Geen tijd om ziek te zijn

Ik keek mijn collega aan en forceerde mijn gezicht in een plooi en kon nog net de woorden 'wat zie jij er slecht uit !' inslikken. Het leek alsof er aan zijn gezicht getrokken was. Misschien kwam dat door één of andere zwelling. En die kleur, dat was er ook niet naar. Dat was allesbehalve gezond. 

Hé, hoe gaat het ? 
probeerde ik opgewekt. Ik keek niét naar zijn gezicht maar zogezegd geïnteresseerd naar de valven al waar de 'Belangrijke Berichten' te lezen staan. 
Ik merkte hoe hij zijn hoofd naar mij toe draaide en keek dus vanuit mijn ooghoeken en wachte op een antwoord, maar er kwam niet veel uit. 
Ik heb geen stem, zei hij. 
Hola ! Zei ik, nu wél pal in zijn gezicht kijkend, dat gaat wat worden straks, met die leerlingen ! en met schurende stem zei hij
'Ik ben gisteren naar de dokter geweest en die heeft mij een week thuis geschreven'. 

Ik zag een zweetdruppeltje over zijn linkerslaap glijden. Langzaam. Het vroeg al mijn aandacht maar dat leek mij wéérom zo onbeleefd, dus ik richtte mijn aandacht terug naar de Belangrijke Berichten. 

"Waarom ben je niet thuis gebleven ? ", vroeg ik, wat naderhand toch een beetje indringing in zijn privacy was. 

Ik heb er geen tijd voor - weer dat schriele stemmetje - ik heb al mijn uren nodig om mijn jaarplan af te krijgen. 
Wiskunde ! Wiskunde is belangrijk, dacht ik. 

en ook : wat een wereld is dit. Een zieke leraar voor de klas met amper stem. 

Het is maar dat ik wéét dat hij niet de enige is. Die niet durft thuis blijven, om het jaarplan, om de reactie van de collega's, om allerlei redenen.
Ziek op het werk. Het kan niet gezond zijn.

Schuldgevoelens over het thuisblijven. Hij is niet de enige. 

De 100 (bange) dagen

Voor wie denkt dat 'grote kinderen' minder zorgen betekent : ik dacht het niet ! Lig je van een kleintje nog wakker omdat het om de zoveel tijd voeding nodig heeft of toch verdacht stil ligt in de wieg, dan lig je van een tiener wakker omdat die juist niét in zijn bed ligt en je je afvraagt of hij dat bed nog gaat vinden. 

De 100-dagen dus. Of Chrysostomos zoals ze dat hier zeggen. Met een bang hart zie ik het tegemoet. De dochter. Nog net geen achtien. 

Donderdagmiddag stoppen de lessen en gaat het feest - dat de hele nacht doorduurt - in. 

Enig idee wat je gaat doen ? vraag ik. 
Wij zijn holbewoners, zegt ze me, en ik verzwijg de vragen die door mij heen gaan. 
- Gaat ze zich warm genoeg aankleden ? (Nee dus)
- Goed dat het winter is, dan zal ze toch wel iets aanhebben. (Ik durf niet denken aan de zomerse editie van 'gekleed als een holbewoner'. 

Heb je nog iets nodig, vraag ik ? 
Ze antwoordt dat ze al een knuppel heeft - die zal gebruikt worden - ik zeg niets. En verder trekt ze haar plan. 

Heb je vrijdag les, vraag ik, bezorgd dat ze toch op een deftig uur in bed ligt dan. 
- We moeten om 8.30 uur op school zijn, maar er is niet echt les. 
- Oei, da's vroeg, zeg ik, veronderstellende dat er een fuif zal zijn
- Niet erg, zegt ze, we steken door, gaan gewoon van de fuif naar school 

Ik kijk naar de vader die niets zegt. 

Tussendoor praten we over die 100-dagen. Manlief en ik. En ook wat met  de collega's op het werk
- Hoe weet je eigenlijk hoeveel je mag drinken ? 
- Ervaring, zeggen mijn collega's, je moet ooit eens goed zat en ziek worden en dan weet je het. 
Het stelt mij alles behalve gerust. 

In gedachten zie ik een hele bende zwetende halfdronken jongeren dansen die uiteindelijk uitgeput op één of andere vloer eindigen. Kramp in mijn hart. 

Waren we bij zoonlief ook zo ongerust ? Nee, zegt de man, en hij oppert zijn bezorgdheid om de eerbaarheid van de dochter. Drank, nachten doorsteken, jongens en meisjes, hij moet er geen tekeningetje bij maken. 

Wanneer we er met haar over praten dan 'is alles al geregeld' en wordt er aan de traditie niet geraakt. Tussen de lijnen door horen we 'Dit is mijn leven, gun me het plezier'. 

En dat doen we natuurlijk. Dat wij ongerust zijn daar heeft ze geen oren naar. Wie achttien is, is onoverwinnelijk, de Grote Wereld kan niet snel genoeg open gaan. Let the party begin, zou de slogan van haar 18de verjaardag kunnen zijn. 

We houden ons hart vast. 

