Fijne Kerst

Fijne dagen aan allen !

teleurgesteld in Nicci French, enthousiast over Karin Fossum

Het eerste deel van de 'dokter Frieda Klein' reeks, Blauwe Maandag, heb ik met een ruk uitgelezen. Ik verwachtte dan ook niets minder van het tweede deel 'Dinsdag is voorbij'. Maar het mocht niet baten dat het eerste deel zo'n vaart liep en spannend was. Bij het tweede deel bleef ik maar denken 'wanneer gaat het hier beginnen ? En toen het plot eenmaal geserveerd werd, was ik nog meer ontgoocheld.
Ik ben al nog eens ontgoocheld geweest in Nicci French, namelijk bij het boek 'Wat te doen als iemand sterft'. Ook dat heb ik uitgelezen en vond het maar niets. Raar hoe ik van één schrijver (in dit geval een duo) de ene keer verrukt kan zijn en de andere keer echt ontgoocheld.

Ik bleef aanvankelijk wat verweesd achter, want het is handig als je een schrijver kent waarvan je dan meteen een hele reeks kan lezen, dan ben je wel even zoet.

Toevallig kreeg ik een boek in handen van Karin Fossum, een Noorse schrijfster. Omdat wij hier nogal fan zijn van Noorse en Deense series, dacht ik dat dit misschien een schot in de roos zou zijn. En ja hoor, 's avonds kon ik niet wachten om naar de slaapkamer te gaan om daar nog minimaal een half uur te lezen in Het Huis der Dwazen. Ook al is Fossum gekend om haar thrillers, in dit boek schetst ze het verhaal van Hajna die opgenomen is in een psychiatrische instelling. Het is verbijsterend hoe Fossum in het hoofd van Hajna kan kruipen zonder zwaarmoedig te zijn of ook maar pogingen te doen om de beweegredenen of de wereld van de psychiatrie te begrijpen.  Ik vond het een boek met bijzonder veel psychologisch inzicht en respect voor wie mensen zijn. Echt een aanrader !

En met Fossum ben ik weer voor enkele maanden zoet, want ik zag in de bibliotheek dat ze nog een hele reeks boeken op haar naam hebben. Zalig !

en weg waren we !

Het lief en ik zijn huismussen en blijven heel graag thuis. We genieten van ons huis en van elkaar.
Wanneer we vakantie boeken is dat meestal in een drukke periode waarin we voelen dat we de tijd ons meesleurt en alleen leven op het ritme van onze agenda en taken die we moeten doen.

Eenmaal het vakantie is, vallen we in een ander ritme en genieten van de rust thuis. We vragen ons dan wel eens af 'waarom we zouden weggaan', thuis heb je immers alle comfort én rust. Toen we vrijdagavond thuis kwamen van het werk waren we echt blij dat we er voor een weekje 'uit' waren en dat we gewoon konden genieten van de luxe die 'tijd' heet. Het beviel ons dat weekend zo erg (moutainbiken langs De Demer, lekker lang op de koffie) dat we ons afvroegen waarom we in hemelsnaam een vakantie hadden geboekt.

Teruggekomen weten we waarom en laat ik hier nu de redenen op sommen om het niet meer te vergeten !

• op reis val je uit je oude patroon
  In ons geval betekent dat dat we toch weer 'een beetje gaan werken' (en later ontdekken dat we uren bezig zijn), we 'toch eens aan dat project moeten beginnen' (zolder opruimen, dit of dat eens grondig kuisen), de routine van de schoonmaak, de was en de plas. 
• op reis ben je enkel en alleen met elkaar
  Ook al hadden we een ruim apartement, we waren continu bij elkaar. Thuis gaat de een wel eens naar hier of daar (hoe dichtbij ook) of erger, werken we elk op ons bureau aan onze eigen projectjes
• op reis gaan is ontdekken en genieten
  alles is anders, het onderkomen, het eten, de tijd, de stad
• op reis gaan is weg zijn
  dat klinkt evident, maar door het letter afstand nemen gebeurt er ook een geestelijk afstand nemen van kleine en grote zorgen. Je bent niet omringd door de mensen die je herinneren aan van alles en nog wat (werk te doen, sociale verplichtingen)

Zo kan ik best nog even door gaan, maar het allerbelangrijkste is toch dit : het samen weggaan was creëren van omstandigheden waardoor we vrij waren voor elkaar en van zorgen. Misschien kan dit thuis ook, maar dat is toch een beetje moeilijker. 

En waar zijn we dan geweest ? In het buitenland ! Het 'verre' Nederland ! Den Haag ! 

We kozen voor deze bestemming omdat het dichtbij was en vooral omdat het in Nederland laagseizoen was dus heel lage prijzen ! Anderzijds was alles ook 'lekker gewoon' en 'net iets anders', want we aten er erwtensoep met rookworst uit Delfts servies.

Genoten hebben we, met volle teugen ! En  ook wel met spijt dat het gedaan is ! 

de kracht van de digitale wereld

Toch een beetje raar, een vakantie boeken, er zijn en geen mens zien van de hele organisatie !

Maar het kan dus en het is simpel.

1. boek via internet
2. betaal via internet
3. krijg een keycard opgestuurd 
4. rijd naar daar
5. gebruik de keycard zowel voor je apartement als voor diensten als zwembaden, parking, ....
6. check uit en laat de deur gewoon in het slot vallen. 

De sleutel mag je meenemen ! 

Zo was het bij de door ons geboekte vakantie bij Roompot.
We waren super tevreden van de 'service', al hebben we geen mens gezien. Maar het apartement overtrof zelfs de foto's die we gezien hadden op internet. 

Wat er in vergelijking met 'vroeger' niet meer is 

• reisbureau
• tussenpersoon
• papieren catalogus
• onthaal/receptie om je sleutel te halen/brengen ...

Dat is natuurlijk geld gespaard.

En werkgelegenheid. Ook dat. Ik troost me met iemand toch de brief verstuurd heeft, de postbode hem gebracht, de ICT-er de website gemaakt !

Skyfall

Daagse na de première (we waren in Den Haag, de film kwam uit op 31/10 aldaar, later dan in België dus) zijn het lief en ik naar SkyFall gaan zien.

Het is niet dat we specifieke James Bond liefhebbers zijn, we waren er op citytrip en een bioscoopje leek ons mooi meegenomen (maar merkelijk duurder dan in België).

We kozen voor een 007-film omdat we dachten dat we zo'n beetje de ingrediënten kenden.
Zo zou dit er in voorkomen volgens ons :

• het zou beginnen met een achtervolging
• er zou een vrouw in voorkomen 'in de macht van de vijand'
• met die vrouw zou James Bond iets hebben 
• er zou nu en dan een beetje sex in komen, zij het zeer propertjes
• er zouden diverse locaties zijn in grote wereldsteden

Veel meer moeite hebben we niet gedaan maar ik kan alvast zeggen dat onze verwachtingen helemaal juist waren. Het verhaal was magertjes en och, al zoveel gebruikt : een of andere snoodaard heeft de lijst van geheime agenten gestolen en wil deze wereldkundig maken. James moet dat natuurlijk verhinderen. 

Opvallend afwezig waren de 'gadgets' van Mister Q. Ze waren ook helemaal niet origineel : een zendertje om je locatie door te geven (duh, een onnozele GSM kan dat !) en een pistool 'custom made' dat enkel te gebruiken is door James Bond (huidherkenning). 

