And if I die today I'll be a happy phantom,
and I'll go chasing the nuns out in the yard.

Tori Amos

Komt het door de lente, door de vakantiedagen, geen idee, feit is dat er 's morgens twee routines in mijn ochtendritueel zijn geslopen.

Ik sta op en loop als een automatisme naar de toetsen. Ik zet het krukje op juiste hoogte, neem de partituur waar ik onbewust zin in heb en speel halfdronken van de slaap wat er op het blad staat. Soms lukt het, soms niet en dan kan ik in even onbewuste staat de stukken die niet lukken, tot tien, twintig keer overdoen om het toch maar goed te krijgen.
Of ik neem de laptop op mijn schoot en schrijf een verhaaltje, een stuk poëzie, schrijf wat verder aan het boek waaraan ik bezig ben, dit alles nog met slaap in de ogen.

Op weekdagen gaat dit net zolang door tot ik de klok dreigend zie kijken en nog net de douche haal. Het ontbijt moet er aan geloven. Niet erg gezond, vrees ik.

's Avonds net hetzelfde. Ik kan het bed niet in zonder toch nog even 'gespeeld' te hebben of zonder nog wat geschreven te hebben. Het schrijven is evenzeer spelen, zeker als ik mij aan wat poëzie waag. Ik jongleer maar wat met woorden en zie soms de humor van hun toevallig samenspel.

Moet ik mij zorgen maken over mijn mentale toestand ?
Leuk is het anders wel.

Of zijn dit ziekteverschijnselen van iemand die met alle vezels naar vakantie reikhalst ?

Op verkenning

De milde regen kon mij niet deren, maar ik zag er wel uit als Paddington, zij het met twee vlechtjes vanonder mijn regenhoed. Ik was werkelijk op stormen voorzien, gelukkig liep het niet zo'n vaart en kon ik tijdens de twaalf kilometerlange tocht toch nog genieten van wat zich in de bermen afspeelde.

De voorraad nieuwigheden - ik ben een beginneling ! - was groot. Hier gaan we : De smalle weegbree, de gele lis, de (doorgroeiende) boerenkers, de heggewikke, het duizendblad, en dan nog een stuk of 5 veel voorkomende plantjes die ik niet terugvind.

Eentje fascineert mij danig omdat het twee soorten bladen heeft. Het is een purperachtig bloempje met enerzijds gewone, gekartelde bladeren en anderzijds - en daar zal wel een naam voor zijn - zaadjes in de anderebladen. Misschien zijn dat niet eens blaadjes, en het moge de lezer onmiddellijk duidelijk zijn dat ik niet goed heb opgelet in de biologieles.

Hoe dan ook, er valt nog veel te ontdekken. Gelukkig kreeg ik onlangs een determinatietabel, misschien lukt het daarmee een beetje beter, want met een niet-kennersoog, lijkt het allemaal verdacht veel op elkaar !

Mijn bewondering voor de natuurkenners en biologen kan er alleen maar groter op worden !

Exhibitionisme

Zijn weblogs exhibitionistisch ? Het was geen vraag, nee, het werd mij gewoon gezegd. Of misschien vroeg hij het mij wel en hoorde ik zijn antwoord al in de vraag.
*slik*, was het aan deze kant, want bij een 7 lettergrepenwoord als exhibitionistisch denk ik onmiddellijk aan een of andere gluiperd in het park met regenjas die zich met teveel gemak van zijn jasje ontdoet. Brrrr !
Thuisgekomen zocht ik troost bij meneer Van Dale die het, behalve het ziekelijk tentoonstellen van de geslachtsdelen het ook had over het te koop lopen met iets oneervols of afstotends.
Zo erg kan dit blogje toch niet zijn.

In hetzelfde gesprek kwam ook het woord dagboek eraan te pas.
Zelf ben ik een verwoed dagboekschrijver, maar tussen wat hier gedropt wordt en wat aan het dagboek toevertrouwd, dat heeft niet eens veel met elkaar van doen.

Ben ik, als ik andere blogs lees, bijgevolg een voyeur ? (kwestie van in dezelfde logica te blijven). Ik denk het niet en wel om de simpele reden dat de (meeste) blogs geen dagboeken zijn en geen exhibitionistische neigingen vertonen. Het is een (nieuw) literair genre op zich, het schrijven van korte colums of artikeltjes met een duidelijke persoonlijke signatuur.

