu wel zeker denken dat mijn hersenpan een behoorlijke klap gekregen heeft ... wie weet is het ook zo.

Tenslotte nog dit. Ik heb heus al heel wat andere boeken gelezen sinds het raadsel van de filosoof. Maar gezien de pc problemen kan ik niet eens meer echt goed mijn webfiles binnenhalen (nou ja, kwestie van er mij eens aan te zetten)... hoe dan ook, dra komt er ook een update van boeken !

En nu opnieuw aan de schoonmaak ? Nee hoor ! Kerstspullen kopen, want 'Zie ginds komt de kerstboom uit huppeldepup weer aan.... hij brengt ons lichtjes, ik zie hem al staan !'
Joepie !

Murphy-week

Het wil maar niet ophouden. Vorige week verscheen, bij het opstarten van mijn pc de boodschap 'Operating System could not be found'. De enige witte lettertjes op een zwarte scherm. Mogelijke oorzaken : HD stuk, corrupte Windows, een virus. Dat laatste dacht ik niet, de KULeuven biedt mij toch enige bescherming en dag na dag krijg ik een mooie upload van McAfee, met andere woorden, dat laatste zou niet mogen zijn. Gelukkig weerom het liefje dat wat werk betreft in de ICT-sector zit en alvast mijn HD eruit haalde en kopieerde naar een andere locatie. Was ik alvast mijn documenten niet kwijt. De rest bleek inderdaad geheel en al vergiftigd door een serieus virus. Helemaal opschonen die boel : zo goed zelfs dat ik nu een Office 2003 heb. Flashy !

Maar UPC, mijn internetleverancier, wou deze week ook dat al haar klanten een nieuwe modem kwamen halen. Weerom fluitje van een cent dacht ik, (met zo'n vriendje) en ja hoor, na tien minuten zaten er 2 laptops en 1 desktop wireless online om het na een uur om onbekende redenen geheel te begeven.

Was er nog mijn auto die ik vorige week heb moeten laten wegslepen en die ik vandaag eindelijk, na het neertellen van heel veel centjes, terug mocht halen. Wat bleek ? Die valt ondertussen om de haverklap weer stil. Morgen dus terug naar die garage.
En de VAB die mij zo mooi onverwacht hielp dankzij mijn Visa-kaart ? Die hebben het bedrag netjes twee maal van mijn rekening gehaald.

Als een mens maar gezond is, zou een mooie troost zijn. Maar keel en longen worden niet gespaard door het rondzwevend virus hier.
Murpy week dus. I hate it.

Nachtwacht

Zaterdag weer eens te laat naar bed gegaan en ons laten verleiden tot 'Nachtwacht'. We hadden gehoopt dat het ons een goed gesprek zou opleveren maar dat bleek vergeefse hoop. Het thema van de avond werd als volgt voorgesteld : "Mensen scheiden te lichtvaardig, wat nefast is voor kinderen".
Eigenlijk had ik het al moeten weten, want zo'n stelling is zo wars van alle nuanceringen dat ze eigenlijk het beluisteren niet waard is.
Wie maar enig weet heeft van echtscheidingen weet dat er in de meeste gevallen - zelf ken ik geen enkel ander geval - veel verdriet aan vooraf gaat, dat ouders lange tijd en zo niet altijd met schuldgevoelens ten aanzien van hun kinderen zitten.
Omgekeerd ken ik ook heel wat ouders die na hun scheiding een verdiepte relatie met hun kinderen zijn aangegaan, alsof hun scheiding zich heel bewust gemaakt heeft van hun verantwoordelijkeid ten aanzien van hun kinderen.
In het programma werd het kerngezin als ideaal voorgesteld. Uiteraad is dat zo, wie begint immers een relatie en krijgt kinderen met in zijn achterhoofd de idee dat het niet voor eeuwig hoeft te duren ? Dat een mens zich geborgen wil weten bij zijn geliefden voor een leven lang is eigen aan zijn verlangen naar bemind worden.
Maar niet alle kerngezinnen zijn plaatsen van warmte en aanvaarding.
Ook dat mocht wel eens gezegd.

Zwaar onvoldoen voor Nachtwacht, zou ik zeggen. Weeral.

PS: er is een forum over het onderwerp op de site van Nachtwacht.

niets zo koud als de dood

November is de maand van sterven en ik zal het geweten hebben. De opa van één van 'mijn' jongeren is gestorven, de opa van een collega. Beiden hebben een lang en rijk leven achter de rug. Wie niet in het rijtje past is M.
Ik heb haar een paar keer ontmoet. Een vriendin van mijn zus. Ik kon nauwelijks geloven dat ze zo ziek was, want fier als ze was gaf ze de kanker geen kans om haar waardigheid aan te tasten. Het was, en is, een mooie vrouw.
M. heeft haar dood voorbereid. Ik kan mij daar nauwelijks iets bij voorstellen. Ik vrees dat ik niet het sterven, maar het achterlaten van allen die mij liefhebben ternauwernood zou kunnen dragen. Hoe vertel je aan je liefste dat je weg moet gaan ? Dat je geen andere keuze hebt, dat het je zwaar weegt ? Hoe probeer je je eigen dood te accepteren terwijl je ziet hoe die dood je liefste zo tekent ?
Liever dan mezelf te behouden voor de dood zou ik mijn liefste willen behouden, dicht bij mij willen houden en zeggen : dit doe ik je niet aan.
Maar het kan niet. Geen enkele onderhandeling keert in het voordeel van het leven.
Dat je je liefste niet kan behoeden voor dit grote verdriet.

Ik zag het bij M. en haar liefste : hoe ze elkaar wilden behoeden voor dat grote verdriet, plaatsen wilden ruilen maar met hetzelfde resultaat.
Straks ga ik slapen en ik weet dat mijn liefste zijn arm rond mij zal leggen en mij in slaap zal zoenen met 'ik zie je graag kaatje, tot morgen'.
Dat het bed leeg kan zijn. Te groot. Dat er geen armen meer zijn, geen warme plek.

Als ooit mijn liefste sterft, zal ik blijven zeggen : liefste liefje, ik zie je graag. En nooit ophouden dit te zeggen.
Op de een of andere manier heb ik de indruk dat M. dit ook doet. Liefde kan niet eindigen met de dood.
Ik kende M. niet zo goed, alleen denk ik dat ze iedere avond tegen haar liefste blijft fluisteren : liefste chouke, ik zie je graag, slaap zacht en tot morgen.

tijd voor het meest evidente


Daar zaten we dan, gistervond. Hij achter zijn laptop, ik achter die van mij. Hij geconcentreerd aan het werk, ik al met evenveel moeite mij worstelend door het werk. Het was twintig voor elf toen we besloten er mee te stoppen.
Geen van ons beiden had nog de moed tot veel gesprek, al beseften we beiden dat we nog niet veel aandacht aan elkaar gegeven hadden. We waren beiden moe en wilden slapen.
Deze morgen liep de wekker af om half zeven, het gewone uur. Tegen kwart voor acht waren we op ons werk. Na het werk boodschappen gedaan. Ik heb het avondeten ongezondsgewijs overgeslagen. Hij heeft net enkele papieren ingevuld voor het werk. Morgen moet die informatie binnen zijn om door de secretaresse te worden verwerkt en wellicht geklasseerd waar niemand het ooit nog zal lezen (nutteloze planlast heet dat). Het is half negen en we zitten beiden weer achter het laptopje. We beginnen erweer aan. Want er is zoveel werk.
Het weekend voorspelt weinig goeds. Het wordt nu rennen tot Kerst. Zondagnamiddag kan er wel vrije tijd van af. Maar voorlopig nog niet.
Gelukkig moet een mens eten en babbelen we bij tijdens het eten, al zijn lunchvergaderingen ons niet vreemd.
Ik ben hier aan het bloggen nu, met groot schuldgevoel. Naast mij ligt immers nog een stapel werk, en op het werk wacht de secretaresse ook nog op mijn verslagen.
Ik wou dat we meer tijd hadden.
Ik kan naast mijn liefje zitten werken en hem intens missen.
Zullen we altijd zo hard moeten werken ?
Als we de keuze hebben - en ja, natuurlijk hebben we die ! - dan niet.
Maar de overweging om minder te werken is niet enkel van praktische aard (mogelijkheid om het te doen en financiële gevolgen), in ons werk zit ook een groot stuk idealisme, levensvreugde en zelfrealisatie. En die zijn moeilijker op te geven dan de praktische kanten van de zaak.
Een vriendin van mij overweegt om er voor enige tijd uit te stappen. Te herbronnen, nieuwe horizonten te verkennen. Moedig vind ik dat.