Deze film teert een beetje op het succes van de vorige films en natuurlijk op de verschijning van Daniel Craig.

't Ja, hij heeft echt wel iets ! 

Al vond ik 'm vooral subliem in het fragment bij de openingsscène van de Olympische Spelen ! 

nog eens westvlaams

Als vervolg op het vorig berichtje,dit is dus mijn thuistaal. En bij tijden mis ik het ;-)

jattetoet - jakkedoe

Deze week was ik voor een heel dagje in West-Vlaanderen. Veel te lang geleden, echt, want ik mag ondertussen al een half leven in Vlaams-Brabant wonen, West-Vlaanderen is toch iets anders. Iets héél anders. Via mijn zus krijg ik sappige verhalen over het dorp - het politieke steekspel in haar dorp is een soapscript waar - en via mijn schoonbroer word ik herinnerd aan de rijkdom van de Westvlaamse taal.
Ja hoor, rijkdom !
Zo reden we voorbij een affiche voor een Chiro-fuif. De jattetoet-fuif. Ik moest glimlachen, had het woord al zo lang niet meer gehoord. Die zou mijn echtgenoot zeker niet weten. Ik vertelde hem dat het woord verwant was met een ander woord dat hij wel al eens gehoord had, 'jakkedoe', maar hij bleef mij het antwoord schuldig.

Als het zo doorgaat zal ook ik die taal vergeten zijn, en dat is best spijtig. Mijn schoonbroer geldt als een monument in het gebruik en bewaren van het Westvlaams. Ik zal dus echt meer moeten langs gaan, om te genieten van die westvlamingen en hun taaltje. En hier nu en dan een paar woorden bewaren, voor het Brabantse nageslacht.

U mag ondertussen oefenen op de vervoeging van jattetoet.

van VHS naar DVD

Vroeger kon je opnemen op VHS en die opnames ook bewaren zoals in 'jaren bewaren'. Nu leven we in het digitale tijdperk waarin 'lang' zoiets - althans voor Belgacom - betekent als 30 dagen.

Meestal kom ik met die 30 dagen toe, als je het dan nog niet gezien hebt heb je toch te weinig tijd, maar er zijn ook dingen die je wil bewaren, voor jaren. In mijn geval gaat het dan om documentaires of filmfragmenten uit het nieuws die ik wil gebruiken in mijn lessen. Een stukje uit National Geographic bijvoorbeeld, of iets van Panorama. Na een jaar is dat echt nog niet 'verjaard'.

Dus heb ik zoals veel leraars een hoop VHS-banden die ik tot 2 jaar geleden kon gebruiken in de klas.  Maar met het verdwijnen van het krijtbord (en de intrede van overal smartboards) is ook de VHS-speler naar de kelders van onze school verhuisd.

Dus kocht ik vol goede moed de ion video2PC uit de Nieuwsbladshop. Woensdagavond besteld en vrijdag al bezorgd, over service kan ik niet klagen ! De bijgeleverde software zag er ook prachtig uit : ik zou makkelijk stukjes kunnen knippen, voorzien van titels enzovoort.

Ware het niet dat het een regelrechte lijdensweg was om de VHS-recorder aan de praat te krijgen met de pc, ondanks de bijgeleverde drivers. Het echtgenootje, dat beroepsgewijs toch met veel ICT bezig is, was maar liefst 3 uur (!) kwijt om te besluiten dat het niet zou lukken op mijn pc waar Vista op staat. Geen idee of die Windows Vista trouwens de oorzaak is, maar een beetje later lukte het wel op een andere pc waar Windows XP op draaide. Het zou best wél de oorzaak kunnen zijn, want bij de pop-up schermen kom je al eens de zin 'u mag de diskettes (!) verwijderen' tegen, wat mij leert dat dit een product is dat al heel oud is maar gewoon nu en dan een (niet volledige) update gekregen heeft.

Uiteindelijk is het wel gelukt, is er een connectie gemaakt tussen de PC en de VHS-recorder. Maar dan nog lukte het niet via de bijgeleverde bewerkingssoftware, maar wél via Windows Moviemaker, dat zo wel dezelfde mogelijkheden biedt.

Voor wie overweegt het apparaat te kopen zou ik ronduit zeggen : niet doen. Tenzij je natuurlijk ook een ICT-er in huis hebt die er zijn/haar hoofd wil op breken. Zoek maar even op internet en je vind onmiddellijk allerlei fora van mensen die dezelfde en andere problemen hebben met het apparaat. Als het om een paar videobanden gaat die je wil omzetten kan je dat via heel wat fotowinkels. Je betaalt dan misschien zo'n kleine 10 euro per band.

Of je zoekt een alternatief apparaat. Mocht u er eentje vinden dat geweldig goed werkt en waar je geen punthoofd van krijgt, mag u het mij altijd melden.

geknipt voor het regenweer

... dat is toch een beetje het ergste. Bij kou weer kleed ik me gewoon dikker aan, ik kan genieten van de herfstblaren en zelfs een flinke wind, maar regenweer vraagt om binnen te zitten.

Met dit boek bijvoorbeeld !

Het andere blogstersboek 'Allemaal Rokjes' ligt hier ook, maar in alle eerlijkheid hou ik meer van deze kleine projecten allerhande. En de tassen natuurlijk, daar kan je nooit genoeg van hebben !

Getting Things Done (1)

"Prettig en efficiënt werken zonder stress", wie wil dat niet ? Daarom kocht ik mij het boek Getting Things Done van David Allen. Ik probeer iedere dag een hoofdstuk te lezen, wie weet lukt het nog : dat stressloos en efficiënt werken !

Drie hoofdstukken heb ik ondertussen gelezen en tot nu toe zijn de hoge verwachtingen die ik had niet echt ingelost. Misschien komt dat omdat dit niet het eerste boek is dat ik lees over timemanagement, projectplanning of efficiëntie.

Toch vind ik het voor mezelf goed om nu en dan zo'n boek te lezen, al is het maar wat kritischer om te gaan met mijn eigen timemanagement en manier van werken.

Wat zijn de dingen die ik onthouden heb van deel 1 (= hoofdstuk 1-3)

• Een mens verliest veel tijd en energie door 'losse eindjes', dat zijn dingen die nog gedaan moeten worden (klein en groot), gedachten bij projecten, enzovoort. 

Ik herken dit heel erg, ik kan in de winkel staan wachten en plots nog aan iets denken. Erger nog, meestal is er in mijn achterhoofd een hele 'stroom aan gedachten' van 'nog te doen', 'hoe zou ik dit aanpakken', 'dit mag ik niet vergeten'. David Allen stelt voor om dit alles in een extern, volledig en betrouwbaar systeem op te bergen, zodat je je vrij voelt er niet meer aan te denken. Hoe dat in zijn werk gaat, komt in het tweede deel ter sprake. Voor mij betekenen deze losse eindjes inderdaad veel stress en belasting. De vakantietijd is juist zo heerlijk omdat er geen losse eindjes zijn en ik het gevoel heb dat alles 'natuurlijk' gaat en ik geen achtergrondruis van 'dit nog dat nog' in mijn hoofd heb. 

