Sinterklaascadeautje

...gekregen ! Nu nog wachten tot de vakantie om er van te genieten !

U2 by U2, uitg. bij Lannoo 2006

Weg uit Leuven

Dit is het laatste postje vanuit Leuven. "L e u v e n", het lijkt alsof ik nooit afscheid zal kunnen nemen. Leuven is hip, Leuven is vol energie, Leuven is the place to be. Mijn studentenjaren niet meegerekend heb ik maar liefst 18 jaar van mijn leven hier door gebracht. Niet min, al heb ik mij nooit een Leuvense gevoeld. Daarvoor moet je hier geboren zijn.
Maar goed, ik verhuis dus dit weekend (!!!) voor eens en altijd naar een doodgewone gemeente zonder glamour. Nu en dan pep ik mezelf op met argumenten als : alles is dichtbij en er is overal parking, het is veel rustiger, Leuven is maar 20 minuutjes ver weg.

Nu zijn er wel meer leuke dingen te verzinnen aan mijn verhuis. Zo lijkt het bijvoorbeeld alsof mijn huis zelf een klein dorp is. Van een kleine studio die gewrongen zat tussen andere studio's naar een heus huis waar mijn bureau al de helft van mijn voormalige woonruimte beslaat, dat is even wennen. Een keuken met een tafel waar we makkelijk met z'n achten kunnen aan zitten. Altijd parking. 3 bakkers in de buurt die voor 7 uur al lekker brood verkopen.
En stilte. Geen oorverdovende stilte maar in het bed liggen en niemand anders horen. Ik heb het jaren anders geweten, al heb ik er mij nooit aan gestoord. Meer privacy, daar zal ik zeker van genieten. Want hoe stil ik hier ook was, hoe discreet mijn buren, ze hadden het toch gezien, gehoord... Een grote tuin die er nu slapend bij ligt. Een wasmachine en een droogkast helemaal alleen voor mij ! Ik mag de was er laten inzitten zo lang ik wil ! Een afwasmachine ! Een inloopdouche !

Soms lijkt het alsof ik de Lotto gewonnen heb met als grootste prijs mijn liefje. We richten het huis in alsof we onnoemlijk rijk zijn. De centen vliegen de deur uit. Geld dat we onbestemd hadden gespaard om ooit eens in ons huis te investeren.
Het is zover.
De droom is er.

Het geschenk

Een boek om te lezen in december : Het Geschenk van Flusfeder. Het doet je meteen nadenken over de zin en onzin van het hele gebeuren. Zo wordt het ik-personage danig gefrustreerd door zijn getalendeerde geschenkgevende vrienden dat hij er ronduit wanhopig van wordt.

Aan ieder geschenk geeft hij een waarde naargelang originaliteit, esthetische waarde etc. De balans slaat echter altijd in zijn nadeel uit. Hoe meer hij zich uitslooft om het gegeven geschenk te overtreffen, hoe beter zijn 'tegenstanders' lijken te zijn. Ten lange laatste moet zelfs de vriendschap er aan geloven : vrienden die je frustreren omdat ze betere geschenken weten te geven, kan je beter laten waar ze zijn !

Dit grappige boek zette mij aan het denken over de komende kerst- en nieuwjaarsperiode. Ik vind het heerlijk om cadeautjes te kopen maar hou gelukkig geen boekhoudig bij. Toch herinner ik mij enkele 'regels' die ik van thuisuit of via vrienden al hen gehoord :

• Het geschenk moet de tegenwaarde van een mogelijk te krijgen geschenk evenaren. Geschenken zijn immers per definitie ruilwaren.
  Dat lijkt mij een absurde regel. Ik geef geschenken aan mensen die het financieel merkelijk beter hebben dan ik en ik heb ook vrienden die het financieel veel minder hebben. Dus hup deze regel lap ik aan mijn laars.
• Je moet iets geven dat je zelf graag zou hebben. Hmmm... ik denk niet dat veel mensen mijn voorkeur delen : boeken, boeken en nog eens boeken.
• Je moet iets persoonlijks geven : dat vind ik behoorlijk moeilijk. Je moet de persoon in kwestie al zeer goed kennen en hoe persoonlijker het is, hoe meer kans op blunder (herinnert Kaat zich toen Els uit de familie luxueuze zeepjes kreeg en meteen dacht dat dit een hint naar betere lichaamshygiëne was)
• Het moet grappig zijn. Zo zweert mijn liefje bij badeendjes. Tot iemand opmerkte dat deze ook te koop zijn in de erotische winkel... (wat doet/deed mijn lief daar ????)

Ik raak er al niet meer aan uit. Bestaan er regels voor geschenken ?
Toch zal het me zeker weer aardig lukken : de geschenkentijd, of doen de 'gelukkigen' maar alsof ?

FLUSFEDER D., Het Geschenk (vert. "The Gift") , Amsterdam 2003, 308 blz.

déja vu

De laatste dagen veel gedaan 'uit beleefdheid' en niet uit volle overtuiging. Zo ben ik vrijdag naar de Carré geweest alwaar ik een kader kreeg. Het was een prijs en de dag daarvoor had men mij verwittigd. De Stem van de Opvoeding zei me dat je een prijs uit beleefdheid in ontvangst moet nemen.
Aanvankelijk dacht ik dat het om een grap ging, net zoals vorig jaar. Ook toen was de hele heisa over de zogenaamde Blog van het jaar aan mij voorbij gegaan en kreeg ik ook een kader. Ik leerde er Herman (Goud 2005) en Asfaltkonijn (Brons 2005) kennen en dat maakte de rit wel goed. Dit jaar dus een volledige déja vu.

Verder kan ik er weinig over vertellen behalve wat u bij mijn collega Brons al kon lezen : een ironische speling van het lot, want ook hij had geen woord gerept over het hele gebeuren.
Ik ambieer ook geen verdere verkiezingen of nominaties. U doet wat u wil met mijn blog. Leest hem of laat hem, verfoeit hem of kan hem waarderen.

Rest mij, de mensen die voor mij stemden toch te bedanken. Blijkbaar heeft zo nu en dan iemand iets aan een of ander stukje tekst. Dankjewel.

En vanaf volgende blog is het weer : back to normal, al ben ik echt wel benieuwd, net als Asfaltkonijn, of de 2Girls (Goud) - eerst aangeven dat u wel 18 bent, kwestie dat uw kinderlijke ziel niet bedorven wordt - wel bestaan...
Ik zal het wel ergens lezen...

Men at Work

Dit is echt geslaagde reclame. Iedereen heeft hem ondertussen gezien, groot als hij daar zit op de Grote Markt.
Ondertussen zijn in ons huis ook nog altijd 'Men at Work'.
Eigenlijk wil ik ze eruit. Hoe vriendelijk ze ook zijn. Maar ze bewonen nu al 3 maand ons huis-in-wording en voelen zich bijgevolg altijd maar meer thuis.
Ze vinden het niet erg om op het nieuwe nog onbehandelde keukenblad hun lege blikjes te zetten. Of de nieuwe toiletten in gebruik te nemen en ze vuil achter te laten.
Wij laten speciaal twee wasbakken zetten : eentje in de keuken voor het "propere" werk en eentje in de bergruimte ernaast voor emmers en 'vuile' aanverwanten : zij vullen en kieperen hun emmers uit waar ze willen.

De mannen van de elektriciteit hebben de kabels voor internet, telefoon en televisie 'overgetrokken' zodat we opnieuw een vergunning kunnen vragen om 'gemeentegrond' te laten openbreken. Minimaal 2 maand zonder telefoon, televisie en internet. (Ik kan net zo goed op een eiland gaan wonen !)

Men at Work.
Please Leave.

Ik wil mijn huis.
MIJN huis.

PS : Een ADSL-kabel zal het probleem moeten 'overbruggen', dus zitten we noodgedwongen terug bij Belgacom....

De bom ontploft nooit

Nou ja, ik had er ook niet echt aan getwijfeld. Rond tien uur kwam ik de trappen van mijn werk af om naar mijn autootje te stappen toen ik zag dat er mannen in keurig uniform ernstig naar me keken. "Je moet naar buiten", zei een collega me. "Nee nee het is geen grap".
Technisch gezien hoefde ik niet eens meer op mijn werk te zijn, maar gezien er een groot Sinterklaasfeest gepland was wou ik wel meedoen met de ... grap.

Het brandalarm ging af en ik zag voor mijn ogen al de strenge blikken van mijn baas voor wie dit grapje had bedacht. Hij heeft wel humor, maar met veiligheid wordt niet gelachen. (Gelijk heeft hij !).

Na een half uurtje in de kou te hebben gestaan had ik het wel gehad. Ik ken het evacuatieplan al blindelings. Ik heb de procedure al tientallen keer gevolgd. Mijn collega's ook. Iedereen veilig naar buiten brengen, je vergewissen dat ze er allemaal zijn, aantallen opgeven.

Het is bar koud mannen, laat ons terug binnen !
Niets binnen. Bleek dat onze goeie secretaresse was opgebeld met de boodschap dat er een bom lag. Een bom ! Ook dat moest een grap zijn.
Maar hoe langer het duurde en hoe kouder onze kippenvellenhuid, hoe bitterder de ernst smaakte.

We moesten allen, met zijn meer dan 700 geëvacueerd. Ge-e-va-cu-eerd !

Het grapje was eraf. Ik herinnerde mij een tiener van op het werk die ooit eens een bom had gemaakt en die was thuis ontploft. Een bijzondere vlijtige leerling chemie. Hij moest nu een late twintiger zijn. Zou hij wraak genomen hebben ?
Hoe dan ook, we moesten een veilig onderkomen vinden.
Het OCMW (voor ons, arme zielen !) bracht ons soep en een wafel. De pers werd buiten de glazen deuren gehouden als waren we in quarantaine. Besmet met 'de bom' !
De Sint mocht er niet in. Chocolade werd uitgedeeld. Plots waren er 3 Sints.
Verwarring alom.

En toen werd het alarm afgeblazen. We mochten terug naar onze teergeliefde werkplaats !
Alleluia !
De kust bleek veilig te zijn. Ik weet echter wel beter : met z'n ondergrondse gangen en kelders en oude kloostergebouwen is er geen kat die weet waar het gebouw begint en eindigt ! Veilig ?

Speech van de baas en hup iedereen kreeg de rest van de dag vrijaf.

Om te bekomen zeg maar.
Wie zei dat werken saai was ?

Ergernis

Dankzij de deskundigheid van veel anderen ben ik grotendeels, zo niet geheel, gevrijwaard van pop-ups. Behalve die van ilead - itrack, die blijven maar komen.
Kotsbeu ben ik het.
Een kleine speurtocht op het net leerde mij dat het door de Nedstat teller komt.
Met andere woorden : het kleinnood staat nota bene op mijn site !

