Fietsen in Normandië

Niet te geloven, het lief was zo onder de indruk van mijn enthousiasme over de fietstocht gisteren, dat hij besloot een fiets te huren.

Via Map Source tekende ik een route uit die voornamelijk langs fietspaden zou leiden. Hier in Normandië blijft fietsen gevaarlijk. Op gewone wegen is er niets voorzien voor de fietsers. De wegen zijn zo smal dat je het verkeer ophoudt en menig bestuurder op de zenuwen werkt. Aangezien het landschap glooiend is, lukt het ook niet altijd (mij toch niet) om een ietwat deftige snelheid te halen, zeker ook niet op mijn al kleine fiets.

Dat moeten ze hier toch een klein beetje beseft hebben, want er zijn ware ‘fietswegen’ en zelfs wegwijzers om steden via “fietswegen” te bereiken. Toch mag je niet in Belgische, laat staan Nederlandse normen denken. Franse fietswegen zijn hier gewoon kleine wegen die via veel kilometers om, je leiden tot waar je wil zijn. Ze zijn dus nooit gemaakt geweest of voorzien voor fietsers, het zijn gewoon kleine (maar mooie) landelijke wegen. Kilometers om doe je er mee, maar laat dat gelukkig geen bezorgdheid zijn voor de recreatieve en toeristische fietser.

Het gevecht met de tijd

Ik zou dit nu niet moeten schrijven, want straks, dat is normaal gezien binnen een uur, vertrekken we richting Frankrijk. Op reis. 

Maar ik neem even mijn toevlucht tot deze blog om mijn gedachten te ordenen en te schrijven over ... vakantiestress. 

En nee, dan heb ik het niet over het pakken van de koffers, de files, de bergen was voor en na, het uitprinten van de mogelijke documenten en het afwegen van de beste route. 

Ik stond deze morgen op en dacht 'ik heb geen tijd om op vakantie te gaan'. 

Wanneer ik door ons (misschien ietwat te grote) huis wandel, dan zie ik allerlei karweien. Hier en daar moet toch het een en ander worden opgeknapt. De kasten zouden uitgeruimd moeten worden. Er zou eens een gigantische selectie moeten gebeuren in alles wat wij hebben : wat mag naar de kringloopwinkel en wat hebben we echt nodig ? Administratie : die oude facturen mogen weg, ook die vervallen garantiebewijzen. 

Het onkruid en de tuin, daar moeten we eens iets 'fundamenteels' mee doen. 

En naar het containerpark, ja. Voor die oude niet werkende grasmachine en die kapotte stoel. 

En zo gaat dat maar verder. Het heeft dus niet eens met 'het werk' te maken. 

En natuurlijk komen daar nog de 'normaalste' dingen bij als sporttraining, liefst toch wat meer dan tijdens het werkjaar, minder kan toch niet ? Vrienden opzoeken. Dromen van een langere fietsritten. In oktober heb ik examens, ik zal toch die cursus eens moeten inkijken ? 

Iedere dag maak ik een planning en schrap de karweien één voor één af. Maar er lijkt geen einde aan te komen. Het lijkt soms zo erg dat ik onlangs dacht dat als ik niet meer zou werken, het nog altijd niet gedaan zou krijgen. 

Misschien moet een mens daarom toch 'op reis' en 'op vakantie'. Weg met de lijstjes, weg met het onkruid dat je in de ogen staart, de onmogelijkheid van te wassen en te strijken, de onmogelijkheid om de keuken eens onder handen te nemen. 

Zal ik er in slagen de lijstjes te vergeten en gewoon op te gaan in het moment, te genieten van de natuur ? 

Manlief* heeft er alvast geen last van. Zijn vakantie stond geheel en al in het teken van de Tour en dat gaf zijn dag structuur en doel. 

De rest is bijzaak, zegt hij. Het is vakantie. 

(*) Het lief slaapt nog. Of we nu vroeg of laat vertrekken naar onze vakantiebestemming, we raken er wel, is zijn devies. Stikjaloers kan zijn op zo'n stressloosheid ! 

crisis in Spanje

Of ik iets gemerkt heb van de crisis die Spanje zo hard getroffen heeft ? De hoge werkloosheid ? 

