Frustratie op de laatste dag

... op aanraden van Asfaltkonijn besloot ik gisterenavond een domeinnaam én (eigenlijk overbodige, maar altijd handige) webspace te kopen bij B-one. Ik bekijk alles rustig, vul mijn visagegevens in ... druk op het knopje "aankoop" en hup, het scherm vernieuwt gewoon : dus opnieuw de vraag om mijn creditcardgegevens in te geven. Ik denk, héla, geen twee keer en wacht op een mogelijke bevestigingsmail.
Die komt er niet. Ook deze morgen niet.
Dan maar gebeld naar Visa, of dat geld van mijn rekening is of zelfs geregistreerd is als betaling. Zij zeggen me van niet : ik kan de aankoop gerust opnieuw doen...
Dus vandaag tik ik weer netjes mijn aangevraagde domeinnaam in, creditcardgegevens ... druk vervolgens op het knopje "aankoop" en huppeldepup, weerom hetzelfde liedje : opnieuw vraagt hij mijn creditgegevens.

Voorlopig zal het dus nog even het moeilijke KULeuvenadres blijven...

Het was een prachtig jaar !

Het was het jaar waarin

het duidelijk werd dat ik de rest van mijn verder leven wil doorbrengen met mijn liefje !

we begonnen zijn aan onze bouwplannen

evenwicht werk en leven bereikt is

ik een zwaar ongeval had en het even leek alsof het niet in orde zou komen...maar

bovenal heel gelukkig was

Ik ben dankbaar om

de warmte en vriendschap van zowel vrienden als familie, als collega's

de geboorte van Barbara, een nieuwe generatie in onze familie

mijn herstel na mijn ongeval, het had veel erger kunnen zijn

Wat mij bijblijft van 2005 is

De miserie van mensen in de door natuurrampen getroffen gebieden, het leek/lijkt niet op te houden

Het groeiend wantrouwen tussen het westen en een deel van de islamitische wereld

Het conservatisme en de hoogmoed van de VS

De opeenvolgende overwinningen van Tom Boonen

Het generatiepact en de grote onduidelijkheid in de Belgische politiek, de wegdeemsterende identiteit van de regeringspartijen

...

Dit wordt 2006 voor mij

het jaar van wellicht veel bouwzorgen

maar ook het jaar om het nieuwe huis te bewonen

het samenwonen met mijn lief !

nog meer genieten van mijn werk, het gaat altijd beter

en als er al voornemens zijn

opnieuw mijn passie voor lopen opnemen, als ik eenmaal begonnen ben is het niet meer zo moeilijk, het is vooral weer beginnen !

nog selectiever televisie kijken en nog meer lezen

mij verdiepen in de kookkunst (die mij niet ligt)

veel etentjes organiseren, investeren in kwalitatief social life, bovenal de vrienden

blijven opletten zodat het evenwicht leven/werk behouden kan blijven

blijven wandelen en genieten van de natuur

Wanneer ik dit lijstje bekijk, dan merk ik tot mijn grote verbazing dat alle grote dromen in mijn leven verwezenlijkt zijn : Een man om van te houden, een fijn huis om in te wonen, werk- en financiële zekerheid (altijd handig), lieve en betrouwbare vrienden door de jaren heen....

Zal mijn leven nu saai worden ?
Als ik het zo bekijk, wel ongelooflijk voorspelbaar.

Het zal dus nu en dan gekruid moeten worden met enig avontuur !

Nieuwe Kaat in 2006

... nieuwe domeinnaam (suggesties voor hosting welkom !)
... nieuwe domicilie
... nieuw huis
... en nog veel groot nieuws... ! (later !)

Citaat

De politicus die alle taken naar de school doorschuift, is een luie politicus. Als je de maatschappelijke opdracht van de school overschat, kweek je alleen maar gefrustreerde leraren. De school is niet goed voor elk lek dat ouders laten ontstaan. (...)
Waar het om gaat is meer zuurstof in het onderwijs blazen, zodat de teamleden zich kunnen concentreren op de kern van hun vak.

W.D.B. van de
OCNV(Nederlandse tegenhanger van het Vlaamse COC), met excuses voor al deze afkortingen, maar voluit geschreven klinkt het nog erger !

(kerst-)vakantiejob

De hele nacht gedroomd dat ik een moord op een jonge striptease aan het oplossen was. Het is eens iets anders.
Het was mij barre ernst, ik voerde het forensisch onderzoek uit alsof ik een ware pro was. Deze morgen bij het ontbijt had ik mijn nieuwe theorie al klaar. De hoteleigenaar bleek verschillende keren gelogen te hebben, o.a. over hoe goed hij Kelly kende. Haar vriendin deed alsof ze vriendinnen uit een ver verleden waren maar ze droegen beiden dezelfde armband met inscriptie, doe je dat, als je elkaar al jaren niet meer gezien hebt ? .


Genoeg vragen dus om vandaag nog een rondje CSI te spelen. Want dat bracht de kerstvakantie ook meeOm het allemaal nog echter te maken kreeg ik ook het boek over de forensische wetenschap bij CSI, het leest als een trein en ... doet mij nog meer geloven dat ik mijn roeping gemist heb !

kleine goden

Onlangs had ik een moeder op gesprek die doodop was. Gewoon : uitgeblust. Toen het gesprek een beetje verder ging bleek dat ze doodmoe was van het grote feest dat ze voor haar zoon's verjaardag had gegeven, (en dat hij niet leuk vond), dat de kerstvakantie volgepland was met kinderuitstappen en dat ze al jaren toverkunsten moet doen om haar agenda aan te passen aan de autoritjes die zoon (en dochter) nodig hadden voor de vele activiteiten die ze hadden als muziekschool, voetbal enzovoort. Zelf werkte ze fulltime, 'want kinderen kosten veel geld'.

De vrouw was uitgeput, dat zag je zo. Toen ik even opperde dat ze misschien ook wel voor zichzelf mocht opkomen en haar hele leven niet in functie van de wensen van haar kinderen moest laten bepalen keek ze mij verontwaardigd aan.
Het zijn wel kinderen ! Het mocht niet in vraag worden gesteld.

Ik zag haar zoon die verveeld naar mij keek omdat het gesprek met zijn mama nu nog niet afgelopen was. De moeder stapte op en de zoon vervoegde haar.

"Gaan we nu naar de Fnac dat nieuwe spel van playstation halen ?", hoorde ik de zoon zijn moeder vragen. Hij trok aan haar arm.
De moeder glimlachte.
Ze glimlachte naar haar kleine god voor wie ze haar leven geven wou.
Doodop of niet.

Ik zag haar buitengaan en hoopte dat de jonge god (en zus godin) zich niet zouden ontpoppen in jonge dictators.
Ik zag de jongen en dacht aan enkele jonge mensen in Leuven, afgestudeerd en zonder werk. De mama zorgt nog evengoed voor hen (wassen, kuisen) maar zij zijn zelf het noorden kwijt.

Ze vinden hun weg niet, zijn gefrustreerd en het ontbreekt hen aan ondernemingszin.
De grote wereld lijkt in niets op de wereld die ze kenden.
De ouders vinden het doodjammer. Als ze konden, solliciteerden ze in plaats van hun kind.

Christmasblues...

 
 

Kerstzenuwen

Deze morgen werd ik wakker met een lichte zenuwachtigheid. Geheel niet mijn stijl, zeker al niet omdat vandaag op het werk alleen maar Kerstontbijt, Receptie, Kaas&Wijn op het menu staan. Niet bepaald stresserend dus.
Maar ook zonder kalender weet ik dat het morgenavond Kerstavond is en dat ik, hoe goed georganiseerd ook, nog voor de voorgerechtjes moet zorgen, het dessert en dat ik achter liefje aan moet zitten om hem nog eens te herinneren aan zijn deel van de cadeautjes, administratieve verplichtingen (papieren !) die voor de kerstvakantie in orde moeten zijn, en dat het huis-in-staat-van-verbouwing toch nog moet worden schoongemaakt.

Erg van mezelf vind ik het, maar deze morgen dacht ik : ik wou dat het al voorbij was. Kerstdag ! What the hell is wrong with me ?

Maar als morgenavond het haardvuur brandt, we samen aan tafel zitten, het glaasje wijn in onze hand, terwijl de kaarsvlammetjes in onze ogen flakkeren, zal ik weer helemaal vol contentement zijn.

Tja, niets voor niets.

Ingewikkeld

Dat de aankoop van een huis met verbouwingswerken zo ingewikkeld was, had ik mij niet kunnen voorstellen. De staat speelt werkelijk hide and seek. Enerzijds moet je van alles betalen, anderzijds zijn er heel wat subsidies. Betalen is nooit een problemen, de fiscus vindt je wel en o wee als er iets niet klopt. Maar wegwijs raken door de reglementering van de subsidies is een andere zaak. De regelgevingen verschillen dan nog per gemeente, provincie, sommige zaken worden bepaald door het gewest, andere zijn weer federaal.
Ik denk echt dat veel mensen van alles mislopen waar ze wel degelijk recht op hebben, en nog erger : wij zullen zo'n mensen zijn.
Je zou al bijna je job halftijds moeten staken om je met de opvolging van papieren en werken bezig te houden.
Ondanks dat we nog maar in het "papieren" stadium zijn hou ik mij vast aan het beeld dat ik voor ogen heb van onze nieuwe thuis. Het is maar goed dat je weet dat het 'voor altijd' (of toch heel lang) zal zijn. De werken zijn één ding, maar de 'papieren' zijn al minstens zo erg !

Even frustratie ventileren !

Pesten op het werk

Een aantal jaar geleden werd ik, naar aanleiding van de nieuwe wetgeving, "aangeduid" als bemiddelingsfiguur inzake 'pesten op het werk'. Ik mocht meteen, samen met een collega, enkele studiedagen volgen.

De wet is er gekomen naar aanleiding van de zelfmoord van een postbeambte. De verontwaardiging was groot dat zoiets mogelijk was.
Toch blijf ik met de vraag zitten of zoiets juridisch op te lossen is.

Vooreerst is er de bewijslast. Dikwijls gaat het over interpretaties, het gewicht dat aan kleine gestes en gebaren wordt gegeven. Zelden of nooit gaat het over echt zichtbaar criminele feiten als stelen of fysiek pijnigen. Voor de ene een grapje, een opmerking, de vrijheid van meningsuiting, voor de andere kwetsend. Soms gebeurt het ook heel fijntjes : minachting, sociale uitsluiting, zorgen dat de andere net niet krijgt wat hij wil. Probeer de twee partijen maar op dezelfde lijn te krijgen !

