zondag 30 januari 2011

Soms is de klant echt koning



Er wordt op internet wel eens wat 'gereclameerd' als dingen fout gaan (terecht) en via consumentenprogramma's op televisie worden misbruiken aan de kaak gesteld, maar hé, het mag ook eens gezegd worden als het anders is !

Zo kochten wij vorig jaar, in januari, een infraroodsauna bij een Nederlandse firma. We kochtten 'm in een toonzaal en bestelden er nog een paar opties bij. Het was januari en we kregen ook nog korting. Binnen x aantal weken zouden ze hem leveren. Dat hebben ze ook gedaan, ons netjes verwittigd wanneer en ook al helemaal rekening gehouden met het feit dat we enkel op woensdag en zaterdag thuis konden zijn. Dus hip hip hoera, alles correct.

Ondertussen flink genoten van de sauna en bij tijden is zo'n sauna perfecte ontspanning. Tot hij het vorige week begaf. Of liever. Hij gaf geen kick meer. Geen lichtjes (kleurentherapie), geen muziek (er zitten boxen en een muziekinstallatie bij), geen warmte. De sauna zo dood als een pier.

Grote paniek alom, wat zo'n dingen kosten wel iets en ... van Nederland ?
Manlief belde de firma op en legde het probleem uit. 'We sturen je donderdag een vervangstuk'. En inderdaad, vrijdag lag voor onze deur een pakje met de uitleg hoe je het vervangstuk moest monteren.
Mijn echtgenoot is allesbehalve een handige Harry, maar binnen het halfuur was het - er zat een handleiding met foto's bij ! - weer helemaal in orde.

Kijk, daar word ik nu es blij van zie. Zo'n service.
En natuurlijk nog blijer dat ik weer in de sauna kan !

Mocht u twijfelen dan kan ik deze firma echt aanraden.
http://www.carelife.nl/wellness

woensdag 26 januari 2011

afblijven


Probeer daar maar eens af te blijven ! Op mijn schoot een fijn boek, naast mij een kop thee. En tja, binnen handbereik dit.
Posted by Picasa

zondag 16 januari 2011

bureaucratie : grrrr !

Het is zo : ik wil een een opleiding volgen die binnen de lerarenopleiding valt. Je hoeft er geen leerkracht voor te zijn, maar het is een opleiding die vooral geschikt is voor leraren. De opleiding leidt tot geen enkele specifieke kwalificatie in de zin dat ze mij toegang zou geven tot een bepaald ambt of zelfs een vereiste zou zijn tot een bepaald ambt. Het gaat over filosoferen met kinderen. Er bestaat geen vak "filosoferen met kinderen" en de helft van mijn vakken bestond sowieso al uit filosofie.
Maar nee, ik moet van het Ministerie van Onderwijs een kopie van mijn diploma afgeven.
Nu vind ik dat niet meer. OK, u kan zeggen dat dat nalatig is enzovoort en daar heeft u gelijk in.

Maar nu dit : hoe kan het Ministerie van Onderwijs een kopie aan mij vragen als ik door datzelfde Ministerie van Onderwijs benoemd ben als leerkracht ? Met andere woorden : zij hebben de kopie al  en ik ben daar al gekeurd, benoemd en goed bevonden.

Als het nu nog voor een job was of een officieel diploma, zou ik zeggen OK. Maar filosoferen met kinderen ?

Voor och arme een les of 10 ...

We waren moedig



Wat ik het laatste jaar meer en meer mis is de zorgeloosheid van mijn studententijd. Is dit het begin van een midlifecr* of het begin van bejaard te wezen, ik kijk achterom en zie die studententijd. Mijn enige taak bestond er in te studeren, iets wat ik dan nog graag deed ook. Iedere dag openden zich hele werelden voor mij, want ja - echt waar - er viel veel te leren van die proffen. Inzichten en gedachten waar ik nooit zelf op zou komen, confrontatie met ideeën die ver van mij lagen maar mij uitdaagden.
Ik zat op een geweldig goed kot. Een 'gemeenschapskot' zoals ze dat noemen. Waar er gekookt werd, inkopen gedaan werden voor het hele huis en waar we een krant hadden.
Maar bovenal hadden we een trap en traphal waar we dikwijls heel lang bleven babbelen 'op weg naar onze kamer'. De rit keuken-kamer duurde dikwijls langer dan het stappen naar de aula. Op die trap stond de hele wereld ter discussie, de wereld, de politiek, het leven, kortom alles werd in vraag gesteld en bediscussieerd.