Op het eerste zicht niet, het valt mij op dat het hier vrij goedkoop is, maar vorige keren dat ik in Spanje was, was dat in Sevilla en Barcelona en zeker in die laatste stad is het sowieso duurder. Maar toch, naar mijn gevoel was het nog nooit zo 'goedkoop' geweest, tenzij toen ik nog een kleuter was en mijn ouders hier alle dagen Sinterklaas speelden omwille van de goedkope peseta. Die stond zo laag dat mijn vader stukken van 25 peseta in het zwembad gooide en wij er stuk voor stuk naar doken als extra zakgeld. 

Maar verder ? Het meest opvallend zijn inderdaad de prijzen voor huizen. Die staan laag. Je koopt hier al een villaatje met zwembad en al voor zo'n dikke 130 000 euro, 3 slaapkamers, 2 badkamers ! 

Maar triestiger, en veel veel triestiger, zijn de bedelaars. Nu heeft iedere stad zijn bedelaars en verschilt een bedelaar in Brussel niet veel van een bedelaar in Barcelona, het zijn meestal daklozen of mensen op den dool, artiesten. 

Maar hier zie je ze : dertigers, veertigers, netjes gekleed, verzorgd, met een bord voor hen dat ze geen werk meer hebben en dat ze kinderen hebben. Dit zijn niet de 'klassieke' bedelaars.
Toen ik ze voor het eerst zag schrok ik. Omdat het zo iemand uit mijn buurt kon zijn. De ene dag aan het werk voor je gezin, de andere dag aan het bedelen. 

Het trof mij diep. 

Skyfall

Daagse na de première (we waren in Den Haag, de film kwam uit op 31/10 aldaar, later dan in België dus) zijn het lief en ik naar SkyFall gaan zien.

Het is niet dat we specifieke James Bond liefhebbers zijn, we waren er op citytrip en een bioscoopje leek ons mooi meegenomen (maar merkelijk duurder dan in België).

We kozen voor een 007-film omdat we dachten dat we zo'n beetje de ingrediënten kenden.
Zo zou dit er in voorkomen volgens ons :

• het zou beginnen met een achtervolging
• er zou een vrouw in voorkomen 'in de macht van de vijand'
• met die vrouw zou James Bond iets hebben 
• er zou nu en dan een beetje sex in komen, zij het zeer propertjes
• er zouden diverse locaties zijn in grote wereldsteden

Veel meer moeite hebben we niet gedaan maar ik kan alvast zeggen dat onze verwachtingen helemaal juist waren. Het verhaal was magertjes en och, al zoveel gebruikt : een of andere snoodaard heeft de lijst van geheime agenten gestolen en wil deze wereldkundig maken. James moet dat natuurlijk verhinderen. 

Opvallend afwezig waren de 'gadgets' van Mister Q. Ze waren ook helemaal niet origineel : een zendertje om je locatie door te geven (duh, een onnozele GSM kan dat !) en een pistool 'custom made' dat enkel te gebruiken is door James Bond (huidherkenning). 

Deze film teert een beetje op het succes van de vorige films en natuurlijk op de verschijning van Daniel Craig.

't Ja, hij heeft echt wel iets ! 

Al vond ik 'm vooral subliem in het fragment bij de openingsscène van de Olympische Spelen ! 

Take me to the moon

Mijn mond valt niet gauw open, maar toen ik mijn eerste wandeling door het centrum van Lissabon maakte wist ik niet wat ik zag : een gigantische lift tussen twee straten door ! De lift staat niet in een gebouw maar is een constructie op zich, gebouwd door een leerling van Eifel. Het verbindt het lager gelegen deel van de stad met een hoger gelegen gedeelte. Voor als je het niet ziet zitten om al die trappen te doen. Er is wel eens gezegd dat deze lift je naar de maan brengen kan !

Verliefd op een auto uit de jaren 50

Vandaag werd ik helemaal vrolijk van de tentoonstelling in het Museu do Design (Lissabon) in het centrum van de stad. Ik passeerde er toevallig en werd vriendelijk uitgenodigd om binnen te gaan. Waarom niet ?, dacht ik, en mijn nieuwsgierigheid werd meer dan beloond.