Veel moeilijker wordt het wanneer het om een ondergeschikte gaat versus iemand die hoger op de bedrijfsladder staat. De baas blijft de baas, geen enkele wetgeving die dat verandert. Nu is die baas niet per definitie de "kwaaie gast", maar wel diegene die mee interpreteert, ook als het over een kwestie tussen twee collega's gaat.
Komt er inderdaad een onderzoek, dan wordt "het slachtoffer" op dat moment wel heel erg beschermd maar komt er een enorme stress over het bedrijf. Iedereen voelt zich geviseerd, heeft een mening voor of tegen, begint te twijfelen aan de waarde van zijn daden en woorden. "Als je daar al niet tegen kunt", "Het is toch zo", "Mag ik mijn gedacht niet meer zeggen", "Hij doet toch ook van alles".
En de boot is vertrokken om nooit meer met alle manschappen te haven binnen te varen. Verdeeldheid troef.
Wanneer dergelijke spanningen in de juridsche sfeer moeten worden gebracht is het hek van de dam.
Het vertrouwen is geschonden en meestal kan niets het (vermeende) lijden nog goed maken.

Blijft de vraag natuurlijk of het dan maar zo gelaten moet worden.
Ik vrees het ergste.

Tenslotte is er de rol van de bemiddelaar. Dat hij er 'middenin' zit kan alleen betekenen dat hij zich dik in nesten werkt. Je kan het nooit goed door voor iedereen. Dus daar sta je dan, met al je goede bedoelingen.

herkend


Dat het op deze blog zo stil is, heeft zeker te maken met de gebeurtenissen van vorige maandag. Er was al geen geschenk te bespeuren in de Carré, maar zelfs al was het zo, dan is het toch een beetje een vergiftigd geschenk. Het nieuws heeft zich immers tot in de geledingen van mijn collega's genesteld (tel maar op, een kleine honderd !) en dan nog de 220 jongeren waar ik direct mee werk en die mij allemaal goed kennen.
Dus is het gebeurd, 's morgens vragen ze mij uit. Of wanneer er iets gebeurt vragen ze of ik er iets ga over schrijven. (Of juist niet).
Al die aandacht is geen goede zaak.
Ik durf al bijna niet meer schrijven.
Dus zal ik het hier een tijdje heel heel kalmpjes aan doen, tot de storm bezoekers geluwd is en ik weer mijn ding kan doen.
Of ik begin gewoon een nieuwe blog met een nieuwe naam en vraag aan Clickx om mij nooit of te nimmer meer ergens te vermelden.

Hoe ouderwets ben ik/zijn wij ?


Het vriendje en ik gaan volgende zomer samenwonen. Momenteel wonen we allebei op onze eigen stek, ik in het bruisende Leuven, hij op het platteland (waar iedereen iedereen kent).
Op zich is dat allemaal niet veel bijzonders, tenminste dat vind ik, maar de mensen in onze omgeving denken er wel heel anders over.
Zo keken ze bij de bank op toen we zeiden dat we niet samenwoonden. Alsof je moet samenwonen alvorens je een huis koopt.
Van vrienden en vriendinnen krijg ik dikwijls de commentaar of ik mijn 'stadse vrijgezellenleven' niet heel erg ga missen. Ik reis graag, nodig graag vrienden uit, ga graag uit, doe gewoon graag mijn ding.
En je gezellige woonst ? Dat ga je toch missen ? En kunnen we dan nog komen ?
Mijn vriend moet er wel schrikwekkend uitzien.
Alsof samenwonen zou betekenen dat ik plots alles moet opgeven. Het vriendje en ik zijn oud en wijs genoeg om te weten dat je elkaar kan verstikken, dus ja : als ik op reis wil (met of zonder hem) dan kan dat natuurlijk nog en jawel zeker zullen er nog veel vrienden en vriendinnen uitgenodigd worden om te komen eten, zal ik nog altijd uitgaan, soms met hem, soms zonder hem.

Deze morgen - we zitten in een ware zwangersschapsepidemie op het werk - zei een collega me : tja, de roddel gaat dat je zwanger bent.
De zoveelste keer.
Ben ik zo verdikt ?
Ik denk van niet, maar blijkbaar volg ik niet helemaal het pad zoals andere mensen dat voor ogen hebben.

Als we eenmaal in het huis wonen komt zeker de vraag "En wanneer trouwen jullie ?". Of is dat niet meer in ?

Soms kan ik het allemaal niet meer volgen.
Gelukkig doe ik gewoon mijn ding. Hij het zijne, en veel gelukkig samen !

Site van het jaar

Ik ben een fan van Wereldkeuken. De combinatie van foto en tekst is geslaagd en de foto's prikkelen altijd mijn nieuwsgierigheid. Het 'oog' dat Herman heeft, doet mij dingen zien die ik zelf niet zou opmerken.
Dus was ik gisteren, bij de uitreiking van de blog van het jaar, stille (en later luidruchtige) supporter van deze Leuvenaar. Dikke dikke proficiat Herman met je 'goud' !
Dat ik überhaupt zelf in die lijst van de 50 genomineerde geraakt was, is mij een raadsel, maar net als Asfaltkonijn viel ik ongeveer omver toen ik mijn naam daar als tweede hoorde afroepen. Was dit waar ? Een grap ?
Ik heb immer geen ambitie met deze site en al helemaal niet om zilver binnen te halen. Alleen het zusje en het liefje wisten van de stemming af en hebben daadwerkelijk ook gestemd. (Mercikes !). Misschien heeft mijn zus haar talent voor marketing gebruikt en moet ik haar richting kijken, wie weet...

Hoe dan ook, het leukste stuk van het verhaal was wel de autorit huiswaarts. Wereldkeuken en Asfaltkonijn zaten zonder vervoer en tja, Kaat is ook van Leuven, dus met z'n allen (en onze grote 'awards') in mijn kleine autootje. Bleek dat we elkaar kenden uit een duister verleden. Met z'n vijven in het kleine autootje gepropt (het vriendje kwam supporteren !) bleven we op de A12 uitvissen hoe zo'n resultaat nu mogelijk was, gaven we commentaar op het feestje in de Carré (waar ik nog nooit geweest was, dus weer een ervaring rijker), en huppelden we van de A12 over de E19 naar de E314. Ik kreeg plots nachtmerries over konijnen die over het asfalt joegen en mogelijk hun dood zouden vinden door mijn overvolle autootje. Ik had schrik voor het jonge wild in mijn auto.

Uiteindelijk leidden ze me tot op een donkere plek in Kessel-Lo, in de diepte van de nacht op een lege parking met desolate winkelkarretjes. Het resultaat zie je bij 't Konijn.

Het was een leuke avond. Jammer genoeg heb ik weinig andere bloggers gezien, uit verlegenheid had ik mij wat teruggetrokken (een mens is sterker op z'n blog) en een tip aan Clickx : geef de bloggers gewoon een hoekje zodat ze elkaar makkelijker kunnen ontmoeten en gebruik een groter lettertype op de naamplaatjes.
Over de Clickxmedewerkers inderdaad niets dan lof. Het zijn vriendelijke gasten, spontaan en zonder enige pretentie.
Het feestje mocht dan niet echt culinair zijn, van het optreden van de neo-Jackson-Fives (hun echte naam ken ik niet) kon ik wel genieten. Goede muziek, ambiance.

Merci aan de mensen die voor mij gestemd hebben. Nogmaals een dikke proficiat aan Herman en 't Konijn, en zeker ook proficat aan de andere 47 genomineerden. Aan alle andere bloggers : het gaat om het bloggen en niet om de lijstjes.
Maar dat wist u natuurlijk al lang.

Onze nieuwe buurt

Gisteren hebben we ons nog eens bezonnen over onze bouwplannen. Letterlijk dan. We hopen ten laatste in april te beginnen zodat we nog een beetje van de zomer kunnen inpikken. Het gaat over een boerderij die zo goed als helemaal 'gestript' wordt en werkelijk alles wordt vernieuwd : water, electrictiteit, tot nieuwe buitenmuren, enfin, the whole nine yards zeg maar.
Bij de aankoop van een huis ken je natuurlijk nooit het huis helemaal dus 'dwaal' ik nu en dan eens door de nu nog gure en koude ruimtes en projecteer er mijn fantasie op. Tot nu toe geen verrassingen.

Toen ik gisteren naar huis reed zag ik wel iets anders. In onze (toekomstige) straat heerst immers een ware kerstmislichtjes-epidemie. Ik weet niet wie er begonnen is, maar het is ongelooflijk hoeveel rendieren, lichtjes, zonnen, sterren, kerstmannen enzovoort er in onze (en alleen in onze !) straat staan. Alle huizen lijken zo weggeplukt uit een Stock-Americain catalogus.
Sommigen doen het sober aan, anderen houden wellicht de hele straat wakker.

Zou dan van ons, als nieuwe buren, ook verwacht worden ?

Lang leve het wielrennen !

Je kunt dus oefenen voor geluk, wat niet wil zeggen dat je geluksgevoel helemaal maakbaar is. Ik heb bijvoorbeeld een tekort aan een die stoffen. Na enkele dagen rust voel ik me wegzakken door een tekort aan serotine. Dat kan opgelost worden door Prozac te slikken, wat ik ook jaren gedaan heb omdat ik niet beter wist. Maar toen ontdekte ik wat wielrennen met me deed, en leerde mijn gemoedstoestand en energieniveau te manipuleren. Door te wielrennen kan ik mezelf in een roes fietsen die soms dagenlang blijft hangen.

Marc Van den Bossche, in een interview met Jeroen Versteele, De Morgen 7/12/2005

En ja, ik voel mij ook weer wegzakken, dus dringend die fiets op !
Lopen kan ook natuurlijk ! En het boek bestel ik ook !

Three burials of Meliquiades Estrada

We zien beiden graag film maar het vinden van een goede film is niet zo simpel.
Omdat we zoals alle Belgen druk bezig zijn vinden we het jammer om onze tijd te verspillen aan slechte films, en die zijn er net in de meerderheid.
Bij commerciële complexen als Kinepolis (die technisch en wat zitconfort betreft duidelijk de beste zijn) komen we steeds minder aan ons trekken. Het is zo'n consumptie, alsof er films aan de lopende band gemaakt worden volgens een vast procédé. Dan maar het CinemaZed of de Studios in Leuven. CinemaZed loont altijd de moeite, maar die zijn de laatste tijd thematisch (holebi-festival, kortfilm) zodat de 'gewone' film er bij inschiet.
Dan maar naar de Studios waar we onder de indruk waren van Tommy Lee Jones 'Three burials of Melquiades Estrada'. Jones kan meer dan alleen MIB, hier speelt hij overtuigend de rol van Pete die zijn belofte aan zijn vriend Melquiades nakomt, bij zijn dood zal hij hem begraven in zijn thuisdorp in Mexico.
De film levert prachtige beelden op van de grensstreek USA en Mexico. Het verhaal is niets anders dan Pete die de moordenaar van Melquiades verplicht mee te gaan op deze tocht door het dorre landschap van deze streek. Langzaam verandert ook deze 'moordenaar' en dringt de vergelijking met The Mission zich op. Ook hier komt een man (gespeeld door Robert de Niro) tot inkeer wanneer hij na de moord op zijn broer gaat leven bij het volk dat hij vroeger opjoeg als slaven.
Een langzaam, goed en stevig verhaal zoals je dat bij de Latijns-Amerikaanse schrijvers kan vinden. Een en al vertelling.

Wij hebben er alvast veel van genoten....

Prijzen in Cannes : Beste Scenario, Beste Acteur
Prijzen Gents Filmfestival : Beste Film

Sinterklaasje was hier !