De week in beelden - hoe ik deze week probeerde te overleven

Ik ben het jaar niet goed begonnen. Het is een beetje alsof ik de trein gemist heb of misschien zelfs op de verkeerde trein zit.

Het hele thema deze week was bijgevolg 'overleven'. Ik heb alles uit de kast moeten halen om te overleven. Dat had allemaal te maken met het werk waar het totaal niet wou vlotten.

de ondragelijke lichtheid van het bestaan 

Er zijn dagen dat ik er goed tegenkan en er zijn andere dagen dat het mij 's morgens al de moed ontneemt. Files. En dan spreek ik niet over de Brusselse Ring of zelfs de ring van Leuven, maar een simpele provinciale weg waar alle mensen natuurlijk hetzelfde moment dezelfde richting uitmoeten. 

50 minuten voor 25 kilometer. Het kan mij misschien troosten dat het met het openbaar vervoer meer dan 2 uur per rit zou zijn. 

Zelftroost

Teruggekomen van het werk leek mijn lichaam één stuk beton. Alles zat vast. Het hoofd zat onder hoogspanning en dat was nog maar de eerste dag.

Ik besloot om naar 'de zolder' te trekken en alles eens goed uit te zweten in de sauna. Ondertussen kijkend naar een serie die mij toeliet om het verstand op nul te zetten.
Het lichaam was mijn dankbaar. En ik de sauna. Moet ik meer doen !

Dit was het beste gedacht van de week. Gaan zwemmen. Lopen is ook goed, maar zwemmen, daar word ik helemaal zen van. Muziekje op en er is alleen nog 'ik en het water'. Zwemmen heeft een gigantisch kalmerend effect op mij. Dat ik een hele baan voor mij alleen had maakte natuurlijk ook veel goed. Het zwembad zelf was al de rust zelve. En nee, dat is bijlange niet overal zo. 

Schuldig 

En natuurlijk ben ik in de val getrapt van menig gestresseerd mens : eten ! Zoet ! Dubbele val trouwens, want ik heb mij helemaal laten gaan door het ingrediënt 'havermoutvlokken' alwaar het duiveltje in mij zei 'dat gaat hier supergezond zijn'. Jaja, je moest maar eens zien hoeveel (witte !) suiker daar in zit.  Ik durf al niet meer op de weegschaal te staan ! 

Soms vraag ik mij af : ben ik nu de enige die bij tijden overspoeld word door stress en de vraag 'is dit alles ?'  Volgend week hopelijk beter ! 

Is dit alles ?

Ik heb de lichte neiging tot werkverslaving. Ik zie en denk. Ik zie en bedenk : dit en dat kan nog beter en dit en dat zouden 'we' nog moeten doen. Dat leidt wel eens tot veel drukte in mijn hoofd, teveel.

Ik werk graag. Heel graag zelfs. Ik vind het geweldig dat er dingen in beweging komen, dat de trein loopt, dat iedereen mee is, hup naar het doel, op kruissnelheid en laten we meteen als doelstelling hebben om die kruissnelheid langzaam maar zeker op te drijven. We zijn toch niet voor traag ?

Tussendoor probeer ik technieken van timemanagement (liefst 4de generatie) te gebruiken en mijn werk zo goed mogelijk te organiseren. En ja, er gaat heel wat door mijn handen en door mijn hoofd. Ik passeer vele stations en de trein rijdt hard. Nu en dan kijk ik zelfs heel tevreden terug. Maar nog meer kijk ik terug en denk (het evaluatieprincipe in gedachten) : wat kon beter ?

Mijn avonden worden korter omdat mijn werken langer wordt. Mijn weekends worden korter. Want het werk dat 'lonkt', lonkt als een verleider soms,  'dat heb je weer goed gedaan', 'kijk eens wat een schoon rapport daar ligt' en 'Yes, de deadline weer schoon gehaald'. Een mens zou er wel eens verslaafd aan kunnen worden. 's Avonds zien dat de lijst die je afvinkt niet geheel 'weg' is maar toch behoorlijk gekrompen. Geheel af zou betekenen dat de verleiding weg is, de relatie af, zorg dus nooit dat je lijst af is, wat ga je anders doen ?

Soms kraakt mijn rug. De nachten die ik slecht slaap zijn groot in getal. Maar daartegenover staat dat ik nu ook al 's nachts kan denken en verwerken. Dat ik 's nachts wakker kan worden en denken 'hé, ZO moeten we dat doen'. Of ik pak mijn tablet en stuur toch nog een mailtje. Midden in de nacht. Het is soms een beetje creepy.

Sommige mensen waarschuwen me. Dat ik het alleen nog maar over mijn werk heb. Dat altijd gestresseerd ben. Dat ik altijd in termen van tijd denk. Dat ik zo weinig rustig ben. Heel energiek, maar met de dwingendheid van 'dat moet hier vooruit gaan, we gaan hier geen tijd verliezen'. Ik doe het met de glimlach. Zeer bewust trouwens, want met positieve energie krijg je (ook van anderen) meer gedaan dan met gezaag en een vermoeid gezicht. Zeg nooit (!) dat je moe bent ! Zeg nooit (!) dat je geen tijd hebt. Er is altijd tijd. Er kan altijd beknabbeld worden.