Omdat ik de eventuele lezers niet wil tergen, vliegt de teller er af. Mijn server telt zelf, dus als ik het echt wil weten hoef ik maar in te loggen op de configuratie van mijn server.

Geef toe, heel ergelijk is dat toch !

Nog niet verhuisd

Veel herkenbaars gelezen in de Eetclub. Een jong paar ruilt het stadsleven voor het plattelandsleven. De angst voor een 'saai' leven zit er dik in. Ondanks veel moeite verliezen ze hun stadse vrienden en gewoontes. De afstand is te groot.
Hun angst wordt werkelijkheid : ze settelen zich en hebben het over hun baan en kinderen. De wereld is ineens kleiner geworden.

Dan maar op zoek naar nieuwe vrienden, en die vinden ze in het boek ook. Het zijn eveneens ex-stadse mensen die al evenveel schrik hebben om 'gewoontjes' te worden, om de 'drive' te verliezen. Maar de 'eetclub' blijkt een verzameling van succesrijke mensen te zijn die allemaal een plaats in een blaadje verliezen. Knappe echtgenoten, schitterende kinderen, passionele relaties, of samengevat : The Perfect Housewifes.
Dat is althans de schijn, want wanneer één iemand zelfmoord pleegt (of is het moord) en later nog iemand het leven laat, blijkt zoals veel dat schijn bedriegt.

Tot hier het boek dat ik in één ruk heb uitgelezen.

Ook ik verhuis naar het 'den buiten'. Ik heb meer dan tien jaar in Leuven gewoond, met een rijke tussenstop in hartje Antwerpen (heerlijk !) en een stuk studententijd heb ik in Gent doorgebracht. Allemaal plaatsen met een heel ander leven dan in het Hagelandse dorp waar ik heen ga.

Vroeger zag ik daar dik tegenop. Het liefje zei dan : ach, Leuven is maar twintig minuutjes rijden, en we blijven trouwens werken in de rand van Leuven... je bent er zo. Maar ik weet wel dat eenmaal thuis je 's avonds niet meer impulsief de auto neemt voor een voorstelling of een terrasje. Het is gewoon te ver.
Ik zal mijn 'stadsleven' moeten organiseren. Nu geniet ik eender wanneer ik zin heb van de bibliotheek, duik er in tijdschriften en kranten en blijf meteen eten in het restaurant. Ik lees de krant op café met een kop koffie in plaats van de krant te kopen. Zal ik daarvoor naar Leuven rijden ?

Nee dus. Toch palmt het nieuwe huis - waar we nog niet wonen, maar bijna, bijna ! - mij langzaam in. Zo vind ik het heerlijk dat we een grote tuin zullen hebben. Dat ik gewoon mijn kop koffie kan meenemen op het terras. Ik geniet van de ruime kamers, zeg maar gewoonweg dat het zo'n groot huis is : in Leuven is dat moeilijk te vinden en zeker al onbetaalbaar.

Voor het saaie leven, zoals in het boek besproken, heb ik geen angst. Mijn huisleven doorbrengen tussen de plantjes en de keuken vind ik geen kwalijke zaak. Taarten bakken en receptjes uitproberen (eindelijk een grote keuken) zie ik niet als minderwaardig. Tegenover de anonimiteit van de stad staat het 'we kennen elkaar' van het dorp. Een opgestoken hand, een knikje bij de bakker.
Bovenal is het er ook rustig en stil. Het lijkt alsof het leven in dat Hagelandse dorp minder snel gaat. Of het zo is, weet ik niet. Er lopen alleen niet zoveel mensen rond, er zijn minder auto's, minder winkels, minder lawaai (in al zijn vormen), minder reclame, kortom : minder bedrijvigheid.

Toch weet ik zeker dat ik het leven in Leuven ook zal missen.
Maar ach, twintig minuten rijden, dat moet toch lukken ?

Boys and their toys

Ik soes nog wat in bed.
"Zal ik jou een stevig ontbijt maken ?", vraagt hij, "Eieren met spek" ?
Ik kijk hem van onder het dons aan en zeg : "Spek met eieren ! Je kan evengoed mijn maag bombarderen !"
En terwijl ik langzaam de trap af ga, hoor ik hoe hij in de keuken al bezig is met zijn eigen, stevige ontbijt.
"Je bent zo wakker, staat er iets te gebeuren ?"
Meestal sta ik het eerste op en moet ik mijn ochtendelijke energie wat bedwingen omdat hij nog niet wakker is.
"Ik heb beslist ! Nu weet ik het zeker !" zegt hij lachend.

Ik heb geen seconde nodig om uit te zoeken waarover het gaat. Ongeveer alle 'computerboekjes' zijn hier de laatste weken uitgeplozen, tabellen zijn opgemaakt, voor en tegens afgewogen : hij wil een nieuwe computer.
Sedert de nieuwe Settlers op de markt is, gaat het niet meer uit zijn hoofd.

Alsof ik nog overtuigd moet worden somt hij de voordelen op: wat ik allemaal niet zal kunnen spelen op die nieuwe computer, want hij zal in de mediaruimte staan en niet op zijn bureau.
Ik ben echter geen gamer. Verleiding zit er niet in.

"Zal jij dan van die mannen worden die de hele avond achter de pc zitten ?" vraag ik hem plagend. "Word ik een pc-weduwe ?"
"Je kan meespelen". "In een netwerk".

Ik glimlach. Het is duidelijk wat de Sint brengen zal voor hem.
De Settlers. De PC.
En ik gun het hem van harte.

Boys and their toys...

Spreken over religie is gevaarlijk

De oogst van een paar daagjes ziek zijn : ik weet nu wie Martha Stewart is en zie er naar uit haar citroensoufflé te maken, ik heb Oprah gezien en het boek 'Mijn Vrijheid' van Ayaan Hirsi Ali is uit.

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Het eerste deel vertelt over de culturen van de verschillende landen waarin ze woonde : Somalië, Saudi-Arabië en Kenia. Ze probeert het te vertellen vanuit de visie die ze toen had op dingen. Zo werd ze herhaaldelijk geslagen en vastgebonden door haar moeder, werd ze - tegen de zin van ahar vader in - besneden en zag ze hoe haar broer, als enig mannelijk lid van het gezin (vader was weg) niets moest doen en veel meer te zeggen had.
Ze leert christenen kennen en ze gaat naar debatten van De moslimbroederschap die predikt tegen al wat en wie niet moslim is en waar gehamerd wordt op de gedragscode van vrouwen, wat samengevat kan worden als 'onderwerping' aan de man.

Ayaan is kritisch maar wil toch een goede moslima zijn: niet uitdagen, geen dingen doen die verboden zijn. Door haar contact met christenen op de middelbare school en Anglisaksische literatuur leert ze echter dat er ook een andere wereld is : die van de romantische liefde (ipv de uithuwelijking), een wereld van democratie en een wereld waar genieten mag : ook van je vrouw-zijn en je seksualiteit.

Wanneer ze, om een geregeld huwelijk te vermijden, in Nederland asiel krijgt is ze verwonderd dat het daar allemaal zo goed draait. Dat er mensen zijn die je helpen, dat ze aardig zijn en dat ze - ondanks het feit dat ze zowat alles doen wat niet mag van de islam - toch niet in chaos leven en de hellepoorten niet openstaan. Ze is verwonderd dat, wanneer ze voor het eerst zonder hoofddoek rondloopt, dat mannen haar nauwelijks zien en gewoon verder doen met wat ze bezig zijn.

Via hard werken en studie kan ze werken voor een denktank waar ze zich aanvankelijk voornamelijk met migratie en integratie bezig houdt. Langzaam stelt ze vragen bij haar eigen religie en cultuur. Die kritische zin kost haar familiebanden en uitstoting. Ze stelt de islam verantwoordelijk voor heel wat onrecht en vindt dat Nederlanders er te gemakkelijk mee omgaan en liever het potje gedekt houden.

Het is het jaar van 11 september in NY en ze gelooft niet wat ze hoort als Nederlandse vooraanstaanden wijzen op socio-economische en politieke motieven en zwijgen over de islam. Haar bestaan wordt bedreigd. Theo van Gogh wordt vermoord.

Het boek heeft mij dagen in de ban gehad. Religie is één van mijn studiegebieden maar ik ben - net bijna iedereen wellicht - opgevoed en doordrongen van de gedachte dat je respect moet hebben voor elke religie. Ik geloof dat trouwens nog steeds. De vele boeken die ik gelezen heb hebben mij ook geleerd dat religie een zeer moeilijk begrip is : verweven met cultuur en tradities, interpretaties, en bijna altijd met duizend gezichten.

Ik heb geen enkele zin om iets van dat respect af te doen.
Maar het boek onderstreepte voor mij wel het volgende : respect voor iemands religie betekent niet kritiekloos zijn. In het Westen is dat voor de eigen religie heel aanvaard. Je kan christen zijn en openlijk tegen de Kerk of de paus pleiten. Niemand zal dat raar vinden. Niemand verdedigt nog de kruistochten en iedereen geeft toe dat er in naam van het christendom veel onrecht is gebeurd.

Maar over andermans religie ? Ik vind het moeilijk om er iets over te zeggen. Omwille van het respect en de veelomvattendheid van het begrip.
En toch, enige kritische zin, zou dat niet mogen ?

Moeilijk

Wanneer Bea thuiskomt van school is er niemand in het huis. Haar beide ouders hebben een goede job. Ze vertelt me dat ze dikwijls honger heeft om 16 uur, en dat er gelukkig yoghurt in de frigo staat.
Ze heeft de computer voor zich alleen, de telefoon en ze heeft veel chatvrienden en vriendinnen. Soms doet ze haar huiswerk, maar alleen als ze er zin in heeft.
Wanneer ze baalt, legt ze zich languit in de zetel en diept de chips uit haar boekentas die ze met haar zakgeld kocht. Van vier tot acht meester over de televisie !

In haar hoofd is het een en al verwarring. Ze pubert in stilte. Ze is voorbeeldig maar weet zich geen weg te banen in het leven van een tiener tussen de jongens die ze enerzijds stom vindt maar wie ze anderzijds wil behagen.
Ze verveelt zich stierlijk.

Ik vraag haar of ze het niet erg vindt om iedere dag zo lang alleen thuis te blijven. Nee, zegt ze, de voordelen van hierboven opsommend.

Er wordt wat afgevloekt in mijzelf : waarom laten die ouders dat kind zo lang alleen ? Is dat wel verantwoordelijk ? Waarom denken ze enkel op zichzelf ?