... en de Sint bracht 365 liefdesbriefjes mee voor 2006 !

Schattig !

Gaat u fluitend naar het werk ?

Indien wel, dan hoort u bij de gelukkige 15% van de (werkende) bevolking. Blijkbaar is voor velen het horen van de wekker op maandag morgen behoorlijk stresserend : een nieuwe werkweek komt er aan, willen of niet.
Waarom zo'n weerzin tegen werken ? Zelf heb ik er (meestal) geen last van, maar 85 procent dus wel.
Twee filosofen, Hannah Arendt en Peter Sloterdijk geven elk hun verklaring (Filosofiemagazine 2/2005). Volgens Arendt ligt het aan het werk zelf : dat kàn (zeg wel kàn) ons reduceren tot een extensie van een machine. Een intelligente robot zeg maar. Peter Sloterdijk zegt onomwonden dat het aan de mens ligt : hij is een verwend kind !
Het bracht hier al enige discussies op, want binnen onze vriendenkring zijn er enkele die hards tegen werk. Wij, het vriendje en ik dus, begrijpen dat moeilijk, omdat je, wanneer je je buiten het arbeidsproces zet (door uitdrukkelijk niet deel nemen) je in zekere zin ook buiten de maatschappij zet, tenzij je werk dient om voor een ander te zorgen (kinderen, ouderen). Het gaat hier niet om het tijdelijk onderbreken van het werk maar om een principekwestie : het werk ontvluchten en zo lang mogelijk niet werken.
Nu en dan opteer ik dat dat alleen maar mogelijk is (in onze verzorgingsmaatschappij) omdat juist velen wél werken (dus ook met inbegrip van die 85% mensen die het tegen hun zin doen), maar dat willen ze niet geweten hebben.
Soit, ik hoopte bij Arendt en Sloterdijk enkele goeie argumenten te vinden die een pleidooi zouden inhouden voor het werk als deelname aan het maatschappelijk proces.
Dat is niet geheel gelukt.

Arendt deelt het actieve leven in drie soorten en (niet onbelangrijk !) alle drie zijn nodig om een volwaardig actief leven te leiden. Het eerste noemt Arendt arbeid : de louter fysieke arbeid die wordt verricht om in de biologische behoeften te voorzien. De arbeid hoort hier bij het huishouden. Het is arbeid die nodig is om te overleven en ook het dierenrijk kent deze arbeid.
Vervolgens spreekt Arendt over werk. Dit resulteert in houdbare gebruiksgoederen en hierin toont de mens zich als de homo faber. Omdat hij zijn goederen moet verkopen (of betaald wordt voor het maken), wordt hij mogelijks gereduceerd tot een koper/verkoper van zijn producten of zijn (ver-)koopkracht. Hoe groter die reductie wordt aangevoeld, hoe weerzinwekkender wellicht het geluid van de wekker 's morgens. Door de wegwerpmaatschappij en de druk op consumptie, wordt dit gevoel alleen maar versterkt. De mens wordt zelfs slaaf van zijn arbeid en consumptiedrang.
Tenslotte onderscheidt Arendt de actie. Hier krijgt de mens de kans zijn uniciteit te tonen. In zijn spreken en schrijven. Politiek zou bij uitstek zo'n actie zijn. Ik veronderstel dat ze Marx hierin volgt en het heeft over scheppende arbeid, arbeid waarin de mens 'schept' in plaats van maakt, waarin creativiteit zeer belangrijk is.

Peter Sloterdijk meent dat de weerzin tegen werken niet komt uit geestdodend werk (want er is nog nooit zoveel vrije tijd geweest waarin een mens zich ook kan verwezelijken en ook in veel werk kan men zichzelf verwezenlijken) maar wel uit de verwennerij waarin een mens opgroeit. In onze verzorgingsmaatschappij komt alles naar ons toe ne het lijkt alsof de moeite die we moeten doen om iets te bereiken, steeds "zwaarder" wordt, terwijl het historisch gezien altijd makkelijker is.

Aan wiens kant ga ik staan ? Bij beiden. Bij Arendt heb ik de sympathie voor het scheppende versus het mogelijks mensonterende werk als mensen radertjes worden in grote gehelen waar ze geen zeggingsschap hebben en geen creativiteit kunnen tonen. Kijk maar welke sectoren het meest moeite hebben met een verlenging van hun loopbaan, het zijn meestal niet meest creatieve sectoren, en dat is begrijpelijk.
Anderzijds kan ik grotendeels achter Slotendijks visie staan. Volgens mij hoort werken tot de condition humaine. Een mens moet werken net zoals hij moet eten. Of sterker nog : hij moet werken omdat hij moet eten.
Een mens werkt omdat hij afhankelijk is van zijn medemens (je kan zelf niet alles) en die medemens afhankelijk van mij (ik kan dingen die andere mensen niet kunnen). Of zeg maar het klassieke : steentje bijdragen.

Dus heb ik het steeds moeilijker met mijn vrienden die alle mogelijke manieren zoeken om te ontsnappen aan werk en morgen hun wekker niet op 7 uur moeten zetten omdat ze werk zinloos vinden en zich liever bezig houden met "zelfontplooiing", vriendschap en andere waarden.
Alles heeft een materiële basis en als jullie er zelf niet voor zorgen dan moeten anderen dat doen, met of zonder zin. Of anders gezegd : anderen zorgen voor jullie, jullie keuze is géén indviduele keuze, ze heeft gevolgen voor de maatschappij.

Morgen ga ik gezwind weer naar het werk. Misschien het eerste uur nog niet fluitend, misschien zelfs de hele dag niet fluitend, maar na afloop van de dag, toch met een gevoel van voldoening. Ik heb mij steentje bijgedragen.

weg met de winterblues !

 


Ik hou niet van de winter. Vroeger had ik een vriendin en die was zo dol op kerst dat ik een embargo op Kerst moest zetten. Geen kerstliedjes, geen kerstbomen, geen sterren in de nacht voor de advent. Kaarsjes konden nog net.

Ondertussen ben ik ook door de microbe gebeten en haal ik de winterse gezelligheid - commercieel of niet ? - in huis. Woensdag de eerste kerstkrans gemaakt en aan de deur gehangen, vandaag een zak vol boeken over "kerststukken met natuurlijke materialen" uit de bib. En hier en daar natuurlijk kerstvriendjes zetten. Schitterende sterren, kaarsjes in allerlei kleuren. Zalig is dat.
Het doet me de duisternis van de winter vergeten en al verlangen naar de lange feesten met geliefden rondom lekker eten.

Zàààààlig !

PS : de schemering op de foto is weer zo'n truukje van picasso. Voor iemand die niets van foto's afweet en totaal geen zin heeft om zich in een programma te verdiepen verdient dit toch (weeral !) een pluim !
(Het programma wel te verstaan !) 

Sinterklaasje

Papa, er is een kindje in mijn klas en die was bij zijn grootouders en heeft op zolder allerlei speelgoed gevonden precies zoals hij gevraagd had aan de Sint.

Stilte aan tafel. Hoe moeten we daar op reageren ?
Lien keek ons aan op zoek naar instemming, instemming op haar verwondering, niet over het speelgoed dat daar lag, maar dat het "precies was zoals hij gevraagd had".

We zouden wel een kijkje in haar hoofd willen nemen om te weten wat ze denkt. Later vertelde haar oudere broertje ons dat ze niet was opgehouden met doorvragen, waarop broerlief, amper een paar jaar ouder, diplomatisch antwoordde dat de Sint niét bij de grootouders komt. Die zorgen daar zelf voor.

Vanavond heeft ze haar schoen gezet en moest ze 'toevallig' een paar keer naar beneden komen : iets vergeten, nog iets drinken enzovoort.

Ze is duidelijk op onderzoek.
Zou hij deze nacht komen ?

In de ban van Descartes

Heerlijk vind ik dat, die "kopstukken filosofie" die je iedere woensdag tegen een prikje bij De Morgen kan vinden. Aanvankelijk meende ik dat ik het weektempo zou kunnen volgen : een boekje per week, maar dat is mij niet gelukt. Voorlopig ben ik dan maar van de oudheid naar (een voorloper ?) van de Verlichting gesprongen : Descartes. Ik heb altijd een zwak gehad voor de onknappe man die de werkelijkheid wou ontbinden in mathematische fyscia en daarvoor een beroep moest doen op de metafysica.
Wij, kinderen van de 20ste eeuw, bekijken het vanop afstand en grijzen nu en dan, zeker wanneer hij zich in allerlei bochten wringt. Alsof ze toen zo weinig wisten en wij nu zoveel. De permisse dat onze kennis beter is. Juister. Wellicht wel.

Toen ik las hoe Descartes zich alle mogelijke moeite getroostte om het onderwerp van een bewegende aarde te omzeilen schudde ik even het hoofd. Het is ondenkbaar dat iemand wetenschappelijke kennis zou achterhouden uit schrik voor reactie uit ideologische hoek.

Alhoewel. Het creationisme (o.a. Intelligent Design) in de VS leeft en nu en dan heeft de wetenschap zich ook al religie verheven als iets dat absoluut is en niet mag worden tegengesproken of weerlegd.

Ik vind het een moeilijke vraag. De grenzen van de wetenschap versus ideologie, ethiek. Zelf ga ik bijna altijd aan de kant van de wetenschap staan, aan het uitlegbare, oorzaak-gevolg, cijfers, metingen, experimenten, bewijzen.
In Descartes' tijd was het niet evident.

Alleen in zijn tijd ? Ik heb vrienden die beweren dat de klassieke geneeskunde failliet is. Onbetrouwbaar. Dat therapieën niet noodzakelijk onderbouwd moeten worden door wetenschappelijk onderzoek. Dat iemand die gestudeerd heeft per definitie niet het alleenrecht heeft op het uitoefenen van een beroep dat hoe dan ook enige kennis vergt.

Behoorlijk gevaarlijk vind ik dat. Ik heb toch nog liever een dokter die gestudeerd heeft en - als het ooit nodig zou blijken - een psychotherapeut die door studie inzicht heeft in de menselijke psyche én een overzicht heeft van mogelijke problemen en therapeutische strategieën. Maar niet iedereen is daarvan overtuigd.
Misschien is dat de vooruitgang ten aanzien van Descartes. Dat dat mag.

Soiree Extentrique

We wachtten geduldig - en ver over het geprogrammeerde uur - op de komst van Tom Helsen en ja, daar was hij dan. Met gitaar in de hand, intimistisch... maar geen kat die luisterde, hij was niet eens goed hoorbaar boven de stemmen van het publiek.
De muziek voor hem was ruig en opzwepend, uren aan een stuk, en het leek alsof het publiek nu niet meer de energie had rustig te luisteren.

Hij probeerde het nog te redden door in gesprek te gaan met het publiek, door ze te vragen iets dichterbij te komen, maar het verdict was al gevallen : er kwam geen aandacht meer.

Ik kon het niet aanzien en bleef maar 3 nummers. Op de een of andere manier was zijn optreden een spreekwoordelijke 'tang op een varken'.
Hadden de organisatoren dat moeten voorzien ?