Ben ik samengevallen met mijn werk ? Kan ik er geen afstand meer van nemen ?

Heel soms overvalt mij de pijnlijke vraag naar de zinvolheid van dit alles. Dan lijk ik in een midlifecrisis terecht zijn gekomen met de vraag 'Is dit alles ?'. Werken en dan doodmoe zijn.

Ik zit op de trein en lijk geen weet te hebben van het landschap waarin ik vertoef. Een vriend van mij is levensbedreigend ziek. Zijn tijd is beperkt. Ik bezoek hem. Soms. Veel te weinig. Dat weet ik. Maar ik zit op die trein. Er zijn oude familieleden, die weinig bezoek krijgen, worstelen met dementie. Ik bezoek hen. Veel te weinig. Dat weet ik. Maar ik zit op de trein. Er zijn vrienden, er zijn kinderen, er zijn vrienden van me met verdriet. Ik moet hen bezoeken. Tijd voor hen maken. Ik weet het. Maar ik zit op de trein en die gaat hard.

Afstappen lijkt zo moeilijk en ik weet niet eens waarheen de trein mij leidt, zij het dat hij moet rijden, hard en efficient. Ik zit vast aan mijn werk.

Het gevecht met de tijd

Ik zou dit nu niet moeten schrijven, want straks, dat is normaal gezien binnen een uur, vertrekken we richting Frankrijk. Op reis. 

Maar ik neem even mijn toevlucht tot deze blog om mijn gedachten te ordenen en te schrijven over ... vakantiestress. 

En nee, dan heb ik het niet over het pakken van de koffers, de files, de bergen was voor en na, het uitprinten van de mogelijke documenten en het afwegen van de beste route. 

Ik stond deze morgen op en dacht 'ik heb geen tijd om op vakantie te gaan'. 

Wanneer ik door ons (misschien ietwat te grote) huis wandel, dan zie ik allerlei karweien. Hier en daar moet toch het een en ander worden opgeknapt. De kasten zouden uitgeruimd moeten worden. Er zou eens een gigantische selectie moeten gebeuren in alles wat wij hebben : wat mag naar de kringloopwinkel en wat hebben we echt nodig ? Administratie : die oude facturen mogen weg, ook die vervallen garantiebewijzen. 

Het onkruid en de tuin, daar moeten we eens iets 'fundamenteels' mee doen. 

En naar het containerpark, ja. Voor die oude niet werkende grasmachine en die kapotte stoel. 

En zo gaat dat maar verder. Het heeft dus niet eens met 'het werk' te maken. 

En natuurlijk komen daar nog de 'normaalste' dingen bij als sporttraining, liefst toch wat meer dan tijdens het werkjaar, minder kan toch niet ? Vrienden opzoeken. Dromen van een langere fietsritten. In oktober heb ik examens, ik zal toch die cursus eens moeten inkijken ? 

Iedere dag maak ik een planning en schrap de karweien één voor één af. Maar er lijkt geen einde aan te komen. Het lijkt soms zo erg dat ik onlangs dacht dat als ik niet meer zou werken, het nog altijd niet gedaan zou krijgen. 

Misschien moet een mens daarom toch 'op reis' en 'op vakantie'. Weg met de lijstjes, weg met het onkruid dat je in de ogen staart, de onmogelijkheid van te wassen en te strijken, de onmogelijkheid om de keuken eens onder handen te nemen. 

Zal ik er in slagen de lijstjes te vergeten en gewoon op te gaan in het moment, te genieten van de natuur ? 

Manlief* heeft er alvast geen last van. Zijn vakantie stond geheel en al in het teken van de Tour en dat gaf zijn dag structuur en doel. 

De rest is bijzaak, zegt hij. Het is vakantie. 

(*) Het lief slaapt nog. Of we nu vroeg of laat vertrekken naar onze vakantiebestemming, we raken er wel, is zijn devies. Stikjaloers kan zijn op zo'n stressloosheid ! 

prepensioen jobs in plaats van prepensioen

Door de nieuwe pensioenhervorming ziet de nabije toekomst van sommige collega's er plots heel anders uit. In plaats van nog een jaar, of twee jaar te werken, wordt dat 7 jaar.

Daar heb ik toch wat mee te doen en ook al begrijp ik best dat we met z'n allen langer moeten werken (of liever : mogen, want het is toch het gevolg van een betere gezondheidszorg en een hogere levensverwachting), heb ik best wel met hen te doen. Misschien hadden ze al concrete plannen (een jaar is niet zo ver) of telden ze al een beetje af. Maar goed, die collega's van mij die houden het nog wel even vol.

Bij Barbaramama las ik een uitdagend berichtje dat er zijdelings mee te maken heeft. Niet zozeer met dat 'lange werken' maar : moet ik nog 20 jaar hetzelfde doen ? En misschien heb ook wel heel andere talenten. Zij is een veertig en verpleegster. Afgezien van het feit dat ik mij afvraag of alle jobs sowieso goed uit te oefenen zijn eens de 60 gepasseerd denk ik dat ze gevoelige snaar raakt die wel eens met het pensioendebat te maken heeft.