Tot ik probeer mezelf in de plaats van die ouders te stellen. Ik weet welk werk ze doen. Goedbetaald (maar dat is geen schande) maar ook uiterst creatief en boeiend. Een job waar je om 17 uur moeilijk de deur achter je bureau kan dichtslaan. Een job waar teamwerk belangrijk is, een jong bedrijf dat nog ontzettend veel groeipotentiëel heeft. Ze hebben een job waar ze zich kunnen in uitleven en die een stuk zelfrealisatie is.

Ten koste van ?

Ik ben blij dat ik niet voor dergelijke dillema's sta. Ik ben gelukkig in mijn job en zie er ook zelfrealisatie in. Ik kan er mijn 'ei' in kwijt.
Alleen is mijn job (toevallig ?) kindvriendelijk. Er worden nooit lange uren van mij verwacht. Ik heb veel vakantie.

Zou ik een boeiende carrière opgeven voor mijn kinderen ? Zou ik het moeten doen ipv mijn echtgenoot, om zo aan het klassieke beeld van de moeder/vrouw te voldoen ?

Ho, wat ben ik blij dat ik dit niet moet 'oplossen' !

Toen ik later Bea's moeder hoorde over haar dochter zei ze, geheel zonder aanleiding. "Ik weet dat ik te weinig tijd heb voor Bea. Ik weet dat ik haar onvoldoende volg. Het gaat gewoon niet. Niet om Bea, maar het werk vraagt zoveel dat het altijd in mijn hoofd zit. Ik moet wel. Kan jij een beetje voor Bea zorgen ?".

Het lukt niet altijd

Mijn hele blog moet - wegens allerlei werken, al dan niet geslaagd - opnieuw geüploaded worden.
Krijg ik al de hele tijd deze boodschap :

Server Error
The server encountered a temporary error and could not complete your request.
Please try again in 30 seconds.

Voorlopig dus een blog met beestjes.

een nieuw leven

Ik vind mijn leven best leuk. Ook al zit ik momenteel met een 'infectie op de luchtwegen' en stel ik het nemen van de trap momenteel gelijk met de beklimming van de Kilimanjaro. Geen lucht ! Willen puffen maar niet kunnen.
Het schijnt de tijd van het jaar te zijn.

Het weze zo. Ik ben ook stemloos, en in mijn job valt dat dik tegen. Naar verluidt zie ik er ook niet zo goed uit, kan je plooien van vermoeidheid in mijn gezicht zien en zijn mijn ogen waterig.

Maar niet zo in mijn Second Life. Want momenteel ben ik daar een echte City Chick met een taille waar Barbie het nakijken heeft. Ik beweeg mij op 'ons' virtuele eilandje en probeer een praatje te slaan met andere 'newbies'.
Het lijkt een beetje op de Sims, maar nu ben ik 'echt' (what's in a name ?) en de anderen ook. Ik kan zelfs relaties aangaan. Als die andere tenminste ook wil. (Ik wil niet !)
Ik kan geld verdienen. Echte dollars zelfs.

In principe ben ik er nooit alleen want er zijn altijd wel een paar duizend mensen ingelogd, net zoals in Leuven ook een paar duizend mensen rondlopen.
Ik ben ingelogd uit interesse. Het intrigeert mij : alsof er een parallele wereld bestaat waarin mensen enkel virtueel leven en kunnen zijn wie ze willen.
Pardon. Niet helemaal. Want de 'chats' zijn 'real' en je kan wel het een en ander aan elkaar breien, je blijft toch altijd jezelf. Zo kom je er trouwens net zo goed mensen tegen die graag eens hun frustraties uitkafferen op een toevallige voorbijganger.
Ik vraag mij af of deze virtuele maatschappij zich op termijn verder zal 'beschaven'. Zullen principes als recht en democratie ook virtueel 'uitgewerkt' worden ?

Je zal mij nog een tijdje in Second Life vinden omdat ik de technologie prachtig vind. Maar al bij al is mijn 'First Life' veel te boeiend om hier veel tijd te verdoen. Liever alles 'live', ik zie liever een gezicht, hoor liever een lach.

Een derde van de 'players' zou verslaafd zijn aan Second Life. Dat geeft toch te denken... Zouden die allemaal ontevreden zijn met hun leven ?
Anderzijds : in mijn Second Life zie ik er momenteel heel goed uit, heb ik stem, geen last van infecties, moet ik niet schoonmaken, kan ik vliegen, durf ik parachute springen, loop ik in de zee, ben ik astronaut in opleiding ... ... ...

Excuses

Beste Jobe*,

een tijdlang geleden heb je me een berichtje gestuurd of ik jouw blog wou opnemen in mijn lijstje. Natuurlijk !
Tussen verhuizen en verbouwen door ben ik echter jouw blogadres verloren.
Stuur je me nog eens een seintje ?

Dan probeer ik het - het boekje met wachtwoorden van o.a. Bloglines zit in een verhuisdoos - zo snel mogelijk in orde te maken !

By the way : ik vond je blog best interessant !

Kaat.

* ik denk dat dit je (blog-)naam was. Het leek er toch heel erg op...

Update : Ik heb Jobe gevonden !

Attent





"Mag ik deze bon van de Colruyt ?", vroeg Lien, nadat ze het speelgoedboekje van deze winkel druk had bekeken. Ze wou, geïnspireerd door het boekje, aan haar brief naar de Goede Man beginnen.
"Heb je die ergens voor nodig ?" vroeg ik.

"Voor de Sint."
"Dan heeft hij korting"

Lezen

Nu en dan trekken het liefje en ik de stad in om een voorraad boeken te kopen. Aangezien we al een half jaar 'in verhuis' wonen en het dus in onze kleine tijdelijke studio met beperkte middelen moetendoen kunnen we niet eens meer genieten van onze eigen boeken die ongeduldig wachten om terug de boekenrekken te vullen. Zoveel gemis moet gecompenseerd worden, denken we beiden, want zonder boeken is het leven maar eenzaam.
Zijn laatste exemplaar is "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers. Hij heeft er nog niet veel over verteld, maar ik wacht in spanning. Zelf heb ik net Imprimatur van Monaldi & Sorti achter de rug. Een lijvig boek dat zich in de 17de eeuw situeert en niet toevallig begint op een 11de september. Het boek werd goed gemarketeerd, waarschijnlijk zelfs in het zog van de Da Vinci code, maar beide auteurs verliezen zich toch nu en dan in al te veel details en het schilderen van de historische achtergrond. Gelukkig vind ik dat laatste geen probleem en lees dus met genoegen over de 17de eeuwse geneeskunde en voedingsgewoonten.
Mijn liefde voor historische romans moet het echter delen met nog wat andere liefdes, en eentje daarvan is mijn belangstelling voor (auto-)biografieën.
Mijn Vrijheid van Ayaan Hirsi Ali is adembenemend. Hoe kan iemand in zovele werelden overleven en integreren ? Het leven van Ali leest razendsnel. Ik ben niet voldoende op de hoogte van haar politieke ideeën om een oordeel over haar te vellen als politica, maar ze krijgt van mij toch het label van een Grote Madam.
Het boek is voor mij een bewijs over hoeveel kracht in een mens kan zitten, hoeveel overlevingsdrang, strijdvaardigheid en idealisme.
Van Time Magazine kreeg ze een vermelding op de lijst van de 100 meest invloedrijke personen. Haar boek laat mij zeker niet onberoerd.

Het stapeltje boeken dat ik deze vakantie gekocht heb lonkt naar me als geen ander.
Jammer dat de vakantie voorbij is...

proximusblues

Een paar maand geleden kreeg ik van Proximus volgende promotie : 300 SMS'jes per maand voor 3 euro. Nou ben ik niet zo'n sms-er, en hoe ik mijn duimen ook pijnig, een gemiddelde van 10 sms'jes per dag is niet realistisch. Kort samengevat : ik liet mij vangen. Tot daar aan toe niets aan de hand : ik had maar moeten rekenen.
Op het eind van de maand had ik nog zo'n 260 SMS'jes over. Financieel niet zo verstandig, dure SMS'jes zelf.
Tot ik ontdekte dat ik ook via www.proximus.be berichtjes kon sturen. Geen geprutst meer met die toetsen. Manlief kon er maar wel bij varen. Eindelijk kon ik eens gebruik maken van al mijn sms'jes !
Tot ik - weerom een maand later - al die SMS'jes wél op mijn factuur aangerekend zag. Van Proximus kreeg ik volgende verklaring toen ik om tekst en uitleg vroeg :

Geachte mevrouw,
Wij danken u voor uw e-mail. Deze sms bonus is alleen geldig voor sms'en verstuurd vanop uw gsm. Wij danken u voor uw begrip en wensen u nog een prettige dag toe.

Vriendelijke groeten

Dimitri C.
Customer Service Assistant
PROXIMUS - Klantendienst

Onderaan stond nog eens reclame voor de sms-jes via hun website.

Dure grap is het.

spijt

Tegeltjes uitbreken. Dat was het werkje van de voorbije zondag. Ouderwetse tegels die flink wat geld zouden opbrengen als we ze zouden verkopen. Behoorlijk oud en net iets te ouderwets naar onze smaak.
Toch hebben we ze voorzichtig een voor een uitgelicht en liggen ze nu op grote stapels te wachten op een nieuw doel, of in het ergste geval, de puinhoop.
Ik wil ze graag recupereren, maar met die recuperatiegedachte valt het niet altijd mee. Meestal is het een plus-budget, zoals we al merkten bij ons dak, dat ook al van die lekkere ouderwetse pannen had en weer en wind had doorstaan. Zo'n pannen maken ze niet eens meer, maar omdat het gebinte van ons dak aan vernieuwing toe was, werd ons fijntjes duidelijk gemaakt dat recuperatie duurder is. De oude pannen moeten dan immers voorzichtig een voor een beneden gestapeld worden en dezelfde weg in kleine hoeveelheden terug naar boven.
Jammer.

In de stallingen die wij geïntegreerd hebben in onze woning hebben we ook prachtige plafonds laten bepleisteren, al was die bakstenen plafond nog zo mooi en 'doen ze het zo mooi niet meer'. Maar één ruimte met een prachtige bakstenen plafond en de andere helft gepleisterd was ook geen zicht.

Later zullen we vast spijt hebben van een aantal ingrepen, van authentieke elementen die we niet gespaard hebben. De waarheid is dat we dikwijls voor het prijskaartje in combinatie met het gemak gegaan zijn. Recupereren vroeg meestal veel meer handwerk en het comfort was minder dan de huidige materialen die veel praktischer zijn.