Ik denk het wel. Uiteindelijk is Tom Helsen een uur later dan geprogrammeerd begonnen, dik na middernacht, terwijl zijn muziek wel enige vorm van aandacht vraagt. Ondertussen was het publiek al moe en een deel al te dronken. Verder "riep" het verplichte sluitingsuur van 2, zodat hij nooit op tijd z'n programma kon afwerken, of Lokomotiv moest er aan geloven.

Afsluiten met Lokomotief, de sierlijke steltenlopers leek mij ronduit gevaarlijk. Die heb ik dan jammergenoeg ook gemist.

Het aperitiefje in de museumsite van Leuven mocht ik dan weer heel erg waarderen. Een oud klassiek museum waar ik nog nooit geweest ben, maar dat mijn aandacht kreeg doordat er werd in gedanst, voorgelezen en sketches gehouden. Van de dans (fAbuleus) kreeg ik het zelfs koud. 2 jongeren die dansten rond het thema territorium en egoïsme en zelfs een band wisten te vinden met de schilderijen van de lijdende Christus die her en der in het museum hingen.

Gedurfd !

Copyright foto : Wereldkeuken.

Ten aanval !

De komende winter haalt het licht uit mijn ogen, de energie uit mijn lichaam. DUS moest er dringend iets gedaan worden aan al die duisternis !
Ten Aanval !
Eindelijk heb ik de weg naar het fitnesscentrum teruggevonden. Weeral ! Want hoeveel keer zou ik al niet 'terug begonnen' zijn ? Iedere keer begrijp ik niet (en ook wel) waarom ik gestopt ben : ik bruis immers van energie na een uurtje zweten.
Voor het eerst is zelfs het vriendje mee geweest, dus misschien hou ik het nu wat langer vol !

En verder nog tegen de winterduisternis :
Morgen worden we alvast verwend op twee gratis tickets voor een concert van Tom Helsen, en het gaat maar door : film op vrijdag, en zaterdag misschien naar Amsterdam, al schrikt de koude mij een beetje af !

Heimwee naar ....

 

... en meteen ook de kracht en efficientie van Picassa (klik op icoontje) uitgeprobeerd !
Iemand die weet waar deze foto genomen is ? 

verloren

De herfst brengt weer haar duisternis mee. Rondom mij vallen mensen als blaadjes van de bomen, tasten in het duister waar het verder heen moet in hun leven. "Het leven is niet simpel", zei gisteren Kris Cuppens tijdens zijn voorstelling van Lied, in de Molens van Orschoven.
Een klein gemengd publiek luisterde anderhalf uur naar hem, naar zijn leven. Over een gebroken liefde, over het moeizaam terug opstaan, het vinden van een nieuwe liefde, stukken leven van vroeger (ouders, kindertijd) die plots hun plaats niet meer vinden. Nu en dan schreeuwde hij het uit.

Ik dacht aan mijn buurman die ik nu en dan 's avonds hard hoor schreeuwen tegen zichzelf, vloeken, huilen , tieren, jammeren. Tot ik hoor hoe hij stampt en klopt op de muren. Dan zie ik hem weer 's morgens en begroet hij mij vriendelijk, alsof niets is gebeurd. Ik ben al even weten-loos.

Later belde B. om te vertellen over zijn zoon. Ook hij is door vrouwlief verlaten en vecht zich een toekomst bij elkaar met nieuwe dromen en een aarzelende nieuwe liefde. Het is nooit hetzelfde, die tweede keer. Het hart blijft zeer hebben. Maar als hij naar zijn zoon kijkt, dan licht zijn gezicht op, dan stroomt de liefde, vult het hart zich met warmte, want in zijn zoon ziet hij nieuwe toekomst, belangloze liefde, de droom niet gekwetst te worden.
Geen vrouw kan daar tegenop.
Zij, de nieuwe vriendin weet dit.
De eenheid is voorgoed gebroken. 'Nieuw samengesteld gezin', de stukken passen nooit meer zo goed als in het origineel. Het nieuwe samenstellen is puzzelen met stukken die gebroken zijn.

Het leven is niet simpel, zei Kris Cuppens.
Na de voorstelling ging ieder weer zijn eigen weg.
Alleen de liefde is nog complexer, dacht ik.

My secret life

Het is weer zover, de site van het jaar wordt verkozen. Tot mijn grote verwondering sta ik ook bij de (50) blogs in Clickx. In alle eerlijkheid vind ik dat totaal onverdiend, want ik weet weinig af van lay-out en mijn postjes zijn weinig origineel. Ik steek er ook nauwelijks werk in.

Het fijnste aan een blog vind ik de interactie. Dat kan gebeuren via de reacties, maar het leukste vind ik mijn vrienden die mij op die manier volgen en weten wat er gaande is.

Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat mijn collega's op het werk (een kleine honderdtal) en alle jongeren met wie ik werk (van 250 tot 650 die mij kennen !) plots massaal de link gaan leggen tussen Kaat bij hen en de Kaat op deze site. Niet dat ik hier geheimen post, maar ik zie het al gebeuren : "Mevrouw, u bent gisteren met u vriendje hier en daar geweest ?", "Mevrouw, vindt u het echt zo'n goed boek dat u nu leest ?".
Brrr... ik mag er niet aan denken.

Of mijn baas die mij plots zegt : ach zo, je hebt zo je bedenkingen bij het generatiepact ! Stel je voor dat hij als politicus (want dat is hij) mij uitnodigt om daar eens verder over te ellaboreren !

Ik mag het niet dromen gewoon !

dillema

Het vriendje wil de nieuwe X-box. Al een paar weken doet hij aan regelrechte research om maar 'het juiste' te kopen en 'op tijd' te reserveren.
Ik dacht dat het al beslist was, maar nee hoor, de X-box (zelfs de nieuwe die uitkomt op 2 december) blijkt nog niet aan zijn dromen te voldoen.
Ten eerste speelt hij het liefste strategische spelletjes, zeg maar type Age of Empires. Hebben ze niet op de X-box, zelfs geen gelijkaardige spelletjes.
Secundo : hij speelt graag met anderen in huis. Met het netwerk dat we hebben lukt dat aardig, elk aan een pc, spelen en roepen en ik ondertussen drankjes schenken (wishfull thinking !).
Bloederige en moorddadige spelletjes ziet hij niet zitten, maar die zijn juist goed verkrijgbaar bij de X-box.

Blijft het simpele alternatief : onze pc's voorzien van een nog krachtigere grafische kaart en pc-spelletjes blijven kopen. Probleem hier is het groeiend aantal laptoppen. We hebben momenteel maar één desktop meer, de rest is laptop. Is het gemakkeljk om een nieuwe (sterkere) grafische kaart in een laptop te (laten) installeren ?

Ik vrees dat hij nog heel wat research voor de boeg heeft, maar wie hem kan helpen met raad, is welkom !

vreemd...

Ik las vandaag in De Morgen over het brute en willekeurige geweld (foldering, moord, seksueel geweld) op vrouwen in Guatemala. Het is verschrikkelijk nieuws en ik had het liever niet gelezen, maar bedacht meteen dat het goed is dat organisaties als Amnesty International ons nu en dan 'vervelen' in onze zetel.
Dus liep ik prompt naar mijn laptop, zocht de site op en schreef mij in als lid.

Ik moest door een rimram van vragen om lid te worden : GSM-nummer melden, geslacht melden, vast telefoonnummer, emailadres.
Ik voelde er mij niet goed bij.
Het papier is nog niet ingevuld, al zal ik het doen, maar het ontsnapt mij geheel waarom Amnesty zoveel over mij wil weten.

Ik vind het zelfs een beetje griezelig....

hobbies en passies

En, wat wil je deze avond doen ? Spelen en genieten ? , vraag ik hem.
Het vriendje en ik doen 's avonds dikwijls elk ons ding. Together/apart : elk met een boekje in een hoekje, of achter de pc, samen in een ruimte, in verschillende ruimtes of ik in onze pied-à-terre in Leuven en hij verderop in het Hageland waar ons nieuwe huis rijst.
Daarnet belde ik hem. Hij had z'n telescopen buitengezet en had zich geconcentreerd op het Andromedastelsel (zeg ik het goed ?). Het was niet eens koud zei hij, en nu hij de spiegels van zijn telescopen grondig had gereinigd moest hij wel een behoorlijk resultaat hebben.

Ik heb hem meermaals bezig gezien met die kolossale werktuigen : hoe nauwkeurig die moeten worden afgesteld, de honderden foto's die hij van allerlei hemellichamen neemt (met op nummer 1 de maan en haar kraters !), hoe hij hij geheel en al verzinkt in gedachtenspinsels over al dat moois.
Het is natuurlijk romantisch, maar de kou en het gepeuter doen mij meestal het huis kiezen. Roep mij maar als je iets moois ziet, zeg ik dan, maar meer dan 'wauw' komt er niet, ik heb al moeite met het onderscheid tussen sterren en planeten.
En, wat heb jij gedaan, vraag hij me.
De Assyrische deportaties vergeleken met de Babylonische.
Net als hij vertel ik vol enthousiasme wat ik gelezen heb en wat mijn ontdekkingen zijn.
Hij luistert aandachtig maar het is voor hem al even ingewikkeld als voor mij de sterren en de planeten...

Toch mooi, elk met onze passies.

het leven van een ander

Vorig jaar heb ik de biografie van Madelein Albright gelezen en dat was een waar genoegen. De voorbije weken heb ik - hier niet besproken - enkele boeken over lifemanagement gelezen en daarom wou ik iets totaal anders nu. (Zeg maar : van het in mijn eigen leven reizen naar dat van een ander !). Daarom ben ik gisteren begonnen aan Bill Clintons leven.
Je kan niet omheen het Amerikanisme (iedere jongen/meisje dat eenvoudig en arm was is wel een of andere beroemdheid geworden) maar toch geeft het boek te denken. Clinton schrijft over het alcoholisme van zijn (stief-)vader en het geweld dat hij thuis kende. Hij schrijft het 'vanop afstand', niet al te emotioneel, maar tussen de lijnen door merk je toch dat hij het niet zo gemakkelijk kan hebben gehad. Overal lees je ook hoe hij - wellicht een politieke zet - mensen spaart en soms excuses voor hen verzint. Over het alcoholisme en de agressie van zijn vader volgend citaat :

Ik kon gewoon niet accepteren dat iemand die in wezen een goed mens was, zijn eigen pijn probeerde weg te nemen door iemand anders pijn te doen. Ik wilde dat ik met iemand over dit alles kon praten, maar dat kon niet, en ik moest het dus allemaal zelf zien uit te zoeken. Ik leerde de geheimen van ons gezin te accepteren als een normaal onderdeel van mijn leven. Ik heb er nooit met iemand over gesproken, niet met een vriend, geen buurtgenoot, geen leraar, geen pastor. Toen ik jaren later in de race was voor het presidentschap, hebben diverse vrienden tegen journalisten verteld dat ze er nooit van hebben geweten. Zoals bij de meeste geheimen wisten sommige mensen er natuurlijk wel van. Daddy kon zijn agressieve gedrag uiteraard niet beperken tot ons gezin, hoewel hij dat wel probeerde. Maar de mensen die ervan op de hoogte waren - familieleden, goede vriendinnen van moeder, enkele politieagenten — spraken er niet met mij over, zodat ik dacht dat ik een echt geheim had en ik mijn mond hield. Het parool in ons gezin luidde: 'Niets vragen, niets zeggen."