Wij waren moedig. Filosofisch. Wij toetsten onze diepste opvattingen aan elkaar. Wij spraken over de liefde. Over het leven, over wat we met dat leven aan wilden. We spraken over geld dat we niet hadden en het geld dat  we zouden verdienen. Wij hadden woorden in de mond als solidariteit en derde wereld, woorden die ik nu nog zelden in mijn gesprekskring hoor. Ook de liefde niet trouwens. Of het geld. Of de zin van het leven.
We hebben andere zorgen nu. Banale zorgen die ons hele hoofd vullen. Over wie de auto naar de garage brengt, over het werk dat niet af is maar waarin we geroutineerd zijn, over het geld dat we moeten beheren.

Ons hoofd zit vol met alles wat we toen zeker niet wilden.

Ik mis ze, mijn kotgenoten. Ik mis de wandeling van de keuken naar mijn kamer.
Bij tijden mis ik zelfs mijn professoren, zelfs de saaie.

We waren in bepaalde zaken echt moedig toen.
Misschien vraagt het ook moed om het te zijn in het alledaagse.

vrijdag 14 januari 2011

Gij zult uw lichaam gehoorzamen


Het is 11 uur en ik ben net een half uurtje wakker. Met zoveel slaap zou een mens wat energie op overschot moeten hebben, maar nee, ik ben een uurtje wakker en het zweet parelt alweer over mij. Ik heb het warm en koud tegelijk en dat eens zo sportieve lijf dat meestal schreeuwde om te mogen sporten lijkt nu grote fan van de zwaartekracht geworden en dirigeert me met sterke hand de zetel, het bed in.
Het liefje is nog gespaard maar zal dat niet blijven. Zijn medelijden leidt hem tot knuffels en aaitjes over mijn hoofd. 'Och arme', 'ach meisje' en een zoen op mijn voorhoofd. Ik zie in gedachten de ziektebeestjes al in volle exodus richting lichaam liefje trekken, eens ze dit lichaam hebben uitgewoed groeperen ze zich en trekken om het volgende slachtoffer te vellen. Ein Blitzkrieg op microniveau. 

Nu en dan waad ik door het huis en zie een interessante krant, een spannend boek en al eens een originele serie op TV. Tien minuten hou ik het vol. "Gij zult niets doen en uw lichaam gehoorzamen". Gevangenschap is het. Niet meer of minder. Sterke middelen worden naar boven gehaald, dozen medicamenten.

Het moet maar snel over zijn.

zondag 9 januari 2011

iedereen aan de pillen




Het is me wat. Slaap. Vroeger was ik fier als een gieter dat ik slapen kon als een blok. Ik hoefde mijn hoofd maar ergens te leggen - bij wijze van spreken - en hup ik was ver weg in dromenland, een land dat overigens zeer aangenaam was. Als een traktaatje na een harde dag vertoeven in vakantieland. Want zo leek het wel. Ik leefde mijn nachten in avonturenromans, romantische sferen en andere landen. Hele verhalen gingen door mijn hoofd en ik was altijd goedgeluimd en kinderlijk vrolijk.
Tot ik oud werd. Tenminste, zo begin ik het toch te ervaren.
Gedaan met de slaap der onschuldigen. Gedaan met dat traktaat na een zware dag. Net nu ik misschien meer dan ooit nood heb aan zo'n uitstapje uit de realiteit met bestemming 'zalige droom' krijg ik een dikke 'njet' op het rekwest.
Nu heb ik een stalen slaaphygiëne vol regels. Zoals : altijd op dezelfde tijd gaan slapen. Of niet lang uitslapen. Of niet overdag slapen. Of : niet sporten voor het slapengaan. Of : een stukje zorgeloos leven. Of : niet meer eten voor het slapengaan. De lucht in onze slaapkamer is fris en niet verwarmd, vol zuurstof en niet droog.
Zeg zelf, bij de Droomfabriek moet dat toch voor iets tellen ?
Maar nee, de dromen willen niet komen.
In plaats daarvan komen de zorgen. of liever de kwelgeesten. Want het zijn eigenlijk geen zorgen. Eenmaal in bed word ik een grumpy old woman, is het een zeuren in mijn hoofd, terwijl ik 's morgens blij als een kind de dag in wandel omwille van zoveel optimisme. Dan lig ik in mijn bed en komt de lijst 'dit is nog niet gedaan' en 'dat loopt niet goed' en 'ho, daar moet ik nog aan denken'. De Grote Ergernis komt als een wolk boven mijn hoofd hangen en iedere keer jaag ik ze weg, door op Mooie Momenten In Mijn Leven te denken, want naar verluidt helpt dat, en als het niet helpt, dan heb ik 's avonds toch maar weer netjes een wandeling langs de Middellandse Zee gemaakt en een duikje in het vakantiezwembad genomen. Soms wandel ik in gedachten zo ver weg dat De Wolk het niet houdt bij zoveel Mediterriaans weer. Ik val in slaap. Eindelijk !

