geef jongeren vertrouwen in plaats van examenstress

Kijk papa, zonder handen ! 

Daarnet las ik in De Standaard dat heel wat ouders examenstress hebben. Begrijpelijk, wie samenleeft voelt mee met de ander. 

Toch zie ik dikwijls ouders die meer examenstress hebben dan de jongeren zelf, en dat pakt niet altijd positief uit. Die jongeren beginnen te twijfelen aan zichzelf, zeker de jongste. Als ouders stresseren dan moet het wel écht stresserend zijn en dan moet het wel echt moeilijk zijn. 

Zou je mogen zeggen dat wie echt mee gestresseerd is, de jongere het signaal geeft dat hij er niet gerust in is ? 

Ik las ook dat er nogal wat ouders zijn die extra verlof nemen voor het studerende kroost. Omdat ze te jong zijn om alleen te zijn ? Omdat ze het niet vertrouwen dat ze gaan studeren ? 

Ik geef onmiddellijk toe, ik vraag het mij ook soms af. Zijn ze (de dochter, de zoon) wel aan het studeren ? Keren ze na school wel naar huis of blijven ze ergens hangen ? Beginnen ze er wel op tijd aan ? Hebben ze wel een goede studieplanning ? Ik moet het controlebeest in mezelf ook altijd heel erg temmen. Als ik het vrij zou laten dan vroeg ik om het uur de hele cursus op en maakte ik mee alle oefeningen. Om zeker te zijn. Om ze te behoeden voor slechte ervaringen. (Om mezelf gerust te stellen)

Maar ik tem het beest en hou de vragen beperkt tot 'lukt het wat ?' in de hoop dat dit de mogelijkheid geeft om iets te zeggen als het niet zou lukken, en natuurlijk in de illusie dat pubers een open boek zijn en alles zomaar op tafel zouden gooien. 

Wie echter in de juiste studierichting zit is normaal gezien goed voorbereid op de examens en moet dat zonder kleerscheuren doorkomen. Natuurlijk, leuk is iets anders. Plots zijn die jongeren bijna de hele dag alleen in plaats van in groep te zijn. Geen interactie tijdens de examens, in de namiddag zonder leeftijdsgenoten alleen thuis - al moet dat gerelativeerd door de sociale media. 

De 'vrije' tijd moeten ze zelf organiseren om te studeren, terwijl er niets echt 'moet', geen leerkracht die dirigeert van 'nu doen we dit' of 'nu doen we dat'. 

Lange concentratie en discipline, het is misschien moeilijker dan het afleggen van de examens zelf, dan de leerstof. Ook dit is leren : tijd indelen, zelf verantwoordelijk zijn. 

En laat dat nu net iets zijn wat mensen volwassen maakt, eigenwaarde geeft, een gevoel van zelfvoldoening : dit heb ik gedaan, hier ben ik verantwoordelijk voor, dit heb ik alleen gedaan. 

Jongeren ten lande, verenig u en zeg aan uw ouders : laat u zorgen varen, ik doe mijn best, ge moogt mij vertrouwen ! 

Hoe je in een half uur 500 euro verdient .... of verliest.

Het verhaal is simpel : er zit een barstje in de vooruit van onze auto en wel zo diep dat de vooruit vervangen moet worden. Kan gebeuren !

De garage waar we al onze auto's kopen - een merkgarage - kan de vooruit vervangen en zal ons bellen voor de prijs. Misschien zijn we een beetje naïef, of lui, door zomaar altijd bij de merkgarage te gaan waar we ook onze auto's kopen. Naïef dat de service beter is ?

Maar ze zijn correct, daar niet van. 836 euro zeggen ze. Zo'n 400 euro voor de vooruit in kwestie en nog eens zo'n 400 euro om ze te plaatsen.

Hola, we schrikken toch even. Dat is toch wel écht veel. Of we even mogen wachten om te beslissen. (Maar ja, wat weten wij ervan ?).

Ik zoek het internet wat af en er zijn diverse bedrijven gespecialiseerd in het plaatsen van nieuwe autoruiten. We komen terecht bij een bedrijf en vragen prijsopgave. Merk, bouwjaar ...
Dat is dan 300 euro, zegt de man. En het plaatsen ? Vraag ik. Inbegrepen, zegt hij.

Reken maar uit 836 euro - 300 euro !

Ik stel de man nog even de vraag hoe dat mogelijk is dat onze garage zo'n hoge kosten rekent. "Die gaan er vanuit dat je verzekerd bent, en rekenen de hoogste prijs aan". Geen idee of het klopt, maar we kiezen alvast voor de 300 euro.

Ik bel terug naar de merkgarage. Nee, we gaan toch niet bij jullie bestellen, het is ons te duur, we hebben een veel goedkoper alternatief.
Waarom de man in alle eerlijkheid zegt  "Ik vond het ook al zo duur, ik zou ook op een ander geweest zijn". 

Ik kan alvast niet zeggen dat hij hier niet eerlijk is.

Baldacci, De laatste man : echt goed bedacht verhaal

544 pagina's, niet evident maar ho, dit verhaal zat zo goed in elkaar dat ik 's avonds al uitkeek naar het moment dat ik terug onder mijn dekentje kon kruipen om te lezen hoe het verder zou gaan met Web London, die net zijn hele HRT (Hostice Rescue Team) uitgemoord zag. Het blijkt dat zijn team in een val zijn gelopen en domweg vermoord werden door automatische scherpschutters - een soort machine waarvan ik geen weet had.

Ondertussen worden ook enkele rechters vermoord die jaren geleden verantwoordelijk waren voor de veroordeling van een sekteleider, B. Free. Men vermoedt dat het Free zelf is die net ontsnapt is en dat hij wraak wil nemen op zijn veroordelers. Ook toen was het HRT aanwezig, de Frees hadden immers vele gijzelaars

Vijfhonderd bladzijden en geen eentje teveel. Het is lang geleden dat ik zo'n goed geconstrueerd verhaal heb gelezen. Er zijn vele puzzelstukjes en ik bleef met argwaan lezen : zou het de schrijver lukken om het verhaal goed in elkaar te laten passen ? Zou het plot geloofwaardig zijn ?
Voorspelbaar helemaal niet, maar eenmaal op het einde van het boek denk je : ho, dit is écht goed bedacht !

Disconnect - ga dat zien !

Ha, het ziet er naar uit dat er nog een nieuw thema komt bij die vrijdag, namelijk : filmdag !

En laat het nu eens supermakkelijk zijn als de keuze al voor je gemaakt is ! Een klein filmzaaltje, niet eens duur en ook al niet ver ! Dat is wat wij in Diest gevonden hebben. Elke vrijdagavond film !

Vorige week zagen we Disconnect, naar verluidt vanaf deze week te koop op DVD.
Ga dat zien, want het is écht goed ! Het verhaal is spannend, realistisch, heel goed gefilmd en zit heel goed in elkaar.

Red Star Line museum

Sedert dit jaar werk ik 4/5 en dat is zowat de beste beslissing uit jaren. Die dag gebruik ik echter niet om 'bij te werken' (wat ik best zou kunnen) of 'het huis helemaal in orde te brengen' (met één dag heb ik nog niet genoeg), of de zorg voor de kinderen op mij te nemen. (de jongste 17...).

Nee, vrijdag = vrije dag = dag om te leren en te ontdekken, om eens helemaal 'iets anders' te doen.

Nu en dan zal ik een verslagje brengen van die bijzonder vrijdag, wellicht niet chronologisch omdat ik spijtig genoeg met enige vertraging werk.

Eén van de leuke uitstappen was een bezoek aan het Red Star Line museum.

De tocht op zich was al een avontuurtje : de trein naar Hasselt om vervolgens in Antwerpen een Blue Bike te nemen en als een echte citygirl door het centrum te cruisen.  Omdat ik toch met de fiets was maakte ik meteen nog een historische fietstocht. Ik heb een jaar in Antwerpen gewoond en kon het niet laten om hier en daar nog eens wat herinneringen op te snuiven.