Ik denk dat dit heel eerlijk is...

Ik heb het, in tegenstelling tot het lezen van deze boeken misschien laat vermoeden, niet zo voor de VS, maar twee dingen vallen mij toch altijd op : ten eerste dat deze - evengoed westerse - cultuur totaal anders is dan die van ons. Er zijn daar mechanismen (zoals religieuze) die wij in Europa niet meer kennen. Het liberalisme is er sterker dan bij ons en de tijden onder Bush zijn naar mijn mening echt een achteruitgang...

Allerheiligen

En we kunnen niet eens om hem heen staan, hier is geen enkele omhelzing mogelijk. En waar kijken we naar ? (...) En elk jaar opnieuw die polyfonie van bloemen over al die liggende doden. Dat dekbed van geurende, zichtbare muziek.

Bernard Dewulf in De Morgen

Lieve C.,

Het gaat al wat beter, het bezoeken van je graf. Ik weet het, ik heb het lang nagelaten, ik wist niet wat ik er moest zoeken, zeker jou niet.
Het is lang geleden dat je stierf, ik ben al ouder dan jij toen was.
Ik zag, dat je tussen twee hoogbejaarden lag. Ik glimlachte, je kon altijd goed overweg met ouderen en kinderen, alles daartussen was moeilijker.
Weet je dat ik ondertussen een lieve vriend heb ? Het gaat mij goed. Ik vertel hem over jou en ik denk zelfs dat hij jou mag, misschien alleen al om het feit dat jij zo van mij gehouden hebt.
Liefste C., ik heb meer angst voor de dood dan ooit. Niet mijn eigen dood, ik kan mezelf best wel missen, maar de gedachte nog eens geliefde te verliezen verlamt mij soms tot in het kleinste zenuwbaantje.

Vind je de bloemen mooi ? Ik heb jouw kleur gekozen. Kan je ze ruiken ?
Ik groet je vanuit de verte en blijf dichtbij.

Joepie, boekenbbbbbbbb !

Daarnet mijn lijstje hiernaast eens van een update voorzien. De gelezen boeken. De vakliteratuur staat er niet bij, al vind ik die best ook interessant, én ik zal wel boeken vergeten zijn. Het liefje en ik stimuleren elkaar 's avonds immers om veel, heel veel te lezen. Hij blijft bij zijn exacte-wetenschapper-ziel, veel romans komen er niet aan te pas, al heeft-ie vorig weekend in een ruk : The Day of the Triffids gelezen, kan tellen !

Maar goed, de boekenbeurs nadert en ik ben er heel blij om. Niet om de beurs zelf (veel te druk, te duur) maar wel omdat er eindelijk volop belangstelling is voor het Boek. De kranten durven al eens een artikeltje meer schrijven en Knack start een nieuwe traditie met Boek '05. Op de radio mag het al eens gaan over de meest ongelezen boeken of het favoriete boek van.... Ik smul ervan.

Ik vind het heerlijk om te lezen, om mij te verdiepen in de verhalen, mij te laten meeslepen en niet langer aan grenzen van plaats en tijd gebonden te zijn. Want dat doet een boek uiteindelijk : het neemt je overal mee naar toe, op alle mogelijke plaatsen op de wereld, in eender welke tijd, tot zelfs in de gedachten van een moordenaar....

Vanavond leg ik de laatste hand aan Gods ingewanden. Nothomb beschrijft in dit boek op meesterlijke manier haar eerste drie levensjaren in Japan. Verwacht geen bespiegelingen over Japan of pedagogische richtlijnen maar zie de wereld vanuit de ogen van een Afvoerbuis. (eten in, eten uit). Onwijs grappig en verhalend. Afvoerbuis en Larf (Dekkers), ze liggen niet ver van elkaar....

PS : Film en boeken... geen enkel boek dat hij leest, trekt mij aan... En omgekeerd is het al eender ! (Vorige week was het Einstein for Dummies'). En wat de films betreft heb ik het ook niet zo begrepen op The Exorcist, of de eerste versie van War of the Worlds... Ik zal het maar als mannensmaak catalogeren ?

Tenslotte deze tip nog : iedereen leest !

10 zaken die, naar verluidt, voor iedereen gelden

De grootste angst van mensen is te worden afgewezen

De grootste behoefte is te worden geaccepteerd

Effectief omgaan met mensen veronderstelt dat je hun eigenwaarde beschermt of vergroot

Iedereen houdt in meerdere of mindere mate rekening met 'wat brengt het voor mij op ?'

Iedereen praat graag over dingen die voor hem van persoonlijk belang zijn

Mensen nemen alleen op wat ze begrijpen

Mensen vinden mensen aardig, en vertrouwen en geloven mensen die hen aardig vinden

Mensen handelen vaak uit andere overwegingen dat je zou denken

Zelfs hoogstaande mensen kunnen kleinzerig en kleingeestig zijn

Iedereen draag een sociaal masker, daarachter bevindt zich de persoon

Ph. C. McGraw

Ik vind dit bijzonder interessant omdat je eigenlijk bij elke communicatie deze kenmerken in het achterhoofd moet hebben. Het zijn eigelijk basiselementen om een open ruimte te scheppen. Vergeet je die dan bereikt je communicatie mogelijk niet zijn doel.
Ik heb een aantal politici bekeken op hun score en het is gewoonweg verrassend. Twee politici zijn tegen de staking en voor het generatiepact.
De ene zegt : of ze staken of niet, het maakt niets uit, het blijft zoals het is.
De andere zegt : ik heb alle begrip, het is een moeilijke kwestie die pijn doet en van ons allen veel vraagt. Toch is het noodzakelijk.

Wedden dat de tweede op meer sympathie mag rekenen, al blijft hij evengoed bij zijn standpunt ?

Ik geloof ook dat veel onvrede in onderhandelingen komt uit onbegrip, vandaar ook dat politici zich zouden moeten oefenen in het goed communiceren. "Mensen nemen alleen op wat ze begrijpen". Ik denk dat dat heel juist is.

brugpensioen

Als zovele mensen betogen zal er wel iets aan de hand zijn. Hun aantal geeft hen niet per definitie gelijk, maar dat ze liever staken/betogen dan werken, dat is ook niet het geval. Dat zou te simpel zijn.

De sfeer "voor" en "tegen" is echter grimmig en dikwijls te simplistisch, althans naar mijn mening. En ja, toch deze bedenking : ik ben geen econoom, heb geen volledig overzicht noch briljant verstand, dus zijn het maar bedenkingen van een 'gewone werkmens'.
Ten eerste wil ik ingaan tegen het algemene misverstand alsof iedereen nu met brugpensioen zou gaan op 58. Het gaat de stakers om de keuze om dat te doen, en wel tegen een sterk verminderde uitkering. Binnen sommige sectoren zijn mensen echt 'op' op die leeftijd, wegens de aard van hun werk, geef die mensen tenminste de kans om te stoppen.
Ten tweede veronderstelt langer werken ook een groei aan werkvolume willen we de jongeren ook kansen op werk geven. Als een groep van de bevolking gemiddelde 3 tot 5 jaar langer werkt, zal een groep jongeren 3 tot 5 jaar langer op werk moeten wachten als het werkvolume gelijk blijft. Men kan deze kwestie dus niet bekijken zonder de jongerenwerkloosheid mee te betrekken.

De sociale zekerheid wordt momenteel betaald door de actieve bevolking en 'de patrons'. Het zijn dus de actieven die betalen voor de niet-actieven en de werkgevers. Een bijkomende mogelijkheid is om de TOBIN-tax in te voeren, in welke modaliteit ook. Deze week stond nog in de kranten te lezen hoe de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Waarom geen vermogensbelasting invoeren die mee de sociale zekerheid betaalt ? (Zie De Morgen 160 000 Belgen bezitten een roerend vermogen (dus zonder onroerend goed) van meer dan 300 000 euro. Samen is dat een vermogen van 130 miljard euro. Volgens hetzelfde artikel zal dit vermogen van de superrijken, in 2009 maar liefst 40 % hoger liggen dan in 2004)

Een andere manier om de sociale zekerheid leefbaarder te maken is de groep actieven te vergroten. Onlangs gelezen in de Knack : België is zowat het enige land waar men z'n hele leven uitkeringsgerechtigd werkloos KAN zijn. Je bent als werkloze niet verplicht om eender welk werk aan te nemen. Er zijn nog altijd sectoren waar vele vacatures niet ingevuld worden. Die sectoren vragen niet altijd een specifieke opleiding. (Andere wel !).

Tenslotte moet het ook aantrekkelijk gemaakt worden om te werken en zo bij te dragen tot de sociale zekerheid. Soms is het financieel interessanter om niet te gaan werken dan wel te gaan werken. Dat zou niet mogen.

Samengevat is het logisch dat de steeds kleiner wordende groep van actieven de druk van de betaalbare verzorgingsstaat niet meer kan dragen. Ik kan mij perfect scharen achter het idee dat we langer moeten werken. Alleen denk ik dat het niet correct is om enkel de reeds actieven zonder onderscheid langer te laten werken, ik denk dat het scheppen van werkgelegenheid op z'n minst zo belangrijk is én dat er aandacht moet geschonken worden aan de werkomstandigheden, zodat het werken nog kwaliteit heeft.

Wanneer we geen aandacht hebben voor dit alles - en dat is mijn bescheiden mening, commentaar is zeer welkom - dan vrees ik ook, dat er op termijn twee groepen mensen zullen zijn : zij die werken en het financieel goed hebben (onder welke werkomstandigheden ook) en een groep die niet aan werk geraakt en het financieel moeilijk heeft. Er zal frustratie, misschien zelfs vijandigheid, zijn langs beide zijden, want dergelijke tweedeling, als ze er zou komen, werkt de solidariteit zeker niet in de hand.

Enfin, een groot pleidooi dus om niet te snel voor of tegen te zijn...

Leeswoede

De voorbije dagen heel erg genoten van Statusangst van Alain de Botton. In dit vulgariserend filosofisch werk schetst hij het ontstaan van statusangst : het streven naar een bepaalde plaats op de sociale ladder en onze daarmee verbonden angst deze plaats te verliezen of nooit te bereiken.
Geschetst in een historisch kader lijkt statusangst een vrij recent gegeven, hoe groter de mogelijkheden tot zelfrealisatie, hoe groter natuurlijk ook de druk.
Zelf in een 30something crisis (waarom doen we het allemaal ?) geeft het boek mij te denken. Hoeveel hebben we over om die status te behouden ? Wat betekent die status voor mij ?
De Botton geeft ook antwoorden op die statusangst. Ze hebben alle één gemeenschappelijke noemer : lef. Lef om tegen de druk van de maatschappij in te gaan, het lef om te kiezen wat echt belangrijk is.