Onlangs werd ik gelukkig heel erg getroost door onze tegelaar toen ik vroeg waar we het afvoerputje voor het water zouden zetten.
"Maar mevrouw, op zo'n tegels ga je toch geen emmers water gieten ? Een swiffer is genoeg, dat houdt schoon gelijk niets".

Ik hoop dat het mij kan troosten.

tekens

Er staan madeliefjes in de tuin. Helemaal fris in lentekleed. Iets verderop staan krokussen. Hebben die twee elkaar ooit eerder al ontmoet ? Of hielden ze voor hun geboorte ondergrondse onderonsjes ?
Madeliefjes en krokussen.
Nog net geen november en 22 graden.

Of zoals een collega het zei : de tekenen zijn niet gunstig voor deze wereld.

Ondanks de madeliefjes.

Ik word er helemaal vrolijk van !





Echt de moeite om de man even te bezoeken !

Trappist

Bert Claerhout, ex-journalist bij De Standaard en hoofdredacteur van Tertio vertrekt naar Marokko. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij daar 3 maanden lang wil samenleven met Trappisten, geheel in armoede. Marokko, Trappisten en een omgeving van armoede. Het is een sterk trio. Voor Trappisten hoef je immers niet eens zo ver te gaan. Een paar uurtjes rijden en je bent in het overdonderend mooie Orval waar de paters je gastvrij ontvangen en waar je zonder problemen kan logeren in het gastenkwartier. Letterlijke lijnen over de grond scheiden het gebied van de gasten en de bezoekers. Hoe gastvrij ze ook zijn, ze willen hun leven van gebed en rust ook beschermen, net zoals ze omgekeerd het strenge regime van zwijgen niet voortdurend willen opleggen aan hun gasten.
Maar in Orval blijf je in België en blijf je in een rijke cultuur, hoe sober de paters er ook leven.
Waarom helemaal naar Marokko ? Blijkbaar zoekt de uitdaging en bovenal de confrontatie.

Rust en stilte zoekt hij, en volgens het interview in De Morgen is hij niet de enige. "Wat mij verrast, is dat heel wat mensen zeggen dat ze ook zoiets willen doen, maar dat ze nog te veel gebonden zijn aan hun gezin en werk."

Kloosters zijn vrij open dezer dagen. Wie echt een maand wil meeleven en gemotiveerd is kan dat zonder veel problemen. Bij de Jezuieten - die niet bepaald gekend zijn om hun zwijgen - kan ieder die het wil, een maand in stilte én begeleiding leven. Zoeken naar wat leeft diep in het hart, mogelijk het leven opnieuw oriënteren of verdiepen.

In boeddhistische landen is het heel gewoon. Mannen gaan er voor een jaar - of ze getrouwd zijn of niet - naar het klooster. Niet de paar uitzonderingen, gewoon 'de meeste mannen', als logische stap in hun leven. SOmmigen blijven, de meesten gaan.

Ik denk dat het iedereen goed zou doen. In rust en stilte de dingen op een rijtje zetten. Leven in stilte. Niet afgeleid door televisie en radio, nieuwsberichten en internet. Geen emailverkeer, geen bazen boven je hoofd, geen verwachtingen maar gewoon diep in je hart gaan leven.
Ik zou het willen maar word vast al nerveus na drie dagen zonder digitaal confort. Misschien krijg ik wel regelrechte heimwee.

In de verre reizen die ik alleen gedaan heb (maar nooit langer dan een kleine maand duurden) heb ik geleerd dat het echt goed is om soms 'helemaal alleen' te zijn. Alles krijgt een ander perspectief. Omdat je niet denkt in termen van werk of mogelijke werkrelaties kan je de andere meer onbevangen tegemoet treden. Omdat je niet alles alleen kan oplossen (zeker op een ander continent) met je wel contact leggen met mensen die heel anders zijn dan je gewoon bent.
Dus ja, ik wil ook wel "zoiets".

Beste Bert, ik wens je alle goeds toe, daar in Marokko !

Dag van de leerkracht

Een VTM-ploeg streek neer in onze school met een knappe BV. Maar of wij, het onderwijzend personeel, ook maar iets gemerkt hebben van de dag van de leerkracht ?
Aanvankelijk dachten we nog dat de manden heerlijk fruit in de leraarskamer een fijne manier was om ons 'in de bloemetjes' te zetten, maar later bleek dat onze collega jarig was. Dankjewel Gie.

En aan mijn lieve leerlingen en ouders van leerlingen toch dit : voor mij hoeft het niet, de dag van de leerkracht. Als ik aan jullie denk, dan is het met warmte en een glimlach, want dag in dag uit geven jullie mij altijd gelegenheid om te lachen. Jullie hebben veel humor en soms vraag ik mij zelfs af hoe jullie dag volhouden met 7 uur les per dag !
Natuurlijk zitten er onder de engeltjes ook 'bengels', maar over het algemeen bezorgen jullie mij een jaar door dag van de leerkracht !

Dus al heb ik van onderstaand enthousiasme niets gemerkt, toch bedankt !

Via de publicaties van Klasse worden in Vlaanderen een miljoen ouders, leerlingen, directies en collega's gestimuleerd en opgeroepen om op De Dag van de Leerkracht een eigen manier te zoeken om hun waardering te uiten. In tientallen scholen worden de leerkrachten verrast met een ontbijt door ouders en leerlingen. Elders zijn er feestjes of worden een aantal taken voor enkele uren door ouders en leerlingen overgenomen. Uit onderzoek blijkt hoe belangrijk "waardering" is voor een maatschappelijk beroep als dat van leerkracht. De waardering die leerkrachten krijgen van ouders, leerlingen, collega's en de brede samenleving is vaak de drijvende kracht achter hun blijvend engagement. De meeste Vlamingen erkennen dat het beroep van de leerkracht "veeleisend" is en "sterk veranderd". 80 % van de Vlamingen merken op dat "de opvoedende taak van de leerkracht groter is geworden", vooral omdat de samenleving steeds ingewikkelder wordt en omdat de ouders minder tijd aan hun kinderen kunnen besteden.

Te gek !

Bij De Standaard zat vandaag een interessante bijlage (Te Gek) over geestelijke gezondheidszorg. Het initiatief van de vzw Sint-Annendael Grauwzusters Diest wil met deze campagne bouwen aan een positieve beeldvorming rond psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg.
Ik denk dat het de hoogste tijd is om dat te doen. Ik geloof dat iedereen in zijn omgeving wel mensen kent met wie het echt niet goed gaat. Sommige mensen raken niet uit hun verdriet of voor anderen slibt het leven gewoon dicht. Er heerst een groot taboe op. Je moet immers altijd presteren en je down (het woord depressief is pas een taboewoord !) voelen wordt zelden getolereerd.
Vrouwen zitten hier dan nog in het voordeel.

Ik ken heel wat mensen die een of andere vorm van begeleiding gevolgd hebben, van maandenlange opname tot jarenlang wekelijkse gesprekken. Tegendraads wil ik zeggen dat ik dat moedig vind. Het is moedig om je hand uit te steken naar ander wanneer de hele wereld signalen geeft dat je je plan moet trekken.
Moedig is het als je durft te zeggen dat sommige dingen zwaar vallen, dat je het niet voor elkaar krijgt.

Depressie rukt steeds verder op naar een hogere plaats in de rangschikking van de meest voorkomende aandoeningen.
Ik droom van een arbeidsmilieu waarin preventie zich niet enkel beperkt tot fysieke veiligheid maar ook vertaling kent in een preventief beleid aangaande geestelijke gezondheidszorg. Ik droom van een werk waarin het werken aan teambuilding, een positieve sfeer, een emotioneel veilig kader, werkpunten zijn, iets wat de werkgever elke dag op zijn agenda staan heeft. Het zal sowieso een winstsituatie zijn.

Wanneer er geen plaats is voor gesprek, waar mensen altijd meer belast worden en er nooit of nauwelijks naar hen geluisterd wordt, haken mensen af. Ze gaan op hun eiland wonen en worden nog kwetsbaarder. Hetzelfde geldt trouwens voor families en oppervlakkige vrienden. Je mag precies niet zeggen dat sommige zaken moeilijk gaan, terwijl dat nog niet eens betekent dat je plots niets meer kan.

Ik zie het dikwijls.
Ik vind het zo jammer.

Daarom : niks te gek !

helden, geen goden

Nog meer kleuters in de klassen. 2/3 van die kleuters wordt gesubsidieerd. Klassen van 30 kunnen geen uitzondering zijn, want dat zijn 'financieel' maar 20 kleuters, of liever : er wordt maar een juf of meester betaald gaande op de 20.
Inclusief onderwijs : ook dit jaar (ASO) zagen wij het aantal leerlingen met handicap sterk stijgen, ons lijstje wordt ook uitgebreid : autisme (in verschillende vormen), een aantal al dan niet geheel dove kinderen, ADHD'ers, dyslexie, dyscalculie, dysorthografie, en zelfs leerlingen uit het Buitengewoon Onderwijs met karakteriële en emotionele stoornissen. In sommige klassen is het percentage 70% 'kinderen met bijzondere noden'. Allochtonen met leer- en taalachterstand.

Vroeger waren de kinderen met bijzondere noden zij die uit zwakke sociale milieu's kwamen of die net een echtscheiding van de ouders of overlijden van een ouder achter de rug hadden. Of we hadden aandacht voor de puber die het moeilijk had thuis. Hier en daar was er ook al eens een leerling met verslavingsproblematiek of anorexia.
Ook die kinderen zijn er nog, en in grotere mate. Alleen krijgen ze geen 'attest' van bijzondere nood.

De school moet het maar zien te rooien.
Of zoals de vertegenwoordiger van het kleuteronderwijs het zei : de riemen worden steeds korter en de boot steeds zwaarder.

Geachte Heer Vandenbroucke, spreek aub met de mensen uit het veld.

een werkmens

Tantieris vindt zichzelf een zaag. Tijdelijk toch. Omdat september zo druk is.
Ik kan haar meteen zeggen dat dit de reden is voor alle stilte op mijn blog. September is evenzo druk, vergaderingen alom, het lichaam dat protesteert na 2 maand te zijn verwend. Plots moet het weer 'op volle toeren' draaien.
Bij ons komt daar nog onze 'bouw' bij (hip hip hoera : het is helemaal gepleisterd !), het wordt wat kalmer maar het zijn (letterlijk en figuurlijk !)slopende maanden geweest.