Het zou wel eens kunnen dat mensen echt wel willen blijven werken maar niet hetzelfde willen doen, dat ze tegen dan uitgebrand zijn, op automatische piloot werken en nog weinig vreugde in hun werk vinden.
Ik heb trouwens niet de indruk dat de meeste mensen die op pensioen willen - en gezond zijn - aan het eind van hun krachten zijn en zich willen terugtrekken uit de maatschappij om enkel en alleen maar een huisje-tuintje leven te leiden. Sommige van mijn gepensioneerde vrienden zijn heel actief in het vrijwilligers werken en ondersteunen onzichtbaar veel mensen. Denk maar aan de voor de hand liggende oma's en opa's in een maatschappij met een tekort aan kinderopvang en drukke ouders met weinig tijd voor hun kinderen. Niet dat ik het 'maar normaal' vindt dat grootouders dit doen. Ik weet niet of ik, nu nog 'in de kinderen' zo gretig ben om 'het nog eens te doen', maar mochten alle grootouders morgen plots 'afhaken', dan zou het land toch een beetje stil liggen denk ik en dat is niet het enige dat ze doen.

Komt de groep mensen voor wie de job te zwaar wordt eens de zestig gepasseerd. Ik besef dat het een heikel onderwerp is, maar mensen in de verzorging, met onregelmatige diensten, die veel moeten tillen, is dat evident ? Kleuterleidsters die ondertussen zelf oma zijn, voor een klas ? Als zoveel jonge leerkrachten in het onderwijs afhaken omwille van de werkdruk en vooral de stress, mag je dan verwachten dat een zestiger géén problemen daar onverschillig voor is ? Zo zijn er vast nog een aantal jobs, ik noem er maar enkele.

een pleidooi voor pre-pensioenbanen

Zou het een oplossing zijn om deze mensen een alternatief te bieden ? Of de jobs die ze uitvoerden, 'zachter' te maken door de werkbelasting te verminderen ? Ik verzin maar wat : dat die postbode van zestig wat minder straten moet bedienen ? Dat die leraar minder uren moet presteren ?
Of zouden er lieden zo creatief kunnen zijn om zoiets te zien als pre-pensioenbanen ? Iets helemaal anders dus, maar toch nodig in de maatschappij en iets waarin een zestiger zich nuttig voelt en niet overvraagd ?

Zo zou ik het best vinden mochten een oudere heer of oudere dame aan het onthaal van de bibliotheek zitten die heel belezen is en tijd heeft. Of misschien kan iemand al zoals leesmoeders hier en daar (het zijn nu wellicht allemaal leesoma's !) kinderen individueel of in kleine groepjes helpen bij het lezen. Of misschien kan ik als leerkracht uit het middelbaar onderwijs, ouders en leerlingen helpen met ADHD, autisme, leren leren. Die nood is ontzettend groot, maar de zorg is zeer klein.

Prepensioenbanen zouden de werkdruk én de frustratie van de actieve beroepsbevolking kunnen drukken. Frustratie en werkdruk omdat zij er de tijd niet voor hebben.

Is dat financieel haalbaar ? Ik heb er geen idee van. Ik weet wel dat ik (nu al !) minder ambitieus ben dan toen ik 25 was en het niet erg zou vinden om als 60er een job te hebben met 'minder prestige' en minder werkdruk. Wie als 60er een (nieuwe) job aanneemt zoekt eerder naar voldoening en zingeving en doenbaarheid. Het hoeft niet ambitieus te zijn, er hoeven geen doorgroeimogelijkheden te zijn en het mag best een plaatsje in de schaduw zijn denk ik.

Maar dat lost natuurljk nog het probleem niet op van Barbaramama : wil ik als veertiger nog 20 jaar dezelfde job doen ? Want die vraag kan zo dreigend zijn dat het gevoel alleen al 'nog 20 jaar van dat' iemand moedeloos doet verlangen naar 'pensioen' ; terwijl hij of zij misschien gewoon iets anders wil.

bureaucratie : grrrr !

Het is zo : ik wil een een opleiding volgen die binnen de lerarenopleiding valt. Je hoeft er geen leerkracht voor te zijn, maar het is een opleiding die vooral geschikt is voor leraren. De opleiding leidt tot geen enkele specifieke kwalificatie in de zin dat ze mij toegang zou geven tot een bepaald ambt of zelfs een vereiste zou zijn tot een bepaald ambt. Het gaat over filosoferen met kinderen. Er bestaat geen vak "filosoferen met kinderen" en de helft van mijn vakken bestond sowieso al uit filosofie.
Maar nee, ik moet van het Ministerie van Onderwijs een kopie van mijn diploma afgeven.
Nu vind ik dat niet meer. OK, u kan zeggen dat dat nalatig is enzovoort en daar heeft u gelijk in.