In mijn omgeving zijn er een klein aantal mensen die zo'n stuk lef beschikken : ze werken minder en leven soberder, in bijna al hun keuzes worden ze geleid door hun prioriteiten voor het leven.
Ik heb bewondering voor die mensen, omdat ze zich niet afzonderen van de maatschappij maar er blijven in werken en leven, alleen iets kritischer, iets voorzichtiger. Ze nemen deel aan het economisch proces en schrijven hun naam solidair achter de sociale zekerheid, maar ze werken om te leven en niet omgekeerd. Ze vallen niet eens op, zijn even competent, alleen rustiger, kunnen beter relativeren, kortom, they have their priorities straight.

inbrekers


Rond kwart over vier werd ik wakker omdat ik licht in mijn kamer zag. Bewegend licht. Toen ik (vanuit mijn donkere kamer) uit het venster keek, zag ik hoe een man met zaklamp de auto's controleerde op inhoud. Mijn venster (gelijkvloers !!!!) stond open en ik vreesde al dat hij zou binnenkomen. Ik bleef dus maar stilletjes in mijn bed zitten, hopend dat hij gewoon zou weg gaan, maar al even bang dat hij mijn nog maar pas aangekochte autootje zou ontdoen van muziek of ... helemaal meenemen. Na tien minuten vertwijfeling (wat moet ik doen ?) hoorde ik weer lawaai. Hij was naar de fietsenstalling gegaan, daar een fiets meegenomen en (o wee !) had zich voorzien van een ladder. Aangezien ze hier al drie maand grote verbouwingswerken doen staat het hier vol ladders.
Nu kon ik toch niet meer lijdzaam toekijken.
Ik belde de 101 en na - wellicht subjectief - lange tijd stond de politie hier. Ook zij liepen met zaklampen door de tuin.
Geen man meer te zien.
Dat was te denken.

De politie ging weg en met knikkende knieën probeerde ik opnieuw de slaap te vinden.
Hier is alvast niet ingebroken, maar het gebouw is groot...

Toen ik deze morgen naar mijn zus belde suggereerde ze me dat hij misschien nog maar 'op verkenning' was ...
En ik die dacht dat het nu wel gerust mocht slapen...

Mysterious Skin

Vroeger gingen Tom en ik vaak naar het CinemaZed. Zo vaak zelfs, dat we het bestaan van een Kinepolis compleet vergaten en alleen maar het programma van 't Stuk in huis hadden. Een tijdlang zijn we niet meer geweest. Tom had zijn dingetjes, ik de mijne en het kwam er niet meer van.
Gisteren zijn we terug gegaan, hopelijk niet de laatste keer dit jaar, om opnieuw verbaasd te zijn door de kwaliteit die CinemaZed aanbiedt.
We zagen er Mysterious Skin, en volgende het verhaal van twee jongens. Brian groeit op en leidt een promiscue leven, de ander groeit op in de overtuiging dat hij ooit is ontvoerd door aliens die hem hadden onderzocht. Hij weet immers van black-outs en heeft nare dromen.
Beide jongens ontmoeten elkaar als ze 19 zijn en ze herinneren zich elkaar. Beiden zaten ze in het baseballteam. Neil, als beste speler, was het lievelingetje van de coach. Deze coach gaf hem het gevoel bijzonder te zijn, geliefd, "een engel". Neil ging daarom ook mee op in de seksuele fantasieën van zijn coach. Hij was 8 en wilde de coach ook als vriend houden. Neil werd zelfs geleerd hoe hij andere kinderen moest meelokken, zo ook de Brian die er zich later niets meer van herinnert.

Beide levens zijn getekend.

Het is een bijzonder schokkend verhaal over de gevolgen van pedofilie. Het deed mij meteen ook begrijpen waarom het dikwijls ook niet aan het licht komt, uit de film werd duidelijk dat Brian zich 'heel bijzonder' voelde door deze coach en dat gevoel ook niet wilde verliezen, hij wilde met andere woorden zijn aanrander niet teleurstellen. Het psychologische spel van de coach was dan ook subtiel, het misbruik werd zogezegd liefde.
Wat kan een kind van 8 daar mee doen ? Niets. Tenslotte willen alle kinderen geliefd worden, staat er geen prijs op het gevoel je bijzonder te weten.

De film zit nog altijd in mijn lijf. Een harde confrontatie met een pijnlijke realiteit. Het misbruik ging zo gemakkelijk.
Ik mag het mij niet voorstellen dat het met mijn kinderen zou gebeuren...




Regie en scenario: Gregg Araki
Met: Brady Corbet, Joseph Gordon-Levitt, Elisabeth Shue, Mary Lynn Rajskub, Michelle Trachtenberg e.a.
99 min. / USA / 2004

bacterie met een missie

Een vriendin van mij is er van overtuigd dat alle fysieke kwalen een psychische oorzaak hebben. Wanneer ik iets voorheb durft ze al eens in 'het grote boek' gaan zien wat de oorzaak van mijn kwaal is. Nu geloof ik zelf ook wel dat een mens ondeelbaar geest en lichaam is, er zal dus wel iets van aan zijn, maar over het algemeen verdenk ik de bacteriën in mijn lijf er niet van dat ze mij - zoals zij zegt - 'iets willen duidelijk maken'. Daarvoor zijn ze net iets te weinig gesofistikeerd.

Hoe dan ook, maandag werd ik geveld door een infectie die mij alle fysieke inspanningen teveel maakte. Hop naar de dokter, pilletjes en een minimum aan fysieke inspanning wegens geen andere keuze.
Het derde en laatste ziektedagje vandaag en ik voel mij fysiek, maar vooral psychisch als herboren. In de voorbije twee dagen stond hier bijna nooit muziek op en genoot ik van de stilte. Ik heb genoten van de boeken die ik afwisselend in bed of in de zetel las. Genoten van het zelfgemaakte eten, iets waar ik anders weinig tijd voor heb.
Tijdens een vakantiedag geniet ik zelden zoveel, want dan moet er toch nog gewerkt worden, de uitgestelde klussen dringen. Nu had ik weinig andere keuze en had ik een 'Verklaring van de Arts'.
Gek dat ik een soort toelating moet krijgen om gewoonweg rustig te genieten van niets doen, dat het pas in dergelijke omstandigheden is dat ik het werk durf los te laten.
Laatste ziektedagje en fysiek ziet het er goed uit.
Psychisch ziet het er ronduit schitterend uit. Ik heb mijn plaats en rust weer gevonden.

Zouden die bacterietjes mij toch iets willen zeggen ?

Citaat van de dag

Soms lijkt het alsof zoeken toegestaan is tot de tijd dat je vast werk en een partner vindt. Het is mijn bewuste keuze de zoektocht te bestendigen. Niet omdat ik niet weet wie ik ben, maar omdat ik wil vinden wat het belangrijkste is in mijn leven. Ik wil ontdekken hoe ik zelf meer mens kan worden en mijn steentje kan bijdragen.

(...)


Hoe ik God moet begrijpen, weet ik niet goed. Ik vraag me af wat de ervaring van het transcendente voor mij kan zijn. Karen Armstrong zegt dat transcendentie betekent dat je jezelf niet in het centrum van de wereld zet, dat je erkent dat je overstegen wordt door een realiteit die groter en belangrijker is dan jou.

(...)

Zin ontstaat in de ervaring de moeite waard te zijn, maar ook in de mogelijkheid tot reflectie. Als we ons niet beperken tot de tastbare en verkoopbare werkelijkheid, dan opent er zich een wereld van menseljkheid die zelfs in situaties van armoede en uitsluiting de zinvolheid van het bestaan verdedigt.

Gie Goris (hoofdredacteur van MO*) in De Standaard vandaag.

een heel rustige zondag vandaag

... en veel filosofisch gepeins. Over mijn toekomst, over de aard van de liefde.
Waarom kies je om je leven met iemand te delen en daarmee ook je leven deels uit handen te geven ?
Het alternatief is dat je je leven helemaal alleen leidt en je alle controle zelf hebt. Dat je kan doen en laten wat je wil, dat je aan niemand verantwoording hoeft af te leggen. Je slaapt zolang je wil, je gaat uit wanneer en hoe lang je wil, je spendeert je geld en je tijd zoals je dat wil. De mogelijkheden zijn enorm, want iedere dag kan je alles beslissen wat je wil, je bent alleen voor jezelf verantwoordelijk en wanneer je beslissingen als gevolg hebben dat je het niet goed hebt, dan heb je ook alle vrijheid om het morgen over een andere boeg te gooien.

Het is een leven dat ik jaren gekend heb en waar ik zonder spijt naar terug kijk. Ik bezocht verschillende uithoeken van de wereld, ik ben veel uit geweest, had veel vrienden waarvoor nu minder tijd en deed inderdaad waar ik zin in had.

Nu deel ik mijn leven met een ander en is er het vooruitzicht een eigen huis (waar we dus nog een groot deel van ons leven moeten voor betalen), we hechten ons diep aan elkaar. In alles proberen we rekening te houden met elkaar, bedacht als we willen zijn voor elkaars geluk.

Plots realiseerde ik mij ook dat er tijden zullen komen dat we elkaar zullen kwetsen. Niet omdat we dat willen of dat we elkaar niet voldoende graag zien, maar gewoon omdat we mensen zijn met eigenheid, dat ik niet volmaakt ben, dat ik niet altijd het juiste woord, het juiste gebaar stel, omdat ik hem nooit tot in het diepste van zijn hart zal kennen. Hetzelfde wellicht met hem.

Toch zoeken mensen steeds opnieuw naar die ene liefde en leeft de droom sinds mensenheugenis om het leven geborgen met een ander ‘tot de dood’ te leven. Geen enkele cultuur stelt korte relaties als ideaal. Korte relaties zijn in sé mislukkingen. Het zijn de miskramen, pogingen tot, maar niet gerealiseerd. Wie veel korte relaties heeft verliest het geloof in die ene, maar verliest ook het geloof in zichzelf.

In de andere zoeken we diegene die ons bemint zoals we zijn, zoeken we de bevestiging dat we mogen zijn zoals we zijn, met al onze eigenaardigheden. En ja, nu en dan zal het botsen. In onze liefde voor de andere komt wellicht ook het mooiste in onszelf naar boven.

Ik denk dat we in een relatie met een ander de diepste zin van het leven raken. Zo lang we die ander niet vinden lopen we verloren, hoeveel vrijheid en mogelijkheden we ook hebben. Hoezeer we ook van de pijn van het gekwetst zijn gespaard blijven. Uiteindelijk zoeken we allemaal naar diegene die ons zijn bevestigt.

Dus dank, mijn liefje, dat jij mij tot de zin van mijn bestaan brengt, dat ik mag zijn. Met alles erop en eraan.