Post-academische vorming

De combinatie van studeren en werken heeft mij altijd al goed gedaan maar wat mijn huidige (dure !) opleiding aan het UIA vraagt, lijkt buiten alle proportie. Nu begrijp ik wel dat een instelling als de UIA zichzelf ernstig wil nemen door het niet al te gemakkelijk te maken, maar de schoolse manier waarop alles gebeurt heeft niets te maken met de volwassen studenten die nu eenmaal aan een universiteit zitten.
De eerste ergernis begon bij mij toen ik zag dat de 'werkjes' (what's in a name) in arial 12 moesten staan, dat de titel zus moest en de het papier zo. Er stond nog niet niet dat het geheel 'netjes' moest worden ingeleverd.
Voortdurend horen wij dat wij weinig zullen moeten 'blokken' maar veel moeten 'doen'. Het doen vertaalt zich in allerlei groepsdynamische activiteiten die nu en dan het spelniveau van een 12-jarige halen. Naderhand moeten we ons eigen gedrag analyseren. Bijkomend moeten we een 'trainingsmaatje' zoeken, kwestie van ons niet alleen te voelen.
Voor een no-nonsense girl als ik is dat allemaal teveel flowerpower en wil ik - tja, als vegetariër dan nog wel - vlees om het bot. Men mag het in het onderwijslandschap van de daken schreeuwen dat doceren out is en ervaren in , wij als studenten zien kostbare tijd verloren gaan.
T., die in het tweede jaar al zit, zei me dat "de groep' (let op de benaming !) in rebellie was gegaan. Ze wilden rendement uit hun opleiding. Ze stelden het maken van enkele werkjes duidelijk in vraag, niet uit luiheid, maar omdat ze zich geen onnozelheden konden permitteren.
"Maar, pas op, jullie graden komen dan in het gedrang", was de respons van de docent. Of hoe de zogezegd meest progressieve onderwijsdocent toch vervalt in eeuwenoude middeltjes als 'leren voor de punten'. Leg dat maar eens uit.
Ze laten zich niet doen, die mannen en vrouwen in het tweede jaar.
Ik hoop, wij - van het eerste jaar - ook niet.

Waarom bloggen wij ?

Dat u, als lezer, weet wat een blog is, is geweten, maar hoeveel anderen weten het ? Tijd om er een artikel* over te schrijven dachten ze bij de Standaard. Enkele welbekende bloggers aan het woord, maar jammer genoeg heeft de journalist het daar bij gelaten. Wat te zeggen over dit nieuw literair genre ? Wat te zeggen over journalisten hier en daar die dit medium gebruiken om te zeggen wat ze in hun eigen pers niet kwijt kunnen ? Een gemiste kans !

*enkel voor geregistreerde lezers, maar als u vandaag toch de krant in huis hebt...

Emile


Onlangs hadden het liefje en ik een gesprek over opvoeding. We durven nogal eens van mening verschillen maar zijn anderzijds helemaal complementair. Als ik al - naar zijn zeggen - een romantische ziel ben in het dagelijkse leven, dan is hij het zeker als het over kinderen gaat.
Wanneer ik hem bezig zie, dan zie ik dat ze elkaars hart stelen, zij het zijne en hij het hunne. Ik zie het soms als we bij vrienden zijn, hij is de eerste die de kinderen opgemerkt heeft en er in dialoog mee treedt, kinderen voelen zich op hun gemak bij hem. Hij speelt en ravot met hen en meermaals zie ik het kind in hem terug wanneer hij met hen stoeit. Of ik zie de jongen die hij zelf moet geweest zijn wanneer hij vrieskoude doorstaat om door z'n telescoop aan kleine R. de zoveelste maanbespiegeling maakt met z'n telescoop. Daar staan ze dan, op hun pantoffels met dikke jas. Die zie je niet gauw terug.
Wanneer ik zijn mama zie - een en al warmte en zorg - dan glimlach ik van herkenning.
Zelf ben ik een internaatskind, dat evenwel veel warmte van veel broers en zussen kreeg maar toch grotendeels ben opgegroeid tussen veel regels. Aan de internaatsjaren heb ik 'tics' overgehouden denk ik : nood aan structuur, regelmaat, ... ik vrees zelfs, regels en grenzen. Op dat uur in bed, dan eten, dan werken. "Discipline is vrijheid", stond er op mijn pennendoos. Behoorlijk straf, vind ik dat nu, die zusters moeten nogal wat invloed gehad hebben.
Wat is het beste ? Het is een idiote vraag, al merk ik dat liefje over meer relativeringsvermogen beschikt dan ik.
Gelukkig-zijn en vrij-zijn, dat lijken de waarden in liefjes opvatting op opvoeding. Zo erg soms dat ik hem verdenk een achterachterachterkleinzoon van Rousseau te zijn. Natuurlijk wil ik ook dat onze kinderen gelukkig zijn en zich vrij voelen, maar ik ben veel meer bezorgd over het zich invoegen in de samenleving. Terwijl hij vooral op het nu moment denkt, denk ik dikwijls aan later. Hoe zullen ze later dit of dat ?
Ik merk dat ik bezorgd ben of ze hun weg gaan vinden in die grote wereld, of ze hun plaatsje gaan vinden. Of ze over genoeg sociale vaardigheden zullen beschikken om om te gaan met een wereld waarin waarden heersen die niet de onze zijn.
Ik kom dikwijls als de strenge tante over.

Toch geloof ik dat we goed complementair bezig zijn. Alsof hij vooral bezig is met de innerlijke groei, het sterken van wie het kind is en het daarin laten groeien in wie het is, en ik hoe dat kan samengaan met een samenleving die niet altijd even vriendelijk is. Ik die altijd als eerste bezorgd is of ze genoeg slaap hebben, verse kleertjes aan hebben, met hun handen niet in het eten zitten.
En hij maar spelen met hen...

Waarom klink ik altijd als de saaiste ?

talent, veel talent


Er zijn dingen die mij in de mensheid doen geloven. Of anders en beter gezegd : dat we meer zijn dieren die voedsel nodig hebben en bijgevolg leven om te werken. Het gebeurt wanneer ik een werk zie van een groep mensen of een individu waarbij ik zo diep het enthousiasme en het talent voel, dat ik nog moeilijk kan geloven dat die mensen dat enkel omwille van het geld hebben gedaan. Van sommige reclames (jammergenoeg de minderheid) kan ik genieten : omdat het zo af is en dat je de lol van de makers er zo kan uit afleiden. Die had er veel "goesting" in. Dat het onmiddellijke doel geld binnenhalen is kan onmogelijk de drijfveer voor zoveel kunstwerk geweest zijn.
Gisteren waren we te gast op The Night of the Proms. (Dankje wel H&D !) Ooit begonnen twee nog net(geen ?) studenten meer met het idee iets van het vervallen sportpaleis te doen. Het begon kleinschalig - al kan je het sportpaleis nauwelijks kleinschalig noemen - maar het mondde uit in een nu al 20ste editie. De vereniging van klassieke muziek en pop. De creatieve breinen achter de programmatie inviteren de top van de hedendaagse muziek en gaan geen risico's uit de weg door totaal nieuwe en onbekende muziek te presenteren. Damian klonk bijna onwerelds vreemd maar intrigeerde.
James Brown zette de hele zaal op stelten. Je moet maar kunnen, met 71 jaar achter de boeg. De man lijkt door de bliksme bezeten. Joe Cocker blijft een oude rat in het hertalen hits. Ook John Miles was opnieuw van de partij : Music was my first love.Wie kon het ontkennen ? Shaggy bewees dat humor en muziek best samengaan.

Talent met hopen aanwezig dus, de ene wereld ging over in de andere : van pop naar klassiek over de filmmuziek van Star Wars heen. En tussendoor het meest gedurfde maar mij zeer smakende moment : wanneer het stil werd en K. Hemmerechts op majestueuze manier Herman De Coninck las. De belichting en de visuals sloten haarfijn op het gepresenteerde werk, iets wat in menig concert dansen op een slappe koord is.
Perfectie, dat moet de maatstaf zijn van het organiserend commité van The Proms. Vernieuwing en durf.
Bij ons vooral veel emotie, positieve emotie, ontroerd door zoveel schoonheid.
We genoten zichtbaar. Soms swingend aan de dans, dan weer bijna met de tranen in de ogen. Dat laatste staat op rekening van Zuchero.

Hij is er !

Vandaag weer even in de stad, dat was lang geleden. Ik kon het moment niet slechter uitkiezen, want waarschijnlijk had half Vlaanderen een vrije shoppingsdag. Ik was best nieuwsgierig naar het Karl Lagerfield Effect in de plaatselijke H&M. Zou het stormlopen voor deze designkleding aan H&M-prijs ? Zou de winkel in Leuven überhaupt deelnemen aan het verrassende concept ?
Storm liep het niet, de H&M was zoals gewoonlijk volgepropt met mensen maar de KL-hoek had evenveel (en even weinig) bekijks als de andere waren.

Morgen terug stad, maar nu met tijd om te dwalen in grote boekenwinkels en mijn eigen 'boekenbeurs' in de Fnac te houden. Kookboeken, filosofie en theologie wordt het. Misschien zelfs, omwille van het vriendje, wat exacte wetenschap. Allemaal boeiender EN toegankelijker dan ik dacht.