"Het grootste probleem is dat uw brein u voortdurend aan dingen blijft herinneren op momenten dat u er niets kunt aan doen" (p. 19)

Ook al heb ik het woord nergens gelezen, wat hij beschrijft is eigenlijk een manier om meer mindfull bezig te zijn. Om als je iets doet, ook met je volle aandacht hierbij te zijn, dus zonder achtergrondgeruis. 

1e les : als u telkens aan iets moet denken is uw hoofd niet helder, (...) U moet daarom alles waarvan u het gevoel hebt dat het niet af is, onderbrengen in een betrouwbaar systeem buiten uw hoofd. (p.11)

• Leer van tevoren bedenken wat u doet met alle soorten 'input' die u in uw leven toelaat, zodat u altijd een plan klaar hebt voor 'vervolgacties'. 

Dit komt er eigenlijk op neer dat je bij alles onmiddellijk bedenkt 'wat is de volgende actie'. Dat betekent nog niet dat alles in orde moet zijn, maar gewone het eerste actiepunt. Ik wil deze middag koken, de volgende actie is in dit geval inkopen doen. Dat moet ik niet onmiddellijk doen, maar wel bij de 'gedachte' de eerste handeling bedenken. Dat maakt het concreet en organisatorisch makkelijker. 

2e les : U moet uzelf duidelijk maken wat u precies hebt voorgenomen en besluiten wat u moet doen om dit uit te voeren

3e les : Hebt u eenmaal besloten welke acties u moet ondernemen, maak dan een systeem van geheugensteuntjes voor die acties, dat u regelmatig kan raadplegen. 

• Het natuurlijk planningsmodel : 
• Doel en principes : Wat wil ik bereiken binnen welke grenzen ? 
• Zich het resultaat voorstellen
• Brainstormen (allerlei mogelijke gedachten toelaten ! Wat is allemaal mogelijk ?)
• Organiseren (wat hou ik over van de brainstorm ?)
• Volgende acties bepalen (wat moet ik hiervoor doen ?)

Het is natuurlijk gezond verstand, maar het viel mij bij het lezen van de paragraaf 'doel' op, dat wij op het werk soms een werkwijze moeten hanteren of een opdracht krijgen waarvan het doel totaal niet duidelijk is. We krijgen het gewoon op ons bord.

Het duidelijk kennen (en ik veronderstel, er mee instemmen) van het doel heeft alleen maar voordelen

• het motiveert
• de middelen worden goed ingezet (je weet waarvoor het moet dienen)
• het maakt duidelijk waar je je moet op richten 
• ...

Vooral dit laatste is bij mij blijven hangen en op de een of andere manier zou ik dit wel eens op mijn werk willen aankaarten. Want het niet kennen van het doel is niet motiverend. En het is eigenlijk idioot, werk te moeten uitvoeren en het 'waarom' niet weten.

The Green Butchers

Wij houden hier nogal van Skandinavische series en wanneer er al eens een film van ginder hier geraakt is het meestal raak. Zo ook met The Green Butchers (2003), een film die je in één ruk wil zien en die je blijft verbazen. Het verhaal kon zo van Roald Dahl zijn, dus je moet wel tegen iets kunnen, want een stukje horror zit er ook in, mét een vleug humor !

Girl Interrupted

Heel erg genoten van deze film!

Susanna: I'm ambivalent. In fact that's my new favorite word. 
Dr. Wick: Do you know what that means, ambivalence? 
Susanna: I don't care. 
Dr. Wick: If it's your favorite word, I would've thought you would... 
Susanna: It *means* I don't care. That's what it means. 
Dr. Wick: On the contrary, Susanna. Ambivalence suggests strong feelings... in opposition. The prefix, as in "ambidextrous," means "both." The rest of it, in Latin, means "vigor." The word suggests that you are torn... between two opposing courses of action. 
Susanna: Will I stay or will I go? 
Dr. Wick: Am I sane... or, am I crazy? 
Susanna: Those aren't courses of action. 
Dr. Wick: They can be, dear - for some. 
Susanna: Well, then - it's the wrong word. 
Dr. Wick: No. I think it's perfect. 

lesgeven is altijd 't zelfde (dacht u)

We zijn weer volop bezig : lesvoorbereidingen. En ja, sommige lessen zijn 'dezelfde' en dan is het enerzijds inhoudelijk opfrissen (hoe zat dat weer in elkaar ?) en ook de didactische strategie bekijken, want de tijd dat de leerkracht de leerstof 'gaf' en de leerlingen de leerstof 'kregen' is al lang voorbij. Er is volop interactie en ik denk dat de achtminutenregel voor mijn leerlingen echt wel geldt, àls ze al zo lang hun aandacht houden.

Dit jaar heb ik geen nieuwe cursussen, oef, dus dat valt mee. Vorig jaar was er een nieuwe cursus en een nieuwe technologie : onze krijtborden werden vervangen smartboards en we gebruiken nu massaal 'bordboeken', dat lijkt een beetje op een geprojecteerd handboek met dat verschil dat er allerlei media (geluidsfragmenten, videobeelden) in geïntegreerd zijn die via het 'touchscreen' van het bord geactiveerd kunnen worden. Gelukkig, die technologie zijn we al weer meester ! 

Dit jaar komt er weer een stuk nieuwe software bij die vooral de planning van de lessen en de evaluatie van de eindtermen bijhoudt. Nu is dat eigen aan de tijd, dat werknemers met nieuwe software leren werken, de tijd staat immers niet stil. Maar wij testen dikwijls software uit die nog maar net uit is en waarvan nog geen echte evaluatie bestaat bij scholen of ze al dan niet goed is én rendeert. Er zitten dikwijls nog kinderziektes in en de software moet ook nog worden aangepast aan onze schoolomgeving. 

Verder verhoogt opnieuw de druk op het behalen van resultaten. Alleen zijn leerlingen geen computers waarbij het gewoon een kwestie van input + verwerking = resultaten is. Er kan heel wat mislopen en het is bij het begin niet altijd duidelijk wat de oorzaak is. Soms zit een leerling in de verkeerde richting. Kiezen voor TSO of BSO na de lagere school lijkt echt wel not done, waardoor sommige leerlingen straks tegen een gigantische frustratie aanlopen. Dat vind ik zo ontzettend spijtig, je ziet die kinderen met goede moed beginnen en na verloop van tijd gewoon 'verdrinken'. In het ergste geval nog eens met alle druk van thuis erbij. 

Maar goed, we zijn weer begonnen, september ! 

Uitdagingen genoeg ! 

Verwende kinderen

is de titel van de intro in weekend Knack. Lene Kemps vertelt er over Home Mama en de kinderen - twintigers - die helemaal niet meer weg willen.

Als grote schuldige wijst de schrijfster (Sally Koslow) uiteraard naar de barre economische situatie, maar vooral naar zichzelf en de andere babyboomouders. Naar de generatie die geen autoriteit aanvaardde en er nu ook geen wil uitoefenen. De ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven, en liever de beste vriend zijn dan de boeman. Ze hebben hun nakomelingen verwend met alle beste bedoelingen. Hun kinderen kregen privéleraars en therapeuten om hen voor te bereiden op de echte wereld. Maar ze moesten nooit de wasmachine aanzetten of de tafel dekken. Ze kregen computerspelletjes en dvd's omdat hun ouders zo hard werkten, maar zelf moesten ze amper iets doen. (...)