Pessimisme

Heb ik vandaag teveel kranten en tijdschriften gelezen, volg ik te nauwgezet het nieuws op radio, enig gevoel van moedeloosheid was mij vandaag niet vreemd. Al zie ik angst als een van de grootste bedreigingen van mijn geluk en meestal onnodig, vandaag viel ik er werkelijk ten prooi aan. Over het algemeen heb ik zoiets van 'ik val altijd wel op mijn pootjes' maar de laatste dagen lukt dat mij niet meer. Mijn geheugen werkte plots op volle toeren. Het eindeloopbaandebat. Dat we tot ons 65ste moeten werken. De logica zelve wellicht, zeker als je ziet hoe groot het aandeel in-actieven versus het aandeel actieven is. Op zich ben ik niet zo bang om langer te werken, maar ik vraag mij bangelijk af of ik dan nog met zo'n bende pubers overweg kan (en zij met mij), of mijn hersenbanen niet letterlijk op ontploffen gaan staan. Als ik merk hoeveel werkstress er nu al is, dan vraag ik mij echt af of ik dat nog kan dragen op mijn 60ste. In mijn buurt zie ik dan B. die al jarenlang werkloos is en geniet van de vele vrije tijd. Hij heeft het niet breed en moet echt wel goed zien wat hij met iedere euro doet, maar nu en dan vraag ik mij af of zijn kwaliteit van leven niet beter is. Werk delen dus : ik minder verdienen en minder werken, hij meer verdienen en meer werken. Wiskundig is het gemakkelijk, maar blijkbaar is dat in concreto niet zo. F. vertelde me onlangs dat ze al maandenlang adverteren om mensen te vinden die in hun call-center willen werken, middelbaar onderwijs is genoeg, 15 vacante banen, ze vinden niemand. Zelfde geval op mijn werk : daar werkt één team al met meer dan een maand 'achterstand van een fulltime', omdat ze niemand vinden.

Pessimisme bij Kaat dus. Beetje angst ook, en wetend dat die angst niet goed is.
Volgens Knack ben ik geheel en al normaal, want jongeren zijn "bang voor de toekomst". Ze geloven, volgens de schrijver, in drie verhalen : het eind van onze economie en noodzaak van competitiever en flexibelder werken (nog meer stress ?), de onoverbrugbaarheid van de kloof tusen politiek en burger (gevoel van machteloosheid, dat het er toch niets toe doet), en tenslotte het derde verhaal, het falen van de multi-culturele samenleving. De auteurs zeggen terecht dat politici deze verhalen au serieux moeten nemen en er een antwoord op moeten geven, maar zelf zwijgen ze als vermoord. Dus zit ik daar maar, als jongere tussen de jongeren. Snif snif. Geen sprankeltje hoop in dat artikel.

Geen Knack, geen Standaard, geen Morgen meer ? Ik weet het niet.
Maar vandaag leek het, alsof ik alleen maar pessimistische verhalen las.
Morgen lees ik fictie !


PS : tot overmaat van ramp las ik ook nog een dossier rond pensioenen én rond het rendement van spaarboekjes. Meer hoef ik niet te vertellen....

Het groene kwelboekje


In De Morgen las ik vandaag een oproep tot het boycotten van de nieuwe spellingsregels. Nu vind ik spelling best wel belangrijk, maar spelling is er voor de mens en de mens niet voor de spelling. Heb ik nauwelijks de vorige hervorming achter de kiezen en kan ik weer herbeginnen.
Verwarring alom. Lezen the kids boeken in 'oude spelling' en moeten ze wanneer uit datzelfde boek 'gedicteerd' wordt, de nieuwe spelling gebruiken.
Ik volg Johan Taeldeman in Knack : "Een consequent toepasbare spelling zou in principe eeuwenlang bruikbaar moeten blijven. De uitspraak verandert wel - en dat heeft gevolgen voor een speling die zo direct en eenduidig mogelijk moet weergegeven, maar zo snel gaat dat nu ook weer niet". (...) Als je de spelling niet zo fonetisch mogelijk durft te maken, blijf je er beter af.

Achtjarige Lien oefent vanavond anders wel weer druk op haar dictee van morgen.
Ze heeft er weinig moeite mee, gelukkig. Dan neemt ze haar boek en merkt zonder zin voor filosofie op dat "wraak" wel een heel moeilijk woord is, "want je hoort een vé en je moet een we schrijven", gaat ze verder.
Gelukkig vraagt ze me hiervan de spellingsregel niet ...

universele misverstanden

Thirty-something talk met vrienden daarnet. Volgende zaken vallen volgens ons onder de noemer 'universele' misverstanden

Wanneer je maar genoeg moeite doet, dan vind je wel een lief.
En hoe doe je dat eenmaal je in een stresserende en tijdrovende werksituatie zit en de meerderheid al een partner heeft ? Je kan moeilijk een bordje rond je nek hangen met 'Ik zoek een partner, ben jij hem ?"

Een Belg heeft een baksteen in z'n maag.
Voor alleenstaanden totaal niet evident. En zelfs voor tweeverdieners niet altijd gemakkelijk. Trouwens, er zijn ook mensen die zonder baksteen geboren zijn en zich perfect gelukkig voelen

Kinderen krijgen, dat mag je niet missen
Fijn voor de mensen met kinderen, een vaste relatie en een stabiele omgeving. Maar mag er aub ook eens gezegd worden dat dit niet zo evident is ? Dat er mensen sukkelen met vruchtbaarheid, dat ze zich niet zo zeker voelen om zwanger te worden, dat ze zeer valabele redenen hebben om te kiezen om niet zwanger te worden ?
Zo ging het gesprek vandaag. F. is verantwoordelijk voor een hele groep personeelsleden en had gemerkt dat sommige van zijn mensen zich niet zo goed voelden toen collega X voor de zoveelste keer de foto's van zijn verbouwing toonde en collega Y met de echografieën en de laatste geneacologische verslagen op de proppen kwam.
Ik begreep het perfect. Het kan pijnlijk zijn wanneer iemand je met zijn geluk in het gezicht slaat en doet alsof dat de meest evidente zaak is. Ik gun het iedereen van harte, en ik deel in heel wat van de zogenaamde evidenties die hierboven beschreven zijn, maar ik besef heel goed hoe gelukkig ik ben en dat ik dat daar heel dankbaar moet om blijven. Ik ben lang alleen geweest en weet dat het pijnlijk kan zijn om een hele avond aan tafel te zitten met een oververliefd koppel dat continu in elkaars ogen smelt. Ik heb mijn hele leven lang van een eigen huisje gedroomd maar tot niet zo lang geleden leek dat te hoog gegrepen.
Ik ben blij voor al mijn zwangere vriendinnen en collega's. Ik ben oprecht gelukkig met hun zwangerschap en het nieuwe leven dat in hen groeit. Ik wens hen gezonde en gelukkige kinderen toe.
Alleen heb ik ook weet van mensen in mijn omgeving voor wie de te veelvuldige confrontatie een diepe pijn betekent.

Ik hoop dat ik er mij altijd bewust zal van zijn dat ik geluk heb en dat dat geluk onverdiend is, dat het mij overvallen is en het niet door eigen verdienste is. (Het grote misverstand dat alles te bereiken is mits hard werken : een lief, een huis, een kind). Nee, met dat alles is een grote portie geluk gemoeid. Ik heb het niet gekregen omdat ik beter of specialer ben net zoals mensen die geen kinderen, lief of huis hebben ook niet minder goed of minder bijzonder zijn.

Het is het leven. Soms heb je doodweg geluk. De meesten van ons wellicht.
Maar er blijven mensen met verdriet, die nog altijd wachten.

Voor hen deze blog.

laatste jaar Leuven ?

Nu ik na buitengewoon veel moeite mijn "credits" goedgekeurd heb gekregen, ben ik er al niet meer tevreden mee. Het voordeel van vrij student te zijn : ik pik gewoon mee wat ik leuk vind en de rest laat ik vallen. Anderzijds : bij mijn weten is er nog nooit een studentenkaart gecontroleerd tijdens een les. Zou ik het wagen ? Fundamentele wijsbegeerte, het lijkt mij een mooie herhaling van wat ik ooit als vak al moest studeren.

Het academiejaar is duidelijk begonnen. Een drukte in Leuven waarvan je je afvraag waar al die mensen 's avonds naartoe gaan. Hebben die allemaal slaapplaats ? Barst de stad niet langzaamaan uit z'n voegen ?

Maar meteen ook de luxe van het Stuk-programma, een Uur Kultuur, de zovele lezingen en activiteiten die deze universiteitsstad rijk is. Wat zal ik dat missen volgend jaar (The Big Move !) Anderzijds zal het ook genieten zijn van het dorp waar ik wonen zal, waar de tijd ongeveer altijd gelijk is en vooral door seizoenen bepaald. "Leuven is niet ver weg", zegt mijn liefje dan, maar het is niet hetzelfde. Een dik kwartier in de auto, de onmogelijkheid om hier parkeerplaats te vinden...
Terwijl we nu op tien minuten beslissen of we ergens heen gaan en gewoon de handtas nemen en te voet weg zijn. We kunnen met hartelust blijven hangen in een restaurantje of café, we zijn nooit ver heen.

Dus, ik moet er dit jaar nog van profiteren.
Doen !

Religie

Ik ben steeds meer geïnteresseerd in religie. Niet de religie zoals ik ze zowat overal en dagelijks tegenkom : reiki, rebirthing, bloesem en universele energie. Dat zijn nog bruggen te ver en ik weet ook waarom. Mijn eigen religie heet immers Rationaliteit. Zij zien mij als ongelovige.
Ik meende lang dat die religie sinds de Verlichting en de democratisering van het onderwijs zowat common sense was, maar nee dus.

Dit weekend las ik met veel verwondering (Knack 31/8) dat in Antwerpen, er studenten biomedische wetenschappen zijn die het darwinisme weigeren te aanvaarden. "Uit een dom wezen kan nooit een slim wezen ontstaan".

Religie kan ver strekkende gevolgen hebben en dat verbaast mij steeds meer. In een boek over Abraham, las ik volgend citaat :

Mohammed dacht niet dat hij een nieuwe godsdienst stichtte maar dat hij het eeuwenoude geloof in een god herstelde. Hij verklaarde ook dat hij het ware geloof aan de Arabieren bracht die, anders dan hun buren in de vruchtbare gebieden in het Midden Oosten hun profeet nog moesten krijgen. "Ik zie de islam als een reformatie binnen de context van het monotheisme", zie Bill Graham, hoofd van de leerstoelgroep Midden Oosterse Talen in Havard

Over Jezus, die andere stichter, wordt ten treure benadrukt dat hij een jood was, vertrouwd met de joodse religie en niet mals over wijze waarop deze religie misbruikt werd. Was hij eveneens een hervormer ? Een hervormer van wie op z'n beurt ook weer door latere figuren misbruikt werd als middel tot macht ?

De kracht van religie blijft mij mateloos fascineren. Ik besef dat rationaliteit ook een manier is om de wereld te ordenen, dat niet alles in categorieën van rationaliteit kan gezet worden, al zijn begrippen als solidariteit, zorg voor schepping in the long run misschien wel heel rationeel.

Dit weekend was ik te gast op een doopsel. Beide ouders zijn heel muzikaal en zongen Gods zegen over hun kind.

When you sleep may His angels watch over you ;
when you wake, may He fill you wit His Grace.