Helemaal vrolijk werd ik van deze auto : een BMW Isetta uit 1959. Ik kan mij niet voorstellen dat ik er ooit al voorheen eentje heb gezien, maar 't is wel de max ! Ik moest wel even heel erg mijn best doen om uit te vissen hoe je in zo'n autootje geraakt !

MUJI !

Ha ! Een Muji filiaal in Lissabon ! Prachtige dingen hebben ze er : sober, minimalistisch, praktisch ! Het lijken wel allemaal designobjecten ! Ik heb me laten gaan aan een bag-in-bag om mijn handtas wat orderlijker te maken, maar het liefst had ik er ook nog heel wat andere dingen gekocht ! Gelukkig is mijn valies (en het gewicht !) beperkt ! Alsook de financieën natuurlijk !

Spijtig dat er geen Muji-filiaal meer in België is, er was er ooit eentje in Brussel, maar dat heeft niet lang geduurd. In Groot-Brittanië zitten ze dan weer met een online-shop maar omdat het om kleine spullen gaat swingen de verzendkosten gewoon de pan uit.

Dus : Muji come back to Belgium !

vakantie in foto's

Vroeger - nog niet zo heel lang geleden - reisde ik veel en ver. Europa was iets voor tussendoor. Van alle reizen bracht ik poppen mee. Tot voor kort waren ze netjes uitgestald, maar vandaag had ik er precies genoeg van. Dozen vol poppen en herinneringen dus. Poppen uit India, Nepal, Bali, Thailand, China en nog wat oosterse landen, want daar heb ik het meeste gereisd.

Helemaal weg niet, maar toch op zolder.

terug naar huis ....

Hier is het warm !

alleen in Sevilla

Hotel waar ik te gast ben

Ik ben hier dus alleen. Lees : zonder man en kinderen. Voor mijn vrienden geen verrassing, maar voor anderen wel. De virtuele wereld, weet je wel.
Het gekke is dat ik het soms niet onomwonden zeg. Op facebook bijvoorbeeld. Dan plaats ik wel berichtjes over mijn ervaringen hier, maar wie snel leest heeft niet door dat ik hier alleen ben. Omdat mensen nu eenmaal 'met het gezin' op vakantie gaan.
Wel wij dus niet altijd.
Voor ik het liefje kende reisde ik ieder jaar ver weg, lang en verschillende keren per jaar. Wij zijn laat, lees maar heel laat, getrouwd en hadden beiden een naar maatschappelijke normen lang vrijgezellenleven achter de rug, een leven waarin we alletwee onze weg gevonden hadden. Of anders : we zijn niet samen gaan leven omdat we ons leven leeg en zinloos vonden.
Wanneer twee mensen met een lang "eengezellen" leven gaan samenwonen is dat niet simpel. We waren beiden zelfstandig en veel vrijheid gewoon en hadden elk onze gewoontes. Maar bovenal : we waren gewoon om tijd alleen te zijn. Veel tijd.
Toen de oude boerderij binnenstebuiten werd verbouwd was dit één van onze vragen aan de architect : elk een ruimte voor onszelf. Daar genieten we nog altijd heel erg van. Die van mijn man is een puinhoop (hij leest dit blogje toch niet ;-) er liggen kabels en electronische dingen waarvan ik denk dat ze uit Star Wars komen. Hij heeft stapels papieren en stapels lege mappen (om die papieren ooit es in te sorteren). Hij kweekt vissen. En top of the bill : hij verandert nu en dan de inrichting van zijn kamer. Stijlloos en zeer onpraktisch vind ik het, maar hé, verder dan een blikje werpen doe ik niet (want de 2de stoel ligt altijd vol rommel). Voor ons is het een manier om elkaar ruimte te geven.
Net zoals ik nu in Sevilla ben. Vroeger was de reizigersmicrobe heel sterk en moést ik liefst naar de andere kant van de wereld en liefst zo basic mogelijk reizen. Dat is ondertussen wel veranderd. Na India werd ik een op en top gesettelde mens die comfort wil. Zoals internet op het hotel bijvoorbeeld en ik kan het al waarderen dat er geen beestjes in de badkamer zijn !