De meeste blogjes lopen er trouwens uitzonderlijk goedgekleed bij.

het onderhouden van relaties

Piglet schreef een humoristisch stukje over mensen met wie je geen contact meer houdt maar die in je hoofd hetzelfde blijven, terwijl jij avontuurlijk door het leven gaat. Ontzetting wanneer na een nieuwe ontmoeting, of door een toevallig nieuwtje via-via blijkt dat die ander heel andere wegen is opgegaan.

Moet je veel contact hebben met je vrienden ? Moeten, vrienden, het zijn twee woorden die moeilijk samen gaan.
Toch denk ik dat je zorg moet dragen voor je vrienden, het is in de alledaagsheid dat je ze leert kennen en dragen, niet in de grote zaken die iedereen weet. Relaties worden - zie hier de mening van kaat - gedragen door de kleine dingen, door het kleine zorgdragen.

Bij A. Gide las ik ergens - (Symphonie Pastorale) - dat wie niet trouw is in het kleine het ook niet is in het grote.
Het zal bij Piglet wel allemaal niet zo'n vaart gelopen hebben, maar het herinnerde mij wel aan iets dat niet evident is : dat je goeie relaties kunt hebben zonder ze te onderhouden.

Wat een ernst !
Tijd voor het weekend !

Alle mensen aan het wandelen !


Het werd een wandeling doorheen bossen. De zon speelde nu en dan verstoppertje, maar het kon de eekhoorn op onze weg niet deren. Het werd een staargevecht : eekhoorn hield ons in het oog, wij hem. Wie zou het eerst wegwandelen ? De eekhoorn had meer geduld.

Ik vind het zalig zo, wandelen in de open natuur, alles in bloei. Alsof alles vrij komt, het hele lichaam zich ontspant en je door de natuur op de juist plek komt.

Gesprek over eenvoudiger leven. Ik zou het willen, hij ook, ik probeer het, hij ook. Dat ik eigenlijk minder werken wil en meer genieten. Waarom doe ik het niet ? Dat ik blij ben dat ik niet meer méér wil werken of méér verdienen dan ik verdien. Het is genoeg, het moet genoeg zijn.

We liepen door het bos en babbelden honderduit. Echte gesprekken gaan verdacht goed in dat bos, alsof je door de aarde zelf gekoesterd wordt, of misschien is het gewoon de stap die de ademhaling volgt en het ritme van het hart eindelijk niet meer in versnelling hoeft.

's avonds een filmpje. Thuis. Rozebottelthee, kamillethee.
Bijzonder rijke dag vond ik het. Bijzonder voldaan voelde ik mij.
Misschien komt het door het gezelschap, misschien ook door de eenvoudig van de dag. Of door alletwee.

Zou ik toch niet minder gaan werken ?

Klaverblad

Tijdens mijn wekelijkse rit naar West-Vlaanderen zat vandaag Rutger Kopland naast mij in de auto. Heerlijke man. Ondanks de drukte werd het zalig ontspannend.

Zijn zware zelfzekere stem maakte me heel erg rustig.

Je moet het je maar voorstellen, laverend op een viervaksbaan iemand die tot je spreekt :

Ga nu maar liggen in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.

Plots krijgt het autoklaverblad iets poëtisch.

Passie

Avond doorgebracht met "The Piano". Ik heb de film meermaals gezien, maar het was zovele jaren geleden dat ik mij afvroeg of ik er hetzelfde zou in zien.

Ooit kende Ada de grote liefde, met wie ze ook een kind had, maar deze verdween met de noorderzon. Sedertdien had Ada zichzelf opgesloten in een wereld van stilte en afstandelijkheid. Ze heeft geen contact meer met zichzelf tenzij via haar pianospel die de inheemsen 'bezitterig' noemen, muziek die je gaat bezitten, die iets over je brengt.

Buurman Baines herkende de passie in het pianospel en liet er zich door raken . Door hem leert dove Ada, puriteins en gesnoerd in zoveel jurken en corsetten, haar eigen verlangens kennen, haar passie, wordt ze terug een mens van vlees en bloed.