Het Red Star Line Museum ligt niet zo ver van het MAS en er is een fietsparking pal voor de ingang. Het museum is overigens gelegen langs de kaaien, je bent er eigenlijk IN de gebouwen van de vorigmalige Red Star Line compagny.

Ik had gereserveerd om 13 uur en dat ging heel goed.  Het museum was niet 'volzet', maar er was toch behoorlijk wat volk. Wellicht omdat het nog geen maand open was en veel mediabelangstelling had gekregen.

Het museum vertelt vooral het verhaal van alledaagse mensen. Zo leerde ik dat Antwerpen (en de Red Star) voor een groot deel van Europa de poort naar Amerika was. Vele mensen wilden naar de beloftevolle Verenigde Staten (en later Canada). Niet iedereen kon de V.S. binnen, reglementeringen werden strenger en je moest 'iets te bieden' hebben. Wie ongezond was kon niet mee.

Wat mij opviel is dat dit verhaal van migratie niet veel verschilt van de vele migranten die naar België zijn gekomen. Vele migranten waren in de V.S. immers gigantisch teleurgesteld dat het 'dat maar' was en ze leefden er in armoede. Ze hadden het zich echt anders voorgesteld.
Het is een les die blijkbaar, ondanks internet en wereldwijde informatie, nog altijd niet echt geleerd is, net als de hardnekkige illusie blijft dat het gras aan de andere kant altijd groener is.

In de inkomhal (foto hierboven) word je meteen met die werkelijkheid geconfronteerd. Over de hele wereld jagen mensen een beter leven na en maken ze hun droom al dan niet waar in het nieuwe land.

Wat heel fijn is in het museum, zijn de talrijke getuigenissen van mensen op band en film. Je hoort er arme mensen over hun dromen, maar evengoed Einstein over zijn overtocht naar de V.S. Omgekeerd leer je er dat vele 'Grote Amerikanen' hun wortels hebben in Europa en er zelfs heel wat zijn die via de Red Star Line de V.S. zijn binnengekomen.

Het museum telt 2 verdiepingen en je mag best wat tijd rekenen als je je echt wel verdiepen in het verhaal van zovelen. Het voert je een dikke eeuw terug in de geschiedenis en nu en dan lijkt het alsof je nog stemmen hoort van de drummende massa die hoopvol klaar staat om te vertrekken. 

Voor mij een super geslaagde vrijdag en uitstap ! 

familiefeest

Familiefeest. Grootouders, kinderen, kleinkinderen en een achterkleinkind op komst. Bijna 4 generaties onder één dak. In een formule die altijd werkt : de ene generatie aan één tafel, de andere aan een andere. Laat het jonge luitje maar grappen maken en roddelen over ouders en leraars, laat het 'oud volk' maar klagen over politiek, stress en vroeger.

Maar dat jonge volk wordt ook ouder en enige crossover (verhuizen naar de andere tafel) gebeurt wel. De 'vader in wording' staat een heel eind weg van het meisje van 16.

Alles verandert, zo ook onze familie. Het wordt niet meer zo simpel : 'kinderen' en 'volwassenen'.

Ook gezien : hoe de digitale media contacten verarmt. Ja, ze 'zijn' er wel, maar SMS-en ondertussen gretig door, chatten dat het een lieve lust is. Fysiek aanwezig maar mentaal bij anderen.

Jongeren en familiefeesten, lukt dat wel ? En moet ik niet toegeven dat ik er vroeger ook met gemengde gevoelens tegenaan zag, eenmaal de puberteit voorbij ?

Verslaafd aan afleiding

In de Standaard Boekhandel zag ik bovenstaand boek liggen. Ik bladerde er wat in en was niet zo enthousiast, maar de titel vind ik alvast treffend. "Verslaafd aan afleiding" in de zin van tussendoor (of langere perioden) naar statussen zien, emails, Twitter (gelukkig in mijn geval nog niet) of Feedly. 
Ik moest maar eens iets missen. 

Vandaag las ik ook het blogje van Leo Babauta, een man die zo nu en dan echt wijze dingen zegt of je wat laat nadenken. 

In our lives immersed in technology, we rarely shut everything off.

We turn on when we wake up, and are on our devices until we go to sleep. And every hour in between.

I’m not immune to this. Very few people these days are.

And yet, there’s value in shutting everything down, so that we can reconnect with life. With people. With the moment. With ourselves.

There’s a time to work hard, and there should be a time to shut down. Otherwise, it all blends together and nothing has any space.

What time will you shut down today?

Ik merk dat ik tussendoor ook mijn pc/smarthone/laptop even 'check' zonder de gedachte onmiddellijk aan het werk te gaan. Voor ik het weet ben ik weer tien minuten, of een half uur bezig.
Plus, het is een zekere vorm van onrust. Alsof ik niet even gewoon mag wegdromen, alsof ik ten alle tijden toch moet 'checken'. 
En ja, natuurlijk kan je dat omzeilen en natuurlijk, behalve deze pc kan ik nog via allerlei andere toestellen op het internet.
Dus ik vraag het mij af : ik neem me voor om de komende 3 uur (!) niet op internet te zitten, want het is voor niets nodig. Zou ik afkickverschijnselen tonen ? 
Dus ik vraag het mij af : ik neem me voor om de komende 3 uur (!) niet op internet te zitten, want het is voor niets nodig. Zou ik afkickverschijnselen tonen ? 

Daarom ga ik vandaag resoluut Freedom opzetten, een software programma dat je kan instellen zodat je een bepaalde tijd (van minuten tot uren) niet op het internet kan.

Werkverdeling

Het lief kookt elke dag voor mij. Maar op zondag maak ik de werklunch voor maandag klaar.

Dat hij er maar van geniet !

leraarskamer

Toen ik zelf leerling was, een eeuwigheid geleden, vond ik de leraarskamer een spannende geheimzinnige plek. We mochten er immers nooit binnen en al die leerkrachten samen, wat deden die daar, behalve koffie slurpen ?
Voor wie het zich afvraagt, we doen er wellicht niets anders dan andere mensen tijdens hun pauze : babbelen over werk, gezin en hobby's. Ik denk dat ik het zo wel goed heb samengevat.

In deze zelfde leraarskamer brengen we ook onze 'springuren' door, uren waar we geen les moeten geven. En dan hopen we heel productief te zijn en véél te werken. Maar meestal zijn dit momenten van overleg en organisatie. De tijd dat het leraarschap een 'one man's job' was, is allang voorbij.

Ziet het er gezellig uit, bij ons ? Dat is de bedoeling !

Het gevecht met de tijd

Ik zou dit nu niet moeten schrijven, want straks, dat is normaal gezien binnen een uur, vertrekken we richting Frankrijk. Op reis. 

Maar ik neem even mijn toevlucht tot deze blog om mijn gedachten te ordenen en te schrijven over ... vakantiestress. 

En nee, dan heb ik het niet over het pakken van de koffers, de files, de bergen was voor en na, het uitprinten van de mogelijke documenten en het afwegen van de beste route. 

Ik stond deze morgen op en dacht 'ik heb geen tijd om op vakantie te gaan'. 

Wanneer ik door ons (misschien ietwat te grote) huis wandel, dan zie ik allerlei karweien. Hier en daar moet toch het een en ander worden opgeknapt. De kasten zouden uitgeruimd moeten worden. Er zou eens een gigantische selectie moeten gebeuren in alles wat wij hebben : wat mag naar de kringloopwinkel en wat hebben we echt nodig ? Administratie : die oude facturen mogen weg, ook die vervallen garantiebewijzen. 

Het onkruid en de tuin, daar moeten we eens iets 'fundamenteels' mee doen. 

En naar het containerpark, ja. Voor die oude niet werkende grasmachine en die kapotte stoel. 

En zo gaat dat maar verder. Het heeft dus niet eens met 'het werk' te maken. 