11 november

Feestdag vandaag, alhoewel, wat valt er te vieren ? De eerste oorlog is zo'n triestige oorlog...
Vorige week nog waren we te gast in de Ijzertoren te Diksmuide. Geen poppies die ons toewuifden maar wel de stille schreeuw van duizend duizend doden. In de verte hoorden we Vermandere :

als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert omme de tijd als g'alhier passeert
den oorlog ga je hier were vinde

ja, 't is den oorlog da je hier were vindt
en 't graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands knd
nu doodstil en godverlaten

laat de bomen nu maar zwijgen en dat 't gras niets vertelt
en de wind moet 't ook maar niet zingen
dat julr'n dood tot niet hè geteld
dat waren al te schrik'lijke dingen

Willem Vermandere

wintercocoon

De winter komt schoorvoetend dichterbij en brengt nieuwe gezelligheid. De kaarsen zijn opgediept, de zomer wordt binnen gebracht door verse bloemen. De houtblokken voor het haardvuur worden aangevoerd. Rozebottels worden verweven tot kransen.
's Avonds wordt met graagte thee en warme wijn gedronken. Het liefst met lekkere kruiden.

Bovenal is het een tijd van cocoonen : lekker weggeduffeld in de zetel onder een plaid en genietend van een goed boek. Momenteel is dat het leven van R. Descartes. Zijn filosofie is al meermaals tussen twee happen boterkoek besproken.
Descartes leefde heel wat jaren in het tolerante Nederland dat zich had afgekeerd van alle vormen van ketterij, schandpaal en inquisitie.
Met de herinnering van vervolging in het achterhoofd werd Nederland een vrijplaats voor originele denkers als voorgenoemde maar ook Leibniz (op de grens, Locke en Spinoza). In datzelfde Nederland wordt dat vrije denken en de historische tolerantie bedreigd. Het geeft te denken.

Gezinsuitbreiding


De gezinsuitbreiding houdt niet op. Madame Kip verraste ons zondag met maar liefst 9 kuikentjes. Voorlopig hebben we geen idee of het vrouwelijk geslacht nog altijd in de meerderheid is, dankzij de konijnen ligt het vrouwelijk geslacht (en de kans tot uitbreiding) momenteel lengtes voor.
Geen idee ook hoe onze hanen of hennen er zullen uitzien. De kruising van twee totaal andere rassen (zijdehoender en New Hampshire) zou wel eens een gevederde kip met een bol haren op de kop als resultaat kunnen hebben.
Twee dagen oud zijn ze nu en ze kwetteren alsof de lente volop in aantocht is. Moeder Kip houdt ze stevig onder de vleugels, zo stevig dat ze wellicht alle hoop voor de twee onuitgebroken eitjes heeft opgegeven. Ze liggen er desolaat bij, waarschijnlijk hebben deze kuikentjes het niet gehaald.

Onze boerderij is dus tegen wil en dank in grote uitbreiding. Wat begon met twee kippen en twee konijnen is nu al uitgegroeid tot 13 kippen, 4 konijnen , 2 katten, 1 cavia, 15 guppies en god mag weten wat de vijver ons in de lente brengt.

We worden hier 's morgens dus wakker in de lente... wat meer kan een mens nog wensen ?
Een warm leven is het hier, volop Leven en volop Natuur, ik ben er mijn liefje oneindig dankbaar voor.

Het sociale contact onder dieren

Sedert enkele weken waren we Madame Kip kwijt. Een bruintje was het, de weken ervoor had ze zich geoefend in het vliegen : van het dak van het kippenhok naar de afsluiting en dan ons erf op. Ze wandelde fier en met minachting ten aanzien van de andere (nieuwe) kippen die te dom leken voor enig initatief. Sedert haar vriendin Juffrouw Kip gestorven was en wij drie nieuwe kippen hadden gekocht, had ze alle sociaal kippencontact gestaakt. De nieuwe kippen waren van een ander ras, Engelse meen ik, nog best te vergelijken met harige witte gaarbollen, geen pluimen maar één en al dons. En Mevrouw Kip begon haar racisme : ze at alleen en moest van de andere kippen niets weten.

Tot er enkele weken geleden geen spoor meer van haar te bekennen viel. Weggelopen dachten wij en door een boosaardige buur in de pot gedraaid. Tegenover zoveel koppigheid konden we niet veel doen.
Tot mijn liefje woensdag besloot om de balen hooi van de schuur naar de hooizolder te brengen. Daar zat ze dan, onbewegelijk stil ... te broeden ! Op maar liefst 9 eieren. Ze weigerde te eten of zelfs te bewegen. Een hele operatie was het om haar en haar gebroed naar een veilige plaats te brengen, ver weg van spelende katten die maar al te graag vriendjes worden met kwekkende kuikentjes.
Hoe dan ook, de vermeende minachtig voor de nieuwe kippen was dus maar schijn.
Of was het pure vrouwenstrijd, wou zij de 'nieuwe' vrouwen meteen duidelijk maken dat ZIJ het voor het zeggen had door meteen Mijnheer Haan voor haar te houden ?

alle hoop op Europa ?

De Amerikaanse droom omschrijft u als individualistisch en gericht op eigenbelang, de Europese als een collectieve droom die zich veeleer tot de gemeenschap richt.
Jeremy Rifkin : De verschillen zijn immens. Voor de Europeanen primeren sociale relaties boven de individuele autonomie. Culturele diversiteit heeft de overhand over assimilatie, levenskwaliteit is veel belangrijker dan rijkdom, duurzame ontwikkeling gaat boven ongelimiteerde materiële groei en wereldwijde samenwerking via internationale organisaties boven unilaterale uitoefening van macht.
Kort samengevat is dat het grote onderscheid tussen de twee. Het gaat om twee totaal verschillende werelden. De invulling van het begrip 'vrijheid' kan dat het beste verduidelijken. Voor een Amerikaan betekent vrijheid onafhankelijkheid en autonomie. Onze moeders zeiden het steeds weer : "Amerika is een geweldig land, je krijgt er enorm veel kansen. Maar niemand zal er voor zorgen tenzij jijzelf.(...)


De Amerikaanse droom is verbonden met een sterke legermacht. De nieuwe Europese droom wil na duizend jaar van conflicten, twee wereldoorlogen en een holocaust het tegenovergestelde. De Europeanen willen de wapens neerleggen, elkaar vertrouwen en in vrede samenwerken.

Jeremy Rifkin in een interview met Ingrid Van Daele in Knack, 20/10/2004

Nu maar hopen dat hij gelijk heeft over Europa.

Economische realiteit

DHL vertrekt en meer dan duizend mensen verliezen hun baan en zien aan tegen een onzekere toekomst. De wetten van economie zijn bijna net zo onbuigzaam als deze van de fysica. Het is een kwestie van rekenen.
Tegenover de wetten van de economie staan die van het leefmilieu, zo wordt gesteld, en er moet een evenwicht zijn. Op het eerste zicht lijdt het geen twijfel, maar toch verdenk ik dat velen - niet allen - van de protesterenden ooit diezelfde economische wetten in hun voordeel gebruikt hebben. De luchthaven is al generaties oud, huizen en gronden zijn er goedkoper. Ooit hebben vele protesteerders dus ook de wetten van de economie gebruikt in hun voordeel. De wetten van vraag en aanbod.
Naar verluidt hebben mensen uit de arbeidersklasse in het Zaventemse meer begrip voor de nachtvluchten dan zij die in villawijken wonen. Toevallig ?

Een steek in het hart is dat de actievoerders hun strijd hier niet bij laten, maar nog minder nachtvluchten willen. Als zij hun slag thuishalen en Zaventem kunnen veranderen in een oord van rust met een 'kleine luchthaven zonder enig belang', dan zijn de econische belangen weer gediend : de vraag naar huizen en grond in Zaventem stijgt opnieuw ... De rest kan je al raden.

Erg vind ik het.

Dit blogje bracht een ochtendlijke stevige discussie mee met het liefje. Hij was het helemaal niet met mij eens.
Volgens het liefje, is iedereen er mee gebaat als DHL naar een gebied verhuist waar weinig mensen wonen. Op die betreffende plaats is dan weer werkgelegenheid en alles opgeteld weegt de balans positief.
Zelf besefte ik ook dat ik de geluidsoverlast niet mag minimaliseren en dat die je leven totaal kan ondermijnen. Ik besefte tevens dat ik - welicht uit ervaring - verhuizen wel een optie vind. Uiteindelijk ben ik zelf al veel verhuisd en meestal als slotsom van heel wat overwegingen, zowel financiële, als wat werk betreft of nu wat het liefje betreft. Ik woon dus ook niet waar ik echt zou willen wonen maar besef dat zoiets vrij onrealistisch is.
Ten tweede zie ik het DHL-probleem binnen een aantal jaren weer opduiken, tenzij men resoluut voor de inkriming van de luchthaven kiest (mét het nodige impact op onze economie). Ik zie ook wel dat je mensen niet kan verplichten om te verhuizen. Anderzijds zou een ontmoedigingspolitiek geen slechte zaak zijn. Wie nu nog in Zaventem komt wonen moet toch weten dat het risico van overlast eerder groter zal worden dan kleiner ?
Tenslotte verliest DHL natuurlijk heel wat krediet. Er zijn immers tussenoplossingen mogelijk. Minder lawaaierige vliegtuigen bv. Zich houden aan de afspraken.
Maar daar had DHL geen oren naar. Waarschijnlijk wegens teveel geluidshinder ?