Ik zie het dagelijks en het is punt van veel discussie. De beste bedoelingen, echt waar. Maar soms ook ronduit zielig, 'ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven', en kinderen die dat zeer goed weten.

Geen verwijt aan die kinderen trouwens. Ze weten niet beter. Of zoals ik het uit de mond van een 18-jarige hoorde : waarom zou je met de fiets naar school rijden als je ouders je elke dag willen voeren ?

weer een illusie armer !

Onze vorige weegschaal had kuren. Je ging er twee keer na elkaar op staan en er kon een verschil zijn van een kilo of meer. Ik begon me al 3 keer te wegen en onthield dan het tussencijfer. (Manlief koos trouwens consequent voor het laagste cijfer !). Maar als je echt een beetje je gewicht in het oog wil houden is dat natuurlijk nonsens.

Dus kochten we gisteren een nieuwe weegschaal.
Het goede nieuws is dat je je 3 keer na elkaar mag wegen en de display 3 keer hetzelfde cijfer toont.
Het slechte nieuws is dat het cijfer ongenadig 2 (twee !) kilo meer was dan het 'tussencijfer' op onze vorige weegschaal !

Kan ik meteen ook - en dat is maar goed ook - op mijn voeding letten. Geen gefoefel deze keer !

Hier een hoop wijze lessen - voor wie wil afvallen - op een hoop !
Vooral dat van die soep vind ik geweldig, zeker omdat ik sowieso al een soepfan ben !

Take me to the moon

Mijn mond valt niet gauw open, maar toen ik mijn eerste wandeling door het centrum van Lissabon maakte wist ik niet wat ik zag : een gigantische lift tussen twee straten door ! De lift staat niet in een gebouw maar is een constructie op zich, gebouwd door een leerling van Eifel. Het verbindt het lager gelegen deel van de stad met een hoger gelegen gedeelte. Voor als je het niet ziet zitten om al die trappen te doen. Er is wel eens gezegd dat deze lift je naar de maan brengen kan !

Verliefd op een auto uit de jaren 50

Vandaag werd ik helemaal vrolijk van de tentoonstelling in het Museu do Design (Lissabon) in het centrum van de stad. Ik passeerde er toevallig en werd vriendelijk uitgenodigd om binnen te gaan. Waarom niet ?, dacht ik, en mijn nieuwsgierigheid werd meer dan beloond.

Helemaal vrolijk werd ik van deze auto : een BMW Isetta uit 1959. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er ooit al voorheen eentje heb gezien, maar 't is wel de max ! Ik moest wel even heel erg mijn best doen om uit te vissen hoe je in zo'n autootje geraakt !

MUJI !

Ha ! Een Muji filiaal in Lissabon ! Prachtige dingen hebben ze er : sober, minimalistisch, praktisch ! Het lijken wel allemaal designobjecten ! Ik heb me laten gaan aan een bag-in-bag om mijn handtas wat orderlijker te maken, maar het liefst had ik er ook nog heel wat andere dingen gekocht ! Gelukkig is mijn valies (en het gewicht !) beperkt ! Alsook de financieën natuurlijk !

Spijtig dat er geen Muji-filiaal meer in België is, er was er ooit eentje in Brussel, maar dat heeft niet lang geduurd. In Groot-Brittanië zitten ze dan weer met een online-shop maar omdat het om kleine spullen gaat swingen de verzendkosten gewoon de pan uit.

Dus : Muji come back to Belgium !

Klassiekers - deel 4 - The Old man and the Sea

Dit is een titel die wellicht in het collectief geheugen van velen ligt. Of je kent de titel van de Cd van Ozark Henry. Idem dito met Hemmingway, veel van gehoord maar ooit iets van gelezen ?
Ik had dan ook hoge verwachtingen over dit boek. Het kon echter niet saaier zijn. Het verhaal gaat over een oude visser die 84 dagen lang niets vist. Alle andere vissers kijken hem meewarrig aan : de man van het ongeluk. Tot hij uiteindelijk toch de vangst van zijn leven binnenhaalt.

Het hele boek lang gaat het over hoe de vis gevangen wordt, het dobberen op de zee en het noodlot dat hem wacht : omdat de vis te groot is om in zijn boot te laden sleept hij hem mee tot aan de kust. Tegen dat het zover is blijkt hij enkel nog het geraamte over te hebben.
Het boek is uitgekomen na de oorlog en kan symbolisch opgevat worden als iemand die kost wat kost zijn leven aanvaardt zoals het is, ook al overkomt hem enkel maar ellende.

Saai, saai en nog eens saai, maar we doen moedig verder met 'De Klassiekers' !

Sneeuwstorm en amandelgeur

Een klein boekje, zo groot als mijn handpalm en dus ideaal om mee te nemen op reis. Omdat er van Camilla Läckberg al heel wat boeken zijn verfilmd en de skandinavische thrillers meestal van goede kwaliteit zijn, had ik goede hoop.

Läckberg schrijft vlot, maar daar houdt het voor wat dit boek betreft ook op. Origineel is het niet : er is een familiereünie op een eiland waar verder niemand anders is. In dit gezelschap is er toevallig iemand van de politie. Afgesloten van de wereld moét de moordenaar zich wel in het gezelschap bevinden.

Nu zou deze al te veel gebruikte setting toch nog enige spanning kunnen opbrengen, maar het plot valt als een pudding ineen.

Maar het was handig, zo'n klein boek, en het was goed geschreven. Het heeft me door heel wat uurtjes 'wachten' geloodst zoals de busreis van meer dan 300 km van Porto naar Lissabon.

Klassiekers - deel 3 - The Great Gatsby

In de rij 'klassiekers' is er opnieuw een boek uit : The Great Gatsby van F.C.Fitzgerald. Dat zijn zo van die titels die ergens in een collectief geheugen bewaard liggen, alsook de naam van de auteur, maar waarover gaat het ? Gatsby is een selfmade rich man die ondanks zijn grote rijkdom zijn liefje uit armoediger tijden niet kan vergeten en geduldig een plan maakt om haar opnieuw te zien. Meer is het verhaal niet, maar wel groots verteld, nu en dan las ik zinnen in het boek die bij wijze van spreken ingekaderd mochten worden.

The Great Gatsby komt (wellicht) volgend jaar ook (opnieuw) als film uit, met Leonardo di Carpo als de exentrieke Gatsby. Klik even op het filmpje en je hebt al een schitterende indruk over het boek (dat natuurlijk beter blijft !).

Voor ons ben je niet verloren

Beste Joachim, 


gisteren ben ik naar je herdenking geweest. Ik denk dat je 't wel mooi zou gevonden hebben, met jouw muziek en jouw teksten. In dit opzicht heb je ons niet verweesd achtergelaten, de liederen en teksten waren  jouw testament. 


Voor de rest zijn wij wel verweesd. Wij zagen je onrust en je lijden. Maar wij zagen ook jouw talent. Wij zagen jou worstelen met het leven en daarin vonden wij kracht. Als jij het zo moeilijk had en toch bleef worstelen, dan was dat een opsteker voor ons. Wij vochten ons eigen gevecht. Niet met jou - want wij weten dat ieder zijn eigen strijd levert - maar wel naast jou. Als kameraden naast elkaar. 


Jij zag veel mooie dingen en had een scherp oog. Misschien is dat de passie van een fotograaf, dat hij ziet wat een ander niet ziet, dat hij het opmerkelijke ziet, het uitzonderlijke, de schakeringen van licht en kleur. Je hield van muziek, literatuur, om dezelfde reden : die schoonheid, dat ritme, daar waar alles netjes klopte. 