En natuurlijk komen daar nog de 'normaalste' dingen bij als sporttraining, liefst toch wat meer dan tijdens het werkjaar, minder kan toch niet ? Vrienden opzoeken. Dromen van een langere fietsritten. In oktober heb ik examens, ik zal toch die cursus eens moeten inkijken ? 

Iedere dag maak ik een planning en schrap de karweien één voor één af. Maar er lijkt geen einde aan te komen. Het lijkt soms zo erg dat ik onlangs dacht dat als ik niet meer zou werken, het nog altijd niet gedaan zou krijgen. 

Misschien moet een mens daarom toch 'op reis' en 'op vakantie'. Weg met de lijstjes, weg met het onkruid dat je in de ogen staart, de onmogelijkheid van te wassen en te strijken, de onmogelijkheid om de keuken eens onder handen te nemen. 

Zal ik er in slagen de lijstjes te vergeten en gewoon op te gaan in het moment, te genieten van de natuur ? 

Manlief* heeft er alvast geen last van. Zijn vakantie stond geheel en al in het teken van de Tour en dat gaf zijn dag structuur en doel. 

De rest is bijzaak, zegt hij. Het is vakantie. 

(*) Het lief slaapt nog. Of we nu vroeg of laat vertrekken naar onze vakantiebestemming, we raken er wel, is zijn devies. Stikjaloers kan zijn op zo'n stressloosheid ! 

crisis in Spanje

Of ik iets gemerkt heb van de crisis die Spanje zo hard getroffen heeft ? De hoge werkloosheid ? 

Op het eerste zicht niet, het valt mij op dat het hier vrij goedkoop is, maar vorige keren dat ik in Spanje was, was dat in Sevilla en Barcelona en zeker in die laatste stad is het sowieso duurder. Maar toch, naar mijn gevoel was het nog nooit zo 'goedkoop' geweest, tenzij toen ik nog een kleuter was en mijn ouders hier alle dagen Sinterklaas speelden omwille van de goedkope peseta. Die stond zo laag dat mijn vader stukken van 25 peseta in het zwembad gooide en wij er stuk voor stuk naar doken als extra zakgeld. 

Maar verder ? Het meest opvallend zijn inderdaad de prijzen voor huizen. Die staan laag. Je koopt hier al een villaatje met zwembad en al voor zo'n dikke 130 000 euro, 3 slaapkamers, 2 badkamers ! 

Maar triestiger, en veel veel triestiger, zijn de bedelaars. Nu heeft iedere stad zijn bedelaars en verschilt een bedelaar in Brussel niet veel van een bedelaar in Barcelona, het zijn meestal daklozen of mensen op den dool, artiesten. 

Maar hier zie je ze : dertigers, veertigers, netjes gekleed, verzorgd, met een bord voor hen dat ze geen werk meer hebben en dat ze kinderen hebben. Dit zijn niet de 'klassieke' bedelaars.
Toen ik ze voor het eerst zag schrok ik. Omdat het zo iemand uit mijn buurt kon zijn. De ene dag aan het werk voor je gezin, de andere dag aan het bedelen. 

Het trof mij diep. 

Nemesis - Jo Nesbo

Het boek begint met een bankroof waarin een brute, schijnbaar onnodige moord wordt gepleegd.
In het leven van Harry verschijnt een oude liefde die hem weet te verleiden ondanks zijn relatie met Rakel.
De dag nadien blijkt dat ze zelfmoord heeft gepleegd en Harry zich niets meer herinnert van de voorbije nacht.
Een spannend en ingewikkeld verhaal dat je wel moet verder lezen !

Dit is het tweede boek in de Oslotriologie

View all my reviews

verhuizen naar Spanje

Tijdens de wintermaanden (die eeuwig leken te duren dit jaar) herhaalde het lief dat we maar naar Spanje moesten verhuizen. Aanvankelijk hechtte ik er weinig belang aan, ten eerste is het lief een huisduif en ten tweede is hij niet zo vaak naar Spanje geweest.

Zelf ben ik al héél veel naar Spanje geweest, van toen ik nog een uk was tot adolescent met de ouders, dan jaren lang iedere krokusvakantie omdat ik de winter niet meer kon harden in België en tussendoor ook nog enkele vakanties in de zomer. Ik kom er graag. Ik ben er op dit eigenste moment.

Maar verhuizen ?
Het lief blijft er ernstig over. Verhuizen naar Spanje zodra onze loopbaan dat toelaat (en dat zal er sneller zijn dan gedacht). Hij houdt niet van de winters, van de duisternis die ons land in de ban kan houden.

Ondertussen ben ik weer maar eens (alleen) in Spanje aanbeland en langzaamaan denk ik 'het idee is nog niet zo gek'. Het tempo lijkt hier lager te liggen, al is dat een beetje afhankelijk van waar je bent, in Barcelona en Madrid ligt het al een stuk hoger.

En hoe zit het dan met de kinderen ? vraag ik hem. 'We zullen ze meer zien', dan komen die gewoon op vakantie, ze zullen het graag doen, gratis vakantie bij de (groot-)ouders. Zelf heb ik niet zoveel familie en de afstand is niet zo groot, wie geen specifieke datum heeft, kan echt low budget over en weer vliegen.

Verhuizen naar Spanje. Die zalige taal. Siesta.
Soms lijkt het me wel iets.

Roodborst - Jo Nesbo

We zijn weer goed voor een hele serie ... Je moet er wel behoorlijk je hoofd bijhouden en in die zin minder goed leesbaar dan bv. Fossum, maar stukken beter !
Hoofdpersonage is Harry Hole, een onorthodoxe Noorse politie-agent.
Goed geschreven en met prima plot !
Dit boek is het eerste deel van de Oslo-triologie, al kan je de boeken ook afzonderlijk lezen. Het is vooral de verhaallijn van Hole's persoonlijke leven en de onopgeloste moord van een collega die verder gaat in het volgende boek.

Ik heb het boek gelezen als E-book

View all my reviews

De laatste week van het schooljaar

De laatste dagen van het schooljaar zijn het allerdrukst, maar o zo belangrijk. 

Zo had ik gisteren nog een lang gesprek met ouders wiens kind ASS heeft. Met de puberteit in volle ontwikkeling komen daar allerlei problemen bij. Problemen die misschien een hypotheek leggen op de schoolcarrière terwijl de capaciteiten er wel zijn. 

Samen met de ouders, de cel leerlingbegeleiding en de GON-begeleiding zoeken we naar gepaste begeleiding voor het volgend jaar. Ik heb er echter alle hoop in : een sterk kind omringd door ouders die er voor gaan. Mooi is dat ! 

Mooi was ook de barbecue en fuif die we maandagavond voor onze leerlingen van het eerste jaar gaven. In de namiddag volop sport en spel, in de vooravond BBQ en 's avonds fuif op onze school. Een fuif met 12-jarigen. Buiten is het nog volop licht, maar in een verduisterd lokaal en discolight is dat zo vergeten. Zo'n 130 twaalfjarigen aan het dansen, het is me wat. Hun eerste jaar is voorbij. Ze hebben dat goed gedaan. 

En zo raakt de week helemaal vol. Want ook de zesde jaars zijn toe aan een galabal en afscheid met ouders. Daartoe moeten kapstokken genummerd (je moest eens zien hoe chic ze gekleed waren), en zijn er leerkrachten nodig op allerlei plaatsen : vestiaire, kassa, tapinstallatie, bij de veiligheidsdiensten enzovoort. 

Tussendoor worden nog examens verbeterd (hier waren er nog examens deze week), staan er allerlei intakes op het programma voor kinderen die volgend jaar bij ons komen en bijzondere zorg nodig hebben. 

En natuurlijk zijn er nog de deliberaties. Hoe heeft die leerling gepresteerd ? Wat is de beste optie ? Wie verandert het beste van studierichting ? In welke richting heeft deze leerling het meeste kansen om zijn talenten te laten uitblinken ? 