In het ex-kloostercomplex waar wij nog altijd wonen, werkt hier al een drietal maand een ploeg van een 6-tal werkmensen. Tegen 6 uur staan ze hier en ze werken dikwijls tot 19 uur, of zelfs 22 uur door. Omdat ze nog eens van zo ver komen blijven ze hier dikwijls slapen : op matrassen ergens in een afgesloten gang.
Na al de jaren dat ze hier al komen werken (het gebouw is immens) ben ik een beetje met hen verbroederd.
Wanneer wij 's avonds met hen een pint pakken zijn wij (manlief en ik) de eersten die rond een uur of 23 zeggen dat we echt wel moeten slapen, want dat we morgen weer moeten werken. We voelen ons dan al doodmoe.

"Hoeveel ?" vragen ze dan, met lichte glimlach. 'Nooit meer dan 5 uur les op een dag', zeg ik. Ze geven -uit diplomatische redenen- geen commentaar.
Wanneer ik s'morgens om kwart voor acht naar het werk vertrek hebben zij er al weer meer dan een uur fysieke arbeid opzitten.
Wanneer ik thuiskom geven zij er nog eens een lap van drie, vier, tot vijf uur bij.

Ze lijken nooit moe.

Soms verdenk ik ze buitenaards te zijn.

Ze zijn nog niet goed wakker !

We zullen zoveel mogelijk feesten uit allerlei religies gedenken en opzoeken.
Misschien vieren de moslims wel de geboorte van Mohammed.
leerling : gaan we de verjaardag van Mohammed Ali vieren ?

en verder :

We stellen de geschiedenis voor als een opgaande en neergaande lijn : opgaand als het volk het goed heeft, neergaand en laag als het slecht gaat.
Leerling : wisten ze dan al op voorhand dat het slecht zou gaan ?

Zuivering

Geen idee wat ik er mee bedoel, maar je hele huis omkeren en veel, veel weggooien, werkt zuiverend en geeft een goed en voldaan gevoel.

Toch één voordeel van verhuizen !

aanmoediging

Een vriendin van mij krijgt iedere maand een aanmoedigingspremie omdat ze niet werkt. Geen idee waarom dat zo heet, maar ik dacht : laat ik mezelf een aanmoedigingspremie geven omdat volgende vrijdag het werken weer volop begint.
Een beetje aanmoediging (en bemoediging !) mag wel.

Dus kocht ik mij een gloednieuwe U3-USB Memorystick. Nu nog zien of hij het allemaal waar maakt.

"Dankzij de innovatieve U3 functionaliteit heeft u bovendien de mogelijkheid om uw favoriete programma's op elke willekeurige computer te gebruiken. Uw persoonlijke instellingen kunt u hiermee eveneens altijd meenemen".

Ik hoop vooral ook op een gemakkelijke en automatische synchronisatie van mail en documenten. Volgens de verpakking geen probleem...

verkoperspraat

Een nieuw huis betekent ontzettend veel beslissingen nemen. Op den duur word je er soms zo moe van dat je je bijna laat leiden door de verkoper. Opgelet dan !
Of het nu om het sanitair ging of de bakstenen, of de aankoop van de keuken, overal heb ik de zin 'de meeste mensen kiezen dit...' of 'dit wordt momenteel het meeste genomen', gehoord.
Dat was voor mij altijd de 'wake up call'. Want waarom zou ik nu geen eigen mening hebben ? Wij kiezen voor klassiek en tijdloos en ook al zien we de schoonheid van ontwerpers als Starck in, het past niet echt in ons huis. Toch is de toon momentele zeer strak en minimalistisch. Wij blijven vragen naar klassiek én degelijk.

De tegelman was naar mijn gevoel het eerlijkst. Hij zei : dit is een tegel die tien jaar geleden al verkocht werd en binnen tien jaar nog zal verkopen. Oerdegelijk, goed voor alle gebruik, je mag er op morsen wat je wil. Gewoon een eenvoudige tegel.

Voilà, verkocht !

Inpakken


Met het nieuwe werkjaar begint ook de echte verhuis. Ik lijk er al weken mee bezig te zijn en leer zo langzaam met steeds minder te leven. Maar echt verhuisd is er nog niet. Alle kleren zijn er nog, computer, televisie, DVD's ect.
Tussen het verhuizen en 'het nieuwe huis' ligt een campeerfase van wellicht twee maand. Twee maand leven met het allernoodzakelijkste.
Bij het inpakken sta ik verrast van alle rommel die een mens (ik !) verzameld heb op al die jaren. Sommige zaken zijn een blij weerzien : ze herinneren me aan fijne tijden of ze aan interesses die ik vergeten leek te zijn maar nu weer heel boeiend vind.
Bij mijn vorige verhuis moesten mijn 'bezittingen' met 2/3 geminderd worden. Ik had mij dit tot doel gesteld omdat ik naar een kleinere maar leukere woning ging. Mijn vrienden van de toemalige verhuis herinneren zich nog hoe ik bij iedere zaak zei 'weg, weg, weg'.
Nu verhuis ik naar een huis dat zowat grootste huis van m'n hele leven wordt. Met een eigen grote bureau. De echte drang om 'weg te doen' is er niet.

Toch moet er weer es 'gekuisd' worden, en in alle opzichten.

Zo'n verhuis is echt wel een mentale grote schoonmaak.
Afscheid nemen, opnieuw beginnen, dingen achterlaten.

Lastig, maar met een prachtig zicht op de toekomst.

Verlangen

- Weet je wat ik echt nog zou willen ? Wat mij echt gelukkig zou maken ?
Hij dacht na en overliep de mogelijkheden : een bepaalde vakantie, iets in het huis...
- Rust. En ik bedoel niet de rust van niet werken of in pensioen zijn, maar ...
- de rust in je hoofd...
- Ja, exact. Dat je niet altijd moet denken dat je nog dit moet doen, en dat. Die fijne gejaagdheid die we al zo gewoon zijn maar die ons toch afmat. Gewoon dat je je ding (ook je werk) kan doen in alle rust.
- Dat zou ik ook willen.
- Heus ? Ik dacht dat jij zo rustig was...
- Sommige mensen zullen dat wel denken van mij, ja. Maar er is ook soms onrust in mijn hart en hoofd.

We dachten na over het gezegde. Dat een van onze grootste verlangens rust was, dat we ons met andere woorden ook meestal opgejaagd voelden en er naar ons idee veel te veel hersenwerk in onze hoofden was.

- Ik ben aan het zoeken naar iemand die echt rust uitstraalt, zei ik. Meteen dacht ik : dan hebben we een voorbeeld.

We passeerden in gedachten alle mensen die we kenden, al dan niet gemeenschappelijk, die rust uitstraalde. Iemand die met heel zijn of haar wezen was waar hij/zij zich op dat moment bevond en geen gejaagdheid over zich had.

Er kwam maar één mens in ons op, iemand die we niet eens goed kenden en die misschien niet eens zo rustig is : onze metser. De man straalt altijd rust uit en is niet uit het lood te slaan. Het lijkt een heel integer en rustig iemand. Hij praat rustig en zijn lichaamstaal jaagt nooit op. Toch is hij een ondernemend iemand.

Dat we verder niemand vonden die echt rust uitstraalde vonden we allebei sterk.
Waarom is onze maatschappij zo onrustig geworden ?
Zo stressvol ?

Of we nu dachten aan mensen die werkten of niet, die kinderen hadden of niet, we konden niemand bedenken. Oud of jong. Ze hadden allemaal veel te doen en leefden toch min of meer in een of andere gehaastheid.

Dat kan geen goed teken zijn.

als liefde zo lang duurt

Ik heb een heel mooi stukje over de liefde bij Buitel gelezen. Het gaat over de liefde en nu eens niet met de hoogste superlatieven en romantische lofzangen.
Buitel schrijft dat ze op haar blog misschien de indruk geeft dat alles altijd super is, dat er nooit een wolkje aan de lucht is. Onmiddellijk geeft ze toe dat een blog filtert. Dat het niet 'het hele verhaal' is. Dat er dingen zijn die er niet op komen. Pijnlijke dingen, zorgelijke dingen, dingen die niemand aangaan.

En dat is maar goed ook. De meeste bloggers hebben zo'n gezonde reflex. Bloggen betekent nog niet dat je je hart 'binnenstebuiten' keert voor de hele wereld. Misschien willen bloggers zelfs de wereld wat mooier maken om, in tegenstelling tot de andere media, mooie verhalen uit het dagelijkse leven te vertellen. Want die zijn er ook.

Wat het verhaal over haar liefje betreft, vind ik het bijzonder mooi én herkenbaar. Wellicht is het het verhaal van alle koppels. Men zegt wel eens dat liefde blind maakt en in het begin is dat ook zo. Ik herinner mij dat ik in de beginperiode ook altijd vrolijk en goedgezind was ten aanzien van mijn liefje, dat ik zelfs in mijn eigen ogen een 'fantastisch' liefje was. Ik deed tenslotte zoveel, was altijd happy. Ik veronderstel dat ik dacht dat dat zo hoorde.
De echte liefde, door merg en been - zoals Buitel wellicht ervaart nu - is de ontdekking dat je mag zijn wie je bent. Met je goede kanten en je schaduwkanten. Dat je er niet eens beschaamd moet om zijn. Ik ben geen engel en dat weet mijn echtgenootje. Soms ben ik liever alleen. Ik kan zo erg babbelen dat een ander al op de vlucht zou slaan.
Hij heeft ook zo'n typische trekjes. Ik voel het zondermeer aan als hij alleen wil zijn of als er iets scheelt. Er zijn dingen waar ik vroeger over gevallen zou zijn.
Maar ik vind hem zo lief, en hij blijkbaar mij, dat we ziende blind geworden zijn.

Zo mooi is dat.

Wraak

Mijn liefje vond de wraak gerechtvaardigd, ik vond het buiten proporties en bangelijk.
Een meisje van een jaar of tien doet piano-examen en wordt afgeleid door een van de juryleden. Ze stopt haar pianospel en speelt het stuk, na deze onderbreking, zeer slecht verder.
Zoveel jaar later werkt ze au pair bij de nietsvermoedende pianolerares.

La tourneuse des pages

survival

Zus is net terug uit Kenia. Dikke wallen onder haar ogen, het gezicht platjes. Ze heeft de hele nacht niet geslapen.
Ik wou de verhalen horen, maar de vermoeidheid was nog te groot.

"Het enige aspect van onze reizen waarmee je een publiek werkelijk kunt boeien zijn rampverhalen... dat willen mensen horen. En ze kunnen nauwelijks wachten tot we uitgesproken zijn, om vervolgens zelf uit te pakken met hun eigen lijden in het buitenland... " Ze voegt daar echter aan toe dat 'niets beter is voor de eigendunk dan een geslaagde survival".