Schitterende muziek ook, de cd zal hier nog enkele dagen draaien.
Het verlangen van een ander dat je dichter bij jezelf brengt en je warm doet worden, teder ook, of halfslapenden wakker maakt.

Ik heb weer zin in pianospelen ;-)

Even onderbreken

voor reclame.



Be there !

Weerom


Het werd weer eens een van die laatavondgesprekken die zo typisch zijn voor de zomer. We zaten buiten in de tuin, de resten van het eten waren nog niet afgeruimd, de zon was al een flinke tijd achter de horizon verdwenen en onze gezichten flikkerden op door het kaarslicht.

Insectengeluiden die ik nog niet bij naam ken - er is hoop dat dit ooit komt ! - vormden de enige achtergrond.
- Zo zou het altijd moeten zijn, tijd zat, onder de sterren, met mensen die je graag ziet, met goed eten en muziek.
- En minder werken, we werken teveel, werd aangevuld.
We keken naar de sterren.
- Kijk, de Grote Beer.
We deden verbeten pogingen om nog meer sterrenbeelden te zien maar onze kennis was ontoereikend.

Voor ons hoefde niets ooit nog te veranderen.
Als ik al een romanticus ben, dan zeker niet de enige.

Gelukkig.

Mooi

De avond was wondermooi.
Tom Waits zong op de achtergrond.

And those were the days of roses,
poetry and prose and Martha
all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows,
we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

Voel me als God na de schepping.
"En hij zag dat het goed was".

Meer woorden hoeven niet.

Onverbeterlijk


Ik kijk naar buiten en zie het weeldigere groen van de tuin. Het jonge geweld dat nog met geen blaadje heeft opgegeven en zich vermenigvuldigt als verweer tegen de onvermijdelijke herfst.

Ik kan er zo ontzettend van genieten. Buiten, buiten en nog eens buiten. Zon, licht, wind.

Terug van de kust alwaar ik niets anders gedaan dan buiten geleefd, wandelend in de polders, kilometers over de dijk, over het strand met blote voeten en natte tenen.Of ik liet me verdwalen in een boek vol magie.

Ik ben een onverbeterlijke romanticus. Met zo'n weer kan alles me zowat verleiden.

Dus opnieuw, kortgerokt, de natuur in vandaag !

Joepie !

Thuisgekomen van het werk. Korte rok aan getrokken, sandalen en topje.
Hééééééérlijk !

Wenduine, here I come !

Tot over een paar daagjes !

Hij is een verhaal op zich

Ik lijk zwanger te zijn van allerlei verhalen. Mijn laptop moet zowat gloeiend heet zijn, enerzijds van de zon natuurlijk, anderzijds van het ritme waarmee "het verhaal" groeit.

Nu leunt dat verhaal dat ik aan het schrijven ben verdacht dicht bij de werkelijkheid van iemand in mijn omgeving, zo dicht zelfs dat ik bezwaarlijk van inspiratiebron kan spreken maar een beetje z'n leven aan het heropbouwen ben op papier.

Het is zijn huis, zijn leven, zijn keuzes, zijn groei.
Mag ik dat eigenlijk wel doen ?

Ik vroeg het hem en merkte dat hij het een beetje bangelijk vond, maar fascinerend tegelijk. Toen we over het hoofdpersonage babbelden merkte ik op hoe hij het over 'hem' en over 'ik' had. Bewijze dat het dicht op de huid zit.

Wordt vervolgd. Ook al !

hetero boezemvriend

Heel erg genoten van de film L'Auberge Espagnol over een studentenhuis met voornamelijk Erasmusstudenten in Barcelona. De film is ongelooflijk herkenbaar. Niet alleen zat ik tijdens mijn studententijd op een "gemeenschapskot", nog steeds woon ik hier met leeftijdsgenoten in een groot huis met een tuin om u tegen te zeggen.
Wij kennen elkaar hier goed, hebben weet van elkaars liefjes en avonturen in de stad, duimen voor elkaar als het nodig is en vloeken wanneer de keuken er niet bijligt zoals het hoort. Gelukkig gebeurt dat laatste zelden. Noem dat voor mijn part volwassenheid.