Zo gaat het lijstje maar door. Wanneer vrijdag officieel de laatste schooldag begint, breien wij er nog eentje aan. Op zaterdag verwelkomen wij immers de leerlingen die volgend jaar bij ons komen. Op deze ene dag is de school helemaal van hen. Ze zijn welkom ! 

Zaterdagavond begint dan de vakantie voor ons. Er zijn nog afspraken in de vakantie om klassen bijeen te zetten - rekening houdend met wensen van leerlingen, ouders en leerkrachten. Maar niet geklaagd, de vakantie begint dan echt wel ! 

Het onderwijs is boeiend, er wordt veel gevraagd van ons, maar we krijgen ook veel terug. Het is werken aan de toekomst van morgen. 

Taal Zonder Mij (K. Hemmerechts)

Als niet-Hemmerechtsfan kon dit boek me wel bekoren. De grootste verdienste van het boek vond ik dat Hemmerechts gedichten van De Coninck linkt aan hun leven van alle dag. De sowieso realistische poëzie van De Coninck krijgt op deze manier nog meer diepte. Het is knap om zien hoe De Coninck met een poëtisch ook naar de dagdagelijkse dingen kijkt.
Het boek is gaat meer over zijn poëzie en zijn leven dan wel over - wat je misschien zou verwachten - het weduwschap van Hemmerechts.


View all my reviews

Fossum : de moord op Harriet Krohn

Opnieuw volgt Fossum de moordenaar en gaat het boek voornamelijk over de drijfveren van de dader. Geen whodidit maar een psychologisch inzicht in de drijfveren. Rechercheur Sejer komt er pas heel laat aan te pas. Spannend is het boek niet, maar het leest vlot. Niet echt het beste van Fossum

View all my reviews

Verleiding en wilskracht

1 snoepje meteen of (kunnen) wachten en als beloning 2 ? 

Een super aan te bevelen boek ! 

Het is geen zelfhulpboek, maar een boek dat over allerlei wetenschappelijk onderzoek gaat naar wat wilskracht eigenlijk is. Wie over wilskracht spreekt, kan niet anders dan ook over de kracht van verleiding spreken en ook daar gaat het over, en hoe de reclame daar handig op inspeelt. 

Ik nummer even wat ik treffend vond om te onthouden :

1.  Mensen zijn altijd onrealistisch optimistisch over hun toekomstige 'ik' : we denken meer tijd, meer energie te hebben, enzovoort, in de toekomst. Dit is ook de valkuil van het uitstellen. 
2. Wilskracht is beperkt : wie zich bijvoorbeeld op het werk lange tijd heeft moeten inspannen, kan dat niet dezelfde kracht opbrengen 's avonds. 
3. Stress en slaapgebrek ondermijnen wilskracht (klinkt logisch, goed slapen dus !)
4. Wanneer we iets 'goeds' gedaan hebben, willen we onszelf belonen, soms met iets dat tegengesteld is aan wat we werkelijk willen (sporten om te vermageren en vervolgens 'ik heb dat toetje verdiend')
5. Neurologisch maakt het verlangen ons gelukkig (genot) en niet zozeer de vervulling. Bv. rijden naar een shoppingcentra, verlangen naar een reis is, dopaminiegezien positiever dan het winkelen, reizen zelf. 
6. We zijn eigenlijk geprogrammeerd voor onmiddellijke bevrediging (damn !)
7. Se mate van zelfbeheersing bij kinderen voorspelt méér dan het IQ toekomstig succes in studies en relatievorming (ja, ook dat laatste !) ; izie het (herhaalde) experiment op het filmpje hierboven ! 
8.  wilskracht is als een spier, je kan ze trainen maar ze is niet onuitputtelijk (zie punt 2)
9. het accepteren van falen en mild zijn voor jezelf (of een ander) werkt positiever dan jezelf (of de andere) streng toespreken. 

Dit alles is onderbouwd met verwijzingen naar allerlei experimenten aan verschillende Amerikaanse universiteiten. 

Een aanrader ! 

Over het onderzoek bij kinderen (het 'nu' kunnen weerstaan aan één snoepje om iets later 2 snoepjes te krijgen) lees je ook hier. 

Examens, het is toch hetzelfde niet meer

Dat de examens maar snel voorbij zijn, want het eist zo zijn tol.
Ik kan mij van mijn eigen examentijd weinig meer herinneringen dan dat ik achter mijn bureautje zat te werken, in stilte, en nu en dan eens iets kwam eten of drinken. Of gedurende het middelbaar : gewoon in een studiezaal. Daar kon je nog niet eens beslissen om eens recht te staan, laat staan iets te drinken.

Studeren en stilte, dat krijgen we hier niet verkocht. Studeren moet mét muziek en liefst nu en dan met veel zingen. "Ik kan niet anders".
En die laptop, Ipod, dat 'voortdurend in contact staan met de klasgenoten', dat moet natuurlijk ook, 'want het gaat over de examens' en 'je moet je toch ontspannen'.

Ondertussen staat heel het huis hier onder hoogspanning. Tellen we af tot het eind van de examens. Tot de dagen van 'uitbarsting' komen : hele dagen weg met vrienden en vriendinnen. Want 'Je moet je toch ontspannen !'

Ik ben hopeloos ver'ouder'd.

GAS boetes

Er is weer het een en ander te doen om de GAS-boetes. Vanaf 14 jaar nu.
Er is de willekeur (de ene gemeente zus, de andere zo) en het ene voorstel is al meer bizar dan het andere. Of wat dacht u anders over de GAS-boete voor het 'voorspellen van de toekomst' of 'opgeraapte confetti in de lucht gooien'. 

Ik dacht eerlijk gezegd : dat zijn maar dingen op papier. Dat lééft niet, mensen kunnen daar niet voor zijn.

Maar aan de reacties op het opiniestuk in Knack te lezen, leeft het wel degelijk. De reacties zijn daar overwegend pro. En ondanks het feit dat GAS-boetes iedereen aangaan (het zijn dus geen boetes voor jongeren, ze kunnen enkel 'vanaf' 14 jaar gegeven worden), gaat het er nogal dikwijls over jongeren.

Ze komen er niet goed uit, in die reacties, de jongeren, waardoor ik eigenlijk alleen maar kan besluiten dat een deel van de bevolking het moeilijk heeft met die jongeren en hun gedrag. In de Times van een paar weken geleden las ik dat de huidige tieners en twintigers de meest egocentrische generatie was. De auteur begon zijn artikel meteen met 'dit is niet het zoveelste 'de jeugd van tegenwoordig''-artikel, hier staat veel onderzoek achter'. Een artikel van vele bladzijden lang.

Uit het onderzoek bleek o.a. dat het egocentrische kwam doordat deze generatie opgevoed is door ouders waarbij het prijzen een continium was. 'Je bent geweldig, uniek, je kan alles' enzovoort. Het is het adagio van menig opvoeder : positief bevestigen. Kinderen (ook volwassenen !) halen al genoeg kwetsuren door neergehaald te worden. Het is maar de vraag natuurlijk of je in deze positieve bevestiging niet kan 'doorschieten', zodat een kind een verkeerd zelfbeeld heeft en moeilijk met frustraties kan omgaan. Ooit haalt de realiteit je immers in en ervaar je dat je helemaal niet 'uniek, geweldig, enzovoort' bent.

Een tweede 'oorzaak' die gegeven werd, is de aanwezigheid van sociale media. Tieners, twintigers (jonge adolescenten) zijn voortdurend in contact met elkaar, met de 'peergroup', waardoor de grootste referentie de leeftijdsgenoot is, en niet - zoals vroeger ? - de volwassene, de leerkracht, de ouder, de grootouder ...