R. Rapoport & M. Castanera,
"Was ik maar thuisgebleven, de afschuwelijkste reiservaringen".

Ze vertelde al iets over een overvolle bus vol zwarten, waar ze als blanke vrouw het stuur overnam. De rest is voor morgen.

Duimen maar ! Want inderdaad 'hoe straffer, hoe leuker' !

Hippe keuken

Vandaag even gaan zien voor onze nieuwe keuken. We hadden software gekregen en die had ik al zeer goed onder de knie. De keuken was in principe uitgetekend en helemaal af, we wisten tot op de eurocent wat ze kostte en electriciteit en waterleiding zijn al voorzien op die plannen.
Fier als een gieter nam ik de plannen mee (ontwikkeld met hun software) en de hele rimram ook nog eens op USB-stick. Misschien moest er toch nog iets veranderd worden.

USB-stick ? Nee, dat kunnen we hier niet gebruiken. Maar het is wel fantastisch hoor, u kan goed met het programma overweg. Mag ik uw plannen eens zien ? Dan voer ik alles opnieuw in de computer. (Eu ?)

Tiens, u gebruikt precies oude codes. Nog nooit gehoord van kast XXXZ. Is dat onze software ? (Jaaaaaaa !). Nee nee, dat lukt niet, die kasten zus en zo.

Ik opteerde nog dat het programma (hun software) het had aanvaard én dat we het geheel een beetje hadden afgekeken van de showroom.
Zegt de zeer vriendelijke man : ja, in de showroom is het heel mooi. Dat is om de klanten een beetje te verleiden, maar dat is niet altijd te realiseren. Soms wordt er wel wat gefoefeld. (Hoe kan je nu foefelen met dezelfde meubelen die je verkoopt ?).

Soit, na veel geduld stond er ... een andere keuken op papier. Niet slechter dan het eigen ontwerp. (Ook niet beter, gewoon anders).

"We zullen u de offerte voor de montage binnen de week opsturen".
Maar het is toch een kwestie van rekenen, opperde ik nog : zoveel basiselementen aan zoveel geld, zoveel 'farmaciekasten' (waar halen ze de naam ?) aan zoveel, zoveel werkblad aan zoveel. De computer weet precies wat we besteld hebben, de montageprijs is per eenheid, zo moeilijk kan dat toch niet zijn ?

"U krijgt de offerte binnen de week per post".
Per post, dacht ik nog, maar ik zweeg. Hoezo per post ? Software, prijzen, alles zetten jullie op het internet en plots spreken jullie van de post !

De vriendelijke man glimlachte.
"We zijn niet zo hip als we er uitzien" zei hij.

Hij deed het met zoveel vrolijkheid dat ik hem op slag bijna alles vergaf.

En de hippe keuken, wanneer kan die er zijn ?
"Heel snel" zei hij nog.
Maar eerst de post.

Overmoed

Soms denk ik dat ik helemaal niet goed ben met kinderen. Kleintjes, tot daar aan toe, maar tieners met uitgesproken meningen en sterke wil waar je wel heel erg verantwoordelijk voor bent, dat is nog iets anders dan pakweg een groep jongeren begeleiden. Professioneel ben ik immers ook met tieners bezig, maar die moeten mijn gezicht nog maar zien en zij zien bovenal mijn functie. Zij weten wat ze van mij mogen verwachten. Grenzen gedefinieerd, aan beide kanten.

Hoe dan ook, ik dacht dat "samen sporten" wel eens een goede activiteit kon zijn. "De meisjes" samen op de aerobics. Het is alweer maanden geleden dat ik het gedaan heb, maar jarenlange ervaring deed mij in overmoed beslissen dat het wel van zelf zou gaan. Tenslotte komen dezelfde passen altijd terug én wist ik nog de meeste namen. Chassé, slide, mambo, niks aan, dacht ik.

Pedagogisch als ik wilde zijn, vertelde ik L. dat ze zich niet moest forceren en zich vooral niets mocht aantrekken als ze een aantal passen niet kon. Het was tenslotte haar eerste keer. "En als je voelt dat je moe wordt of je hart heel erg te keer gaat, dan ga je maar op het bankje zitten." zei ik nog. Ze knikte.

Met grote concentratie en vol zelfvertrouwen stond ze vooraan in de spiegelzaal, vol aandacht naar de aanwijzingen van de aerobicsleerkracht. Hup omhoog, springen, stappen, het lukte allemaal. Ik hield ze in het oog omdat ik nog altijd schrik had dat ze zich zou forceren. Na een half uurtje - pauze van 1 minuut ! - zag ik echter rood als een kreeft en waren mijn haren nat van het zweet. Je kon mijn hart onder mijn T-shirt zien pompen.

"Wil je even gaan zitten ?" zei ze, zonder bijbedoelingen.

Het mysterie kind

Voor H.,
zij die met 4 kids het mysterie eert
en begrijpt

Al een kleine twee jaar probeer ik het mysterie 'kind' te begrijpen. Het eerste wat ik mij afvraag is het mysterie van de biologische klok. Waarom willen mensen kinderen ? In een wereld waarin iedereen het druk heeft, waarin alles zo efficient mogelijk moet zijn, waar niemand nog tijd heeft klinkt - meestal in de drukste jaren van een mens - een stemmetje in de buik of ergens anders.

Deze paragraaf lijkt alsof ik kindonvriendelijk ben, helemaal niet, ik probeer gewoon de dingen te begrijpen. Dingen die wellicht niet te begrijpen zijn.

Want plots zie ik hoe vrienden die papa en mama werden helemaal veranderen. Alle aandacht naar dat kleine wezen. Het kleine wezen dat al hun aandacht vraagt en schreeuwt als het niet krijgt wat het wil. Het kleine wezen ook dat hun leven betekenis geeft. Hun diepste geluk. Lees of vraag het eender waar en je zal zien : de meeste mensen zetten hun kinderen op nummer 1.

Zelf ben ik ook veranderd door mijn omgang met kinderen. Doe ik rare dingen, zoals hen een groot deel van mijn leven laten bepalen. Zoals het laten van zaken die ik vroeger als heilig ervaarde maar nu maar laat, voor hen. Ik heb gemerkt dat kinderen op een niet te weerstane manier zich aan je kunnen binden en dat ze met volle teugen liefhebben, iets waar ik als volwassene sta van te kijken. Hun liefde is niet gecompliceerd. Ik merk ook dat ze bijzonder sterk en wijs zijn.

Ze zijn zo goed dat al het andere geruisloos op de tweede, derde, vierde plaats komt te staan. Daarom ook zie ik koppels vervreemden van elkaar en doodmoe worden. De kinderen die ik het beste ken, bepalen wat er op tafel komt, wat er gekocht wordt (ik wil alleen yoghurt van Danone !), en zelfs hoe de vrije tijd wordt opgevuld. ("Wat gaan we vandaag doen, papa ?") Het zijn kleine goden zonder dat ze het weten. Want ze zijn onweerstaanbaar en hun ongelukkig weten treft meteen ook de ouder.

Er moet een middenweg zijn, denk ik dan.
Maar ze zijn zo lief... dat ik alles zou geven.
"Het zijn kinderen", zegt hij dan.

En weer buig ik mij over het mysterie wat dat is.
Want hij heeft gelijk.

Rekening

Ik zit in de generatie die 'de rekening' maakt. Vast werk, kinderen, relatie, huisje, (relatieve) financiële zekeringheid en dus de vraag : wat heeft mij dit gebracht en wat wil ik nog ? Een luxevraag, denk ik soms, gezien alle basisbehoeften meer dan vervuld zijn, maar anderzijds ook een zeer indringende vraag om niet de rest van het leven 'geleefd te worden' en gewoon te consumeren, zowel materieel als ideologisch.

Voor sommigen van mijn vrienden is de rekening vrij drastisch : ze hebben hun werk opgegeven om andere dingen te doen of willen dat nog, ze zijn weg van hun man, vrouw en zijn op zoek naar een nieuwe liefde of zijn opnieuw begonnen. Ik heb mijn bewondering voor hen nooit weggestoken. Het vraagt moed om zekerheden te laten varen en te kiezen voor gelukkig leven.
Anderzijds is het maar de vraag wat dat gelukkig leven is. Count your blessings, denk ik ook vaak, want het gras is niet altijd groener aan de andere kant van de heuvel.

Toch besef ik dat mijn leven bedreigd wordt door een zekere smog : er hoeft niets meer bewezen, overwonnen of bereikt worden.

Deze vakantie wil ik nog eens mijn dromen en idealen toetsen aan wat ik werkelijk doe. Het gaat hierbij niet om grote dingen als ingrijpende levensveranderingen, maar als ik ieder jaar zeg dat ik terug naar de muziekschool wil, waarom doe ik het dan niet ? Of is dat geen echt verlangen ? Misschien niet. En dat ik meer wil sporten. Of meen ik dat niet ? Dat ik graag creatiever bezig zou zijn, mij weer eens bezig houden met een literair project.

Wat houdt je tegen ? , zegt mijn lieveling wanneer ik dergelijke hersenspinsels aan hem voorhoud, wanneer ik hem zeg dat ik nog dit en dat wil doen en een heleboel dingen niet meer.

Inderdaad, wat houdt mij tegen ?

gesmolten tijd

Ik zie mijn buurvrouw de laatste weken meestal in horizontale positie. Ik ben wel wat gewoon van haar, gezien haar interesse voor lichaamswerk e.d. maar nu ligt ze meestal als door de bliksem geslagen op haar handdoek in het gras. Op haar buik. Armen vooruit als gaf ze zich over voor een priesterwijding.
Geen druppeltje energie. Plof, in het gras.

De warmte zorgt wel voor meer eigenaardige taferelen. Hier in het Leuvense huis - overmaat van ramp - werken ze tijdens het bouwverlof wel. Toch officiëel. Om 7 uur begint het gedreun hier al. Maar de ernst van de noeste werkers (die ze echt wel zijn) daalt evenredig met het stijgen van de temperatuur. Aanvankelijk zagen ze de lol er nog van in en organiseerden gezamenlijk een barbecue als middagslunch. Een barbecue van metsers, tegelaars, sanitaire werkers allemaal gewapend met hun frigobox in de tuin. Later gaven ze zelfs dat op, keerden zich in de spelonken van dit oude ex kloostergebouw : de kelders en verborgen gangen.

Het lijkt wel alsof de tijd zelf gesmolten is. Niets staat nog echt op uur en niemand haalt het in zijn hoofd zich op te jagen. Iedere voetstap gebeurt langzaam. Er wordt meer gedronken dan gepraat. Water !
Het bed wordt bemind en vervloekt. Het is te warm maar toch is iedereen moe.