Zo zakten we deze vooravond voor de zoveelste keer op de grond op de gang. Vreemd genoeg zitten we zelden bij elkaar op de bank. Stelling : een hetero-vriend hebben is bijzonder moeilijk en vraagt om onduidelijkheden. Naief als ik wellicht ben, zie ik totaal geen probleem. Waarom zou ik als vrouw geen boezemvriend kunnen hebben en wat maakt het tenslotte uit of die nu hetero of homo is ? Het maakt mij bij homo-vrienden toch ook niets uit ?

Jij een man als boezemvriend ? Haha, boe-zem, natuurlijk is dat om problemen vragen, lachte B. aan de telefoon.
Ik heb de deur toegedaan en kom koppig de keuken niet meer in vandaag !

politiek niet correct gezongen


Net thuis van een concert vol Amerikaanse muziek. Gershwin, Bernstein, het was nogal een gedonder in de veel te kleine kerk van de paters Benedictijnen.
Het slagwerk moet zowat alle heiligenbeelden van hun stuk hebben gebracht.

Het koor zong gezwind negro-spirituals naast chauvinistische 'Amerika-liederen'. (Lees VS)
Toen het koor vol overgave de "hymne aan de republiek" zong, hoopte ik dat een van die beelden van z'n sokkel zou vallen. Dat zou pas politiek correct zijn geweest.

Intellectueel Leuven klapte zonder enige kritische zin luid in de handen.

The show most go on.

Kijk, dit is mijn zoon

Kwam gisteren terecht in een wereld die ik alleen nog vanuit de verte ken. Een "plechtige communieviering". De kerk afgeladen vol, ouders glunderend om hun kind, maar evengoed onhandig in de eeuwenoude rites van zitten en staan, zich een weg banend door woorden die voor velen wereldvreemd klinken.

Voor mij zaten een paar ouders die er maar niet uitraakten of ze "een hostie moesten halen" of niet. "Zou dat verplicht zijn of niet ?" vroeg de vader en keek vertwijfeldend naar de op zijn schoot ingeslapen dochter. Met enige schuldgevoel in de ogen bleef hij zitten. Na nipt twee uur werd de dochter wakker door het daverend applaus als afsluiting van de viering. "Is het gedaan ?", zei ze hoopvol. De man knikte enthousiast, bijna opgelucht.
"Ik wil naar huis", zei het meisje. "Wij ook", zeiden de ouders.
En toch was die viering, waarin ze zich duidelijk niet thuisvoelden en waar ze weinig boodschap aan hadden, belangrijk voor hen. "Kijk, dit is mijn zoon", zei de vader fier na afloop van de viering. Zoonlief had zich bij de ouders gevoegd, gekleed in een wit monastiek gewaad en voorzien van een groot houten kruis. "Proficiat", zei ik.
Ze glunderden allemaal.

Eindelijk...

Na een paar maand twijfelen en zelfs de lieve geste van mijn broertje om mij zijn oude Palm te geven, toch de gelukkige eigenaar geworden van dit wonder.

Kan ik overal schrijven en werken ! Ik zou er nog een internetverbinding kunnen aan toevoegen, maar dan is het het hek helemaal van de dam denk ik.
Een GPS-systeem erop zou anders niet misstaan, gezien mijn laatste dwalen door Vlaams Brabant...

eten als metafoor

Ik heb een vriend die een boek wil schrijven over eten. Niet het zoveelste receptenboek, maar gewoon een beschrijving van het fenomeen eten. Volgens hem kan je aan de manier waarop mensen eten (en wat ze eten) zeggen wie ze zijn.
Er zijn ware cultussen op eten gebouwd, vervolgt hij, kijk maar naar de agapémaaltijden bij de christenen, tot de ware schranspartijen en bijbehorende orgieën bij de Romeinen.
Eten als begin en drager van een (nieuwe) tijd.

Gisteren was ik voor het eerst te gast bij een vriend. Het was decadent luxueus : één pan met daarin scampi's, eten met de vingers, het zuigen van het weke vlees uit het krokante lichaam.
Toen ik 'het stoffelijk overschot' op mijn bord zag liggen, had ik even medelijden met deze vorm van kanibalisme, maar de wijn spoelde gauw alle gevoel voor ethiek weg.