Maar nu dit : hoe kan het Ministerie van Onderwijs een kopie aan mij vragen als ik door datzelfde Ministerie van Onderwijs benoemd ben als leerkracht ? Met andere woorden : zij hebben de kopie al  en ik ben daar al gekeurd, benoemd en goed bevonden.

Als het nu nog voor een job was of een officieel diploma, zou ik zeggen OK. Maar filosoferen met kinderen ?

Voor och arme een les of 10 ...

iedereen aan de pillen

Het is me wat. Slaap. Vroeger was ik fier als een gieter dat ik slapen kon als een blok. Ik hoefde mijn hoofd maar ergens te leggen - bij wijze van spreken - en hup ik was ver weg in dromenland, een land dat overigens zeer aangenaam was. Als een traktaatje na een harde dag vertoeven in vakantieland. Want zo leek het wel. Ik leefde mijn nachten in avonturenromans, romantische sferen en andere landen. Hele verhalen gingen door mijn hoofd en ik was altijd goedgeluimd en kinderlijk vrolijk.
Tot ik oud werd. Tenminste, zo begin ik het toch te ervaren.
Gedaan met de slaap der onschuldigen. Gedaan met dat traktaat na een zware dag. Net nu ik misschien meer dan ooit nood heb aan zo'n uitstapje uit de realiteit met bestemming 'zalige droom' krijg ik een dikke 'njet' op het rekwest.
Nu heb ik een stalen slaaphygiëne vol regels. Zoals : altijd op dezelfde tijd gaan slapen. Of niet lang uitslapen. Of niet overdag slapen. Of : niet sporten voor het slapengaan. Of : een stukje zorgeloos leven. Of : niet meer eten voor het slapengaan. De lucht in onze slaapkamer is fris en niet verwarmd, vol zuurstof en niet droog.
Zeg zelf, bij de Droomfabriek moet dat toch voor iets tellen ?
Maar nee, de dromen willen niet komen.
In plaats daarvan komen de zorgen. of liever de kwelgeesten. Want het zijn eigenlijk geen zorgen. Eenmaal in bed word ik een grumpy old woman, is het een zeuren in mijn hoofd, terwijl ik 's morgens blij als een kind de dag in wandel omwille van zoveel optimisme. Dan lig ik in mijn bed en komt de lijst 'dit is nog niet gedaan' en 'dat loopt niet goed' en 'ho, daar moet ik nog aan denken'. De Grote Ergernis komt als een wolk boven mijn hoofd hangen en iedere keer jaag ik ze weg, door op Mooie Momenten In Mijn Leven te denken, want naar verluidt helpt dat, en als het niet helpt, dan heb ik 's avonds toch maar weer netjes een wandeling langs de Middellandse Zee gemaakt en een duikje in het vakantiezwembad genomen. Soms wandel ik in gedachten zo ver weg dat De Wolk het niet houdt bij zoveel Mediterriaans weer. Ik val in slaap. Eindelijk !

Maar dan komen de dromen, loopt er van alles mis en het is te gek voor woorden. Nu heb ik in een studietijd ook wel een beetje Freud gezien en zoiets als Treumdeuting maar hé, dit zijn géén dagresten of één of andere verre gebeurtenis in het Verre Verleden dat ik niet zou hebben verwerkt. Het slaat werkelijk op niets en het is ook niet mijn ding om er meer achter te zoeken behalve dat ik oud word.

Want ja, het lijkt een leeftijdsfenomeen. Het lief slaapt niet goed. Een paar vrienden ook niet. En wanneer ik nu en dan een visje laat vallen over mijn slaap bijt zowat iedereen in mijn omgeving. Zij ook niet.

Maar hé, dat gaat vreten hoor. De tijd dat ik - zeker als puber - kon verlangen naar mijn bed om in de warmte te vertoeven in een wereld waar alles eindelijk naar mijn zin was en ik mij zonder regelgeving kon overgeven aan eender welke fantasie lijkt voor goed voorbij. Er zijn mij zelfs geen 'brave' droompjes meer gegund.

Dus ga ik met tegenzin naar bed. Pfff. Naar verluidt niet goed wegens selfforfilling maar hé, ik ben ook maar een mens en een hondje van Pavlov. Ik kan er regelrecht slechtgezind van worden en zo gedreven dat ik een petitie wil beginnen om het Recht op Slaap in de Universele Verklaring van de Mensenrechten te laten inschrijven.

Zonder resultaat natuurlijk. Dus aan de pillen dan maar ? Dat is een brug te ver. Pillen ! Er mankeert niets aan mij, dus waarom zou ik aan pillen beginnen ?
Tja, waarom ?

Ik ga het nog es proberen zie. De zaak relativeren en tegen mezelf zeggen 'Kaat, het was maar tijdelijk, vandaag zal je slapen als een roos'.
Wedden dat ze prikt ?

wat een dag !

... het liefje ligt met een ingepakte grote teen op de zetel. Een kleine operatie. En ik loop hier met een slepend been over en weer : een sportblessure en dat een dikke week voor dé wedstrijd van het jaar.

Het kan dus ook wel eens niet zo leuk zijn !