Ik vind dat een beetje zorgwekkend. Als iemand die werkt met jongeren, kan ik beide zaken bevestigen : hoe ouders/leerkrachten het bijna niet meer over hun lippen te krijgen om gedrag (niet de persoon !) negatief te verwoorden. Als het fout loopt met leerlingen, wordt snel gezegd dat er 'positief bevestigd moet worden'. Dat werkt in vele gevallen goed, maar soms ook niet. Toch lijkt het alsof we negatief/ongewenst gedrag niet meer durven benoemen en de confrontatie aangaan.
Ik zie datzelfde een beetje met de GAS-boetes : de confrontatie niet durven aangaan, de politie moet er maar voor zorgen ! Niet communiceren, maar hup, boetes ! Dat is armoede !
Mijn - beperkte - ervaring is, dat veel jongeren wel degelijk open staan voor communicatie.
Maar zoals gezegd, mijn ervaring is beperkt.

Wat ik echter het meeste mis in alle reacties pro- Gas boetes, zijn de 'eigen' kinderen. Die 'vervelende' jongeren zijn altijd andermans kinderen. Het is maar de vraag of we niet een beetje naïef zijn hierin. Weeral uit ervaring - waarmee ik niet zeg dat dit persé altijd zo is, of per definitie een algemene waarheid - weet ik dat jongeren 'apart' en 'in groep' wel eens helemaal anders kunnen zijn. Ik bedoel maar, het beeld dat je van je kind hebt binnen een gezin (zonder peergroup) klopt niet altijd met hoe dat kind in een groep, buiten het zicht van volwassenen is. De groepsdruk is niet min bij jongeren voor wie 'erbij willen horen' bijna van levensbelang is.

Hoe dan ook, ik vind het erg als er zo negatief wordt gedaan over jongeren. Natuurlijk lopen er dingen fout en ik maak mij over een aantal zaken echt wel zorgen. Zowel over de jongeren in het algemeen als over onze eigen kinderen van deze generatie.

Maar als er problemen zijn - van welke aard ook - dan zijn wij, als volwassene, niet geheel vrij te pleiten. Ik geloof echt nog in de kracht van opvoeding, in de kracht van een school, net zoals ik evengoed besef dat die kracht ook beperkt is. Maar wat er ook van zij, die jonge generatie, dat zijn 'onze' kinderen, onze zorg(en). Ik geloof in gesprek en communicatie, ik geloof zelfs dat veel jongeren 'de hand' van een volwassenen best kunnen waarderen, hun wereld is al chaotisch genoeg.

Doe het vandaag! Stap voor stap je uitstelgedrag te lijf. by Tanja Van Essen
My rating: 3 of 5 stars

Ik leerde uit dit boek best wat dingen en bovenal dat ik (gelukkig !) geen uitsteller ben !
Wat ik onthou :
aan iets al dan niet beginnen heeft alles te maken met motivatie en die motivatie is te herleiden tot een formule :

Beloningswaarde x succesverwachting
____________________________________
Beloningstermijn x persoonlijkheid

Met andere woorden je moet er iets mee winnen (a), het moet doenbaar zijn (b) en wel op termijn (c) en bij je persoonlijkheid passen.

Ook interessant zijn de termen onbezorgde optimist en faalangstige perfectionist. Het eerste ben ik zeker niet !

Doelen moeten SMART zijn : specifiek, meetbaar, acceptabel, realiseerbaar en tijdsgebonden.

Tenslotte dit citaat : Veel mensen hebben de neiging te lang stil te staan bij hun gevoelens omtrent het uitvoeren van een taak of om te veel waarde te hechten aan de betekenis van deze gevoelens : "Heb ik er wel zin in ?"; "Ik mis nu de inspiratie", "het is mijn dag niet vandaag" enzovoort. Als je eerlijk bent is het in wezen niet zo interessant hoe u zich voelt ten opzichte van een bepaalde taak, of u er wel of geen 'zin' of 'inspiratie' hebt, maar moeten sommige klussen nu eenmaal geklaard. Het is de kunst om in dergelijke gevallen niet teveel aandacht te besteden, maar om gewoon maar te doen." (p. 56).

Veel aandacht gaat ook naar het 'vervliegen' van de tijd : je bent een uur bezig en weet niet eens waar je mee bezig was of het was geeneens de bedoeling. (Bv. surfen op het internet !). Dit zijn grote valkuilen.

Een superboek vind ik het niet, maar het leest vlot en het zet je wel eens aan het nadenken. De meeste inzichten zijn wellicht vertrouwd, maar ze worden hier nog eens samengebundeld.



View all my reviews

Het perfecte leven

Deze vakantie hebben we zo'n beetje het ideale leven gehad, het lief en ik. Niet dat het zo uitzonderlijk was, maar wel zoals we ons leven best wel jaren aan een stuk willen hebben.

De dagen verliepen bijna altijd op dezelfde manier

• In de voormiddag werd er gesport. De ene dag was dat een wandeling van enkele uren in natuurrijk gebied. De andere dag was het rustdag voor het lief en looptraining voor mij. 
• De ene dag gaan we eten op restaurant, we zoeken er eentje in de buurt van de wandeling. De andere dag eten we thuis op het gemak. 
• In de (vroege) namiddag bezoeken we een stad in de omgeving van de wandeling
• Vervolgens gaan we langs bij onze (schoon-)ouders, gedag zeggen
• Avondeten
• Daarna lezen we. Ik heb voornamelijk filosofie gelezen. Het lief verdiept zich al maanden in allerlei schaakboeken. 

Een supereenvoudig leven is dat. In het weekend is er tijd voor vrienden en gezellig samen eten met hen. 

Ik kan mij niet voorstellen dat we ons ooit zullen vervelen. De grote zomervakantie lonkt al met dezelfde ingrediënten : sporten, natuur, lezen, vrienden en familie. We zien er al naar uit ! 

Allemaal ziek

Negen criteria zijn er die bij borderline passen, 5 ervan zijn voldoende om van borderline te spreken. 

Aan de hand van deze criteria, toont Dirk De Wachter, psychiater, aan dat eigenlijk de hele maatschappij aan borderline lijdt. 

In het net bekeken boekenprogramma van de VPRO hoorde ik hoe De Wachter bij dit idee gekomen was. Als psychiater gaf hij heel wat lezingen over borderline. Hij deed dit voor niet-gediagnosticeerde mensen, 'normale' mensen zo u wil. Toen hij de kenmerken van borderline besprak, kreeg hij steeds meer herkenning vanuit zijn publiek. 'Dit herkennen wij ook'. Een tegenslag, het niet meer functioneren kan er voor zorgen dat de ene wél en de andere niet in de psychiatrie belandt. 

De Wachter vertelde verder over de intolerantie. Het is alsof er een 'normaliteit' bestaat en wie niet aan die normaliteit voldoet, wordt doorverwezen naar een hulpverlener, waar er (te) dikwijls medicatie wordt opgestart. In dit verband maakt De Wachter zich ook zorgen over allerlei labeling/medicamentisering van jonge kinderen. 

Volgens De Wachter is er zeer zeker een verband tussen onze (westerse) maatschappij en de grote groep mensen die het moeilijk heeft om nog mee te kunnen en die psychische problemen heeft. 

De criteria van borderline (vgls De Wachter)

1. verlatingsangst
2. instabiele en intense relaties
3. onaangepaste agressie
4. identiteitsstoornissen
5. affectlabiliteit
6. impulsiviteit
7. voorbijgaande, stressgebonden paranoïde dissociatiessymptomen
8. automutulatie en suïcidaliteit
9. zinloosheid en leegte

Het is een boek waar ik wat ongemakkelijk van werd maar toch grotendeels moest beamen. Waar zijn we mee bezig ? Moet dit allemaal ? Wat doen we onszelf en elkaar aan ? 

En waarin ligt de hoop ? 

Zoals ik het las, in de hechting, wie zich verbonden weet (en zijn hart ook al eens kan luchten bij een ander),  staat sterker. Hechting verleent identiteit en geeft zin. Hechting staat tegenover extreem doorgedreven individualiteit en extreme (keuze-)vrijheid. 

Hoopgevend is De Wachter in zijn boek niet. Hij signaleert meer dan hij hoop geeft. Maar zijn boodschap is wél duidelijk : zoals het nu gaat draaien we allemaal door. 