Ik blijf vrolijk zingen en genieten van ijsjes en vakantie.
Laten ze mij in de winter maar uitlachen omdat ik bibber en beef bij de minste kou !
In deze temperaturen voel ik mij als een vis in het water. Helemaal mijn biotoop !
Voor mijn part mag het altijd zo'n weertje zijn. Ik hoef geen koele kelders, barbecuetjes of tapijtjes op het gras.

Ik ben in volle actie !

Rijk

Noem mij gerust sentimenteel. Nu en dan kan iets mij onverwacht ontroeren. Een lief gebaar, een wonder in de natuur.
Vandaag, tijdens het afwassen was het een andere emotie : dankbaarheid.
Het is warm buiten, heel erg warm. Toch hoeven we maar een draai aan de kraan te geven en we hebben stromend water. We kunnen onder de douche zoveel we willen. In vele huistuintjes staan zwembaden van formaat.

Ik herinner mij verblijven in chique hotels waar toch met aandrang gevraagd werd zuinig met het water om te gaan. Wat wij 'zuinig' noemden ('s morgens en 's avonds een korte douche ipv een uitgebreide of een bad) vonden zij nog altijd pure verspilling. Landen waar flessenwater moeilijk verkrijgbaar was en het meeste water vervuild.

Straks neem ik nog een korte douche. Dankzij zoveel regen - die ik meestal niet verwelkom - kan ik nu zo genieten van al die frisheid.

Wat leven we in een rijk landje !

To see and not to see


In de vakantie hebben we wat in te halen : alle films die we wilden zien maar waar we niet toe kwamen. Zo zagen we het teleurstellende Munich maar waren we weer zeer tevreden over The Constant Gardener. Wel in de bioscoop en zeer aan te bevelen was dan weer de film United 93. Een aangrijpende film die toch alle sereniteit behoudt. Het had sensationeler gekund maar de film probeert gewoon te registreren. Chaos, verbijstering, ongeloof "we hebben al jaren geen kapingen meer gehad" en het trieste besef van mensen die weten dat ze willens nillens de dood tegemoet gaan.
Een beklijvende film omdat de zinloosheid en machteloosheid troef is. Hier kan je niets op zeggen.

In de videotheek proberen we ook wat moois mee te graaien maar dat viel tegen. Wellicht weten we er te weinig van af. Uitzondering was het eerste seizoen van 4400 dat hier toevallig belandde. In twee dagen hebben we de pilot en de overige 5 afleveringen gezien en kijken nu al uit naar het tweede seizoen dat voor een zacht prijsje al in de rekken ligt. Collega's hadden ons al eens verteld over de seriemarathons die ze hielden, tijdens de lunchpauze worden wel eens hele dozen DVD's uitgewisseld. Lost en 24, alle nog te verschijnen reeksen zijn al van handen gewisseld bij de collega's.
Ik vrees dat wij de volgende serieslachtoffers zijn.
Terug op het werk introduceren wij 4400.

De prins op het witte paard

Weerom geven wij ons over aan het ritme dat het weer ons oplegt. Plannen als fietstochten van 30 km worden uitgesteld en ook van onze wandelhobby komt niet veel terecht. We vrezen zelfs voor de Vierdaagse, waar we een heel jaar naar uitzien. De berichten van de Vierdaagse van Nijmegen, met 2 doden, maken ons niet echt enthousiast, al hadden we al besloten om de 4x 16 km te doen in plaats van de 4 x 32.

Dus gebeurt er niet veel. We verblijven in ons Leuvense huis al waar we deze morgen al sterke gesprekken hadden over leven en levenszin. Waar willen we naar toe ? Ook weerom over het vrijgezellen leven. Met meer dan tien jaar ervaring in het singleleven wil ik niet horen dat het zo simpel is om een lief te vinden. En adverteren dan, zegt mijn echtgenoot-die-nooit-om-een-lief-verlegen-zat. Dan zit je meteen in het goede milieu. Mannen genoeg, zeker weten ?

Maar ik verdedig vriendin B. Dat wij vrouwen complexer in elkaar zitten. Dat we het misschien wel besterven. Dat wij niet zo overlopen van zelfvertrouwen. Dat we wel heel graag een man willen (wilden) maar niet zo wanhopig wilden zijn om te 'adverteren'. Want zo klinkt het ons nog altijd een beetje (onterecht trouwens) in de oren : onszelf aanbieden. We vergeten daarbij natuurlijk dat het van beide kanten komt, het aanbieden én de mogelijke risico's.

B. en ik, we zijn beiden opgegroeid met de idee dat de prins op het witte paard wel komt. Ouder geworden beseften we dat het wel eens een onknappe knecht op een ezel kon zijn, maar soit, hij zou sowieso komen. We zouden hem tegenkomen. Wij moesten niet op zoek, we zouden hem wel herkennen als het zover was.

Maar soms komt hij niet. Ik heb jaren met die prins onder mijn ogen geleefd en pas na uitvoerige liefdesverklaringen van zijn kant gemerkt dat hij er was. Hoe blind kan een mens zijn ? En hoe slaagde ik er toch maar in enerzijds een liefje te willen en er anderzijds als de dood voor te zijn ?

Soit. Voor mij liep het goed af. De Witte Prins is ondertussen mijn echtgenootje die in de keuken een maaltijd maakt voor ons.
Maar nog niet iedereen heeft zijn prinsje gewonden. Ik heb meer vrienden en vriendinnen die niet liever willen dan voor hun prinsje of prinsesje te zorgen en lief te hebben.

Waarom is het zo moeilijk ?

Bangelijk


Het is bangelijk warm maar het went. Ik ben een zomerkind. Zeker weten. Liever deze warmte dan winterse kou, zelfs al zijn het tropische temperaturen. Tenslotte leven we in een land waar airco en ventillatoren bestaan en zorgt onze goeie Belgische banksteen voor enige afkoeling en dan spreek ik nog niet van het zalige zwembad in de tuin.

De voorbije dagen heb ik weer doorgebracht in het goede gezelschap van een boek. De voorbije weken had ik de Standaardthrillerreeks gevolgd en Verloren Dochter (D. Lehane), Het Heksenmasker (M. Walters) en De Toevalsfactor (L. LaRosa) gelezen. Knappe boeken maar ze kunnen niet tillen an de spanning van John Connolly's "Engelen der Duisternis". Een kleine 400 bladzijden dik, niet simpel, maar meer dan de moeite waard. Het verhaal speelt zich af in de VS waar de lijken van een uitgestorven religieuze gemeenschap gevonden zijn. Ze blijven jaren terug allemaal vermoord. Van de leider is geen spoor.
Een dokter van een abortuskliniek sterft, een jonge vrouw die een studie deed naar religieuze gemeenschappen wordt dood in haar auto aangetroffen. Het wemelt in haar auto van dodelijke spinnen.

Geen boek voor arachnafoben, al is het geen horror.

Het boek ligt nog even op tafel. Iedere keer ik een boek uit heb wil ik het even 'bijhouden', alsof ik het leven van die mensen heb gedeeld en nog een tijdlang hun foto's als herinnering wil bijhouden.

Ingebakken seksisme ?

Ik heb lang gedacht dat ik het niet was, dat ik evengoed dingen aankon als een man. Dat moest in zekere zin ook, want ik ben lang als single door het leven gegaan en was verplicht om helemaal voor mezelf te zorgen.
In noodgevallen kon ik altijd mijn oudere broer bellen maar verder zorgde ik ervoor dat ik alles netjes alleen kon. Ik heb nooit gedacht dat iets te zwaar om tillen was, of dat het geen vrouwenwerk was. Het was MIJN werk, dus moest ik er voor zorgen. Wie anders zou het doen ?

Sedert het echtgenootje in mijn leven kwam is dat toch veranderd. (Shame on me !) Zo vindt hij dat vloeren schuren zijn werk is. Laat hem maar proberen, dacht ik, dat houdt-ie toch niet vol. Maar hij hield vol en nu eu... vind ik het normaal dat hij het doet.

De bouwwerken brengen veel sloopafval met zich mee en dat moet allemaal worden opgeruimd. Vroeger zou ik zonder nadenken mij in het werk gestort hebben. Nu ook trouwens, maar hij beweert dat het zware fysieke arbeid is. Hij beweert dat zijn spieren groeien (???) van al dat werk. Hij geniet (???) van het zweet dat zijn noeste arbeid bewijst.

Zal ik je komen helpen, vraag ik hem, niet al te enthousiast.
Wil je ? zegt hij.
Eu ja, natuurlijk.
Maar heb jij dan geen dingetjes te doen, jouw dingetjes ?
Met 'jouw dingetjes' bedoelt hij alles van tijdschriftjes lezen tot de strijk, tot opruimen, tot boodschappen doen, tot en met zelfs flaneren in de stad. Zo'n goeie man heb ik dat hij dat allemaal als 'mijn dingetjes ziet'.

Ik voel mij schuldig want nu ben ik echt wel 'het vrouwtje' en hij 'dé man'.
Als ik niet ga helpen moet ik echt wel 'onderdoen'.
Dus ik hou het midden.

Ik heb nog heel veel te strijken, zeg ik.
Wetend dat hij daar een hekel aan heeft.

Mijn dingetjes.

Afkicken !

Het is vakantie, 9 weken lang. Niet-te-geloven ! Voor mij en het echtgenootje ! Eerste vakantie als echtpaar.
Ik heb het (nog !!!???) moeilijk met afkicken, vooral mijn onhebbelijke gewoonte om lijstjes te maken blijft hardnekkig. Zo wil ik van alles plannen. Werk notabene ! Een ander mens zou uitstapjes plannen, maar ik heb de slechte gewoonte om 'vrije tijd' te definiëren als 'de tijd die overschiet', ondanks allerlei goede adviezen dat je ook 'vrije tijd' moet plannen en dat ik best wel weet dat je altijd kan werken, altijd kan klussen.

Zo waren we gisteren voor het eerst een hele zondag zonder werkverplichtingen. Een beetje langer geslapen, wandelingetje in Wolvertem (gloeiend heet). Toen we terugkwamen rond een uur of 17 vond ik het welletjes geweest en zocht naar werk. (????). Een hele dag zomaar genieten, dat kan toch niet ?
Dus reed ik richting wassalon (defecte wasmachine is de oorzaak) en bracht er maar liefst 2 uurtjes door.
Thuisgekomen dacht ik : dat kan toch niet, op zondag ook al werken. Want ik wou ook nog de hele strijk erdoor.
Dillema !
"Zullen we nog wat fietsen ?" zei hij.
"Ok, een kortje dan".
We fietsen op het Dijlepad dat onbekend was en genoten van het prachtige landschap en de schaduw in het bos. Bijna 2 uur lang.
Toen we in bed lagen zei ik : "Ik heb toch een beetje gewerkt hé, vandaag ? Ik heb toch flink de was gedaan enzo ?".
Schuldig als ik mij voelde voor zoveel vrije tijd en simpelweg genieten.