Maar anderzijds : ten huize Kaat loopt iedereen er gezond en wel (op uitzondering van bovenstaande kleine zorgjes) bij, genieten we van het goede weer en de tuin en zien we de relativiteit van alles in. Dat maken we onszelf toch wijs !

Belgacom ergernis

Ik kan er een lijstje van maken. Maar goed, is Belgacom zoveel waard om mij druk in te maken ?
onze vaste lijn toont bij tijden tekenen van 'bezet zijnde', want niet het geval is. Gevolg : geen telefoontjes meer naar buiten en ook niet meer naar binnen.
Ik bel het gratis nummer via mijn GSM (hoop dat het inderdaad gratis is !) en een computerstem vraagt me mijn nummer in te geven met het bericht dat ze zo al de lijn checken. Dat kan enkele minuten duren zeggen ze.
Dus wacht ik meer dan enkele minuten, maar goed, de computer of wat dan ook is mijn lijn aan het checken dus alle begrip.
Fase 2 : de lijn is gecheckt en ik zal doorverbonden worden. Maar alle medewerkers zijn in gesprek. Dat duurt ook wel even.
Weerom : alle begrip. Als die mensen zouden moeten 'wachten' tot wij bellen zou het een dure bedoening worden.
Fase 3 : ik krijg iemand aan de lijn. En wat zegt die ? "We gaan uw lijn checken, dat kan even duren". Al heel wat minder begrip, want, hadden ze dat net niet gedaan ? Hebben ze me daarnet wat wijs gemaakt ?
Fase 4 : besluitvorming. Dat het aan heel veel zaken kan liggen, het probleem. Dat neem ik ook wel aan. Ik kan van alles doen. Toestellen controleren, stekker controleren of tja, als dat allemaal niet lukt, een technieker bellen. Ik zeg dat alles gecontroleerd is. De technieker krijg ik niet. Misschien later. Als ik alles gecontroleerd heb.
Net zoals zij doen dus : twee keer ?
Hoe efficient !

machteloos

Soms kan ik mij behoorlijk machteloos voelen. Soms is dat naar aanleiding van één voorval, maar erger is als het om een jarenlange situatie gaat. Als ik zie dat er na jaren niets verandert. Dat er veel gezegd wordt maar weinig gedaan. Als ik zie dat sommige mensen er in slagen om toch altijd de beste stukjes voor zichzelf te houden (en te krijgen) en dan nog niet tevreden zijn.
Het gebeurt wel vaker dat ik soms een jaar van tevoren kan zeggen : dit loopt gegarandeerd mis. Soms knikken er wat mensen maar er wordt niets aan gedaan. Eerst de paniekvoetbal : redden wat er te redden valt en na verloop van tijd beseffen : dit is hopeloos. Weten dat je meewerkt aan wat hopeloos is en er o zo veel krachten in steken. Tot het inderdaad helemaal misloopt. Niet dat ik er een speciaal oog voor heb, mensen rondom mij zien meestal hetzelfde als ik. Maar de structuren zijn log en zwaar.
Mensen hopen soms op wonderen. Ik weet niet waar ze dat halen. Dat wij dat zouden kunnen. Wonderen verrichten. Soms zijn ze kwaad als we ze niet verrichten.

het Spook van Mexico

Ik heb ongeveer 3 dagen in bed vertoefd. Met de griep. O wee. Dit is de eerste dag dat ik opgestaan ben en alle moed verzameld heb om van bed tot de keuken te wandelen. Dat lukte !

Ik ben een slechte zieke. Ik verveel mij te pletter. Een beetje ziek-zijn valt mee : dan kan ik zonder schuldgevoel uren lezen en naar televisie kijken en tussendoor rusten. Maar dit was een Griep van zo'n gehalte dat ik als een vodje bleef liggen. Waterige ogen. Een neus waar eerst van alles uitkwam en toen alles verdween in de longen. Ik zal je maar niet vertellen wat voor vieze dingen zich daar allemaal nestelden.

Een griep ! Midden zomer dan nog wel ! Op het eind van de vakantie ! En dat terwijl ik - omdat het eind vakantie was - weer net zo'n mentale energiekick had gekregen : dit en dat wil ik nog doen voor de vakantie voorbij is !

Maar het is dag 4 en het tij lijkt te keren. Was het de Mexicaanse ? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar hoe zou ik het ook weten ? De mededeling 'kaat en griep' was genoeg om iedereen hier uit de buurt te houden. Ik moest es die Mexicaanse hebben. Wat natuurlijk mogelijk is. Ik ben een sociaal beest, ben op reis geweest en nog van dat.

Sterk dat ik door zo'n kleine dingen weer o zo dankbaar kan zijn dat ik door de band genomen meer dan gewoon gezond ben, dat ik kan lopen, fietsen, dansen, zumba doen en nog van dat meer. Dat ik in ons zwembad kan liggen luieren en o zo genieten.

Vandaag aan alle mensen die ziek zijn en niet van het zonnetje kunnen genieten, en in het bijzonder voor de mensen die meer dan gewoon een griep hebben : ik bewonder jullie moed en als die ontbreekt, dan wens ik die jullie toe. Dan wens ik jullie toch zomer en zon toe, dat jullie er toch een beetje kunnen van genieten. En natuurlijk beterschap. Uiteraard.