Relativiteit

Nu en dan mis ik mijn studententijd, of de gelegenheid om mij nog eens in een materie te verdiepen die niet de mijne is. Gezien tijd en mogelijkheden beperkt zijn is "Een kleine geschiedenis van bijna alles" een waar geschenk. Het leest als een trein en ik word een beetje ingewijd in het ontstaan van ons heelal, de begrenzing ervan (een moeilijk te omvatten gedachte) en de relativiteit van ons bestaan.

Zo zit ik nu en dan in een hoekje met een boekje. Gisteren nog bij het haardvuur terwijl vriendlief zich verdiept in de "History of Human Space Flights" ; vandaag toch weer achter het bureau. Want een zachte zetel, een liefje op armafstand en de opflakkerende vlammen, ze zijn niet noodzakelijk bevordelijk voor de concentratie.
Terwijl ik best wel veel wil onthouden van die Bryson !

moe je er niet mee

Ik ben - wellicht als iedere Belg - opgevoed dat je voor je eigen stoep moet vagen en je je niet moet bemoeien met andermans zaken. Net zoals ik van kleinsafaan geleerd heb dat je niet mag klikken.
Als kind was dat vrij simpel : de leeftijdsgenoten gingen voor op de leerkrachten, zelfs al was het niet zo koosjer. Alleen : het kwaad dat zij deden was zelden van dien aard dat het voor de hele klas schadelijk was. Het was hooguit amusant.
Onder collega's geldt nog altijd dezelfde regel. Alleen zijn er variaties. Er wordt geroddeld en steen en been geklaagd over collega x die van alles aan zijn laars lapt, met z'n allen proberen we de schade te beperken omdat het werk van de collega op ons werk afspiegelt. Wij zijn immers één, we mogen nog zo goed weten dat collega x het echt niet goed doet en ver boven alle grenzen van de heersende arbeidsethos zit, we zeggen niets. We morren tegen elkaar maar niets veranderd.
Zo duurt dat al maanden, jaren.
Ook ik mor.

Andere collega Y zit in een moeilijke emotionele situatie waarin collega's betrokken zijn. Hij wordt stiller, bleker, we zien allemaal dat het hem steeds meer moeite kost om de dag rond te geraken. We helpen hier en daar. Kleine dingen. Maar niemand die tegen de collega in echte dialoog met die collega gaat.
Vandaag zei iemand me : dat duurt nog hooguit een maand, en dan stort die in.
We weten het allemaal.
Weer zegt niemand iets.

aanrader !


Wie graag nog es een leuke video binnenhaalt kan ik Identity aanraden. Intelligent en spannend, zo mochten er meer zijn ! Behoorlijk Hitchcock !

Aangezien we niet meer in de bioscoop raken en op televisie nauwelijks iets te zien is, graag nog tips voor goeie films ook. Het liefste spannend en intelligent, al mag een comedy nu en dan ook best.

Vrouwenemancipatie : oproep!

Daarnet de adressen van mijn medestudenten post-academische vorming ingevoerd en al een paar mails gekregen. Gezien allerlei nieuwe onderwijsvormen moeten we veel met elkaar werken en worden veel papers over en weer gemaild.

Wat mij weerom opviel was hoeveel vrouwen het emailadres van hun man gebruiken. Zo krijg ik een mail van Mieke maar is het email adres Rony. Erger nog is de mail van zogezegd 'Marc' die niet ondertekend is. Marc zal wel de wederhelft van een van die vrouwelijke studenten zijn, maar wie ?

Ik kan mij moeilijk voorstellen dat er veel mannen zijn die het emailadres van hun vrouw gebruiken. Je hebt toch een naam voor iets, vind ik. Via hotmail heb je ook zo een account aangemaakt. Mij heeft het ook de indruk dat pc's iets van mannen zijn, wat ik ook niet wil geloven.

Bij mij geen haar dat er aan denkt de account van mijn liefje te gebruiken. Niet alleen omdat hij een ander is maar uiteindelijk ook om redenen van privacy, al denk ik dat hij niets eens zin zou hebben om al die vrouwenpraat te lezen. Het zijn geen geheimen, denk ik dan, maar het is geadresseerd aan mij. Je doet de post op naam van je man toch ook niet open ? Tenminste ik niet.
Of til ik er te zwaar aan ?

Vrouwen allerlanden, wees fier op je naam en je emailvaardigheid en maak een account op je eigen naam aan !

Overmoedig en overmoe

We zijn op weekend geweest, het liefje en ik. Het was zijn idee, ergens midden in de week : heb je geen zin om dit weekend weg te gaan naar de Ardennen ?
Al wekenlang stellen we zoveel uit : babbeltjes, wandelingen enzovoort. We worden geheel en al opgeslorpt door ons werk.
Zo'n weekendje zou ons wel verplichten om te ontspannen.
Omwille van werkverplichtingen konden we pas om 21 uur op vrijdag vertrekken. We sliepen niet uitzinnig lang en genoten van het uitgebreide ontbijt.
Niet werken, ons nergens druk in maken was de boodschap. Dus trokken we onze stapschoenen aan en vertrokken richting Hoge Venen. Met onze laatste tocht van 32 km nog geen maand geleden moest 10 km een makkie worden.
Wat een illusie !
Na een klein uurtje wandelen - geeneens bergop - waren we beiden zo bekaf dat we al vreesden nooit meer terug te raken. We waren buiten adem.
Is het het gebrek aan slaap ? Aan conditie ? Wat scheelt er ons ?
De rest van de dag (meer dan een halve dag dus) op het hotel slenterend en slapend doorgebracht. Op zondag nog es geprobeerd, lang slapen, laat ontbijt en toch maar even sportief doen. Vandaag bleven we net overeind voor anderhalf uurtje mini-golf, maar in de auto vielen we beiden (opnieuw !) bijna gevaarlijk in slaap.
Vroeg terug thuis van ons Ardennen-slaapweekend konden we maar één ding besluiten : we zijn doodop. Werkelijk doodop.
En verlangen beiden opnieuw ... naar ons bed.
Hopelijk is dit de herfst die ons parten speelt, want erger mag het echt niet worden.
Hebben veel mensen dit voor dit seizoen ?

Vroeger was je jonger oud

Ze heeft een eigenaardige logica. Wanneer men haar wast wordt ze als een kind : gedwee laat ze zich leiden, armen omhoog, het hoofd even naar rechts. Ze glundert, want ze ziet in de spiegel hoe ze blinkt.
Dan weer begint ze te poetsen alsof het haar levenswerk is : het huis moet proper, wat zouden de mensen toch wel denken. Ze schikt haar ongewassen kleren terug in de kast, alles moet zijn plaats hebben en een wasmand is wachten op iemand anders, want zoveel electronica kan ze niet de baas. Dus liever doen alsof er niets aan de hand is, misschien merkt niemand het.
Dan weer zegt ze met de bezorgdheid van een moeder : "Heb jij al gegeten ?", zich niet herinnerend wanneer zij voor het laatst at.
"Hoe oud ben ik eigenlijk ?", vraagt ze me. "Zo oud ?" zegt ze met kinderstem en zegt er onmiddellijk bij, al was het om zichzelf te sussen : vroeger waren de mensen vroeger oud. Nu ben je veel langer jong. Zij is jong, zij is oud.
Meestal begrijp ik er niets van. Soms doet ze mij lachen, soms maakt ze mij innerlijk razend kwaad.
Dementie, hoeveel vormen zijn er niet ?
Toen ik haar 's avonds terug thuisbracht zei ze : 'nu zijn we toch flink weg geweest hé ? Wat hebben we veel gedaan !" Het is acht uur en ze zoekt haar pyama. De lichtblauwe, die we zonder haar weten tussendoor moeten wassen. Ieder andere pyama wil ze niet.

Jammer ?

In een nieuwe wereld terecht gekomen en het eist zijn tol. Aanpassing dan. Leven tussen twee huizen, over en weer. Dromen, veel dromen, maar geen tijd om ze te verwezelijken. Plannen.
Een herziening van mijn activiteiten dringt zich op, ik kom tot het pijnlijke besef dat de tijd zich beperkt laat uitpersen. Meer dan 24 uur krijg ik er niet uit. Concreet betekent dat : prioriteiten stellen.
Het is eigen aan mijn generatie veel te willen : de rust van een gezin, tijd voor mijn partner, gezellig thuis koken en het liefst zoveel mogelijk zelf doen aan het huis, maar ook : filmpje meepikken, boeken lezen, studeren, goed zijn op mijn werk, het hoofd cultureel hoog houden, sporten.
Momenteel krijg ik het niet gecombineerd en tot mijn grote verbazing merk ik dat het meest fundamentele misschien het eerst geschrapt wordt : het sociale leven, het 'tijd maken om stil te staan'.
Gek dat een mens zelden twijfelt aan zijn werk. Eerst werken werken werken. Of omgekeerd : als er aan iets geknabbeld moet worden dan aan al de rest maar niet aan het werk.
Ik moet eens goed nadenken.

berichtgeving

"Het televisienieuws is er op een zeker ogenblik mee gestopt de msnen te informeren over de kandidaten en hun programma. We weten nu alles over de haarsnit van John Kerry maar niets over wat hij met de ziekteverzekering wil doen. We weten precies hoe vaak en waar George W. Bush gaat joggen, maar we hebben het raden naar wat hij met het milieu van plan is."

