Happy


Ik ben een gelukkig mens. Hoe ouder ik word, hoe evidenter dit lijkt. Net als Luc De Vos kan ik zeggen : Eigenlijk ben ik rijk. Ik heb alles wat mijn hart verlangt.
Soms laat ik mij nog eens vangen door de hele mediawereld om mij heen die mij wil overtuigen van mijn onbehagen. Willen ze mij voor de zoveelste keer wijsmaken dat ik dit of dat tekort kom, dat ons huisje er zus en zo moet uitzien, dat ik dit of dat moet dragen, dat ik te dik, te dun ben.

Maar vandaag in de tuin dacht ik opnieuw aan het aangehaalde vers bij De Vos. Kijk naar de lelies in het veld.
Het hoeft niet eens zomer te zijn.

Het gebeurt iedere morgen. Ik word wakker naast een glimlachend gezicht, we zijn blij om elkaar. Er is vers brood, er is kaas en al tikt de klok dat we naar het werk moeten, we leven in ons paradijs. De liefde en het geluk zijn inderdaad gratis.

De economie groeit elk jaar met gemiddeld twee procent, zeggen ze in de gazet. In de afgelopen twintig jaar is de economie dus met veertig procent gestegen. Rekenen
kan soms eenvoudig zijn. In 1984 was ik arm. Nu ben ik gemiddeld veertig procent minder arm dan twintig jaar geleden, zo bewijzen de cijfers. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets te kort kwam. Ik heb altijd getracht gelukkig te worden en liefde te vergaren. En geluk en liefde kan men niet kopen. Dat hebben ze mij altijd wijsgemaakt. Zo eenvoudig was het, zeiden ze. Maar ik denk dat de meeste mensen niet geloven dat geluk en liefde gratis zijn. (...)

Eigenlijk ben ik rijk. Alles wat mijn hart verlangt kost zo weinig. Aardappelen, bier, mosselen. Voor een paar honderd oude franken is dat allemaal van mij. Ik begrijp niet waarover de mensen klagen. En gewoon thuis zitten, dat kost ook niets. Een beetje zitten tokkelen op mijn gitaar, dat doe ik nog het liefst van al. En die gitaar die heb ik al, daar hoef ik ook niet meer voor te betalen.

Begrijpt u nu wat ik bedoel met dat vers uit de bijbel van de vogels in het veld? Zij vergaren niet in voorraadschuren maar toch wordt er voor hen gezorgd. Ik
ging ooit eens bij een pittabar naar binnen en bestelde daar een pitta met veel looksaus en net toen ik wilde betalen zei een kerel die naast mij zat dat hij mijn pitta wel zou betalen. Hij was een straatmuzikant die al vaak een liedje van mij had gespeeld en hij was blij dat hij nu een keer iets kon terugdoen voor mij.

Uit : Luc De Vos, Volksmacht, Uit. Atlas 2005

Warm, warm, warm...

Wat past beter dat het zuiders ritme van Gabriel Rios ?
Ik hem hem jammergenoeg veel te laat ontdekt !

En vrolijk is-ie ook al !

cause I am a ghost boy I don t
scare and I don t get no belly aches
and I ll be eating sparrows
sitting on top of a tree
and as the days go by won t
you show me where to get them bellyaches
or I ll be here like pharaohs
forever on my own

Da Vinci Code
Ondanks mijn gemengd oordeel ben ik er toch nog niet van af : bewijze het boek dat ik nu lees. Morgen naar de bib toch maar eens een boek over de Dode Zeerollen halen ook, alsook in de Bibliotheek van Theologie eens naar die gnostische evangelies zien.
Want L'je merkte terecht op : waarom heb je die tijdens je studies nooit bestudeerd ?
Hmmm...