Om het geheel nog decadenter te maken, volgde een tiramisu in XL-formaat. Sommige zaken zijn goddelijk lekker en moet je gewoon tot jou nemen, lees : consumeren.

Eten, met daartussen alle mogelijke lijnen van communicatie en tot zich nemen.

Ben benieuwd wat deze maaltijd over ons zegt.

blogtalk


"Weet je wat je zou moeten doen met je blog, XML integreren, en dan gebruik je RSS-feed en ...."
Hij legde het uit en zijn toon werd steeds minder enthousiast. Ik vrees dat hij aan mijn gezicht zag dat er weinig beweging in mij kwam. "Waarom zou ik dat doen ?" zei ik. "Dan kan je ...."

Het werd het zoveelste gesprek waarin wij elkaar niet vinden. T. die de zoveelste keer zijn blog wil veranderen (waarom, denk ik dan ?), ik die de zoveelste keer zeg dat omdat iets mogelijk is het nog niet betekent dat je het moet doen.

Later op de avond : "ik wil je iets vragen, maar je mag niet beledigd zijn". Ik dacht : hier komt het, maar lachte toen ik de vraag hoorde. "Waarom is je bureaublad (de achtergrond) nog altijd dezelfde ?". Weerom een dovemansgesprek want ik had het klassieke antwoord al klaar : "waarom zou ik hem moeten veranderen als ik er tevreden over ben ?".

Maakt dat van mij een oerconservatief mens ? Ik denk het niet. Heb ik een hekel aan techniek ? Zeer zeker niet. Het fascineert me zelfs. Ik veronderstel dat het een grondhouding is : het hoeft voor mij niet altijd beter, groter, technischer, vlugger. Als het werkt, is het al goed.

T. wil veel, heel veel. Hij is gretig en wil het allemaal tot zich nemen. Zonder mensen als hij zou de wereld vast trager lopen.
Gelukkig - ik voelde mij al een 'seut' - troostte B. mij met de gedachte dat de wereld zonder mensen als 'kaat' wellicht ook een stuk onrustiger zou zijn.

Wie weet. Laat T. mijn ritme maar versnellen en ik het zijne vertragen. Ik zal deze namiddag eens zien, naar al dat blogvernuft.

battle of writing


Geen idee waar hij het vandaag haalde of wat de aanleiding was, maar plots zei hij iets in de trand van 'samen een verhaal schrijven'. Geen romantiek of poëtische verwoording, maar letterlijk het labeur van woorden op papier.

Ik was onmiddellijk voor de idee gewonnen en mijn fantasie nam al een loopje. Ik zag mij al tot laat in de nacht verder schrijven aan wat hij geschreven had, zoals er een battle of the sexes bestaat (o ja ? ;-) ) een battle of writing, fantasie.

Ik mocht het eerste stukje schrijven, of liever, ik eigende het mij het toe. Als er iemand zin heeft om verder te schrijven (via mail dan), doe gerust. Er zou een aparte blog/link kunnen gemaakt worden. Twee verhalen die hun eigen leven gaan leiden. Of wie andere ideeën heeft, laat het ook maar weten.

Het verhaal vind je hier.

met z'n allen op de gang


Alle vermoeidheid ten spijt kreeg de avond gisteren nog een onverwacht staartje. Al wogen onze ogen zwaar, hart noch hoofd had zin om het bed op te zoeken.
Te vermoeid om ons gewoonweg aan tafel te zetten, zakten we op de grond ... in de gang.
En weerom begonnen de Grote Gesprekken, alsof we er niet meer buiten konden, alsof we 's avonds thuis onze levens samen moesten leggen om te toetsen, om te verhelderen, om te weten waar we, elk op onszelf, mee bezig waren.

Met wie ga je de sauna in en met wie niet ? Waarom is het zo moeilijk om teder te zijn zonder dat het seksueel wordt ? Hoe zorg je er voor dat je signalen niet verkeerd begrepen worden ?
We gingen er - verkeerdelijk ? - van uit dat het voor mannen moeilijker was dan voor vrouwen.
Het gesprek ging door tot diep in de nacht.