Maar dan komen de dromen, loopt er van alles mis en het is te gek voor woorden. Nu heb ik in een studietijd ook wel een beetje Freud gezien en zoiets als Treumdeuting maar hé, dit zijn géén dagresten of één of andere verre gebeurtenis in het Verre Verleden dat ik niet zou hebben verwerkt. Het slaat werkelijk op niets en het is ook niet mijn ding om er meer achter te zoeken behalve dat ik oud word.

Want ja, het lijkt een leeftijdsfenomeen. Het lief slaapt niet goed. Een paar vrienden ook niet. En wanneer ik nu en dan een visje laat vallen over mijn slaap bijt zowat iedereen in mijn omgeving. Zij ook niet.

Maar hé, dat gaat vreten hoor. De tijd dat ik - zeker als puber - kon verlangen naar mijn bed om in de warmte te vertoeven in een wereld waar alles eindelijk naar mijn zin was en ik mij zonder regelgeving kon overgeven aan eender welke fantasie lijkt voor goed voorbij. Er zijn mij zelfs geen 'brave' droompjes meer gegund.

Dus ga ik met tegenzin naar bed. Pfff. Naar verluidt niet goed wegens selfforfilling maar hé, ik ben ook maar een mens en een hondje van Pavlov. Ik kan er regelrecht slechtgezind van worden en zo gedreven dat ik een petitie wil beginnen om het Recht op Slaap in de Universele Verklaring van de Mensenrechten te laten inschrijven.

Zonder resultaat natuurlijk. Dus aan de pillen dan maar ? Dat is een brug te ver. Pillen ! Er mankeert niets aan mij, dus waarom zou ik aan pillen beginnen ?
Tja, waarom ?

Ik ga het nog es proberen zie. De zaak relativeren en tegen mezelf zeggen 'Kaat, het was maar tijdelijk, vandaag zal je slapen als een roos'.
Wedden dat ze prikt ?

woensdag 5 januari 2011

dinsdag 4 januari 2011

voor wie graag leest



Waarom zijn ze er nog niet eerder op gekomen ? Nou ja, dat zijn ze, twee jaar geleden dus. Toch heb ik de indruk dat nog veel te weinig mensen het initiatief kennen, laat staan gebruiken !
Wisselboek. be !
Het is simpel. Boeken die je gelezen hebt, dubbel of wat dan ook, wisselen met andere mensen !
Ten Huize Kaat zijn veel te veel boeken. Sommige heel goed, maar die ga ik geen twee keer lezen wegens 'nog veel goede boeken te lezen'. Vroeger bracht ik ze naar de Kringloopwinkel. Maar hé, dit is véél leuker en spannender.
Toen ik mijn eerste boekjes 'postte' was het al meteen prijs en kreeg ik al in een weekje of zo een leuk 'nieuw' boek. Laat ik meteen ook zeggen dat ik graag pakjes krijg en verstuur en ha, dit is dus helemaal mijn ding !

Dus graag lezen en boeken te veel : post ze op wisselboek !

maandag 3 januari 2011

En nog één !





Soms lees ik iets en schrijf ik het over. Het liefst in Moleskineboekjes, maar dikwijls, omdat ik op het juiste moment natuurlijk de verkeerde handtas bij heb, ook op papiertjes. Een hele verzameling is het.
Vanaf 2011 gooi ik ze op het wereldwijde web ! Om niet verliezen. Om gemakkelijker terug te vinden. Om nu en dan te herlezen. Omdat ik - tot mijn spijt ? - meer digitaal werk dan op papier.

Dus na déze blog én Kaat Loopt nu ook Kaat leest !
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...