3de vakantiedag

Het pak van UPS werd geopend en daar zat een nieuw pc in. Laat ons even doe alsof dat een verrassing en een cadeautje was, nog zoveel pret !
Manlief kon niet begrijpen dat ik het ding ongeopend liet staan. Zijn vingers jeukten gewoon. Maar voor mij is een pc een pc en er zijn er hier al heel wat de revue gepasseerd. Daarbij : 't zou weer wat worden : dat overzetten van programma's en documenten. Gelukkig heb ik er al een beetje ervaring mee en is er hier aan externe harde schijven geen gebrek. Of via het netwerk.
Het lukte meer dan redelijk.
Alleen - het klikt echt niet tussen ons ! - met de Ipod was het weer morres ! De Ipod is immers verbonden met een bepaalde bibliotheek en je kan de aangekochte nummers niet blijven verzetten. Ik wou er geen moeite voor doen en de aangekochte nummers werden opnieuw aangekocht. Tenminste, sommigen, 't is idioot om je hele bibliotheek opnieuw te kopen, al moet ik niet overdrijven, zoveel nummers zijn het nog niet en ze zijn bijna allemaal betaald met cadeaubonnen. Dat maakt de pijn minder.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik wijselijk bericht van I-Tunes dat mijn bib niet op de I-pod raakt. Het is er ook 'maar' een van 8 gig. Goed, hij zal zelf aanvullen zegt hij vervolgens. Met die nummers die mijn voorkeur genieten. Hoe hij dat gaat doen is mij werkelijk een raadsel, want aangezien ik de voorbije nacht alle bestanden heb overgezet en dus niet de bib 'an sich' zijn er geen gegevens van mijn vorige gebruik overgezet.

Ik vrees dus alweer het ergste.
En mijn lopen ? Die zullen ook wel allemaal 'foetsie' zijn.

Spijtig dat er nog altijd geen goed alternatief bestaat !

Back to basics

Omdat ik het leven achterna loop en nauwelijks nog toe kom aan iets rustigs, heb ik mezelf vandaag getrakteerd op een lekker ontbijt. Ook al vind ik het ontbijt het lekkerste van de hele dag, omwille van tijdsdruk heb ik het de voorbije weken vaak laten staan, ondanks de verwoede pogingen van mijn echtgenootje om mij toch aan het ontbijten te krijgen.
Nu weet ik dat je in tijden van stress vooral niet moet gaan 'knoeien' met je eten en de tijd die je slaapt, het wordt alleen maar erger. Dus vandaag een poging gewaagd : maisbroodjes, krentebroodjes, sinaasmarmelade en een potje yoghurt.
Misschien geeft mij dit vandaag net genoeg energie om er weer (goed !) tegen te kunnen.
De krentebroodjes heb ik omwille van de suiker en het vet toch maar laten staan...

Als ik ook nog aan sporten toe kom ... wordt het helemaal goed !

vogelgeluid

Deze morgen hoorde ik vanuit de slaapkamer een vogel zingen. De eerste ?

Ik dacht : Kaat, het komt allemaal goed.

Lente, ik heb jou zo nodig !

het jaar loopt niet

Het jaar vlot niet. Het gaat zo snel en ik zal amper door hebben dat het ooit 2009 is geweest. Kom ik net van de dokter en blijkt mijn hals en iets onder mijn schouders geblokkeerd. Ik kan een hoop bewegingen niet meer doen, maar blijkbaar had ik die al 'afgeleerd' omdat ze pijn deden. In zekere zin - zo bleek - heb ik niet eens de tijd gemaakt om de pijn te voelen.

Als sporter denk ik altijd van mezelf dat ik zeer soepel ben, ha, je had me daar moeten zien zitten toen ze de oefeningen voordeed : ik leek wel een bejaarde dame ! De beentjes geen probleem, maar 'boven' zat alles vast.

De dokter trok aan mijn hoofd (letterlijk !), hield me in een soort wurggreep en deed de meest waanzinnige dingen met me. Plots hoorde ik 'krak' en kromp bijna ineen van de schrik, maar 't was een goeie 'krak' zei ze.

Ondertussen zit ik toch nog ineen gekrompen, wachtend om de volgende specialist die zal trekken en sleuren aan mij.