Paul Krugman,
geciteerd door Hubert van Humbeeck, Knack 25 augustus 2004

Begrafenis

Na de dood de begrafenis. Het is een oud ritueel. De kerk zat barstensvol. Veel emoties kwamen boven. Het was een plaats van verdriet.
We waren er rond ML maar ook rond ons eigen verdriet. Want de confrontatie met haar dood herinnerde ons aan de dood die we het liefste doodzwijgen. Aan de vrienden die ongeneeselijk ziek zijn, maar met vreemde wilskracht toch nog restjes genieten uit het leven puren. Woede ook. Geen enkele God die het lijden van zij die achterblijven kan verzachten. Misschien later. Misschien nooit. Het lijden valt niet uit te leggen.
Confrontatie ook met onze eigen dood. Misschien overkomt het ons morgen.
Het herinnert ons aan zij die ML zijn voorgegaan. Aan het verdriet dat we toen hadden. Aan het verdriet dat we nog hebben.

Ik zou een pleister op vele wonden willen zijn, schreef Etty Hillesum.
Zaterdag wou ik, dat ik alle mensen met hun eigen verdriet omwille van de dood, omarmen kon.

Euthansie

"Vroeger gebeurde het ook", zei hij mij. "Mijn moeder zegt dat toch." Ik kijk hem verbaasd aan. Ik ken de theorie, ik ken de wetgeving en ik heb altijd gedacht dat het moet kunnen : waardig afscheid van het leven nemen, weten dat je niet zal stikken, weten dat je geest niet gevangen zal zitten in een lichaam dat enkel pijn betekent.

Nu is het dichtbij gekomen. Dinsdag koos M. ervoor te sterven, na veel pijn. Ze deed het met enorme overtuiging en vastberadenheid. Ze nam de tijd om afscheid te nemen.

Het blijft raar. Natuurlijk wil je niet dat je medemens crepeert van de pijn. Ik zou het zelf ook niet willen. Maar of ik de moed zou hebben om daadwerkelijk het serum in mijn aderen te zien lopen, weet ik niet.

De hele week al denk ik aan M. Hoe ze zorgzaam omging met haar dood, hoe ze aan haar kinderen dacht. Mijn herinnering aan haar is er een van een sterke vrouw met een duidelijk gedacht. Een taaie tante ook. Misschien wou ze dat iedereen die herinnering zou hebben, dat het beeld dat we van haar hadden intact zou blijven.

ML, ik denk aan jou en wens je een veilige reis toe, waarheen het naar de dood ook leidt. Je was een 'straffe madam'.

Standaard in the pocket

De Standaard is nog kleiner geworden. Wanneer 's morgens mijn pc opstart laat de krant zich gewoon op mijn palmpje en heb ik lekker de hoofdartikels op mijn PDA. En iedere keer ik op het knopje 'sync' duw, komt daar de nieuwste versie aan.

Ik ben onder de indruk, al gaat mijn voorkeur naar een papieren krant.
Toch best handig. Altijd de krant bij de hand. Handig tijdens het wachten.

Dankjewel mensen van De Standaard !

Weekend


Schaarste doet appreciëren, zoveel is zeker. Schaarste aan vrije tijd en daarom ook volop het genieten van het weekend. Buiten is het nog zomers warm. De BBQ mag nog worden bovengehaald, einde vakantie betekent nog niet einde genieten.

Vragen die ik mij bij het begin van het nieuwe werkjaar stel : hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel van rust en vrede, het talent om zalig te genieten, niet verloren geraakt in de sleur van het werken ? Hoe kan ik de herinneringen van een zomer vol warmte vasthouden ? Hoe kan ik de lichtheid van leven, zo inherent aan de vakantie ook plaats geven tussen de drukke werkdagen door ?

Zal ik er in slagen om op vrije dagen en weekends, het werk uit mijn hoofd te bannen en de stress en de gespannenheid inderdaad op het werk te laten ?
Voorlopig ziet het er goed uit. Ook al werken we soms wat in het weekend, het is in een ontspannen sfeer. Zondagen zijn nog altijd heilig en dat willen we zo houden, niets moet, alles lekker relax, tijd voor lang ontbijt en zalig eten, tijd om nu en dan een dansje te doen. Tijd om te genieten van de zalige grote tuin.

Ik hoop dat ik het niet vergeet, dat het werkjaar mij niet opslokt.

ik wil zoveel

De zeeën van tijd zijn voorbij. Het is weer werken geblazen. Gek genoeg borrelt de energie bruisend. Ik heb er zin in, veel zin, al moet ik na een paar dagen werken onmiddellijk toegeven dat ik niet begrijp waar die tijd allemaal naar toe gaat. Leef ik nog teveel op het ritme van de vakantie ?
Voor het vriendje en ik - beiden maanden zomervakantie achter de rug - is het ook weer zoeken. Hij moet werken, ik moet werken. De tijd is intenser. Maar er wordt toch nog genoten. De stress van het werk vindt het huisje nog niet, gelukkig.

In mijn hoofd heb ik nog altijd de naieve droom van gestructureerd werken. Je werkt een paar uurtjes hieraan, ongestoord, en dan daaraan en rond een uur of zes stop je om het eten klaar te maken. Langzaam aan - laat hé ? - begin ik te beseffen hoeveel tijd er in het huishouden steekt. Wassen, drogen, strijken, was plooien, in de kast leggen, ik heb altijd het gevoel dat ik dat wel 'even tussendoor' doe, maar dat tussendoor wordt hier een half uur, daar een half uur en onderstussen moet er toch alweer gekookt worden en afgewassen, of in het beste geval moet de vaatwasser geleegd worden.

Nog een illusie : als ik het maar goed genoeg organiseer kan ik nog meer in die 24 uur steken, kan ik nog meer werken, heb ik nog meer tijd over voor mezelf.

De waarheid echter is dat ik teveel wil doen of teveel te doen heb. Ik ben er nog niet uit welk van de twee het is.
Ik wil tijd hebben om rustig in de tuin te werken, ik wil rustig lief bij mijn vriendje zijn, ik wil heel hard werken, ik wil boeken lezen, ik wil computeren, ik wil zaliglang wandelen in deze late zomer, ik wil sporten, mijn hart uit mijn lijf lopen, ik wil taart bakken en lekker eten maken, ik wil mijn (betaald) werk goed doen en mij blijven bijscholen, ik wil ... ik wil ... ik wil zoveel.

Heerlijk foute muziek

In mijn 'oneindige opruimactie' heb ik vandaag weer wat CD's geklasseerd. Met een beetje geluk staan ze deze avond weer allemaal alfabetisch. Ik merkte bij het opruimen dat ik van veel CD's het bestaan niet meer afwist. Niet dat ik ze slecht vond, integendeel, het was leuk om ze weer eens in handen te krijgen en ik wou wel tien CD's tegelijk beluisteren, maar er zijn er zoveel dat ik eigenlijk niet meer weet waaruit mijn collectie bestaat. Nu kan het best lijken alsof ik over een gigantische verzameling muziek beschik, terwijl dat in vergelijking met heel wat vrienden toch maar een klein hoopje is.
Hoe dan ook, het is niet meer overzichtelijk. Daarom werd onlangs een gigantische (!) externe schijf gekocht en moeten alle CD'tjes naar dat schijfje worden gepompt. Ze krijgen een kleiner formaat en dankzij de pc-techniek zullen al mijn CD's netjes alfabetisch blijven, kunnen ze nergens meer rondslingeren en hebben wij onze eigen jukebox altijd bij de hand. Hij is immers zo op een andere pc of laptop geplugd.
Het wordt een verzamel-jukebox die momenteel al door de familiehanden gaat, want collecties worden samengevoegd, het voordeel van veel ruimte.

Veel muziek bracht herinneringen mee. Sommige artisten waren zo prominent aanwezig in een bepaalde tijd dat ze mij zo terug in die tijd brachten. De leukste zijn de pure hits. Zomerhits bijvoorbeeld. Met z'n allen de Macarena dansen, de Lambada. Niet dat ik deze muziek nog heb, maar ik herinner me nog precies het strand, de party waarop we uit onze bol gingen op toen ook al 'foute muziek'.
Momenteel draait 'The Police, Greatest Hits'. Toen Sting nog een snotneus met veel talent was. En ik kwijlend met John Travolta wou trouwen.

Herinneringen.

relatietest

Ga met je lief eens op vakantie en je weet onmiddellijk of het snor zit.