Ik moet nog heel, heel veel afkicken...

Liefste C.,

vandaag, zoveel jaren geleden, stierf je onverwacht. Het was even zo warm als nu, maar je lag koud naast mij. Niet dat ik er iets van merkte, de gedachte aan de dood kwam niet in mij op. Ik kon het niet bevatten.
Nu, zoveel jaren later, zou ik moeten weten wat dood is. Misschien weet ik dat wel, maar bevatten doe ik het nog altijd niet. Dat een jonge gezonde man van het ene moment op het andere kan sterven, dat gaat er nog altijd niet in. Zelfs niet na zovele jaren.

Ik ben ouder nu, - een pak ouder zelfs - dan toen jij. Je blijft een twintiger. Je blijft jong. In alle opzichten. Ik word ouder.

Soms fantaseer ik dat ik je één maal per jaar mag zien. Zelfs wuiven vanuit de verte zou mij genoeg zijn. Ik hoef niet eens met je te kunnen praten, maar even wuiven, dat zou mooi zijn. Dag lieve C. En je een kushand toewerpen. Zoiets.
Zodat je ook weet dat ik opgehouden ben met boos op je te zijn. Boos op je onverwachte afscheid.

Dan zou ik je zeggen dat alles goed gaat met mij. Dat S., die als dappere tiener voor je zong op je begrafenis, ondertussen moeder van een flinke dochter is. Dat de vrienden van het kot waar jij mij bezocht, nog altijd vrienden zijn. Sterke madammen en straffe heren.

Dat ik nu 'hertrouwd' ben. Klinkt niet goed hé ? Of toch ? Daar zit ik soms wel mee, al veroordeelt geen enkele maatschappij weduwen tot eeuwige rouw.

J., ons beider goeie 'oude' vriend, woont in Rome nu. Dicht bij de paus naar verluidt. Ik weet zeker dat zo'n nieuws jou doet glimlachen. En dat hij ook wel soms aan je denkt. Dat weet ik wel zeker.

Ik ben niet de ambitieuze weg ingeslagen die voor ons lag toen jij stierf. Heel wat plannen die we hadden zijn in één ruk van tafel weggeveegd. Ook dat vind ik jammer.

Hoe gaat het met jou ? Vroeger dacht ik al dat er zoiets als de hemel bestond, of eeuwige rust, en dat zou ik jou gegund hebben, want rust, daar had je zo'n nood aan. Maar nu weet ik het niet meer. Misschien leef jij enkel nog in mijn gedachten.

Ik weet dat er alle dagen mensen sterven, oud en jong, mannen en vrouwen, kinderen. Het zou niet eens zo 'abnormaal' moeten zijn, maar niemand praat er over. Ik ook niet. Eén grote leegte is het. En een al even grote stilte. Wat moet je er over zeggen, over de dood ?

Jij leeft nog in mij. Hoe sterk, kil en zwijgzaam de dood ook is, dat stukje leven krijgt hij niet.
Jij leeft in mij.

Dag lieve C., tot volgend jaar ?

rustig


Zomer is thrillerseizoen, althans dat willen de marketing ons laten geloven. Mij niet gelaten, want ik lees het genre graag. Dat De Standaard én Knack met een thrillerreeks uitkwamen was me even te veel, daarom als optie de eerste gekozen. Alle vrije momenten worden weer ingenomen met lezen. Vorig weekend genoten van 'de verloren dochter' en vandaag al begonnen aan 'het heksenmasker'van Minette Walters

De zomer én de vakantie lonken en we vergeten de zorgen om ons nieuwe huis. Dat ze niet op tijd komen, dat ze geen tijd hebben, dat ze overwerkt zijn, op den duur wennen dergelijke excuses zodanig dat we al blij zijn àls ze komen.
Ondertussen werkt het echtgenootje dubbel hard in de tuin, de enige biotoop waar we momenteel eigenaar van blijken te zijn, het huis lijkt immers onze eigendom niet meer. De kruiden ruiken weelderig en eindelijk zijn de aardbeien een feit geworden.

Dat is smullen tussen het lezen door. We waren de zomer bijna vergeten.

en nu eens optimistisch !

Ondertussen ken ik de buren van ons nieuwe toekomstige huis. 'Aanvaard bij de lokale bevolking' zei mijn echtgenootje nog. De gesprekken gaan over het weer en de tuin waarin ik graag werk en over de bouwwerken natuurlijk.
Een gesprekje met de linkerbuur is altijd een opsteker. Een oude man op pensioen maar heel allert. Zijn huidige hobby lijkt uit het opvolgen van onze bouwwerken te bestaan.
Zo zei hij vandaag 'Ze hebben dat weer heel goed gedaan, het zetten van de dorpels (jaja, ze zijn er !). Het zijn echt wel vakmensen allemaal.' 'Jaja, ik ga nu en dan kijken'.
Andere buren vertelden ons dat ze de indeling van onze slaapkamers zo goed vonden.
We keken met verdwaasde blik, maar blijkbaar is een open werf een attractie en voorrecht van bezoek voor buren. Erg vinden we het niet.

In Leuven heb ik de 'buren' nooit gekend, in ons nieuwe dorp begin ik al hier en daar mensen te kennen. Ze steken hun hand op, zeggen goeie dag. Ondanks de 'dorpsomvang' van mijn nieuwe omgeving heb ik niet de indruk dat een echte dorpsmentaliteit in de zin van roddelen echt bestaat. Mensen kennen mekaar, en ze weten wie wie is, maar er is toch ook hier een zekere afstand. Misschien is het een aftasten van wie ik ben.

Vandaag genoten van de 'geneugten' van ons nieuwe huis : zoveel kersen gegeten als mijn buikje aankon, gewoon geplukt van de boom. De aarbeien moeten nog even hun best doen, maar dat ziet er ook goed uit. De tuinkruiden geuren in grote getale en onze fruitbomen worden altijd maar sterker.
Zelfs de vijver kreeg een onderhoudsbeurt.

Het wordt een klein paradijs, zij het dat het nog heel wat geduld vraagt...

Het verhaal van iedere Belg met een baksteen

De dorpels (soort stenen balken vensterbanken) worden niet geleverd. Zo lang de dorpels niet geleverd worden kan de schrijnwerken niet komen meten voor de vensters. Tussen het meten van de vensters en het plaatsen van de vensters zit 6 weken (én 3 weken bouwverlof). Zo lang de vensters er niet in zitten kan de stukadoor niet komen. Zo lang de stukadoor niet gekomen is, kan de 'chapper' en de tegelaar niet komen.

Gelukkig werken de mannen van de electriciteit, het sanitair en de verwarming wel.
Die kunnen 'het eerste deel' van hun werk doen. Maar die stoppen ook omdat ze moeten wachten op de ... chapper !

Adembenemend knap !

Wie het nog wil zien, kan er morgen nog bij zijn !

Humanity



... a celebration of life van M.I.L.K. is er eindelijk als verzamelboek. Al jarenlang kijk ik met verliefde ogen naar de schitterende fotoboeken die je een andere, zonnige blik op het leven geven. Het boek is bijna een lofrede op de mens.
Alle voorgaande boeken zijn verenigd in dit boek : Love, Family, Friendschip,...

Het krijgt een ereplek in het huis !

Rust

Het verdict was simpel : rust. Een doos pilletjes en de doorverwijzing naar een specialist. Gelukkig kunnen er ook heel wat zaken 'stemloos' gebeuren.

Stemloos

In alle opzichten stemloos. Straks naar de dokter. Het is niet echt handig, in een job waar niet alleen gesproken moet worden, maar het volume ook dikwijls behoorlijk hoog moet raken.
Misschien leidde verkeerd stemgebruik tot het stemloos zijn.

Stemloos ook in veel andere zaken. Democratisch betekent toch dikwijls schijndemocratisch. De zaken zijn al lang beslist.

weather blues


Normalitair zou ik tegen deze tijd zo'n 3 km moeten kunnen lopen. Maar daar is niets van geworden. Ieder jaar begin ik rond de paasvakantie opnieuw met looptraining. Die hou ik vol tot een stuk in september, tot het werk weer teveel wordt en het weer ook al niet zo'n supporter is.
Al wekenlang zucht ik dat ik opnieuw moet beginnen lopen, het lijf en leden zijn immers stijf en lopen is een goeie remedie om de geest te laten leeglopen, om te vechten tegen alle negativiteit in deze wereld. Alsof je het uitzweet.

Maar de regen en rugkwalen hielden mij tegen. Onterecht misschien.

Vandaag stond ik om 6 uur (!!!) op en zag hoe de zon mild glimlachte en naar mijn loopschoenen wees. Dankjewel zon ! Alleen stond ik vandaag op om de deadline van morgen te halen. Morgen moeten immers vele documenten klaar en veel van mijn collega's zitten wellicht, net als ik, achter hun bureau.

Dinsdag zet ik een nieuwe markering in mijn agenda. Dan begin ik weer. Weer of geen weer. Regen of niet. Langzaampjes aan opnieuw beginnen.

Want ik doe het zo graag. Lopen. Zelfs in de regen. Al moet ik daar eerst basisconditie voor hebben, en die heb ik jammergenoeg (nog) niet.

consumeren maar !


Tweede digitaal fototoestel is kapot. Ik ben begonnen met een toen dure Canon Powershot 10. Een log ding als je het nu ziet. Die kostte wel 750 euro en kon niet eens wat mijn tweede toestel, een Kodak Easyshare kon. Die kostte zo'n 199 euro. Beide toestellen werden indertijd gefinancierd met cadeaubonnen.
Een herstelling kost standaard 99 euro, en dat terwijl er wéér betere toestelletjes op de markt zijn voor minder dan 200 euro. En dat ik weer cadeaubonnen heb. Twijfel alom. Het toestel is gevallen, misschien is er niet eens iets ergs aan de hand, maar nee, 99 euro standaard, of het nu erg is of niet.
We leven in een wegwerpcultuur.

Manlief heeft ook een toestel, misschien moeten we er niet elk één.
We zijn niet eens alletwee foto-experts.
Maar zo'n digiding in je tas, het is toch vréselijk handig. Wij schieten er heel wat op los, zonder professionele kennis.

Dus ja, toch weer een nieuw kopen.
Met een klein, klein beetje schaamrood.

PS : het oog is voorlopig gevallen op de Kodak C340. Complexer hoeft niet, SD kaart is evenwel een vereiste, want overal hebben wij zo SD-kaartjes...