dinsdag 30 september 2003



strange


via Michiel las ik iets eigenaardig. Makro Nederland zou problemen hebben met 'deeplinks', dit is een het plaatsen van een link naar een pagina waarvoor je je anders moet registreren om 'binnen' te geraken.

Niet echt vriendelijk vind ik dat van Makro Nederland, en in België al helemaal geen probleem : de site is voor iedereen toegankelijk.
En ja hoor, een pasje moet hier ook, maar zowat iedere rechtgeaarde Vlaming heeft er één ...

vakantietijd


Ik las deze week dat het gevoel ontspanning, het 'vakantiegevoel' welgeteld 7 dagen na de vakantie al is uitgewerkt. Verder stond er ook te lezen dat een mens het beste 4 uur vakantie per dag had. Hoe ze aan dat cijfer kwamen stond er niet bij, maar veel rekenen leert mij dat het gewoonweg niet lukt.

Dit jaar ben ik begonnen met anderhalf uur vroeger opstaan om te kunnen genieten van een luxueus ontbijt (enige maaltijd waar ik veel zorg aan besteed) en heb ik het aantal uren sport per week verhoogd.

Zou dat ook als vakantie gelden ?

Hoe dan ook, de kwaliteit van mijn dagen is er op vooruit gegaan. Ik begin de dagen - om het met een cliché te zeggen - eerst voor mezelf en dan pas voor het werk.

Dus toch een beetje vakantie ...

PS : maar spijtig genoeg ook een kwartier file per dag, al zal dat best meevallen in vergelijking met anderen...

maandag 29 september 2003


fenomeen

ik ben toch geen workaholic aan het worden ? Het is een altijd terugkerend fenomeen bij mij : in de weekends (met minder werk) voel ik mijn lichtjes ziek en zonder veel fut of energie, eenmaal maandag en het werk weer begonnen, dan barst ik weer van de energie en kan ik bergen verzetten.

Moet ik mij zorgen maken ?


PS : net weekendje Parijs geboekt, dat zal mij leren, mij ziekjes voelen in het weekend !


zondag 28 september 2003


overbodige luxe



Na een maandje autorijden is de conclusie nog eender : een auto is een overbodige luxe. Tegenstrijdig genoeg beweer ik evengoed dat ik hem niet meer zou kunnen missen, maar dat is larie, ik heb het jaren zonder gedaan en mijn leven is met de komst (het cadeau !) van de auto niet echt veranderd.

Wil men echter minder auto's en bijgevolg minder files op de baan dan zal men toch iets moeten doen aan het openbaar vervoer ! Ten eerste aan de prijs : wanneer je op eender welk uur van Leuven naar Kortrijk wil rijden met de trein, kost je dat meer dan met de auto. Hierbij reken ik niet het risico, maar wel de benzine, (diesel zou nog goedkoper zijn), de verzekering en de autotax.

Ten tweede zat ik vorig jaar minstens 10 keer een uur vast in Gent omdat ik mijn aansluiting niet had wegens vertraging bij de eerste trein. Ooit al de wachtzaal in Gent-St. Pieters bekeken ? Je zou van minder depressief worden !

Tenslotte gebeurde het niet zelden dat ik in overvolle treinen zat en tussen Leuven en Gent moest rechtstaan. Dat gebeurde vooral, maar niet enkel (!) rond de zomermaanden, laat ons zeggen op het totale gebruik 10 procent.

Als alles goed gaat met de trein vind ik de trein best confortabel, een auto blijft een overbodige luxe die het milieu veel geld kost en nogal wat mensen - wegens files ! - op de zenuwen werkt.

Maar als ik nu al hoor dat de treinbiljeten opnieuw 3 procent in prijs stijgen dan blijf ik toch maar bij mijn autootje en maak ik de files met één wagentje toch weer langer.

Waar blijft het beleid ?

vrijdag 26 september 2003


the network is down



Na de malaise in de VS, Canada en Skandinavië mogen ook wij het proeven : we - de bewoners van ons huis - zijn gewaarschuwd : vanaf 21 uur tot 7 uur morgenochtend is er geen electriciteit.

Ik vraag mij al de hele week af wat ik dan in hemelsnaam kan doen op deze avond, want zelfs al ga ik 'stappen' met vrienden of collega's, in een 'donker' huis terug komen en het bed moeten zoeken met een zaklamp zie ik toch niet zitten.

Er zit dus maar een ding op : toiletgerief bij elkaar gescharreld en op naar een ander huis, een ander bed en we zien wel wanneer we morgen terug thuis komen.

Hopelijk is het euvel dan ook verholpen, maar voor alle zekerheid toch de zaklamp klaargelegd en de laptop goed 'opgeladen'. ... om tot de conclusie te komen dat ook de modem electriciteit nodig heeft ...

donderdag 25 september 2003


Hoe gelukkig bent u ?