In de ban van Da Vinci

Omdat zovelen de Da Vinci-code zo verschrikkelijk goed vonden, ben ik er, een jaar na de eerste melding van enthousiasme hier, ook aan begonnen. Zaterdagavond begon ik aan pagina 1 en zat zondagvoormiddag al over de helft. Zo spannend is het boek inderdaad : ik heb de hele avond en zondagvoormiddag gelezen. Allerlei weetjes en veronderstellingen maken het lezen extra boeiend. Dat ik de tijd tussen zondagvoormiddag en vandaag nodig heb gehad om het boek te beëindigen, ligt helemaal niet aan het gebrek aan tijd maar wel aan het verhaal dat plots als een pudding in elkaar zakt. Het lijkt alsof D. Brown al zijn energie en vondsten in het eerste deel gestoken heeft en dan maar wat verder kabelt. Zo erg zelfs dat het bij tijden ronduit saai wordt.
Een oordeel vellen over het boek vind ik dan ook bijzonder moeilijk. De eerste helft krijgt een "zeer goed en spannend", de tweede helft een onvoldoende. En dat is jammer, want niets is leuker dan bij het omslaan van de laatste pagina te kunnen zeggen 'wauw....'.

Discussie heeft het boek anderzijds wel voldoende opgeleverd, ook in mijn eigen kring. Het eigenaardigste was de waarde van het literair genre. Nogal wat mensen in mijn omgeving zijn voor of tegen een aantal stellingen en vergeten daarbij domweg dat het om een roman gaat, dat Dan Brown helemaal niet de bedoeling heeft om theologische stellingen in te nemen of iets over het historisch verhaal van Jezus te vertellen. Zelfs in 'academisch Leuven' leek het genre plots van geen tel meer...

PS : leuk blogje gelezen vandaag...

jaloezie ?

Deze morgen vertelde het liefje mij dat er minstens 1 kuikentje dood was. De voorbije dagen hadden we gezien hoe één hen voortdurend op de kuikentjes pikte maar daardoor op de furie van de haan (vader !!!) moest rekenen.
Wellicht was zijn machtsvertoon niet voldoende, of verslapte zijn waakzaamheid, want H. zei dat er minstens eentje dood lag. Het andere vond hij niet.
Al evenveel dagen vragen wij ons af of er zoiets bestaat als kippenpsychologie en waarover de ruzie tussen kippen nu eigenlijk ging. Waarom doodt een hen kuikentjes ?
Is er niet zoiets als "dieren doden hun eigen soort niet" of zijn we naïef ?
De dood is bij onze dieren altijd aanwezig, bij iedere nieuwe geboorte zijn er jongelingen die het niet overleven. De poezen halen nu en dan hun killerinstinct boven - zij het nooit bij de tamme dieren - maar zoiets hebben we nog nooit meegemaakt.
Ik wou dat we het de kip konden vragen. Vreemd, vreemd...

piano

Een drijnatte man aan de kust in Kent. Hij spreekt geen woord, wordt opgenomen en tekent enkel een piano op een vel papier.
Wanneer hij bij een piano wordt gebracht blijkt hij een virtuoos.
Wie is deze man ?
Geen drama of soapverhaal, geen fictie maar levensecht. Lees maar in De Standaard.

Ik benijd hem niet om zijn psychische toestand maar wel om zijn bijzondere band met muziek. Het moet heerlijk zijn om in het creëren van muziek een thuis, een klankbord te vinden. Als kind was ik best verliefd op dit elegant instrument, maar werd het te gauw ontrouw om er een thuis in te vinden.

Heerlijke vrije dagen

Deze dagen de stad geruild voor het platteland alwaar het liefje en ik onze nieuwe thuis aan het inrichten zijn. Het leven is er totaal anders en omdat in België het platteland nooit ver weg is van de stad (30 km van Leuven), hebben we eigenlijk enkel de voordelen.

Zo is moeder kip weer aan het broeden, hebben twee kuikentjes van haar zus het overleefd en lopen er 2 donsballetjes te huppelen in het hok.
In de vijver krioelt het van het leven : waterpissebedden, schaatsrijders, bloedzuigers (helemaal niet zo eng) maar ook voor het eerst dikkopjes. Volgens oma gaan het 'verschrikkelijke kwakers' worden, we wachten dus in spanning. Ondertussen proberen we middeltjes te vinden om onze groententuin van een legertje slakken te bevrijden, liefst ecologisch.