Dat heb ik veel gehoord en ik heb er smalend om gelachen. Op vakantie ben je immers in allerbeste omstandigheden : lekker eten, meestal zon, tijd zat, alles zit mee. Misschien is het voor sommige koppels een hele aanpassing om 24 uur bij elkaar te zijn, maar gezien het vriendje en ik over zoveel vakantie beschikken is dat niet echt nieuw.
Vorige week kwam het grote werk : de vierdaagse van de Ijzer. Elke dag 32 km wandelen, weinig getraind, dikwijls meer dan 6 uur per dag (pauzes inbegrepen), door felle zon en dan in gierende regen. Slapen in een tent en de hele nacht moeten bidden dat ze niet helemaal de lucht in gaat omdat we in een storm zitten en de grond zo drassig wordt dat geen enkele 'piket' blijft zitten. Binnenregen in de tent : natte kleren en natte slaapzak. Het leger dat je op het ontiegelijk uur van 5.30 uur wakker maakt met 'Forever Young'. Het record 'aantal blaren per teen' breken met drie per teen. Honger. Vermoeidheid. Verschraalde huid.

Wij zijn terug - met medaille ! - en hebben ons heerlijk geamuseerd. Hoe erger de omstandigheden hoe meer humor er kwam. Lachen om onszelf en ons dwaze plan : wie loopt nu in een lus 32 km om op hetzelfde punt terug te keren ?
Liefjes zijn omwille van de blaren.

Ik koester de medaille, enerzijds om het kind in mij dat fier is, anderzijds omwille van dat vriendje en ik. We verdienen het !

goodbye Marktrock

De laatste resten Marktrock worden vandaag door ijverige stadswerkers weggeveegd. Het is weer gedaan en dat is maar goed ook. Menig Leuvenaar sluipt op deze dagen de stad uit wegens al te veel drukte. Tijdens Marktrock is de mobiliteit in eigen stad beperkt. Overal staan mensen met groot ego (sorry) te zwaaien met hun securitybadge dat je hier en daar niet door mag, dat deze en andere straten en pleinen zijn afgesloten. Grote giganten als Stella Artois, Coco-cola, Jacquemotte, SN enzovoort palmen de stad in. Leuven is niet meer van zijn inwoners maar centrum van big money.
Vriendje en ik blijven genieten van de rust in het Hageland en laten Leuven voor wat het is. Uitgenodigd bij vrienden met hoog culinair talent genieten we van een zalige maaltijd.
Rust.
Fijn.

vakantiestress

De weken worden korter naarmate de vakantie korter wordt. In het begin van de eindelooslijkende vakantie gaat het immers zo : voor alles is nog weken (maanden !) tijd. Nu het eind in de verte zichtbaar wordt, komt ook de eerste, zij het zeer matige vakantiestress. Wat wou ik eigenlijk allemaal doen in de vakantie ? Wat wil ik zeker gedaan hebben ?
De meeste tijd heb ik doorgebracht bij het vriendje, tussen de bessen, bomen en mijmerend bij de vijver. Schijnbaar niets gedaan dus, maar zichtbaar genoten. Hart en ziel helemaal blij en rustig.
Van sporten en lezen is weinig in huis gekomen en ondanks de gesmolten hersenen wil het brein alweer voer. Gisteren toch maar eens een planning gemaakt over wat er nog allemaal gelezen en gestudeerd moet worden. Het niet-sporten kan volgende week wel eens zwaar betaald worden. Dan nemen wij immers deel aan de vierdaagse van de IJzer , 4 keer 32 km stappen. Vriendje hoopt dat we onze keuze nog kunnen veranderen in 4 x 16 km, zelf zie ik de 32 km best nog zitten, op voorwaarde dat we een goede nachtrust hebben. Door de warmte, het onweer, hier en daar een slecht bed hebben we die deze vakatie veel gemist. Tel daarbij de loomheid van de vakantie en ons lichaam schrikt zich rot bij zo'n inspanning.
Toch wil ik het best proberen. Ik geloof immers dat het lichaam een immens goed geheugen heeft.
Bijvoorbeeld dat het zich herinnert dat ik ooit heel erg fit was !

Gesmolten

Nu geniet ik wel van een zomerlange vakantie die maanden duurt, maar in deze hitte vraag ik mij wel af hoe het andere mensen - met minder vakantie dus - vergaat. Ik doe alles op een tempo dat nog lager ligt dan mijn normale vakantieritme, wanneer ik toevallig opnieuw vakliteratuur in de hand heb, lijken mijn hersenen gesmolten en kan ik niet geloven dat er een tijd is - wanneer ik werken moet dus - dat ik wel degelijk pienter uit de hoek kan komen. Mijn dagen zijn gevuld met genieten en klokloos leven.
Het is zo ontzettend warm dat het sporten er zelfs bij in schiet, ook het wandelen, al is een avondwandeling in een koel (?) bos misschien wel een optie.
Maar hoe doen al die andere mensen dat, in zo'n hitte, op een bureau, waar de hersenen wel moeten werken ?
Of heeft iedereen tegenwoordig airco ?

Verkoeling

Gisterennacht - het was te warm - een schijnbaar afkoelende film gezien, Swimfan, een soort Fatal Attraction onder tieners, maar zeker niet minder gevaarlijk.

Meteen veel zin in een duik in het koele water, maar liefst wel zonder zwemfans. Ik zal toch maar eens zien wie mij in de gaten houdt.

liever met twee ?


Over de psychische en fysieke invloed van een relatie is al veel geschreven. Je zou gezonder zijn, zowel in fysieke als psychische zin. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ik ken gezonde gelukkige singles, net zoals ik diep ongelukkige en zeker niet zo'n gezonde partners-in-relatie ken.
Ik ben vele jaren alleen geweest en heb dat nooit als een gebrek ervaren. Mijn vriendenkring was (en is) groot, ik beschikte over een ongelooflijke vrijheid (o ja, ik kom nog af, och ja, het is laat, ik blijf wel slapen), en mijn wereld was heel erg groot en divers, wat mij ontzettend veel leerde trouwens. In mijn vriendenkring zitten mensen van allerlei slag en komaf met overtuigingen gaande van extreem conservatief tot uitdagend progressief.
Nu is dat allemaal niet zo veranderd, alleen is er minder tijd, mijn aandacht is meer gefocust op één iemand, mijn toekomstplannen zijn duidelijker : ik hou wel degelijk rekening met iemand. Het is zalig wakker te worden in de armen van een geliefde en bij eender wat te weten dat er iemand is bij wie ik terecht kan - al moet ik mezelf onmiddellijk corrigeren : dat was vroeger ook zo.
Ik ben gelukkig. Ik heb een zalig lief. Hij leer van hem een ander geluk kennen.
Ik zou 'm voor geen geld ter wereld willen missen. Hij warmt mijn hart zoals geen ander.
Maar aan mijn lieve vrienden zeg ik ook : dankjewel voor het warmen van mijn hart,dat jullie er nog altijd zijn en zullen zijn. Aan zij zonder liefje zeg ik : laat je nooit of te nimmer wijsmaken dat het een leven in mineur is.
Het is ander leven. Een ander geluk.
Het hoeft niet te worden gewogen.

stad versus platteland


Ik woon nu al bijna een maand op het platteland (niet definitief) en het is toch een hele ervaring voor een stadsmus als ik. Dagen beginnen met het voederen van de kleine dieren (kippen, konijnen, etc.), een blik op de vijver (gaat alles daar naar wens) en de hele dag wordt er buiten gewerkt : opruimen van de schuren, het verversen van het hooi, het schoonmaken van de kasseien, het wieden van het onkruid, het oogsten van de (laatste) bessen enzvoort. We eten en leven buiten. Soep kan rechtstreeks uit de moestuin worden gemaakt. Zo vers is het allemaal.

Ondanks de aanwezigheid van computers en ADSL-verbindingen en niet geheel verstoken van enige literatuur, heb ik in dagen geen pen meer vastgehouden en slechts sporadisch de krant gelezen. Televisie heb ik zo goed als niet gezien. Mijn vrienden lijken te leven op een andere planeet, al zullen zij dit (terecht) van mij zeggen. Het huis waarin ik woon leeft zonder klok : opstaan wanneer het lichaam daar zin in heeft en - voor vriendlief dan toch - slapengaan wanneer via de telescoop het interessantste gezien (en gefotografeerd) is of wanneer het lichaam kreunt onder de vermoeidheid.

Het is ontzettend romantisch, natuurlijk.
Maar ik had niet gedacht dat het zo'n aanpassing zou zijn.
Nu ben ik terug in mijn eigen biotoop, op een worp afstand van de Oude Markt, ik hoef mij geen zorgen te maken over sluitingsuren van winkels (warenhuizen tot 20 uur en dan zijn er nog de nachtwinkels) en alles is hier binnen handbereik.