Was die schoonheid niet genoeg ? Was de lokroep van de dood zo groot, groter dan wat jij zag, groter dan de liefde en de zorg van mensen om je heen ? 


Soms lijkt het alsof je gewoon maar even slapen bent, moe van de drukte in hoofd en lijf, moe van alles. En dat begrijp ik, dat je zo moe kan zijn, doodmoe, dat alles teveel en te zwaar is. Dat je lang slapen wil, dat het even of zelfs langere tijd niet meer hoeft, maar rijst niet na iedere nacht het ochtendgloren met de belofte van een nieuwe dag, de belofte van 'vandaag misschien' ? Of morgen, of overmorgen ? Of later misschien ? 


We zijn jou verloren. "Je est un autre", schreef je, was je zelf verloren ? 

Niet voor ons. Ik kan en wil het niet aanvaarden. Niemand van ons mag verloren gaan. Want misschien rijst morgen wel die eerste zonnestraal, overmorgen, of later misschien. 

I need another placeWill there be peaceI need another worldThis one's nearly goneStill have to many dreamsNever seen the lightI need another worldA place where I can goI'm gonna miss the seaI'm gonna miss the snowI'm gonna miss the beesI miss the things that growI'm gonna miss the treesI'm gonna miss the sun
I miss the animalsI'm gonna miss you allI need another placeWill there be peaceI need another worldThis one's nearly goneI'm gonna miss the birdsSinging all there songsI'm gonna miss the windBeen kissing me so long.

John Grisham (1)

In de vakantie lees ik graag veel en dat kan thematisch zijn ('klassiekers') of werk van één auteur. Deze vakantie dacht ik de 'lichte' lectuur te vinden bij John Grisham. Heel wat boeken van hem zijn verfilmd, zoals The Pelican Brief, The Firm, The Client en The Accused. 

Ik koos uiteraard voor titels die ik nog niet in verfilming gezien heb. 

De Deal las ik graag en snel uit. Het is gewoon goede vakantielectuur, niet zo meeslepend als Dan Brown, maar toch goed voor een zomeravond in de tuin. De Ontvoering is een regelrechte blaam voor Grisham. Ik kan nauwelijks geloven dat het van dezelfde schrijver komt. Als er ooit een artikel verschijnt waarin zijn auteurschap van dit boek betwijfeld wordt, geloof ik het meteen. Het is ronduit een slap verhaal zonder zelfs een degelijk plot. De Gevangene is ook al een a-typisch Grishamboek : ditmaal brengt de auteur verslag uit van een onterecht ter doodveroordeelde man. Het is ongelooflijk te lezen hoe in de twintigste eeuw in 'The land of the free' het mogelijk is dat men zo incompetent en zonder echt bewijs iemand ter dood veroordeelt en alle tegenbewijs naast zich neer legt. Het boek geeft de lezer ook een kijk in het gevangenisleven van een ter dood veroordeelde. Ik las het boek met steeds grotere verbazing. Uiteindelijk is Ronnie Williamson vrijgesproken in 2001, maar zat reeds vanaf 1982 in de gevangenis.  Hij is het nooit meer te boven gekomen. 

 Op de boekenplank ligt nog te lezen : Het Vonnis en De Partner. Ik heb er goede hoop op, omdat deze boeken meer als typische Grishamklassiekers gekend zijn. 

The Dark Night Rises

Met jong volk in huis doe je al eens iets wat je anders niet zou doen. Soms levert dat regelrechte ontdekkingen op van goede muziek, soms is het wat minder, zoals met de nieuwe Batmanfilm 'The Dark Night Rises'. Volgens de dochter ook al niet 'de beste' batmanfilm, ik vond het vooral veel fysiek (en ongeloofwaardig, alsof dat er iets toe doet) geweld en een redelijk dun verhaal : de 'wraak' van de zogenaamd gedepriviligeerden tegenover de heersende klasse. O ja, en die wraak bestond erin dat heel Gotham vernield moest worden, met iédereen erin. 

Niet mijn ding dus, maar ik ben weer een beetje mee met 't jonge volk.

Klassiekers - deel 2

Als het zo doorgaat lees ik echt nog een boek per dag ! Moeilijk is dat niet, want 'De postbode belt altijd tweemaal' van James M. Cain is een dun boek dat zeer vlot leest. Het verhaal gaat over de 'agressie van passie die tot moord leidt'.
De passie tussen Cora, ongelukkig getrouwd met een Griek en Nick, een toevallige voorbijganger, is zo groot dat alles wat in de weg staat verwijderd moet worden. Het lijkt ze aanvankelijk nog te lukken ook, maar net zoals de postbode twee keer belt als hij een rekening bij heeft, moet de rekening ook hier uiteindelijk worden vereffend.

Graag gelezen, deze klassieker ! 

Het boek is verschillende keren verfilmd.

Klassiekers - deel 1

Twee (dunne) klassiekers zijn hier de revue gepasseerd en ze zijn zeer erg gesmaakt.
Eerste klassieker 'Animal Farm' of 'Dierenboerderij' (1945) van George Orwell raad ik iedereen, jong en oud, aan. Het is een boek dat wellicht van alle tijden is. Geestig geschreven, met vele lagen. Orwell schreef het met in het achterhoofd de (oude) ideologie van de Sovjet-Unie maar het kon evengoed over uw werkvloer gaan of de huidige politiek.
Lezen dus !

Tweede klassieker in het rijtje die ondertussen ook al uit is : Kaas, van Elsschot (1933). Ik vreesde voor een archaïsche taal en een zeer 'tijdsgebonden' verhaal maar ook dit verhaal kan zich evengoed afspelen in de 21ste eeuw. Minder sterk dan Animal Farm, maar toch graag gelezen van een Vlaamse Klassieker.

België is schoon !

Vorige week hadden we een zalige vakantie in Alliers, Auvergne. Zo'n 700 km rijden was dat, voor een wandelvakantie in de natuur en zonder garantie op goed weer. Gelukkig, het was wél goed weer, al waren we voorzien op regen en zouden we ook onze kilometers halen ondanks de regen.

Maar kijk eens aan, terug en het is hier eindelijk zomer. Toch voor een weekje. Want we kregen winter, zwakke lente (?) en herfstweer zonder zomer. Deze week uitgezonderd ! Temperaturen om U tegen te zeggen en stabiel weer, want dat mag ook wel eens.

De fietsen werden bovengehaald en we profiteren hier volop van de fietsknooppunten.

Al een hele week fietsen we doorheen Limburg en het Hageland en komen tot de evidente conclusie dat het niet nodig is om 700 km te rijden om mooie natuur te vinden. België is schoon ! Er zijn hier tal van mooie plekjes en je hebt hier behalve de fietsknooppunten ook nog de wandelknooppunten waardoor je niet eens veel moeite hoeft te doen. Er zijn terrasjes alom en 's avonds komen we thuis in de meest comfortabele Bed & Breakfast die we ons kunnen bedenken : een koel en groot huis met een grote tuin.