En of ik het liefje en de kinderen dan niet mis ? Ja, echt wel. Maar door hier alleen te zijn - of ergens anders - kan ik mij ook volledig onderdompelen in deze cultuur en wereld. Ik ken hier immers niemand. Het is één van de grootste voordelen van alleen reizen. Je moet wel mensen leren kennen. Toen ik in China was heb ik een tijdje opgetrokken met een Amerikaanse die daar ook (alleen) was. In Bali heb ik met een net getrouwd koppel Denen gereisd, we deelden vervoerskosten. Hier in Sevilla heb ik de eerste dag mijn weg gezocht samen met een Japanse die hier ook haar eerste dag was. Ze studeerde klassieke gitaar en las de stadskaart 10 keer sneller dan ik !

Alleen reizen is ook een prima manier om eens te bezinnen. Klinkt nogal, zoals vroeger op school 'op bezinning gaan'. Maar toch. De afstand in kilometers is ook een goede manier om van op afstand naar dingen in het leven te kijken. Ik denk dat dat sowieso voor vakantie geldt. Straks begint er een nieuw werkjaar. Wat wil ik en wat wil ik niet ? Ik ben een prille veertiger - en vind dit de schitterendste leeftijd - en heb de luxe dat zoveel mogelijk is. Ik moet mij niet meer bewijzen in mijn werk en de relatie zit ook wel goed, dat weet ik ondertussen ook wel, het wordt trouwens bevestigd door mijn 'gemis' hier in Sevilla.

Loslaten. Het kan zo'n deugd doen. Om dan straks, als ik weer thuis ben, te omhelzen, 'vast te pakken'.
En ho, dankbaar te zijn ook, want dat het niet evident is allemaal, dat zie en hoor ik ook als ik hier rondloop.

Ik wens het iedereen toe, zo'n vakantiemoment. Al is het vanuit je tuin onder een boom of op een bankje in het park.


O, voor ik het vergeet : manlief en ik houden er o zo van om samen, in Vlaanderen,  op citytrip te gaan !

herinneringen

Niet de klassieke foto's uit Barcelona, maar de meeste net op de rand van de stad genomen. Great city !

hotelkamers

Als ik hier van kamer naar kamer ga, zie ik hoe de bedden verschoond zijn en weer klaar voor de lichamen die erin zullen schuiven, kraakheldere lakens omgeslagen, bedden met open monden die zeggen : welkom, schiet op, kom erin, de slaap komt. De bedden zijn uitnodigend. Door het hele hotel openen ze iedere avond hun monden voor de lichamen die er met elkaar of alleen zullen inschuiven, al die mensen met hun kloppende harten die erin zullen schuiven ; er is plaats voor hen gemaakt door andere mensen ; die nu god weet waar naar toe zijn en diezelfde plekken nog maar enkele uren tevoren verwarmden.

Ali Smith, Hotel Wereld, p. 14

Deze paperback is een aanrader voor iedereen die op hotel is. Een goed verhaal en je ziet eens achter de schermen van een hotel, want je meteen heel anders naar het personeel doet kijken ! Een dun en licht boekje ook, neem je gewoon overal zo mee ! (De Slegte, € 2,99)

terug

Ik denk dat ze me hier echt weg willen en als 'zij' het hotel**** niet is, dan zijn het hogere machten ! De voorbije nacht leek ik wel in een ritmische oorlogszone te slapen. Tegenover het hotel is een grote discotheek en donderdagnacht is voor het jonge Barcelonavolkje zeker de nacht om stilaan het weekend in te dansen. Van de muziek hoorde ik niets, gelukkig, van de beats des te meer, alsof het hotel met bommen bestookt werd en nu en dan lichtjes op zijn voegen beefde. De laatste keer dat ik naar mijn uurwerk keek was het half vier, geen Leuvense reglementen hier die een limiet op de feestvreugde zetten !
Goed. Ontbijt dan. Ik meld mij aan "2117" en de dame zegt doodsimpel : u hebt al ontbeten. Ik twijfel even aan het juiste nummer, denk nog eens goed na en zeg opnieuw "2117" en in één keer mijn naam die ze hier toch niet kunnen uitspreken. Ze kijkt me recht in de ogen en schudt opnieuw het hoofd als ze naar haar lijstje kijkt. "Dat ben ik", zei ik, en wijs haar mijn naam aan. Ze laat me binnen. Geen dubbelgangster te zien daar aan het ontbijt.