Voor één keer mag het. Letterlijk.

kerststress (2)

Waar, in hemelsnaam, hebben we de kerststal opgeborgen ?

kerststress ! (1)

Geheel en al aangepord door Frank dacht ik : deze keer wacht ik niet tot het allerlaatste moment met het voorbereiding van de kerstcadeau's en het kerstfeest. Shoppen is voor mij sowieso al een nachtmerrie, dus ditmaal moest ik echt alle moed bijeen verzamelen. Gelukkig er is bij ons in de buurt een groot winkelcentrum waar je allerlei winkels op één plek vindt. Ik dacht : dinsdagmorgen, dat zal daar piepstil zijn. Ha, dat was buiten die honderden 'hetzelfde gedacht' mensen gerekend. Omdat het lijstje groot was had ik al een selectie gedaan via de folders die hier aan huis in de bus zaten. Ik ga naar winkel één en zie heel andere prijzen dan wat in de folder staat. Ik denk : ik ga het toch maar eens vragen. De prijs aan de kassa was inderdaad de folderprijs en niet de prijs die er op stond. Winkel twee en zoveel inkopen verder hetzelfde. Er staat een andere prijs en dit keer simpelweg een dubbele prijs. Ditmaal stond er een hele rij voor de kassa en ik voelde me te beroerd om het te vragen. Waarom zetten ze er niet gewoon de prijs op dat iets kost ?
Tenslotte moest ik inktpatronen halen. Supersimpele zaak, want die hangen achter de kassa en het is maar een kwestie van 'nummer zoveel' te zeggen. Een boodschap voor manlief. 18 minuten moest ik wachten aan de kassa, want de man aan de kassa kreeg het ene telefoontje na het andere, waar door hij mij - en de andere wachtenden - niet kon helpen. Ik zeg hem 'inktpatroon nummero zoveel' en hij vraagt mijn telefoonnummer. Misschien zou ik het op een andere dag gezegd hebben maar ik antwoordde : moet ik mijn nummer geven om dat te kopen ? Hij knikte van nee en ging duidelijk kwaad verder. Ik wachtte netjes en hij vroeg waarop. 'Op het rekeningetje' zei ik vriendelijk. 'Dat hoeft niet,' zei hij, 'op inktpatronen geven we toch geen garantie'. Alsof ik de ergerlijkste klant was en totaal ongemanierd keek hij naar de volgende klant met een blik van 'scheer je weg ' ! "Eu, voor de belastingen ?" zei ik stilletjes. Want inktpatronen zijn werkkosten.

Ik kwam doodgedeprimmeerd terug thuis. Het sneeuwde. Ik had een duurloop van 12 km in het vooruitzicht ! Zal wel wezen, met zo'n weer. Nu was het 'cadeau dat in de winkel dubbel zoveel kostte als in de folder', iets voor mij. Ik had het niet gekocht. Op de keukentafel lag de folder open. Ik had gelijk. De prijs was gehalveerd.
Nu nog door de sneeuw terug ? Grrrrrrrrr !

ooit had ik conditie

Zo lijkt het toch. En die 'ooit' is nog niet eens lang geleden. Gisteren ben ik nog es gaan lopen. Jawadde ! Ik lijk zo ontzettend oud. Dat ik in oktober een halve marathon ga lopen, jongens, hoe ga ik dat doen ? En rond mij zijn er heel wat die ... super sportief zijn.

Zo schetste het liefje zijn 'ideale dag' vandaag : eerst een flinke fietstocht, dan naar de bergrit van de Tour de France kijken en dan nog een fietstocht. Nummer 1 en 3 met mij. Ik voelde nog mijn spieren van gisteren, en nu alweer op de fiets ?

Maar hij wou het zo graag. Wat doe je tegenover zoveel 'samen willen' ?

Meefietsen dan maar. Ik zeg nog : toch niet te ver hé ? Net geen 30 km is het geworden.
Wanneer komt die conditie terug ?

mannen hebben het voor het zeggen

O frustratie alom ! Wij zijn 2 jaar officieel getrouwd en moeten dus nu pas gezamenlijk onze belastingsaangifte invullen. Na jaren mijn eigen boontjes te hebben gedopt gaat dit werk plots (tegen mijn zin) naar manlief. Hij heeft er niets voor nodig, zelfs mijn 'token' of paswoord niet. Via "My Minfin" staan al mijn gegevens al ingevuld (wedde, voorheffing, giften, pensioensparen) en ja, de belastingsdienst gaat er van uit dat zijn rekeningnummer wordt gebruikt. We kunnen natuurlijk wijzigen, maar dan zijn we verplicht ons IBAN nummer te gebruiken, wat wij als gewone Belg niet kennen.
Bij kadastraal inkomen staat ook altijd mijn man vermeld. Hetzelfde bij alle mogelijke belastingenpapieren of officiële documenten : die staan gewoon op zijn naam, al betalen we natuurlijk gezamenlijk en zijn we wel getrouwd.

Daarnet zei manlief : je moet niet helpen hoor, ik heb alle gegevens.
"Ik kan dus weer gaan strijken", zei ik hem wat onvriendelijk.
Want een heel jaar lang hou IK alle papieren bij, schrijf ik alle rekeningen netjes over, doe ik alle administratie, maar als het over belastingen gaat zegt vader staat : doe maar uw strijk.

Grrrr !

Update : ja, op het einde had hij dan toch mijn token nodig.
Update 2 : Liefje : vind je dat nu zo erg dat alles op mijn naam staat ? Dat maakt toch niets uit ? Grrrrrr !
Update 3 : voor de goede lezer : ik had duidelijk mijn dag niet. Waarschijnlijk was ik ook niet zo genietbaar vandaag. Lange tenen ?