Was het in de zomer altijd goed weer, dan zou ik toch twijfelen om nog op vakantie te gaan. Want de laatste jaren ga ik voornamelijk om de zon mee te pikken en zo een beetje het zomergevoel te hebben.

fietstochtje van 70 km 

Brein als bondgenoot

De blogtitel verraadt al mijn mening : dit boek had beter een andere titel gehad. Brein als bondgenoot. Want zoals de titel en ondertitel nu is  lijkt het alsof alleen mensen met angst of depressie iets aan het boek hebben en dat het voor anderen literatuur is die men best niet nodig heeft.

Toch is dat niet waar. In 'Uw Brein als medicijn' staan heel wat adviezen die voor ieder goed zijn en sterk preventief werken. Zo wordt nog eens de positieve (en preventieve) werking van goede voeding en beweging onderstreept. Goed voor het fysiek welzijn én het geestelijk welzijn. Dit wordt onderbouwd met wetenschappelijk onderzoek, evenals het belang van goede communicatie en het zich geïntegreerd weten in de maatschappij, mét inzet trouwens. Servan-Schreiber is in die zin verrassend en gedurfd dat hij de paden van individualisme verlaat en een sterk pleidooi houdt voor gemeenschapszin. Ergens tussen de lijnen door valt te lezen dat je levenszin moeilijk vinden kan als je enkel en alleen met jezelf bezig bent. Toch wat moedig in een cultuur die altijd maar weer benadrukt dat je met jezelf moet bezig zijn en aan jezelf moet werken. 

Maar er zijn natuurlijk ook hoofdstukken die wél bedoeld zijn voor mensen die worstelen met angst of depressie. Zo schrijft hij over het belang van hartcoherentie en is houdt hij een groot pleidooi voor EMDR, een methode/therapie met verrassende doeltreffendheid, vooral voor mensen die lijden aan PTSS. Wie meer wil weten volgt maar even de link. 

De grootste verdienste van het boek is de ruimdenkendheid. Een mens is meer dan een biologisch/chemisch organisme. Servan-Schreiber hekelt de (medische) cultuur die zegt 'dit symptoom vraagt om dit medicijn'. Dat is maar één weg, één invalshoek, wat niet belet dat het ook kan helpen of ondersteunen. Ruimdenkend is de auteur ook in de zin dat hij erkent dat er meer is dan enkel de Westerse geneeskunde. De auteur gaat hier niet tegenin (hij is er tenslotte door gevormd), maar erkent dat andere culturen ook wijsheid hebben aangaande het omgaan met ziekte. 

Tenslotte is het boek ontzettend vlot geschreven, wat niet zo'n makkelijk karwei kan geweest zijn. Alles is immers gestaafd met referenties naar onderzoeken, wat meteen resulteert in een omvangrijke bibliografie op het eind van het boek. 

Ik heb er alvast dit aan overgehouden : wil ik gelukkig zijn dan moet ik zorg dragen voor mijn lichaam o.a. door voeding, door regelmaat, door beweging. Zorg dragen voor mijn geest door goede communicatie met anderen, het respecteren van eigen en andermans grenzen en het investeren in relaties. Gelukkig zijn heeft met aandacht te maken. Of gewoon nu en dan stilstaan bij het leven. 

Dr. David Servan-Schreiber, Uw Brein als medicijn, Het antwoord op Prozac, Seroxat en andere antidepressiva, Kosmos 2010 (24ste druk). Ook verkrijgbaar als CD. 

Meer weten over de auteur

photo a day - favourite color

Groen dat barst van zomerlicht, kracht en bloei ! Niets kan daar tegenop ! 

photo a day - big

Mijn trouwe Garmin, maar hij blijft wel 'big', alsof je een halve computer aan je pols hebt ! Gelukkig went het snel en zijn de voordelen groot !

photo a day - fun

Ik kan er dit jaar helaas niet bij zijn, maar raad het iedereen aan : Gent Zwemt op 14 juli !

what's this ? Photo a day ?

Gewoon een leuk vakantieprojectje, al weet ik niet of het zal lukken als we op reis zijn. Meedoen ?

photo a day : best part of your day

photo a day : busy

photo a day : zelfportret

Gelezen en goedgekeurd

Legende van een zelfmoord by David Vann
My rating: 3 of 5 stars

Het boek deed me de hele tijd door denken aan 'Into the wild' van J. Krakauer, zij het dat de grimmige ondertoon van depressie en zelfmoord vanaf het begin hier de toon zet.
Het einde is verwarrend, het vertelt eigenlijk hoe het verhaal had kunnen lopen, dus met verschillende mogelijkheden.
Het boek is goed geschreven, maar ik zie nog niet onmiddellijk waarom dit het het label 'klassieker' zou krijgen. Misschien heb ik het iets te snel gelezen.

View all my reviews

Gelezen en goedgekeurd

Hoe ik dom geworden ben by Martin Page
My rating: 4 of 5 stars


Antoine had altijd het idee gehad dat hij zou oud was als een hond. Toen hij zeven was, voelde hij zich versleten als iemand van negenenveertig, op zijn elfde had hij de desillusies van een ouder man van zevenenzeventig. En nu, op zijn vijfentwintigste, nam Antoine, in de hoop op een wat aangenamer leven, het besluit om zijn brein in het doodskleed van stompzinnigheid te hullen. (p.7)


Zo begint het boek 'Hoe ik dom geworden ben' van Martin Paige, een grappig en ernstig boek tegelijk. Na een mislukte poging om alcoholicus te worden en het ook als zelfmoordenaar niet kunnen waarmaken, besluit Antoine, het hoofdpersonage dat dom-zijn het enige is dat zijn leven kan redden. Na het lezen van het boek zou je bijna denken dat hij gelijk heeft !


Ik ken een hoop stompzinnige mensen die zich nergens van bewust zijn en barsten van de zekerheden en de vooroordelen, volslagen idioten die gelukkig zijn ! Ik krijg vast een maag zweer en heb al een paar grijze haren ... Zo wil ik niet meer leven, ik kan niet meer. Na mijn geval nauwgezet bestudeerd te hebben ben ik tot de slotsom gekomen dat mijn maatschappelijke onaangepastheid aan mijn vitrioolachtige intelligentie te wijten is. Ze laat me nooit met rust, ik beheers haar niet en ze verandert me in een naargeestig, gevaarlijk, onrustbarend, door mijn gekwelde geest bezeten spookkasteel. Ik spook in mezelf rond. (p. 63)



View all my reviews

PAIGE M., Hoe ik dom geworden ben, Wereldbibliotheek 2003, 126 blz.

verkocht aan ... The Bridge

Dit weekend gratis bij de weekendkrant De Morgen en nu al meteen de hele reeks gekocht. Schitterend !

Gratis dvd-box 'The Bridge' met afleveringen 1 en 2 from De Morgen on Vimeo.

Gelezen en afgekeurd

De erfenis by Connie Palmen
My rating: 1 of 5 stars

Te verwachten van Palmen : een ideeënroman. Centraal staat de figuur van Charlotte Inden die een laatste grote roman wil schrijven en daarvoor Max inhuurt als 24-uurs secretaris om haar hierbij te helpen. Inden lijdt immers aan een terminale ziekte. Haar roman wordt een 'commentaar op haar tijd' en dit aan de hand van de boeken die ze in haar leven heeft geschreven. Veel verhaal hoef je niet te verwachten, wel veel gesprekken tussen Inden en Max en bijgevolg veel gedachten over romans en het schrijversschap. Het boek stelde me teleur.