... en wat zijn uw sterke punten ? Bent u gelukkiger dan Jan Mondaal of juist niet ? ... Hoe zit het met je emotionele toestand ? je komt het allemaal te weten op Authentic Happiness !

... ik heb alvast reden tot juichen : volgens de test behoor ik tot de 15% gelukkigste mensen...
Ik zal het maar geloven !

PS : dit jaar heb ik zo goed als iedere week een dagje vrij, en wel op donderdag. Meteen de verklaring voor zoveel geluksgevoel ?

dinsdag 23 september 2003


slaap, slaap, slaap ...



Bij mijn werk komt heel wat studeren. Morgen start mijn 'postacademische opleiding' als ik wat geluk heb tenminste, want om de een of andere bizarre reden weet men in de HQ nog altijd niet of ik dit dan wel volgend jaar moet beginnen.


Moet ook nog doorworsteld : dynamisch webdesign van Patricia Bosseleer. (hé, een vrouw !).

Maar mijn hoofd wil niet mee, het zit vol, zo vol ... slaap. Ik val letterlijk overal in slaap. Het is werkelijk 'de hamer die mij achtervolgt' en keer op keer klopt ook.

Ik stel alle hoop op de nieuwe zwemtrainingen (volgende week te beginnen !) en heb daarnet ook maar de nieuwe runnersworld gekocht.

Tuurlijk ben ik te moe om te sporten, maar het is het enig middel om mij weer wakker te krijgen !

maandag 22 september 2003


Er zijn nog honderd wachtenden voor u



Ik begin een hekel te krijgen aan Leuven. Wil je kaartjes voor de stadsschouwburg, dan moet je er wel een paar uurtjes wachten voor over hebben. Ik had het er niet voor over om mijn zaterdagvoormiddag te spenderen aan het wachten in volle zon ! Resultaat : uitverkocht.
Vandaag : sportkaart en fitnesskaart. Een rij van hooguit 50 man : TWEE uur moeten wachten !!! Waarom het zo traag ging was iedereen een raadsel.

En dan tenslotte al die flitspalen in Leuven (en ergens anders ten lande) . Ik ben helemaal geen snelheidsduivel, op de autosnelweg ben ik de traagste automobilist met 120 km per uur (waarom geen flitspalen voor die gekken die aan 150, 180 km per uur scheren ?), maar rondtoeren aan 50 per uur op een viervaksbaan waar de fietsers een aparte weg hebben met een berm ertussen en de voetgangers nog eens verderop gaan ? Tja, DAT moet Anciaux mij eens uitleggen !

Ik heb zo zin om mij aan te melden bij de tuftufclub !

zaterdag 20 september 2003


mysterious roses



Toen ik daarnet thuis kwam van een lekker terrasje in de stad, vond ik een boeket rozen voor mijn deur. Ondanks het feit dat er aan mijn deur zelfs papier en massa's schrijfgerief te vinden is - ik ben wel meer niet thuis - blijft de schenker of schenkster zich in het onbekende hullen.

Dankjewel voor de rozen ! Ik durf ze bijna niet binnen te nemen uit pure angst dat ze toch voor mijn buurvrouw bedoeld zijn, al stonden ze pal voor mijn deur.

Ze zijn mooi !

Txs !

(wie zich herkent in de bezorger mag zich altijd melden !)

vrijdag 19 september 2003


de zon komt op



generaties gaan en generaties komen
en de aarde blijft almaar bestaan
de zon komt op en de zon gaat onder.

uit de uitvaartplechtigheid (Prediker)


Inderdaad, de zon komt terug op en allerlei verhalen moeten terug worden opgepikt.

Het sterven van een gezinslid is meer dan het sterven alleen : het is een confrontatie met het hele leven in al zijn zenuwbanen, het nestelt zich zelfs in het lichaam als onverteerd voedsel dat stokt.

De zon komt op en de zon gaat onder
we gaan allemaal verder.

dinsdag 16 september 2003


knikkende knieën


Gisteren gewerkt aan de afscheidsplechtigheid. Woorden gezocht, wat lees je voor op zo'n moment ? Wat zeg je over de overledene ? Hoe zorg je ervoor dat de mensen die er bij zijn zich niet buitengesloten voelen omdat je het op deze of andere wijze geformuleerd hebt ?

Nu al gemerkt : mensen zijn bijzonder gevoelig op zo'n momenten. Iedere claimt en wellicht terecht : hij is mijn broer, mijn vader, mijn vriend, mijn ... mijn ... en ze hebben allemaal andere herinneringen en andere banden.