Koffie gaan halen (ze serveren hier geen koffie, wat resulteert in lange rijen voor de 2 machines) en een tafeltje veroverd. Geloof het of niet : soms is het wachten, al is mij dat nog nooit overkomen, het voordeel van een vroege vogel te zijn ! Ik zet de koffie op tafel en zet ook nog eens ostentatief mijn tas op de stoel, want soms is het personeel hier zo ijverig dat ze al afruimen voor je echt ontbeten hebt. Dat is mij gisteren overkomen !

Goed. Ik neem een bordje en steek 2 sneetjes brood in de toaster. Het is er zo eentje met een rollende band. Ik wacht en wacht : geen sneetjes meer te zien. Ik kijk het gapende ding aan en zie dat mijn sneetjes brood ergens achteraan zijn blijven steken. Ik probeer het nog es met andere broodjes en weer van hetzelfde. Ik ben ook niet zo gek om mijn vingers in een broodrooster te steken, honger of niet. Dan maar op naar de zoetigheden. Omdat het de laatste dag is trakteer ik mezelf met een gevulde koek, helemaal in de suiker gerold en gevuld met vanillepudding. Eigenlijk wil ik toast, denk ik nog, maar goed. Eindelijk arriveer ik aan mijn tafeltje. Laat de koffie aub nog warm zijn. Gelukkig : de koffie smaakt ! Een hap in de koek leert me dat ze hier ook weten wat een diepvries is : de vulling is nog bevroren. De temperatuur mag buiten dan wel oplopen, ik ga geen bevroren koek opeten ! Maar mijn geringe honger is ondertussen gestild. Laat ons zeggen : de goesting is over.

Terug naar mijn kamer alwaar ik tot 12 uur mag blijven. Een van de liften doet het niet wat resulteert in wachtrijen. Geweldig ! Alsof we voor een of andere kermisattractie wachten ! Nergens staat een aanduiding 'trap', tot ik denk dat de nooduitgang wellicht de trappenhal verbergt. Bingo ! Ik loop de trappen op naar mijn kamer, meteen goed voor een sportieve uitdaging. Laat ik maar mijn koffer maken om straks naar het vliegveld te gaan.
Ik glijd de kaart (sleutel) door het aparaatje en krijg iedere keer een rood lichtje te zien. No acces. Oef, naast mij is het kamermeisje bezig. Heb ik iets fout gedaan ? "Reception" zegt ze. "kan jij me dan niet helpen ?", vraag ik, totaal geen zin hebbend in een tweede fitnessoefening, want de lift doet het nog altijd niet. "Reception", antwoordt ze, het lijkt wel een automaat. Had ik gevraagd 'vind je het hier fijn', had ze wellicht ook 'Reception' geantwoord.

Dus hop : trappen af naar de receptie. Laat ze daar aub niet zeggen dat ik volgens de computer al uitgecheckt ben, want HIER staat het levende bewijs dat dat NIET zo is ! Oef, geen probleem. Trappen weer op en weer voor de kamerdeur het gestuntel met de kaart. Weer het kamermeisje met brede glimlach naar mij : " Reception", zegt ze, en steekt haar duim omhoog. Het werkt. Oef ! Ik ben in mijn kamer !
Zie je wel, alles schreeuwt dat ik naar huis moet.

Alleen reizen

Vele van mijn reizen heb ik alleen gemaakt. Ook de grote in Azie. En dus ook dit kleintje. Vorig jaar in India en Nepal was ik bij een groep. Een vrij losse evenwel, want het principe van Koning Aap is enkel vervoer en logies, de rest moet je zelf weten. Maar het was al genoeg om te weten dat ik liever alleen reis.

Soms vraag ik mij af of het een afwijking is : de behoefte om alleen te reizen. Maar goed, ook dezer dagen geniet ik van het alleen zijn. Misschien omdat ik het anders zelden ben en is dat op z'n tijd wel es luxe.