View all my reviews

Meer lezen over dit boek kan hier

Gelezen en goedgekeurd

De dood van Ivan Iljitsj by Leo Tolstoy
My rating: 3 of 5 stars

Toch iets meer verwacht van deze grote schrijver. Het boek gaat over de dood en het ziekteproces van Ivan Iljitsj en de zinloosheid van ziekte en pijn. Gelezen in 2 dagen, vlot geschreven.

View all my reviews

gelezen en goedgekeurd

De leukste boeken zijn diegene die me in mijn hoofd de ganse dag bijblijven en waarvan ik al uitkijk naar het moment het verder te mogen lezen. 

"Het aapje dat geluk pakt" van Arnon Grunberg was er zo eén. Een meeslepend verhaal over Warnke die op de Nederlandse ambassade in Lima werkt en helemaal in de ban geraakt van de Peruaanse Malena. Na zijn ontmoeting met haar ziet hij zijn hele vorige leven als een vergissing. "Alles gaat om gewild worden en alle pijn begint waar het gewild zijn ophoudt". 

Net hiervoor heb ik een boek gelezen van een Arthur Japin, waarvan ik eerder al in één ruk "Een schitterend gebrek" gelezen had en momenteel ook in zijn dagboek bezig ben. Het boek 'De grote wereld" vertelt het verhaal van Lemmy, een dwerg die aanvankelijk, door de opvoeding van zijn ouders en opgegroeid in een 'dwergdorp' dacht dat lange mensen de minderheid waren. Wanneer hij tot de ontdekking komt wie hij is en wat hij doet (zijn kleinheid aanwenden als entertainment) worstelt hij enorm met zijn identiteit en aanvaarding van wie hij is. Verder vertelt het boek over de dwergdorpen die er vroeger, al dan niet als amusementsparken geweest zijn en de pijnlijke confrontatie met de beleidslijnen aangaande dwergen onder het nazisme. 

Ondertussen heb ik mij ook  aangemeld bij Goodreads, maar nog geen echt inzicht hoe het werkt. Het zou mij zeker boeien te lezen wat anderen lezen en boeiend vinden. 

#wijvenweek 6 : niks multi-taks, leve mindfullness !

Ik ben tegen multi-tasken. U doet wat u wil, maar voor mij mij hoeft het niet. 

Jaja, het multi-tasken zat er bij mij zo ingebakken dat ik het met kookwekker en al heb moeten afleren. Werkelijk waar. Begon ik aan een werkje, dan was mijn aandacht afgeleid en deed ik weer snel iets anders tussendoor, en terwijl ik dat andere deed, zag mijn oog weer een andere uitdaging en ga zo maar door. Honderd dingen tegelijk en veel stress het resultaat. Vele werken 'lopende' en geen 'eindigend'.

Dus ben ik fier ... dat ik niet meer multi-task, of liever dat ik al het mogelijke doe om mijn aandacht op één ding, te richten. Zij het in conversaties, zij het in simpel afruimen, zij het in intellectueel werk. En ik moet zeggen : het geeft rust in het hoofd, focus op één ding, alle aandacht bij het hier en nu en niet het 'ook dat nog' en 'ja dat'. Ik heb het echt afgezworen. 

Methode Kaat bestaat uit 2 stappen  : plannen en een kookwekker. Zo kan er op mijn programma een half uur keuken opruimen staan. En dan probeer ik dat echt in een half uur, wat niet klaar is in mijn geschatte tijd is niet klaar, al ben ik ondertussen een aardige goede schatter geworden. Zo'n methode heeft veel voordelen. Ten eerste is er een eindduur aan het werk. Ik kan er misschien tegenop zien tegen het opruimen van de keuken, het duurt een half uur. Dan is het gedaan. Ik ben vrij van zorgen van andere dingen, die staan immers op mijn planning en komen evengoed aan de beurt. 

Wat mij ook geholpen heeft is daadwerkelijk tijd in te plannen voor mezelf. Want het is verleidelijk om altijd bezig te zijn, ik kan mij nog altijd schuldig voelen dat er 'nog zoveel te doen is', maar troost me dan met 'al zoveel uur gericht gewerkt'. Het is erg dat een mens (ik dus) zich moet getroosten met gedaan werk alvorens tijd voor zichzelf te nemen. Maar hé, hier werkt het.  Planning en afbaking. Prioriteiten en afwisseling.

Maar geen multi-tasking dus. 

#wijvenweek 5 : het gevaar aan teveel zelfcensuur

Ik ben ervan overtuigd dat de wijvenblogs, maar ook andere, vol censuur staan. Werkelijk waar. Ik gun het u zeker en vast : dat multi-creatieve leven, die stralende echtgenoot, uw voortreffelijke kookkunsten en die moestuin die rendeert, maar u bent toch niet allemaal multi-getalenteerd, de zon schijnt toch niet voortdurend op uw stukje tuin en ik geloof er niets van dat uw kinderen u nooit de kast in jagen.

Zo hier ook. Het zit hier vol zelfcensuur. Wat u leest is goedgekozen, het stukje dat u mag lezen, maar het gevloek en het gesakker schrijf ik zelden neer. De terziele (?) gegane blog 'Door een roze bril' zei het treffend : het (blog-)leven gezien door een roze bril.

En of ik dat fout vind ? Totaal niet. Slecht nieuws genoeg al. Maar er zit ook wel een serieus vrouwenrisico' in. Want als we allemaal ons leven voorstellen als super dan verbleekt menig ander leven.

Maar goed, het is veralgemening. Er zijn mama's bij die al eens durven zuchten over hun kinderen. (Hip hip hoera voor het realistisch moederbeeld), die durven zeggen dat ze niet van plan zijn om voor het moederschap alles te laten varen en al eens egoïstisch durven zijn. Er zijn er die durven zeggen : van een carrière heb ik gedroomd en ontdekt hebben dat het niet hoefde.

Dus dames, liever niet al te veel zelfcensuur. Alle begrip, mislukkingen hoeven geen honderd paar ogen. Maar laat ik ook zeggen dat ik écht blij ben als een getalenteerd  iemand terug werk gevonden heeft en gewoon zichzelve zelf blijft.
En dat er ook wel eens mensen sukkelen met hun gezondheid, hoe alert ze er op hun blog ook uitzien en hun slaapritme mij soms doet denken dat ze supermensen zijn.

Kijk, in alle eerlijkheid. Die blogs roeren me. Dan denk ik : da's ook maar een mens. Een schoon mens, dat wel, want ze worstelt en staat weer op, vandaag gaat het goed, morgen minder, maar we doen toch maar in schoonheid door.

#wijvenweek 4 : dromendag

Mijn droom sluit naadloos aan bij 'Mijn Gedacht' van gisteren. Namelijk : opnieuw studeren. Nu hoeft dat niet eens een onhaalbare droom te zijn, Jess en Odile doen er bij hun job nog een opleiding (met succes) als bachelor bij en gaan nog zwemmen, fietsen, lopen (dus triatlon) én hebben een lief. Geen excuces dus dat een bachelor niet te combineren zou zijn met een stevige job. En zij doet dat nog eens met een heel gezin erbij !  Proficiat voor deze dames !

Mijn droom - als ik mij dan toch geheel mag laten gaan - is echter tijd vinden om enkel en alleen te studeren. Om er nog boeken te kunnen bijlezen, om te babbelen met studenten wat zij er van vinden, om van 's morgens tot 's avonds een hoofd gevuld te hebben met studie. Om heerlijk weg te kunnen zijn van de wereld.