Anderzijds begin ik het hier behoorlijk druk te vinden...

waarden

Een van mijn vrienden laat al een paar maanden niets meer van zich horen. Na intens contact en vele gesprekken en uitjes is het van zijn kant plots barre stilte. Nu had ik dat wel onmiddellijk door dat er iets scheelde en deed vervolgens verwoede pogingen om het contact toch aan te houden. Zonder resultaat overigens.
Nu ben ik sowieso al een groot voorstander van de menselijke vrijheid (een mens doet wat hij wil) dus na-lopen is mijn stijl niet, maar toch, zelfs na die paar maanden blijft het wringen. We hebben het immers best goed gehad, al waren we nooit maatjes.

Tuurlijk vraag ik mij af waarom we zo uit elkaar gegroeid zijn dat we elkaar niet meer vinden. Ik vrees dat het om waarden ging. Fundamentele keuzes in het leven en die waren nogal tegengesteld. We gingen ook beiden verder 'onze richting' in wat we geloofden, wat betekende dat we beiden verder van elkaar gingen af te staan. Wat hij zo belangrijk vindt in zijn leven en tijd en energie in steekt, zie ik als een keuze voor minder kwalitatief leven. Of concreter gezegd : waar hij voor kiest - en met hem vele mensen trouwens - zou ik in mijn eigen leven als een aantasting van vrijheid en integriteit zien.

Nu valt er over waarden niet te twisten. Of toch moeilijk. Hij meent dat zijn geluk daar ligt, terwijl ik denk dat het 'in the long run' juist zijn ongeluk zal zijn.
Het maakt niet uit wie gelijk heeft.

Het leert me wel dat je het met het met je vrienden over fundamentele dingen eens moet zijn of dat je er tenminste moet kunnen inkomen, in de grondhouding die iemand aanneemt in zijn leven.
Wat mij wel verwondert, is hoe mensen kunnen veranderen. Hoe hun idealen na verloop van tijd zodanig kunnen verschillen dat 'vroeger' haaks op 'nu' staat.
Verandering is goed.

Dus ook : het ga je goed vriend, ik loop je niet achterna, en hoop dat het jou ook goed gaat en je het geluk vindt in de dromen die je probeert te verwezelijken, net zoals ik dat probeer te doen.

Wachten aan de kassa is goed voor je relatie


In deze komkommertijd van vakantie durf ik al wat beschouwender de worden. Mensenkijken bijvoorbeeld. Vanop een terrasje, of vanuit de auto.
Zo was het studie-object deze week : wachtende rijen voor de kassa. Plaats van studie : Ikea en Delhaize. Eerste vaststelling : het is met de kassa's zoals met het wegenverkeer, de kans dat je zomaar voorbij de ring van Brussel glijdt is zo goed als nihil.
Leuker was echter te zien hoe koppeltjes zich bijna automatisch tot elkaar wenden en elkaar trakteren met een streeltje over de rug of een zoen in de nek. Bij de kassa perfect toegelaten en zo wordt het wachten nog tederlief ook.
Eindelijk tijd voor elkaar ?

zomeroogst
 

Eindelijk wordt het weer beter ! Eindelijk, eindelijk, al heeft dat ons er niet van weerhouden om de massa's besjes diepvriesklaar te maken. Deze week wordt zeker nog een rode bessentaart gebakken en het ijs gaat er goed in met zo'n rode rijkdom.
De zwarte besjes vonden hun weg naar de alcohol en van de krieken staan de boerenjongens al klaar te rijpen in het zonlicht.
Wat een zomeroogst !
Tussendoor muntthee drinken, liters en liters. En spelen, gezelschapsspelen bij het brandend haardvuur 's avonds, want zonder lukt het nog niet.
Morgen groot feest. Het wordt er eentje met alles erop en er aan !
Zalige zomer !

Vakantiespelletjes...

Ik heb mij weer eens aan een psychologisch testje - voor wat het waard is natuurlijk ! - gewaagd, wat doet een mens allemaal in de vakantie, met zeeën van tijd ! En dit was het resultaat. Dat laatste klopt geenszins, ga vooral je huis niet schoonmaken als ik op bezoek kom ! Fine art en decoration specialist. Nou ja, het vriendje heeft misschien wel al teveel vertrouwen in mijn decoration-art ! Al vind ik z'n huisje supergezellig !

Name the era, and you can name every artist from
it. You've got an eye for design and a knack
for feng shui. Color schemes, architecture, and
obet d'art - these are all your forts.
What people love: You're the perfect person to shop
with.
What people hate: They have to clean their house
whenever you come over.

en nu aan jullie ! What Kind of Elitist Are You?
brought to you by Quizilla

angst

Ik had het gisteren met een vriend van mij - die een lange relatie achter de rug had en daar duidelijk de sporen van droeg - over bindingsangst. Enerzijds voelde ik bij hem het verlangen naar een nieuwe relatie maar voelde tegelijkertijd de angst voor het opnieuw mislukken.
Ging slapen en vroeg mij af : is het nu bindingsangst of verlatingsangst ?

Verwondering (II)

Nu en dan probeer ik de liefde te begrijpen en zie in dat dat al even pretentieus is als het willen in kaart brengen van het heelal. Er is altijd iets 'daarachter', en het antwoord deint altijd uit.
Waarom hou ik zo heel erg van iemand ? Waarom heeft iemand zo'n diep effect op mij dat het mijn dag kleurt en mijn hart rustig maakt ?
Waarom juist die persoon en geen ander ?
Welke chemie zit er achter de toverformule die juist deze man mijn hart laat warmen en ik het zijne ?
Ik kan er van op afstand naar kijken en stomverbaasd zeggen : ik versta er niets van. Ik weet alleen dat het goed is.

Weeral, verwondering.

Vakantie is vriendentijd

Vorig jaar, rond deze tijd dus, gingen we met een aantal vrienden altijd richting westelijk Brabant om D. te bezoeken. D. was behoorlijk ziek, soms op stervensna, hij was mager geworden en ondanks de goede zorgen en chemo leek niets te helpen.
Naar de herfst en winter toe gebeurde eindelijk het wonder. Hij kwam weer aan, hij kon zich vrijelijk bewegen, hij had zin in het leven en de liefde, hervatte zijn werk en was een trouwe en zeer welkome gast op onze feestjes.

Gisteren bezochten wij D. opnieuw op Gasthuisberg. Merkelijk beter dan vorig jaar, maar de schrik zit er bij ons allemaal toch diep in. Is dit een heropflakkering ? Een prelude ? Of gewoon een herinnering dat gezondheid nooit garanties inhoudt ?

We lachten heel wat af in de ziekenhuiskamer.
Wellicht uit pure angst ook.
Blijf bij ons, lieve D. !

verwondering


Na een hele week vakantie bij het vriendje, terug thuis. Geen kippen hier, geen konijntjes, geen lieveling die mij 's morgens vraagt wat ik van de bakker wil.
Het dorp geruild voor de stad, bruisende en aantrekkelijke stad, maar na een weekje dorp en halve boerderij weet ik beiden wel te waarderen.
Wennen aan het eigen huis wordt het, ik ben er de voorbije twee weken niet eens veel geweest, wat deels het gebrek aan bloggen verklaart.

Ook de draad weer opnemen van de vrienden : morgenvanavond komen ze al op bezoek, is er al een etentje, dinsdag wordt het weer richting West-Vlaanderen. Ik schuif mij eventjes weer in mijn gewone leven.

Alhoewel. Mijn ogen glunderen, mijn lichaam geniet van de vakantie en ik ben barstensvol plannen van lekker experimenteel koken, nieuwe muziek ontdekken en zalig veel sporten.

Vakantie en ook weer tijd om languit te lezen. Zonder oog voor uur. Hij in de ene zetel, ik in de andere, of samen in de zetel. Ik in een boek over filosofie, hij verdiept in ingewikkelde theorieën over sterrenstelsels.
Nu en dan 'spiek' ik in een van zijn fotoboeken, zonder de theorieën dan. Want, zo zegt hij, "jij houdt meer van verwonderboeken".

Zo is dat.
Verwondering.
In alles.
Ik hoef niet alles te weten.

gewoonweg genieten

Weekje vakantie doorgebracht bij L'ke en genoten van de rust aldaar. 's morgens opstaan zonder wekker, genieten van de natuur in vol ornaat : soms bakken vol regen, dan weer stralende zon. Ik ben een Gyproc-madam geworden : het fijne stof zit nog altijd in mijn kleren. Gisteren als finale naar Ikea geweest. Het ziet er huiselijk uit, nodigt uit voor lange winteravonden lezen bij het vuur.

Zelden zo rustig geweest. Genoten van het koken, het inleggen van krieken op alcohol, het onverwacht bakken van een appeltaart. 's morgens goeie dag zeggen aan de konijntjes, bezorgd om de kip die maar geen eitjes meer wil leggen en nu en dan doodmoe op haar zij gaat liggen.

Zelden zo rustig geweest, zelden zo gelukkig.