Ik zag de liefde van deze ouders, dat kleine wicht dat niet wist wat haar overkwam maar heerlijk lachte en kraaide.
Zij was ooit niet en draagt nu een naam, een toekomst.

Wonder vind ik dat. Die handjes, die teentjes, die volle overgave.
Wonder dat mij bij religie brengt waar geen rationaliteit tegenop kan.

de plagen van de VS

In lang vervlogen tijden dacht men dat de goden de hand hadden in natuurfenomenen. Thor sloeg zijn hamer langs het hemelgespante en het regende dat het goot. Dankuwel Thor voor de verzekering van een goede oogst.
De Hebreeën zagen de kikkers, muggen en zelfs hagel over het machtige Egypte komen en zagen dat als van Gods hand. Het zelfzekere Egypte met zijn almachtige goden zou buigen voor de God van Abraham, Jacob en Isaak.
Katharina, Rita, als woeste godinnen razen ze over de Verenigde Staten.
Een paar millenia geleden zou dat geïnterpreteerd worden als waarschuwing voor de almacht van de VS.
Ik hoop dat niemand het nog zo 'verkoopt' en dat de aandacht gaat naar de mens die gewoon met z'n geliefden een gelukkig leven wil opbouwen.
Tenslotte, er zijn geen goden in de kosmos.

De vermoeidheid overwinnen

De laatste weken geniet ik weer met volle teugen van mijn werk. Ik voel : dit wil ik echt doen, ik voel mij als een vis in het water. Gisteren ging ik nog naar de bib en kwam met een karrevracht vakliteratuur terug. Nog veel ambitie dus !
Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik veelal doodmoe thuis kom. Die vermoeidheid toont zich nooit op het werk, maar eenmaal thuis lijk ik de klop van de hamer te krijgen, alsof ik de enigszins stresserende omgeving nodig heb om goed te presteren. Ook in het weekend kan ik volledig van de kaart zijn, plots zijn de deadlines ver weg (toch minstens 48 uur) en slaat de vermoeidheid hevig toe, terwijl ik in de weekend net ook wel eens andere dingen wil doen zoals lezen, uitgebreid koken en dus niet na 2 bladzijden lezen in slaap vallen.
Is het een gebrek aan fitheid ? Is het de aankomende herfst ?
Ik gok op het eerste. MyAsics herinnert er mij aan dat ik dit nog moet doen :
11 minuten hardlopen;
3 minuten rustig aan dribbelen, wandelen of hardlopen;
11 minuten hardlopen
Het lijkt niet zoveel maar o zo vermoeiend.
Terwijl ik anderzijds weet dat sporten juist energie geeft.

Toch de twijfel : zal ik nog meer vermoeid geraken of krijg ik juist meer energie ?
Vanwaar komt al die vermoeidheid trouwens ?

Op naar de loopschoenen en geen excuses. Desnoods wandel ik die 25 minuten.
Alhoewel, zou het zo erg zijn ?

Volwassen worden

Ze waren weer met velen, de jongelui die al vroeg (het is pas de 17de) het nieuwe kot willen intrekken. De auto's volgeladen, net zoals ik ze in juli had zien vertrekken. Het zijn de eerstejaars, overduidelijk. Ze zien er nog jong en fris uit en wandelen in de namiddag met ma en pa over de Bondgenotenlaan om de laatste boodschappen te doen.
Bij de inschrijvingen zag ik een tijd geleden tot mijn grote verwondering dat er nog wel degelijk ouders zijn die hun kinderen, die ondertussen wel kiesgerechtigd zijn, inschrijven voor eerste kan. Een overijverige moeder antwoordde netjes op alle vragen. Dochterlief wil die richting en zit daar op kot. Geen dochter te bekennen zelfs.
Ik heb dat nooit gekend. De hulp van mijn ouders tijdens mijn studentenleven bleef beperkt tot het financieel bijdragen (dank u wel !) en af en toe de auto eens lenen wanneer er 'grote stukken' moesten vervoerd werden. Ze voerden me voor de rest wel netjes naar het station. Of ik studeerde, wat ik hier deed, wat ik at of wie ik kende, ze hebben er zo goed als nooit naar gevraagd.
Nu zie ik hier al jaar na jaar hoe ouders week na week zoon- of dochterlief met de auto komen brengen, vergezeld van een frigobox met bereid eten. Niets beter dan moeders keuken. Soms wordt die frigobox wel eens verwisseld met allerlei schoonmaakproducten. Moeder kuist.
Beide zaken zouden een regelrechte afgang geweest zijn in mijn studententijd.
Maar tijden veranderen. De binding tussen de ouders en kinderen lijkt sterker, de gang naar zelfstandigheid bij de jongere minder. Ook Alma krijgt steeds minder volk over de vloer. Men eet liever gezellig thuis op kot, het vervangend nest.

Vandaag las ik in een krant hoe studenten het psychisch steeds moeilijker blijken te hebben.
Soms vrees ik dat we in een overbezorgde cultuur terecht gekomen zijn. Ouders zijn o zo bezorgd om hun kinderen (en ik zou wellicht niet anders zijn) en willen ze het liefst zo dicht mogelijk bij hen houden, hen beschermen voor alle mogelijke kwaad en ontgoochelingen. Wie zo grootgebracht wordt moet wel angst hebben voor de grote wereld en zal inderdaad weinig zin hebben om het nest te verlaten. Zie maar naar het grote aantal volwassen kinderen dat nog thuis blijft wonen.
Ik zie het ook bij mijn vrienden, hoe heel erg bezorgd ze zijn om hun kinderen. Je kind al dan niet naar school laten fietsen is voor vele ouders een vraag die hun hart vult met twijfel en schuldgevoel.
Toch moet je ze eens loslaten, denk ik dan. Anders krijg je bange en onzekere kinderen, of juist al te zekere kinderen omdat ze altijd zijn beschermd.

Zeer kwetsbaar zijn ze wanneer ze uiteindelijk toch op eigen benen moeten staan.

Het literaire stokje

Boekenkast aan het opruimen, tijd om het literaire stokje van Tom over te nemen...

Hoeveel boeken heb je in je boekenkast staan?
Ze kunnen er niet meer in en zitten daarom ook in dozen. Gelukkig is er bij ons nieuwe huis heel veel plaats voor boeken voorzien, zodat we er tenminste kunnen van genieten. De boeken die wil in rekken staan, staan in dubbele rijen, grosso modo zullen het er een kleine 1000 zijn.

Wat is het laatste boek dat je hebt gekocht?
Ik veronderstel dat ik 3/4 van alle boeken die ik lees, leen uit de bib, zeker als het over romans gaat. Het laatst gekochte boek is 'Loopgids voor vrouwen'. Ik heb heel wat loopboeken, ik lees er telkens in als ik weer overenthousiast ben of juist alle motivatie om weer te lopen mis. Werkt altijd.

Welk boek lees je nu?
Beroepshalve lees ik momenteel Praten met kinderen en jongeren in crisissituaties, life space intervention. Voor pure gezelligheid en heel leuk om lezen : De Larf, over kinderen en metamorfose, van M. Dekkers. Nu kinderen plots een belangrijke rol in mijn geëindigd vrijgezellenleven spelen verbaas ik mij over deze wezentjes. Ik ben het dan helemaal eens met Dekkers : kinderen zijn totaal andere wezens. En met hem verwonder ik mij over de infantilisering in de volwassenenwereld. Hoeveel van mijn medeburgers willen niet het liefst terug naar moeders buik ? Dat manifesteert zich in allerlei therapieën en theorieën, maar bovenal in een immens verlangen naar de (vervlogen) kindertijd.
Zelf heb ik er geen last van. (Oef !)

Wat zijn de laatste 5 boeken die je gelezen hebt?
Zwijgen, van Joshua Sobol. Een joodse jongen voelt de besnijdenis zo traumatisch aan dat hij besluit nooit meer te spreken. Het is een eigenaardig verhaal, want je leeft/leest in het hoofd van de jongen. Zijn zwijgen is protest om allerlei redenen. Soms wordt het hem bijna te sterk en wil hij spreken, maar iedere keer opnieuw blijft hij bij zijn besluit.
De Damascuspoort van Robert Stone. Ook al een boek dat zich in Israël afspeelt. Je leest/leeft 600 bladzijden lang in het broeierige Jeruzalem met al zijn religies en sektes. Tussendoor wordt er nog een aanslag voorbereid. Omdat ik jaren geleden in Israël vertoefde was dit boek precies een terugkeer naar het land dat ik nog altijd mis. Een land en volk dat mij ook mateloos intrigeert.
Er was ook de Da Vinci Code van D. Brown. Heel erg spannend in het begin maar het eindigde op een sisser. Toch de moeite om er eentje te lezen van hem. De rest laat ik aan anderen over.
Hygiëne van een huurmoordenaar en Angst en Beven van A. Nothomb. Echte literatuur is dat, het beste van dit hele lijstje. Deze madam verdient terecht de hoogste literaire onderscheidingen !

Welke boeken hebben een speciale betekenis voor je?
Er zijn een aantal boeken die ik als mijn persoonlijke bijbel koester. Het eerste is De gebroeders Karamazov, van Dostojewski. Voor mij de eerste kennismaking met de mens in al zijn schitterende en donkere kanten. De mens als gepassioneerd en niet enkel rationeel wezen.
De bloei van het leven, van Simone de Beauvoir. Zij bracht veel op gang bij mij. Een ware crisis zelfs. Opgevoed in een katholiek milieu en overtuigd van de zinvolheid van alles, naïef tot en met, zette zij mij met de voeten op de aarde, leerde mij wat maatschappelijk engagement is en ... dat vrouwen 'gemaakt' worden. In zekere zin was zij voor mij diegene die mij mijn vrouw-zijn deed ontdekken. Haar minnaar en vriend Sartre las ik ook. Met hartstocht zelfs. Je l'ai : la Nausséé !
In duizend zoete armen van Etty Hillesum koesterde ik als tegengif, in een wereld van jodenvervolging zag deze vrouw het schone in alles, verdiepte zich in literatuur maar bovenal : stond boven allerlei cliché's en maatschappelijk moeten. Ze durfde grenzeloos beminnen en stelde zichzelf en het leven altijd in vraag. Haar hartstochtelijke liefde voor het leven en de mens waren mij zeer genegen.
Tenslotte het dagboek van S. Kierkegaard. Rebellerend, filosoferend, een buitenbeentje, durfde in te gaan tegen de heersende christelijke moraal en deed zijn ding.
Vijf boeken van sterke mensen die ik - als er een hemel bestaat - heel erg zal danken om het testament dat ze mij lieten.

Tenslotte gooi ik er hier nog een vraagje bij :
Welke boeken zou je willen gelezen hebben ? Ik vind het jammer dat ik niet meer filosofie gelezen heb. Ooit ging ik op in de boeken van Wittgenstein, maar dat is zo lang geleden dat ik zelfs de titel niet meer herinner. Kant zou ik ook willen lezen, maar of dat lukt zonder goede begeleiding ?
Ik wou ook dat ik meer thuis was in de metafysica en de kenleer.

Het stokje ... geef ik door aan Buffie...