Maar het hoeft dus niet bij een droom te blijven. Misschien wordt dit de optelsom ; Mijn gedacht + mijn  Droom = mijn toekomst !

#wijvenweek 3 : mijn gedacht zie

Ik pleit onmiddellijk schuldig : aan het gedacht dat ik ga verkondigen heb ik zelf nog geen concrete stappen gezet. Ik zie het wel in mijn omgeving maar bij mij blijft het bij denken. Voilà, u weze gewaarschuwd.

Mijn gedacht is zo simpel als iets : we werken allemaal teveel. We zouden allemaal minder moeten werken zodat we meer tijd hebben voor elkaar, voor onze kinderen, voor de natuur, voor vrijwilligerswerk, kortom voor het leven !
Ik zie zoveel spanning in mijn eigen leven en dat van anderen, relatieproblemen die toch dikwijls het gevolg zijn van stress om het werk en een gebrek aan tijd. Mensen lijken niet meer toe te komen aan zichzelf (lees : ik), aan rustig genieten van wat is, van elkaar. Er moet gewerkt worden en dat werk wordt altijd maar meer.
Herstructureringen in bedrijven (ik las er op mijn werk ook zo eentje) betekenen meestal gewoon dat er meer werk door minder mensen moet gebeuren. Hoe lang kan dat potje nog vol ?

Dus mijn gedacht is : we werken met z'n allen teveel. En als we allemaal een beetje minder werken, dan is er meteen ook werk voor de zovelen die werk zoeken.
En ja, dan verdienen we minder. Maar dat laatste is geen simpele rekensom van zoveel minder verdienen, want werken kost ook geld : vervoer, kleren, sociale verplichtingen, kinderen naar de opvang.We zitten alsmaar meer en bewegen alsmaar minder. Uit tijdsgebrek kopen we ons broodjes en gaan uit eten. Tijd om te bewegen, om de fiets te nemen, om zelf te kopen, wie weet, zelf groenten te kweken ?
Dus ja, we gaan minder verdienen, maar krijgen we er niet meer voor terug ?

Zal ik het binnenkort niet langer bij denken over dit thema houden ?

#wijvenweek 2 Guilty pleasures en kleine kantjes

Laat ik moedig beginnen met de kleine kantjes en minder moedig door er maar ééntje te melden. Daar gaan we : ik ben de vrouw in huis. Ik ben de manager, de projectleider, de financieel beheerder, de huishoudcoach, en zet daar maar nog een paar flinke woorden achter : het  huis is van mij ! 
En voor u denkt dat het echtgenootje de zieligste man is ter wereld : hij vindt het best. Maar hij is dan ook lief. Of te toegeeflijk. Ik ga over de volle bekentenis hier : de meubels heb ik gekozen en ze staan zoals ik ze wil. Nu vindt het lief het allemaal oké en we komen nogal overeen in onze smaak, maar als ik eerlijk ben schuif ik iedere gedachte aan vernieuwing van zijn kant toch wel lichtjes opzij als het mij niet helemaal schikt.

Dus voila, ik heb bekend. En wat die guilty pleasures betreft : geef mij maar een goede kop koffie. Een echt goeie dan, liefst van al van een goede koffiebar, ik snap helemaal waarom ze van koffie 'bakkie troost' zeggen !

#wijvenweek 1 : the would be beauty queen

Ha, een beautyqueen in 't diepst van mijn gedachten ? Wel ja, in mijn gedachten wel. Want ik geef hier al onmiddellijk toe, hier wordt wél make up gekocht, zij het uit pure verleiding omdat die dingen nu eenmaal schoon gemaakt zijn en meestal in mooie doosjes zitten en de kleuren mij zonder problemen verleiden.

En ja, ik geef toe,  het is ook de idee erachter die mij verleidt. De gedachte dat ik een echte madam ben. Of tenminste kan worden. Zo kan ik al helemaal wegdromen bij de gedachte dat ik zo helemaal tussendoor in een gesprek mijn lippen tuit en de lippen even stip, om de volmaakte glimlach te toveren. In mijn dromen doe ik dit met hetzelfde gemak als - ik zeg maar iets - het snuiten van mijn neus.
Maar u hoort mij al komen, ik bak er niets van, als ik mijn lippen stift dan is het resultaat hetzelfde als een kleuter die met vetkrijtjes op de spiegel een figuur tekent, dan heb ik lippen als ware ik lid van een of andere Afrikaanse stam. Nee, ik zie er niet uit.

Dus ligt al dat klein gerief daar te blinken, en te verouderen natuurlijk, want zoiets blijft niet goed. Ik moet het dan meestal met  spijt in mijn hart weggooien, wéér een illusie minder. Gelukkig dat het meestal bij de Hema blijft.

Nagellak. Kijk, dat durf ik nog wel eens gebruiken. Maar dan niet eens een opvallend kleur, geen rood of bordeaux voor mij, maar onopvallend wit of doorzichtige glans - een mens zou zich afvragen waarom het nog nodig is - kwestie van mijn gevallen carrière als picasso te verdoezelen. Kleuren binnen de lijntjes lukt me amper - letterlijk en figuurlijk - dus tja, dat met die nagels lukt met een 'net voldoende', maar dan enkel en alleen omdat het niet zo opvalt, dat wit of doorzichtig.

Wat mijn haar betreft ben ik helemaal à la Zusjesenzo, daar moet geen tralala bij komen. Wassen en zelfs aan de stok drogen ! En dan moét het juist vallen, of niet, maar toch deftig. En laat dat laatste nu eens een succesverhaal zijn. Want kijk, wie veel sport staat veel onder de douche, dat haar moet allerlei shampoo's, zweet en chloor doorstaan, dus gaan we er toch geen verschroeiend hete haardroger op zetten zeker ?
Kort en gemakkelijk.

Oftewel : alles behalve een beautyqueen.

Wijvenweek onbekend of nog meer wijven lezen ?  Lees hier !

een moestuin als verjaardagscadeau

Ja, de vingers kriebelen hier ook, en na enkele succeservaringen wou ik ook wel een groententuin. Alleen, hoe begin je eraan en vooral : waar eindigt dat ? Want om een moestuin aan te leggen à la Madamme ZsaZsa, dat is wel heel schoon, maar ik vrees dat ik zoveel vierkante meters niet de baas kan. Laat staan de invasie van slakken kan tegenhouden.

Dus kwam daar toch de oplossing letterlijk in de brievenbus : de vierkante meter moestuin op pootjes ! Op pootjes betekent meteen dat ik niet hoef te bukken, want ik kan dat wel sportief zijn en mijn rugspieren goed onderhouden, voorkomen is nog altijd beter dan genezen ! En die slakjes die moeten nu eerst over steentjes om vervolgens al een poot te vinden en dan nog de lange weg boven te kruipen. Ze moeten er iets voor doen !

Een vierkante meter moestuin en ook meteen een plan : zoiets als een handleiding dus :

Deze week worden de eerste zaadjes geplant, nee nog niet in de moestuin, maar in kasjes, om gewoon in de keuken te groeien en zeker al niet getormenteerd te worden door slakken, katten, zware regen en wat nog meer. Zaadjes als in de couveuse dus !