Ik voelde geen vermoeidheid meer, zocht nog op het internet de dichtsbijzijnde sauna op, niet beseffend dat geen van deze oorden nog open is op dit moment.

collega's


Met drie zaterdagen op rij te werken (zonder compensatie) is de werkmotivatie zowat in vrije val naar beneden aan het glijden.
Ik ben niet de enige, zo blijkt. Collega's lopen op de toppen van hun tenen, wat de gezamenlijke motivatie geen deugd doet.

Toch gebeuren soms wondere dingen. Zo bleven collega A. en ik gisteren uit pure vermoeidheid hangen in het personeelslokaal. Elk in de luie zetel die we misschien beter thuis hadden opgezocht, maar te vermoeid om er te geraken. Het werd een zalig gesprek van elkaar vinden, iets waartoe we zelden komen op de werkvloer.

Deze morgen een lieve kaart in mijn postbakje. Ook al van een collega. Ik ben bijzonder moe. Alsof men mij bij de kraag neemt en niet wil dat ik kopje onderga.
Chocolade gekregen op het eind van de werkdag. (Zie ik er zo slecht uit ?).

Morgen en overmorgen eventjes minder zwaar. Gezien opnieuw een zwaar weekend in het verschiet hoop ik opnieuw de weg naar de natuur te vinden. Ik heb letterlijk zuurstof nodig.

Bedankt lieve collega's.

cliché : de tocht is belangrijker dan de bestemming....


Of ik weet waar ik zal staan als ik 40 ben ? Of ik daar al een idee van heb waar ik wil staan ? En of ik nu sta waar ik tien jaar geleden wou zijn ?
We wandelden in openbos en de natuur gaf longen en geest zuurstof. Nee, zei ik, ik weet het niet. En nee, ik ben niet waar ik tien jaar geleden dacht te zouden zijn.
Of ik er spijt van heb of dat ik zou willen dat ik het wel wist ?
Nee. Het leven heeft zich al in zoveel onverwachte bochten gekeerd dat ik afgeleerd heb te denken dat ik weten zou waar het mij brengt. Misschien weet ik vooral waar ik niét wil zijn.
Ik weet wat ik zou willen, wat ik verlang, zei hij, en ik zag dat het van diep kwam, een puur menselijk verlangen.
Kan je leven met verlangens zonder er aan onder door te gaan omdat je er net naast grijpt ? Kan je leven met dromen waarvan je weet dat ze misschien ooit, misschien ook nooit, vervuld zouden worden ?

Het was een prachtige dag. We liepen zo goed als alleen in het bos en het leven was eenvoudig helder. Er was de zon, het zachte weer, het mos, de voorjaarsmeikever op ons pad, er waren woorden en er was stilte. Er was rust. Veel rust.

Het gesprek liep als vanzelf, met de bomen als zoveelste getuige van weer twee mensenkinderen die hun weg baanden door het leven. Leven. leven.

De schemering viel en we zaten tussen konijnen, een cavia, de kippen, de geurende marjolein en de belofte van braambessen, rode bessen en kersen. Het werd killer. Het hout werd gestapeld en de vlammen rezen hoog. De geur van versgebrand hout hing in de kamer.

Ik had kunnen huizen tussen de sterren en had het liefst de zondag vastgehouden.

Vandaag maandag alwaar gesprekken functioneel zijn en ik denken moest met hoofd en grijze hersenen.

Ik wou zo graag dat het nog zondag was, wil zo graag terug naar die rust, het bos, de bomen, de konijnen.

sex in the city II

Het zou mij totaal geen moeite kosten om een colum te schrijven als Jessica Parker. Er wordt in mijn omgeving nogal wat ge-relatied in alle mogelijke vormen en geen van die relaties is gehuld in stilzwijgen.

Is het het stadsleven of mijn generatie, maar vriendin A*. vertelde mij dat ze zich op haar werk bijna verantwoorden moest omdat ze getrouwd was en kinderen had. Alsof het model zo klassiek was geworden dat het beter meteen werd afgedankt. Ik vroeg haar hoe het dan zat met haar collega's.
Het rijtje mogelijkheden passeerde de revue : LAT-relaties, bewust ongehuwde moeders, mensen met relaties op en aan, singles en ga zo maar door. Ik dacht dat het alleen zo was in mijn kring, maar niet dus. Het blijkt algemener en algemener te worden. Nu heb ik niets tegen diversiteit, in tegendeel, maar als de een zich al moet gaan verantwoorden tegen de ander ...