Dirk De Wachter, Borderline Times, het einde van de normaliteit 2013 (9de druk)

beetje zen

Ik ken welgeteld één volwassene die nu en dan puzzelt. Ik dacht : daar heb ik nooit het geduld voor. En waarom zou ik zoiets doen ? 

Op een toevallige manier kwam hier een puzzel terecht, een 3D puzzel, nog iets anders dan de gewone 'legpuzzel', maar weer dacht ik dat daar niets aan was. Dus lag hij maar op een tafeltje te verpieteren. 

In een verloren ogenblik ging de doos toch open wilde ik wel eens weten hoe dat in elkaar zat. Er werd een muurtje gebouwd. Ik liet de puzzel voor wat hij was en merkte dat ik, iedere keer ik passeerde, verder bouwde.... tot ik tijdens een weekend compleet de tijd uit het oog verloren was en meer dan anderhalf uur had gebouwd. 

Zo puzzelen (ik blijf het - wellicht verkeerdelijk - associëren met kinderen) is niet bijzonder hip of vrolijk, maar ik ondervond wel één ding : ik ging er volledig in op en vergat alle tijd. Helemaal geconcentreerd 'bouwen', 'zoeken', ... in plaats van 'het geduld niet hebben' bleek ik er helemaal rustig van te worden. De gedachten op één ding gericht. En zo ontstond, geheel onverwacht, de Mont Saint Michel. Hier geldt echter dat het proces leuker is dan het resultaat. 't Is niet dat er kunst gemaakt is of de relativiteitstheorie weerlegd. Misschien is ook dat het ontspannende eraan : 't is niets. 't is gaat niet om het resultaat. 

Hij blijft nog even staan en dan gaan de stukken weer de doos in, mag hij 'verzonden worden' naar de enige volwassene die ik ken die puzzelt. 

liefdesgedicht

Iedere dag poëzie lezen, of filosofie, dat was de raad van Antoon Vandevelde in 'Dat heet dan gelukkig zijn'.
Filosofie lees ik wel meer, maar poëzie, dat was lang geleden.

Als wij dan liefhebben, liefhebben

tussen veel papier, holle mannen en metaal,

laten wij dan liefhebben zoals mij goeddunkt:

liefhebben met de rust van de onrust, niet

die van routine, elkaars ogen verliezen

en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan

het land in, de streling van onbekende struiken

ondergaan, de wind proeven op een steeds andere tong,

de maan zien en de zon in een kaartloze baan. 

En laten de vrienden snel verouderen, worden

tot waardevolle verhalen, en die meter aarde

is slechts vruchtbaar waarop wij gaan. 

Remco Campert, gelezen in "Geen dag zonder liefde", Honderd jaar Nederlandse Liefdespoëzie uit noord en zuid.

Dat doet goed !

De wereld draait door

Gisteren vertelde iemand mij het volgende :

"Ja, ik heb koorts. Ja, ik ben ziek. Maar ik kan niet thuisblijven, ik moet dat werk hier afmaken. Dus ben ik gisteren naar de dokter geweest en heb ik hem gezegd 'ik ben ziek maar kan niet rusten, geef me straffe medicamenten.'
En nu werken ze nog niet ! 

Het erge is dat ik dat wel meer hoor/meemaak. Mensen die ziek zijn (koorts !) en toch op de werkvloer staan. Sommige mensen zullen oordelen dat dit vergaand verantwoordelijkheidsgevoel is (tegenover wie/wat ?). Ik blijf het uitermate raar vinden. Wie ziek is moet genezen. Wie ziek is kan niet blijven presteren alsof er niets aan de hand is.

Maar het lijkt dus de meest gewone zaak van de wereld te worden. Ziek zijn en blijven werken.

Tot mensen crashen natuurlijk. En dat gebeurt ook. Dat zie ik ook om mij heen.
En weer kijkt niemand om.
Alsof het de gewoonste zaak is.

Minimalisme

"Minimalisme lijkt op het eerste gezicht alleen maar te gaan over minder : minder spullen, minder gejaagdheid, minder zorgen. Maar in essentie draait het om meer : meer ruimte, meer tijd, meer bewust leven."

Sam De Kegel in Knack Weekend 20 maart 2013 

 

 

Dat heet dan gelukkig zijn (1)

Net geluisterd (via deze link) naar de 4de aflevering van 'Dat heet dan gelukkig zijn', een radioprogramma van Pat Donnez en Dirk De Wachter. Gastspreker deze keer was economist en filosoof Antoon Vandevelde. 

Op het eind van het progamma gaf de gastspreker zijn 3 do's and don'ts mee wat betreft gelukkig zijn. 

Hier zijn ze 

1. Leef vanuit overvloed, niet vanuit schaarste.
   Ik veronderstel dat hij daarmee bedoelt dat je beter aandacht hebt voor wat is en niet voor wat niet is. 
2. Wees dankbaar
   In principe vind ik dat niet eens zo 'anders' dan het eerste, wordt, wie vooral aandacht heeft voor wat is, niet per definitie dankbaar ? Misschien niet. 
3. Maak iedere dag tijd voor fysieke en spirituele oefeningen.
   Hij haalt mooie voorbeelden aan, hardlopen, yoga, poëzie lezen of wat filosofie. 

Punt nummer 3b maakt deel uit van mijn 'voornemens voor 2013' : meer lezen. Ik denk dat iedere vorm van lezen (als je gevarieerd leest, fictie en non-fictie), je blik verruimt. Nu heb ik altijd al veel gelezen, maar hoe meer ik lees hoe meer ik ook wil lezen en hoe verrast ik dikwijls ben. Er zijn boeken die echt mijn ogen openen, andere waarin ik gewoon ontspannend vertoef. 

Als sporter hoef ik niet meer overtuigd te worden van het belang van fysieke oefeningen, maar ik vind het wel fijn dat hij behalve hardlopen ook iets over yoga zegt. Ik vind het altijd spijtig als mensen fysieke activiteit enkel en alleen linken aan lopen of intensieve sporten. Ik doe aan verschillende sporten (waaronder ook lopen) maar ben bovenal een pleitbezorger voor 'bewegen'. Een fijne wandeling doet ook deugd, evenals een rustige fietstocht. 

Jack Reacher en Konrad Sejer

Van Karin Fossum terug naar Lee Child, van een vrouwelijke auteur naar een mannelijke, van Europa naar de V.S. en dat is merkbaar.

Karin Fossum had mij met het laatste boek ontgoocheld. "Een andere voorkeur" gaat over een pedofiel, en de auteur lijkt meer aandacht te hebben om zich te verdiepen in de geest van een pedofiel dan wel een goed verhaal neer te zetten. De titel "een andere voorkeur" is ethisch ook niet geheel neutraal, het gaat hier over iets anders dan een voorkeur voor cappuccino versus, zeg maar caffe latte !

Dan maar terug naar Lee Child, heel iets anders. Spannend geschreven maar door en door Amerikaans, Jack Reacher die het recht in eigen (geweldadige) hand neemt en het dorpje ontdoet van een hoop schurken.
Toch leest het snel en ontspannend, prima bedlectuur !

Lee Child, Jachtveld

Karin Fossum, Een andere voorkeur

als ik doodga

Waarover hebben mensen spijt als ze stervende zijn ?

In het Nieuwsblad Magazine van vorig weekend stond een interview met Martine Wolfaert, een vrouw die werkzaam is in palliatieve zorgen. Er stond een lijstje bij :

Vrij zaken die mensen het meest betreuren als de dood nabij is

1. Had ik maar niet zo hard gewerkt
2. Was ik maar gewoon gelukkig geweest
3. Had ik maar meer mijn eigen dromen waargemaakt
4. Had ik maar meer tijd met mijn gezin doorgebracht
5. Ik had vriendschappen beter moeten onderhouden, want die mis ik op het einde van mijn leven.