Het is af en ik kan alleen maar hopen dat het goed wordt.
Maar de knieën beginnen opnieuw te knikken. Het geregel valt langzaam stil en het moment van ritueel afscheid nemen komt dichterbij.

Ondanks een stralende zon ben ik met een klein hartje opgestaan.
Terwijl het zelfs maar overmorgen is.

mooi troost

Gisteren een bezoekje aan het crematorium gedaan. Ik vertrouwde het niet helemaal. Maar het is er mooi, heel mooi. Schoonheid kan troosten.

Troost ook gevonden in een boekje dat ik gekregen heb vol poëzie over sterven. Vergeet me niet. Mooie woorden, betere woorden dan wij verzinnen.

Wij, dat zijn mijn broers en zussen. Wij, dat zijn de kinderen.
Hij, dat is mijn vader.

Ik krijg mailtjes en kaartjes en wist niet dat een simpel kaartje zoveel deugd kan doen. Alsof het een lappendeken is dat je rond je kan slaan en waaraan je je warmen kan.

maandag 15 september 2003


gestorven

Hij is gestorven en ik herken hem nauwelijks nog. Het hoofd zit vol emoties die vast zitten. Er moet van alles geregeld worden.
Verdriet verdeelt en verenigt niet. We kenden hem allemaal op een andere en toch dezelfde manier.
Er is vooral veel stilte, het niet kunnen communiceren.

vrijdag 12 september 2003


kapot

Mijn hele lichaam is geradbraakt. Er zit niets meer in mijn geest. Ik leef tussen ziekenhuis en telefoon. Iedere keer ik hem bezoek speur ik zijn gezicht af naar enige reactie. Hij lijkt in een diepe slaap. Dat geloof ik ook. Waarom zou ik de dokter geloven ? Nu en dan stokt zijn adem, een paar seconden, en klem ik mij vast aan de rand van het bed, nee, nu niet denk ik, nu niet, ik wil dit niet opnieuw meemaken.
Dan ademt hij terug, onrustig, onregelmatig, met geluiden die mij nu al vertrouwd zijn.

Ik weet niet of ik wacht op het leven dan wel op de dood. Maar dit schermergebied van stervende zijn, deze dagen, deze nachten, dit is verschrikkelijk.

woensdag 10 september 2003



schreeuw

En weer schreeuwt de dood. Onverwacht, of misschien niet. We wisten dat het ooit zou komen. Ooit : zoals ik ooit sterven zal, zoals een ieder. Maar het bericht op de voicemail was loeihard : je kan maar beter onmiddellijk komen, misschien duurt het niet zo lang meer.

Toen zag ik hem slapen, vredig eigenlijk, als in een diepe slaap verzonken, zelfs genietend van de rust. Hij ademde rustig, toen ik zijn hand nam, kneep hij.

Een reflex, zei het verplegend personeel. Hij is in coma. Hij is zo ver weg.

Niemand weet of hij nog terug komt.

dinsdag 9 september 2003


let's talk about work

Mijn werkschema zit zo in elkaar dat ik 60 procent van de te presteren uren per week, op maandag en dinsdag doe, wat betekent dat er op maandag en dinsdag niet veel tijd meer over voor iets dat niet met het werk te maken heeft.

Wellicht ben ik gisteren overmoedig geweest door toch nog af te spreken met vrienden, het hart was er wel, de geest al veel minder. Die was niet bij het werk, die was gewoon nergens, knock-out gewoon.

Het werkjaar begonnen met allerlei goede voornemens en tot nu toe lukt het allemaal heel goed, al vraag ik mij dikwijls af hoe rekbaar alles is. Rekbaar zoals : een uurtje vroeger opstaan, geheel beïnvloed door de zovele boeken en artikels die de nadruk op een rustig begin benadrukken. Gezond ontbijt ook, meteen geleerd dat dat alles te maken heeft met tijd hebben. Op tijd in bed, en nog altijd levend volgens mijn al jaren standhoudende PEP-religie.

Op donderdag studeren. Seminaries, workshops. Zwaar maar zeer interessant. Inzicht krijgen in interacties tussen mensen, verborgen motieven waarom iemand iets doet, kortom : regelrechte (praktische ?) psychologie en ondertussen zelf laveren tussen de Grote en Kleine gebeurtenissen van het Leven.

maandag 8 september 2003


symbolisch

Daarnet mijn GSM laten vallen. Grote barst op het schermpje met als gevolg dat maar de helft leesbaar is. Hij doet het nog net, maar morgen toch over de middag een andere halen. Ik hoop dat ze nog net dezelfde hebben, het Nokiamodel waar de halve aardbol zich van bedient.

Het is bijna symbolisch voor mijn eilandleven : moet ook deze communicatievorm er aan geloven.