Hoe dan ook, veel van de gesprekken gaan tegenwoordig over relaties. Of we er wel gelukkig mee zijn. Of dat het leven is. Over 'het gras is groener aan de overkant'. Vriendin B is momenteel hevig verliefd en loopt op wolkjes. Ze zijn een koppel en zijn het niet, wat zich ongeveer vertaalt in alles doen wat een gewoon (verliefd) koppel zou doen maar het niet tot elkaar bekennen een koppel te zijn. Lees : ik bind mij niet.

Ik kijk vanop afstand naar al dit gebeuren. Diversiteit voor alles en zo lang mensen maar gelukkig zijn denk ik dan. Maar meteen denk ik ook : gelukkig loopt bij mij alles eenvoudig. Momenteel toch, want ook 'voor altijd' neem je best niet meer in de mond.

Zoals het leven grillig is, is de kans groot dat ik ook nog in allerlei relatiesscenario's terecht kom. En toch heb ik iets van : als het even kan toch liever klassiek : we zijn een koppel of we zijn het niet. Geen middenweg.

Relaties kunnen dan wel veel energie geven, ze zijn ook energievreters.
Dus als het even kan, kies ik toch wel voor het 'klassieke' model, al hoeft dat trouwen niet. Klassiek, al was het maar omdat ik geen zin om continu te dansen op een slappe koord.

Kaat goes classic !


* : het worden vanaf nu altijd vriend(inn)en A., B., C. of andere letters. De 'echte' verwijzingen hebben mensen uit mijn omgeving al tot de vreemdste conclusies laten leiden. Al bestaan de mensen natuurlijk wel echt.

nood aan communicatie


Onlangs verschillende keren meegemaakt. Ik moet naar een lezing, een lessenreeks, een vergadering en iedereen is een beetje te vroeg. We zijn er allemaal met hetzelfde doel. We kennen elkaar niet maar hebben zeker vele (professionele) raakvlakken.

Niemand begint te praten.
Binnen de korste keren haalt iedereen zijn GSM uit om te SMS-en.

Is de nood aan communicatie zo groot of net zo klein ?

Sex in the City


Nooit gedacht dat Sex in the City zo dichtbij zou zijn en dat ik mezelf in een ware aflevering zou vinden. Maar dinsdag was het raak : vier vrouwen, vier vriendinnen rond de tafel.
Gespreksonderwerp : Mannen, sex, de verhouding tussen mannen en sex.
Dat mannen een ander ritme hebben, daar hoefden we niet over te discussiëren. Maar het blijft niet met ritme, het gaat over die hele opvatting over sex, over het gewicht ervan, de communicatie.
Hier zaten rebellerende vrouwen die ik verdacht een sex-staking te willen organiseren. Vrouwen ook die opkwamen voor zichzelf, want het werd wel eens gezegd dat we misschien wel meer gevangen waren in het ouderwetse idee van "een man volgt de vrouw", dan we wel wilden.

Geen domme gansjes hier aan tafel, of naieve blondjes, maar geletterde dames die wel het een en ander wilden zien veranderen.
De fles werd leger en het geluid werd voller. Er blijken vrouwen te zijn die sex als huiswerk zien, " 't ja, als hij dat wil ....." en er blijken dan weer mannen te zijn die zich als ware atleten in het bed tonen. Met wie ze ijveren is ons niet bekend.
Mannen die, eenmaal van het werk gekomen, geen pootje in huishouden doen, geen lepeltje roeren willen.

Het werd later en later, de glazen leger en leger. Er was veel, heel veel te vertellen. Vrouwen doen het goed zo, samen. Toen we uit elkaar gingen dacht ik : straks komt een revolutie op gang.

Of niet.

(wordt vervolgd).