Toch een schop onder m'n kont eigenlijk, want ik ben niet stervende en denk nu al : ja, inderdaad.
Keuzes maken, ja, en tijd goed besteden. Aan mensen.

Artikel naar aanleiding van haar nieuwe boek 'Sterven is klote'

Bangelijk

Nu en dan lees ik wel eens de commentaren op artikels/discussies van De Standaard of hun expliciete vragen. Vrije meningsuiting is goed, niets op tegen, maar soms vraag ik mij af wat de zin ervan is, het lijkt alsof er een collectief heimwee bestaat naar de schandpaal : die mens/groep aan de schandpaal. Of nog : aan het stenigen van de 'zondaar'. Laat ons met z'n allen eens tonen hoe goed wij zijn en hoe slecht de ander. Hoe verstandig wij zijn en hoe dom de andere.

Echt bangelijk vind ik het.

Lees ook  Michel hierover

gelezen en goedgekeurd : nog eens Karin Fossum

Zalig, als je een reeks vindt waar je helemaal je ding in vindt ! Zo kan ik dus echt nog verder !
In tegenstelling tot vele krimi's gaat het bij Fossum niet zo zeer om de who done it, maar eerder over wie de man, vrouw is dié het gedaan heeft. Je komt via haar boeken in de geest van mensen met een eigen kijk op de wereld en ethiek. Eigenaardige figuren met een eigen logica en leefwereld. 

Van alle boeken die ik van Karin Fossum gelezen heb, staat voorlopig 'De duivel draagt het licht' nog altijd op nummer 1 :

"DE DUIVEL DRAAGT HET LICHT, Karin Fossum Een vrouw van een jaar of zestig komt verward het politiebureau binnen om iemand als vermist op te geven. Ze komt niet goed uit haar woorden, maar de politie vermoedt dat het om haar man gaat. De mogelijk licht demente vrouw wordt gerustgesteld en weer naar huis gestuurd. In haar kelder houdt zij echter iemand gevangen: een jongen die geprobeerd heeft in te breken, maar daarbij van de keldertrap is gevallen en zijn rug heeft gebroken. Ze heeft de jongen in haar macht en doet niets om hem te redden, behalve dan haar vergeefse bezoek aan het politiebureau." (bron)

Ik kan 's avonds echt uitzien naar het moment dat ik naar boven kan om verder te lezen. Gelukkig heeft Fossum een heel oeuvre, zo dat ik echt nog maanden lang zoet ben ! De boeken zijn ook zo in de bib te vinden ! 

Karin Fossum, de duivel draagt het licht 1998)
Karin Fossum, ik kan in het donker zien (2012)

de dinofase

Als ik naar de kinderen van de generaties nà mij kijk, dan lijkt het wel alsof er een nieuwe fase is in de ontwikkelingspsychologie, namelijk die van de dino's. Talloze kinderen heb ik al gezien met dino's in de hand, in alle maten en materialen, en menig één kende sprak over een T-rex (tyrannosaurus rex) versus een brontosaurus en kon dan nog eens feilloos zeggen dat de T-rex een vleeseter was en de brontosaurus een planteneter. 

Zoveel encyclopedische kennis in het hoofd van zo'n kind. Zelf weet ik er niets van af en beperkt mijn kennis zich tot de conclusie na Jurasic Parc, dat je die beesten maar beter niet tegenkomt. 

Maar goed, ik heb die ontwikkelingsfase blijkbaar gemist - zoals wellicht mijn hele generatie - en wou die nog inhalen met een bezoek aan het Museum voor Natuurkunde in Brussel. Tot mijn grote schande was ik er nog nooit geweest - ook al een gat in mijn kindertijd ! 

Het kind in mij werd onmiddellijk wakker, want daar stonden de skeletten en afgietsels van deze prehistorische beesten. Aanvankelijk probeerde ik het allemaal in mij op te slaan, alsof ik de fase nog kon inhalen, maar hé, dino's zijn complicated, het gaat zo waar over 230 miljoen jaar geleden. Mijn gevoel voor geschiedenis en mijn intern (westers dan nog) classificatiesysteem begint ergens bij de Egyptenaren en beslaat zo'n 5000 jaar in het totaal. Ik ben al blij als ik daar het één en ander kan in situeren. 

Dus vond ik het museum, dat het trouwens vooral van jonge bezoekers moet hebben, 'moeilijk'.  Echt ! Zo'n museumbezoek vraagt écht om een gids die je dingen kan tonen en uitleggen. In het buitenland heb ik al dikwijls een audio-gids gebruikt, je ziet iets waar je iets meer wil van weten, drukt op het nummer en krijgt een hele uitleg.  Geweldig is dat. Of je scant met je smartphone de QR-code in en je hebt de uitleg van het betreffende object. Maak WIFI beschikbaar en hup, de kost is toch echt wel te overzien, het onderhoud zo goed als nihil. Maar het lijkt soms alsof onze Belgische musea een beetje achterop hinken in innovatie. 

Dus hup, terug naar de boeken (waarom niet) en het zalige internet om wat inzicht te krijgen in wat ik als kind gemist heb : de wondere wereld van de dino's ! Al bij al toch een aanrader, zeker de zaal van de dino's ! 

In Godsnaam

Twee jaar geleden heb ik geboeid de afleveringen van in Godsnaam gevolgd. Ik was verwonderd wat mensen uit naam van religie - welke ook - allemaal doen. Hoe ze hun hele leven soms compleet 'omslaan' en dingen doen waar ik niet bijkan.

De aflevering over het slotklooster in Brecht was mij ook bijgebleven. Herkende ik daar immers niet één van die zusters ? Was die niet een paar jaar ouder dan ik ? Het bleek te kloppen. Mijn reisgids in Israël bleek nu zuster te zijn in een slotklooster.

In 2012 is Annemie Struyf blijkbaar teruggegaan naar het klooster en heeft ze een week met de zusters samengeleefd. Ze heeft deze stille mensen ronduit van alles gevraagd. Nu moet ik zeggen, mijn interesse was gewekt, want ik kan mij weinig levens voorstellen die zo haaks staan op dat van mij (en vele anderen) dan die van die zusters.

Het boek heeft een diepe indruk gemaakt op mij, en ik heb me dan ook lang afgevraagd waarom.

Eenvoud en focus
Wat mij opvalt bij die zusters is eenvoud in al zijn betekenissen. Zij spreken zelf over 'weinig prikkels' en over 'over geprikkeld worden' als ze buiten het slot zijn. Daar waar ik met honderden dingen bezig ben, lijkt het alsof zij eigenlijk maar met één ding bezig zijn (voor hen is dat gebed). Ik vind dat best confronterend. Ik zou best ook méér gefocust willen zijn en mijn hoofd niet in allerlei richtingen willen draaien, anderzijds weet ik dan ook niet of ik het allemaal niet oersaai zou vinden.

Geen prestatie
Eigenlijk willen die zusters niets echt verwezenlijken, behalve het uitdiepen van hun relatie God, maar ik denk niet dat ze dat als een prestatie  willen zien. Ze hebben geen doelstellingen in hun hoofd, en lijken ook geen plannen te hebben. Ik kan mij zo'n leven niet voorstellen. Iedere dag heb ik allerlei doelstellingen in mijn hoofd en ik probeer - thema van dit jaar - zoveel mogelijk mijn comfortzone uit te breiden en grenzen te verleggen. Dat zorgt voor stress, maar ook voor voldoening. Het lijkt alsof hen dat vreemd is.