Dit weekend was het vooral buiten werken : het stapelen van het hout, het (gelukkig niet letterlijk) uitmesten van onze schuur zodat we onze beider auto's daar kunnen stallen. Met de rest van de kleinveegebouwen weten we nog geen raad. Voorlopig logeren er 4 konijnen maar wegens teveel vliegen en al te grote voortplantingsdrift willen we daar liever van af. (Iemand gratis zwarte konijnen ?).

Tussendoor genieten we gelukkig ook nog van de rust. Weinig gebeurt hier in haast. We koken lekker, wagen ons aan een partijtje badminton, verkennen de voor mij onbekende omgeving.

De zomer is hier zeer welkom.

straffe madammen

Het Nieuwsblad is vorige week met de schitterende reeks "Straffe madammen" begonnen. Elke woensdag een boek van een vrouwelijke auteur tegen een prikje, dat kan mij wel zinnen. Dat de reeks begon met Amélie Nothomb verleidde mij natuurlijk onmiddellijk, zo erg zelfs dat ik nu al uitkijk naar het tweede boek.
Deze morgen ben ik begonnen met wat ik gisteren niet kon afwerken wegens vermoeidheid : de laatste 20 bladzijden van "Hygiëne van de moordenaar". Helemaal andere koek dan Angst en Beven dat ook is opgenomen in het boek, maar wel helemaal gelijklopend wat betreft het fascinerende. Want beide boeken heb ik in één ruk uitgelezen. Het is gewoonweg heerlijk een boek bij de hand te hebben waarvan je het altijd met enige pijn in het hart achterlaat omdat je jammerlijk genoeg je leven niet enkel met lezen kan vullen.
Overmorgen is Dianne De Keyzer aan de beurt met "De schaamte en de schrik, de goesting en het genot". Een boek over generaties vrouwen en hun omgang met seksualiteit.
Het vriendje ziet dan weer uit naar de biografie van Eddy Merckx ("de grootste", volgens hem), en die zit dan weer bij Het Laatste Nieuws. Kranten genoeg dus Huize Kaat, want ... lezen we eigenlijk niet ... De Morgen ?

SF

Voorbije weken toch nog de nasleep van "Het ongeval" : alsmaar naar de kinesist om alles op z'n juiste plaats te krijgen en op Gasthuisberg een sciene-fictionervaring rijker. Ik werd er immers uitgenodigd om een ritje te maken doorheen Stargate, zij het in iets verkleinde vorm. "Duurt maar 5 minuutjes", zei de man, maar toen na 5 minuutjes mijn brains in alle hoeken waren uitgepluisd begon het allemaal opnieuw. Hola ! In gedachten zag ik ze al rennen naar specialisten in het ziekenhuis, mijn vriendje op de hoogte brengen en in mijn fantasie zag ik al de beelden : een tumor zo groot als mijn kopje, of een leegte alwaar ze geen hersentjes vonden. Mijn harde schijf die niet meer werkte.
Later bleek dat zij nogal wat pc-problemen hadden en "alles was verloren gegaan".
En bij mij ? Hoeveel is er bij mij verloren ?
Kon de assistent niet zeggen, mijn huisarts zou wel "inloggen" op mijn brain en de toestand met mij bespreken.
Spannend, joehoe, zeker toen bij de huisarts bleek dat hij no access to my brains had. Lang leven de privacy-wet !
Slotsom van het verhaal : het zou allemaal, zij het langzaam genezen. Spooky vind ik het wel, een gebroken arm is nog iets anders.
Maar liefje en vrienden verzekeren mij dat ik nog even onnozel ben als vroeger, dus dat loopt wel los wellicht ?
In kader van "veel vrije tijd" zal nu ook flink gesport worden om het fysieke lichaam mee te krijgen. Zwemmen, fitness, aerobics, fietsen.
Mooi voorschrift is dat !