Geestig

Zag vandaag Shrek II, in het gezelschap van lieverds en Lieverd. Monumentaal. Er werd mij verteld dat 2 seconden film zoiets als 2 weken werken vroeg, wat ik best kan begrijpen, werk van een hele ploeg dan nog wel.
De drang naar perfectie komt overal door : perfecte soundtrack, kei-goede casting (Banderas, Andrews, Murphy), een film in laagjes : humor voor groot en klein.
Dat verwondert mij nog het meeste : hoe maak je een film waar kinderen met volle teugen van genieten zonder dat de 'net geen kinderen meer' niet in slaap vallen ?

In Shrek komen een kleine honderd sprookjes te samen aan bod, vinden deed ik ze allemaal niet, maar het doet mij wel geloven dat er naast deze realiteit nog een soort sprookjesrealiteit moet zijn, waar al die figuren in hun geestig-zijn samen leven.

Shrek en Fiona moeten hun liefde nogal verdedigen tegenover de buitenwereld die bepaalde voorstellingen heeft over welk soort vrouw met welk soort man moet gaan. Fiona is niet de mooiste, Shrek ook al niet. Wat mij in mijn eigen sprookje doet geloven natuurlijk.

kaat is still alive !


jajaja, het is waar, mijn blogje was ronduit aan het inslapen ! Niet dat er hier IRL veel geslapen werd, integendeel, er gebeurde zoveel dat er nauwelijks tijd was om enig avontuur aan deze blog toe te vertrouwen !
Jammer, jammer, maar de voorbije avonturen zullen hier ook hun neerslag niet vinden, evenwel de langluie zomervakantie die nu voor mij ligt, uitdagend en stralend om er in te vliegen !

Veel plannen zijn er nog niet, maar de kriebels komen langzaam, lees : nu het eindelijk zo ver is kan het CONCREET worden. En dat zal wel allemaal te lezen zijn op dit blogje.

MOCHTEN er zich mensen zorgen gemaakt hebben over het slappe saaie, zombie-achtige toontje hier, MOCHT u gedacht hebben dat het mij niet goed ging, of dat ik er het schrijversbijltje had bij neergelegd : NO WAY ! Er is ondertussen behoorlijk veel geschreven, zij het niet op blogwijze en is het ondertussen de gestalte aan het krijgen van een warempele roman.

I'm alive & kicking !

Gratis Hotmail wordt interessant

Gelezen bij www.internetaddict.be : naar aanleiding van het aanbod van Google om aan z'n mailboxen een ruimte van 1 Gb te koppelen (ja, u leest het goed), verruimt Hotmail nu ook de mogelijkheden : attachments tot 10 Mb en een totale ruimte van 250 Mb.
Kloppen doen ze Google in hun aanbieding vooralsnog niet...

vakantiestress


Nu de vakantie met rasse schreden naderbijkomt, voel ik bij mezelf meer dan een beetje vakantiestress. Help help help !
Voor mij liggen 2 maand ongestructureerde tijd en dat doet mij toch even om adem happen. Ik besef best dat ieder ander mens een gat in de lucht zou springen, maar de ombuiging van druk druk druk naar immens tijd tijd tijd vraagt nog enige aanpassing van geest en lichaam.
Ik zou die vakantie, zoals ik al nog gedaan heb, natuurlijk kunnen volsjouwen met dingen te doen, enzovoort, maar ik wil dit jaar wel eens de uitdaging aangaan om te leven volgens het adagio 'go with the flow'. Wat zoveel betekent als de mogelijkheid vandaag via internet een vliegtuigticket te boeken en morgen al op de luchthaven te staan.
Ik flirt met mogelijkheden, de laatste tijd heb ik het nogal op wandelen, is Santiago de Compostella een optie ? Of verken ik Frankrijk tevoet ? Of wordt het toch Azië, mocht ik bv. een goed ticket vinden richting Thailand (alweer !) waar ik toch goeie herinneringen aan bewaar en weet dat ik mij daar meer dan een beetje in mijn sas voel ?

Voorlopig is het dus toch nog iets te spannend.

boetedoening

Dag B-8 : op weg naar het ziekenhuis, ik haal net de afspraak

Dag B : "zware overtreding", XXX euro, gedaan op dag B-8.

Dag B+1 : verdorie, verdorie, wat een weggegooid geld !

Dag B+2 : ik zal het maar overschrijven zeker ? Ai, geen mogelijkheid om over te schrijven ! Ik moet boetezegels kopen.

Dag B+5 : eindelijk raak ik in het postkantoor : reistijd + aanschuiven : 40 minuten.
Wat blijkt ? Het papier moet naar de Philipssite (rand Leuven) terwijl het politiekantoor zowat schuin tegenover het postkantoor is.
Poging ondernomen om het toch daar te doen.
5 wachtenden voor mij. Wachttijd : 20 minuten.

"Is het nu in orde ?" vroeg ik de politieagente van dienst.
"Ja hoor !"
"U bent zeker dat ik geen fysieke dwangarbeid hoef te doen ?"

Ze kon er niet echt mee lachen. De "superboete" was al erg genoeg, - al ben ik geen voorstander van hard rijden - maar dat ik nog eens meer dan een uur kwijt ben en mijn verhaal aan 2 mensen moet uitleggen (eu ja, te vlug gereden...) dat vind ik eerder middeleeuws !

Vrienden



Ik kan er blijven over schrijven natuurlijk, over vrienden.
Nu en dan verrassen ze mij. Tonen ze mij het leven op een manier die ik niet vermoedde. Tonen ze mezelf zoals ik mezelf niet kende.

Het zou bedreigend kunnen zijn.
Maar het is het niet.

Het komt immers van een goeie vriend.

Wie - waar - hoe - waarom ?

Al de hele week laat volgende gedachte mij niet los : als 1/4 van de Vlamingen op het Vlaams Blok stemt, dan is het onwaarschijnlijk dat ik niemand van deze stemmers zou kennen.
Nu wordt er in mijn omgeving best wel open over politiek gepraat (veel rood en groen en nu en dan wat blauw), maar niemand, werkelijk niemand heeft zich tot het Vlaams Blok bekend.
Ik vermoed onder de (nieuwe) Vlaams Blokker enige schaamte, al klopt het wellicht dat eenmaal de stap gezet, een tweede stem voor hen gemakkelijker is gekleurd.

Volgende truuk was die van eliminatie. Tijdens de gesprekken probeerde ik na te gaan voor wie ze niét zouden stemmen. Het maakte mij niets wijzer.

Blijf ik dus bezorgd over dat vierde Vlaams Blokkers waarmee ik Vlaanderen deel. Eerste onderzoeksresultaten, oa van Peter Van Aelst (Antwerpen) leerde al dat het Blok verruimd is, dat het niet meer de klassieke foertstemmers zijn, noch een gefrustreerde laag.
Ook Jan Modaal ziet heil in het bruine goed.
Met andere woorden : ze geloven dat wanneer Filip en de zijnen het voor het zeggen zouden hebben ons land er beter, frisser en gelukkiger zou uitzien.
Nu kan ik dat best geloven van andere partijen waarvoor ik niet stem, dat daar 'geluksboodschappen' inzitten die mij niet onmiddellijk boeien. Maar het Blok ?
Een beter Vlaanderen waarvan het geluk gestoeld is op haat, discriminatie, eigenbelang ?

Gisteren nog zag ik Anke Vandermeersch op TV. Wat vrouwen in het blok, wat diplomatie, een paar goeie communicatoren en het Blok gaat nog vooruit.
Wat is de tegenstrategie ?

Luis !


We hebben een Mexicaanse gast in huis en het huis is er alleen maar zonniger op geworden ! Luis studeerde jaren geleden in Leuven en werd zo'n vriend aan huis. Sedertdien keert hij eens per jaar naar Europa terug om wat onderzoek te doen of gewoon, te genieten van de vrienden van toen.

Gisteren nog zat ik bij een vriend die ooit een reisje naar Mexico had gedaan en op z'n T-shirt de afbeelding van een - wellicht - Azteekse kalender had staan. Genoeg aanleiding voor Luis om er de volle uitleg aan te geven. Over de Venuskalender, de zonnekalender, het belang van de slang, de eeuwigheid en het punt waarop de zonnekalender en de Venuskalender elkaar terug vonden, iets wat maar om de 52 jaar gebeurt trouwens. In het midden van de kalender het punt waar man en vrouw elkaar vinden als scheppers van nieuw leven.
Tussendoor lekker aan de wijn genipt, gedroomd over onze komende vakanties. Ik kon op 29/6 naar Cancun vertrekken maar zou nog eens 230 euro moeten betalen om mijn internationaal paspoort in sneltempo in orde te maken. Dat reisje gaat dus niet door, maar vrijdag ga ik vast die reispas in orde maken. Twee keer sla ik zo'n aanbod niet af !

Viva !

zwanger

Het hele huis is hier zwanger van de langluie zomervakantie. Al een hele maand doen we aan voorproefjes : wandelen onder het dak van de hemel, op een bankje 's nachts turen naar de sterren, (een vallende ster !), poëzie lezen, 's avonds bij kaarslicht eten, en wanneer we stil vallen, de ogen sluiten bij muziek uit lang vervlogen tijden.

Het werken - helaas, helaas - wordt steeds moeilijker.