Fixing Nemo


Hier is nog es een markt : word visarts ! De buurjongen zal er gelukkig om zijn.
U denkt dat u enkel klanten kan vinden in Hollywood ?
Lees er de New York Times van vandaag maar op na : de kans dat uw gewone goudvis onder het mes gaat, wordt steeds groter.

''I have no doubt fish medicine will become mainstream much like bird medicine did in the 80's,'' said Dr. David Scarfe, assistant director of scientific activities at the American Veterinary Medical Association. ''It's actually happening far more rapidly than I'd imagined.'' According to the A.V.M.A., almost 2,000 vets currently practice fish medicine."

thinking


Ik veronderstel dat wanneer ik hardop denken zou, ik werkelijk gevaarlijk zou worden.

Dan zou ik spiegels willen zetten, overal. Zo'n magische waardoor mensen zien wat ze doen, hoe ze zichzelf van alles wijsmaken, hoe ze in woorden van alles zeggen maar uit hun daden blijkt dat ze toch voornamelijk met zichzelf bezig zijn.

Ik zou aan ieder mens willen vragen : wat doe jij voor je medemens ? Voor wie laat jij dingen die je lief zijn ?

Tuurlijk, ik zou ook voor de spiegel moeten.
Daarom ben ik - de lezer heeft het al weken door - ook zo diep aan het nadenken.
Ik wil het niet meer : altijd meer en meer. Het beangstigt mij om in de ratrace van mijn omgeving te zitten : meer, meer. Ik wil dit, ik wil dat. Ik wil een betere job, ik wil meer verdienen, ik wil meer werken (wat eigenlijk altijd neerkomt op meer verdienen of carrière), ik wil meer zus en zo.

Ik word er stapel van, meer en meer en meer.
Ik wil niet meer !

Lang Leve Europa ! Lang leve diversiteit !


Ik ben een voorstander van volksfeesten en heb daarom heel veel spijt dat ik de festiviteiten in Brussel gisteren gemist heb, ondanks mijn aanwezigheid daar.
Als het grotere Europa betekent dat er meer solidariteit komt, meer verdraagzaamheid, respect voor elkaar, dat we een soort gemeenschappelijke grond (h)erkennen, dan denk ik : dat zit goed.
Zoals het nu gaat - even afkloppen - worden we ook geen Verenigde Staten. Diversiteit is er nog al lonkt de globalisering.

Alhoewel. Mijn ouders hadden een niet te stoppen liefde voor Barcelona en trokken er ten overvloede naar toe toen ik klein was. Mijn vader kocht er muziek, spaanse gitaarmuziek en het gebeurde niet zelden dat er iemand op café gitaar speelde. Onherkenbaar Spaanse gitaar met Spaans muziek. Op Plaza Cataluna gaven we de duiven eten en ademde alles Spaanse geschiedenis en sfeer uit. We richtten onze blik richting Ramblas en zagen Columbus wijzen naar de Overkant.

Nu vind je op diezelfde plaats de Fnac, Habitat, C&A, en ga zo maar door.
Of de Antwerpse Groenplaats met palmbomen. Je moet al zoeken om Spaanse muziek te horen. Het zijn dezelfde CD's als hier, als ginder, als aan de Overkant die gedraaid worden.

Jammer is dat.
Wat niet wegneemt dat Barcelona nog altijd de stad is waar ik dolverliefd op ben.

dag van de arbeid... dag van opleiding


Vandaag opleidingsdag. Nou ja. Voor mij was het voornamelijk herhaling, maar het nieuwe team waarin ik terecht kom (voornamelijk vrouwen), da's pas nieuw en verfrissend ! Allemaal idealisten, die hun tijd in het vrijwilligerswerk willen steken, die door de selectie zijn geraakt, die vol talenten zitten en die gratis en voor niets een aantal uren in Brussel of ergens anders ten lande willen werken.

Op het programma stonden rollenspelen, gesprekstechnieken en gespreksanalyse. Mijn huidige job ligt er zo dicht bij en toch ben ik nu en dan zenuwachtig wanneer mij een totaal nieuwe 'case' wordt voorgelegd. Beroepsmatig werk ik met jongeren, maar straks worden ook kinderen mijn werkterrein.

Spannend, maar met zo'n ploeg en organisatie ontzettend boeiend...