Werk werk werk ... waar is die vakantie heen ?

zondag 7 september 2003


things that crossed my mind

het gras is echt groener buitenZou het kunnen dat sommige mensen simpelweg bang zijn van gevoelens ? Het maakt dan nog niet eens iets uit of gevoelens van positieve of negatieve aard zijn, nee er wordt consequent gekozen voor het vlakke pad van het voorspelbare, het geplande, het risicicoloze pad van die dingen waar je nooit problemen kan mee hebben. Een leven in regelmaat, relaties zonder veel diepte, en wanneer er zich al eens een mens aandient die het hart beroert of een glimlach doet ontluiken, terugglimlachen maar evengoed 'dankjewel en daaaaag ! ' zeggen. Die glimlach moest maar eens niet blijven duren, fluistert de achterdochtige geest.

En zo speur ik naar kleine kijkgaatjes in je beschermde burcht, wuif ik vanuit de verte naar jou, omdat ik weet dat nabijheid je beangstigt. Stil ben ik ook al, bang dat dat mijn woorden jou zullen overvallen als een regenval die zich bij het minste windje ontwikkelt tot een storm waarvan jij alleen maar denkt 'had ik het niet gedacht'.

Ik blijf dus zitten op mijn plek in de wei, volle pic-nicmand en je mag komen als je wil, ik zal je burcht niet beklimmen. Ik ben geen wolf in schaapskleren. Je hoeft niet te komen en misschien vind je het alleen maar leuk dat ik nu en dan vanuit de verte naar je kijk en glimlach.

zaterdag 6 september 2003


Verkocht

Johan AnthierensNa het lezen van een voorpublicatie in De Standaard, was ik meteen verkocht : ik zou het boek van Johan Anthierens kopen. Misschien was ik meer verkocht aan de man dan aan het boek, de manier waarop hij over de dingen schrijft, de liefde die hij voor zijn kinderen heeft - zonder ze te romantiseren ! - de manier waarop hij in de wereld staat.

De journalist Anthierens ken ik niet, ik weet enkel dat hij in het gezin waar ik opgroeide op een warm hart kon rekenen en dat was voor een journalist huize Kaat al heel wat.

Een kanjer van een boek is het. Een prachtig weekend wordt het.


Johan Anthierens, Niemands meester, niemands knecht, uitgegeven bij van Halewijck

donderdag 4 september 2003


Komkommertijd in de wereld van kaat (*)



Iemand moet u de waarheid vertellen, en aangezien u het nog niet weet zal ik dat even op een rijtje zetten.
  • De evolutietheorie is onzin

  • alle aardse leven is van buitenaardse oorsprong

  • god bestaat niet

  • onze kloontechnologie moet dringend worden geperfectioneerd (geen seks dus !)

  • ....

en meer van deze fantasietjes kan je horen van die de Fransman Claude Vorilhon, alias Raël, leider van de Raëliaanse beweging en oprichter van kloonbedrijf Clonaid, die 'op ronde' is in Nederland om er zijn boodschap te brengen.

Begrijpt u het niet meteen dan mag u hem best vragen stellen ... maar dan moet u hem wel aanspreken met 'Zijne Heiligheid'.


(*) Kaat is weldra weer in haar normale doen : enkele leuke projecten in handen gekregen en we gaan er weer helemaal voor !

dinsdag 2 september 2003


De dieven zijn al gaan slapen

Het klopt. Wanneer je sport heb je meer energie en dat voel je zowaar onmiddellijk. Gisteren na een drukke werkdag gewoon in slaap gevallen in de zetel. Vandaag ben ik, na nog zwaardere dag (langer gewerkt) een uur gaan lopen en ik voel mij nog fit, maar ook gezond moe, een vermoeidheid die mij gewoon zegt op tijd het bed te zoeken, maar geen vermoeidheid die mij als een slag van de hamer van slag maakt.

Ik probeer evenwicht te vinden tussen werk en ontspanning. Voorbije zondag genoten van "De dieven zijn al gaan slapen" van Leo Pleysier. Het is een biografisch stuk, stukken dagboek misschien al loopt de tijd lang niet chronologisch, flarden herinnering geweven tussen heden en toekomst. Geen idee hoe het boek ontstaan is.
Maar het leest en het leest vlot.

Pleysier leidt - als ik het boek mag geloven althans - een rustig leven in een pracht van een huis 'bijna zonder gevel', te midden de natuur. Hij is.
Het is niet het soort boeken dat ik van nature zou lezen, geef mij maar de Russische 19de eeuwse literatuur met hele verhalen en heftige gevoelens.

En toch denk ik dat dit boek niet toevallig nu in mijn handen 'gesukkeld' is.
Mooi en uitdagend is dat.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...