Omgaan met tijd
Ik herinner me een fragment waarin Struyf voorstelde dat iets ook 'sneller' kon op een andere manier, waarop de zuster antwoordde 'waarom zou het sneller moeten gaan ?'. Ze doen alle dingen 'op hun tijd', en 'met de tijd', en niet 'tegen de tijd', ook als het gaat om huishoudelijke werkjes. Dingen die gedaan moeten worden (strijken, was plooien, etc.), daarvan denk ik altijd : hoe kan ik het ze snel mogelijk voor elkaar krijgen ? Of liever : hoe kan ik het zo efficiënt mogelijk doen ?
Ik las een fragment over lezen en daar raadde de zuster aan om 'zo traag mogelijk' te lezen om de tekst binnen te laten komen. Ik lees gigantisch snel en lees als 'informatie ophalen' : mijn ogen lezen en scannen een tekst naar structuur en verbanden. Alleen als ik poëzie lees, probeer ik mezelf te verplichten om traag te lezen.
Tenslotte is hun tijd zeer geritmeerd. Ik moet zeggen dat mij dat wel aantrekt. Hier is het dikwijls iedere dag een gepuzzel.

Lezen
Ik mag dan al snel lezen, ik lees ook graag en volgens mij kan lezen je leven veranderen en voeden. De zusters lezen ook iedere dag op vaste momenten. Het is iets wat ik ook probeer te doen, om toch iedere dag te lezen. Ik lees zowel fictie als non-fictie, bovenal als doel om mijn wereld groter te maken, om bij te leren, om uitgedaagd te worden, in vraag gesteld te worden.

In die zin was dit een goed boek. Dit boek daagde mij uit en heeft me toch dichterbij een nieuwe wereld gebracht.

Wat ik mij niet heb afgevraagd is of het zinvol is wat die mensen doen. Ik denk dat het mensen zijn met een droom en dat de manier waarop zij leven de manier is waarop zijn hun droom over hun leven waarmaken. Ik vind dat mensen best 'andere paden' mogen betreden, niet iedereen hoeft hetzelfde te doen.
Ik heb bewondering voor iedereen die 'er voor gaat', wat dat ook is, of het met 'een heel leven is', of 'met grote inspanning' al dan niet gecombineerd met een gezin.

Ik vond het een fijn boek, juist omdat die mensen zo totaal anders leven dan wat ik ken. Toch lijken ze allesbehalve ongelukkig. Wellicht is wie zijn droom volgt, gelukkig, wat dat ook moge zijn.

Annemie Struyf, In Godsnaam, Terug naar het slotklooster, Lannoo 2012

Brain Dump

Ik hou al zo lang ik het mij kan herinneren een dagboek bij. Eerst in oude agenda's die mijn ouders kregen van de bank (toen nog grote) later in mooie notitieboeken.
Met de komst van de computer werd het allemaal digitaal en gebruikte ik WORD en later Google Docs en zijdelings kwamen daar ook de blogposten bij, maar dat zijn geen echte dagboeken, dat is iets anders !

Het liefste werk ik in WORD omdat dat mooi te lay-outen is en dat ik daar foto's en al kan bij zetten. Alleen ... die lay-out werkt ook tegen mij. Want het is tijdrovend, en ik lijk wel een verhaal te 'construeren', niet dat het niet waar is wat ik schrijf, maar het is gepolijst, het staat mooi in alinea's, en het is allemaal heel logisch en redelijk opgebouwd. Als braindump kan dat eigenlijk niet echt tellen.

Tot ik een paar weken geleden het project 750 words vond : met als doelstelling om iedere dag 750 woorden te schrijven, wat ongeveer overeenkomt met 3 A4 bladzijden. Het is volledig privé en je kan er zo goed als niets in opmaken, wat voor mij alleen maar een voordelen heeft.

Ik gebruik het nu regelmatig en sta zelf te kijken over hoe makkelijk ik blijkbaar 3 bladzijden vol schrijf. Ik doe het 's avonds als echte "Brain Dump" : alles wat nog in mijn hoofd zit laat ik er zo uit, zowel gedachten over de voorbije dag als dingen waarvan ik denk 'ho, morgen misschien'. Teruglezen heb ik nog niet gedaan, maar uit ervaring weet ik dat het soms fijn is om eens te lezen hoe het was een jaar geleden.

En met een leeg hoofd is het soms makkelijker slapen !

Klik hier om er ook aan te beginnen

Kerstvakantie met boeken

Allerlei voornemens voor het nieuwe jaar - al moet ik daar nog eens goed over nadenken, maar eentje is alvast duidelijk : méér lezen, zowel fictie als non-fictie. Het lief en ik waren op citytrip en traditiegetrouw werden deze vakantiedagen gevuld met bezoeken aan boekenwinkels en het vele lezen op het gehuurde appartement. Raar dat dat op vakantie gemakkelijk lukt, we zitten dan allebei uren met onze neus in een boek. Thuis gebeurt dat ook, maar we worden sneller afgeleid en er is altijd wel werk dan wenkt. Het boek 'Filosofie voor het leven' van Jules Evans heb ik in een ruk uitgelezen. In tegenstelling tot de meer theoretische filosofische boeken die ik normaal lees, was dit eerder een 'praktisch' boek, zo'n beetje in de lijn van Alain de Botton. Het boek verbindt de ideeën van de filosofen uit de oudheid met hedendaagse levensopvattingen. Het meest opmerkelijk vond ik de vele linken tussen filosofie en psychologie, vooral de richting van de cognitieve gedragspsychologie (Aaron Beck) die stelt dat onze emoties het gevolg zijn van onze overtuigingen. Een echte aanrader !

Door het boek van Jules Evans werd ik herinnerd aan de School of Life van Alain de Botton, ik wou dat er zoiets in het Leuvense bestond - gelukkig geeft de School of Life tegenwoordig ook boeken uit. Met het nieuwe jaar in het vooruitzicht koos ik voor een boek van Philippa Perry met de uitdagende titel 'Bij je verstand blijven". Het boek steunt voornamelijk op psychologie en neurologie. Ik herinner me de vier gebieden die van belang zijn bij iedere verandering : zelfobservatie, contact met andere mensen, stress en je eigen verhaal. Zelfobservatie moedigt de lezer aan om tijd te nemen nu en dan je leven van op afstand te zien, en er bij stil te staan. Mindfullness of bezinnend leven zeg maar. Een mens wordt gevormd door de relaties die hij met andere mensen heeft, zeker in de jonge jaren, je leert van anderen, spiegelt je aan anderen. Bij het hoofdstuk stress houdt Perry een pleidooi voor positieve stress : durf je comfortzone te verlaten. Dat betekent stress, maar niet zoveel stress dat je er onder gebukt gaat. Tenslotte - en dat ligt vrij dicht bij wat de cognitieve psychologie zegt, ook al gaat ze daar niet echt op in - is het goed om bij je eigen verhalen stil te staan. We hebben allemaal verhalen over wie we zelf zijn, hoe ons leven in elkaar zit, verhalen over anderen. Die verhalen bepalen in grote mate ons denken, handelen en voelen. Maar het zijn in zekere zin ook 'maar' verhalen, ze kunnen eenzijdig zijn, fout, en bovenal : je kan eigen verhalen maken. 

Het zijn boeken die mij uitdagen en mij andere dingen laten zien. Ze doen me nadenken, vergroten mijn kijk op de wereld, stellen mijn eigen ideeën in vraag en dagen mij uit. Toch grote verdiensten ! 

Tenslotte heb ik deze week vakantie ook doorgebracht met Karin Fossum. Maar liefst 3 boeken heb ik gelezen van haar. Ik ben grote fan van haar geworden. Het eerste boek dat ik van haar las maakte grote indruk op mij, ook al was het geen thriller. De volgende 3 waren alle

drie thrillers die mij 's avonds vroeg naar bed lokten omdat ik toch maar wou verder lezen. Ik las

De waarschuwer

Kwade wil

Zwarte seconden

Deze drie boeken behoren alledrie tot de reeks van inspecteur Sejer. Ik vond alle boeken echt goed, maar wie er eentje wil 'proberen' raad ik "zwarte seconden" aan, die schiet er misschien net ietsje boven. 

Voila, dit was de oogst van anderhalve week kerstvakantie. De feestdagen zijn gepasseerd en hopelijk brengt dat nieuwe tijd om nog meer te lezen. De kerstfeesten hebben alvast voor een nieuwe oogst boeken gezorgd, waarvan een paar echte voltreffers. Dankjewel !