Alleen op reis - waar ook - voel ik mij zo licht als een veertje. Het lukt mij zonder problemen om te versmelten in het land en alles wat er rond mij gebeurt. Mindfullness of zo noemen ze dat zeker, en dat zou wel kunnen, want ik heb immers geen zorgen of bekommernissen, ik moet alleen maar 'zijn' en aangezien - even filosoferen - ik niet niet kan zijn, resulteert dit in het gevoel zo licht als een veertje te zijn en totaal zorgeloos ook.

Zo heb ik van slenteren en zwerven een tweede natuur gemaakt. Ik kom buiten in het hotel, neem al dan niet een metro en stap lukraak ergens uit. We zien wel waar we uitkomen. Soms speel ik spelletjes met de huizenblokken : 2 naar het noorden, 2 naar het westen, 2 naar het noorden, eentje oostwaarts. Dan maak ik door mijn wandelgangen tekeningetjes in de stad. Ik kom daardoor op onvermoede plaatsen en wijd ik mij meteen aan mijn geliefde hobby : bankjes zitten. Soms ga ik al eens een gesprek aan met iemand of iemand anders doet dat met mij. Een alleenzaat die een half uur op een bank zit roept blijkbaar vragen op, of boezemt vertrouwen in. Kinderen bijvoorbeeld. Die spelen en blijven plots voor je staan en kijken je aan alsof ze iets nieuws ontdekt hebben. Dan trek ik een gekke snoet. Het voordeel van vrouw te zijn natuurlijk, want de moeders kijken me vriendelijk aan en beginnen soms een praatje.

Eergisteren werd er gedanst op straat. Het waren oudere mensen en een paar muzikanten. Ze walsten. Ze hadden meteen een respectvol publiek. Ik stond ook te kijken, tot een man, die wel de tweelingsbroer van Toots Tielemans kon zijn, me bij de arm nam en uitnodigde om mee te walsen. Een prachtige trage stijlvolle dans. Alleen heb ik er niet veel van gebakken, op uitzondering van veel glimlachen om zoveel gebrek aan stijl van mijn kant natuurlijk.

Vandaag is het echter al mijn laatste dag in Barcelona. Dit reisje was een soort troostreisje omdat ik uiteindelijk niet naar Iran vertrokken ben. Manlief is thuis en amuseert zich kostelijk. De berichten die ik van hem hoor zijn allemaal o zo boyish dat het aandoenlijk is : dat hij vissen gekocht heeft ! En een aquarium ! En dat hij buiten aan het boren en kloppen is (wat breekt hij af ?). En dat hij nieuwe gerechten uitprobeert. Dat hij bij La Mama is blijven kletsen. En dat de vakantiedagen allemaal te kort zijn !

Liefje en reizen gaan niet zo goed samen. Zo zijn we deze vakantie een paar daagjes op citytrip geweest en hield hij het na een overigens schitterende dag, al voor gezien. Figuurlijk. Want hij bleef nog de overige dagen voor mij. 'Ik kijk wel naar de Tour hier, ga jij maar lekker in de stad'. Het bed was te klein, de kamer te horig, het eten te saai. Het was kortom : niet thuis. Want mijn lief is een huisduifje.

"Maar ik mis je wel hoor", zegt hij aan het eind van het gesprek. "Ik ook", zeg ik, en ben blij dat hij zo goed klinkt.

in de schaduw en de stilte

Ook in Barcelona is het heel heet en enige koelte en rust zijn bij mij altijd zeer welkom. Daarom zoek ik deze dagen de parken en rustige plaatsen op. Gewapend met een fles koel water en een goed boek, ga ik op zoek naar de beste plaatsen om gewoon te zitten en te genieten.
Barcelona staat vol banken, of het nu op de Ramblas is ofwel aan de haven, Barcelona is op iedere rustende mens voorzien, iets waar menig Vlaamse stad echt een voorbeeld mag aan nemen ! Banken staan ook dikwijls in groepjes naar elkaar gericht, zodat een gesprek gemakkelijk ontstaat. En behalve de 3 tot 4 persoonsbanken hebben ze in Spanje ook 'de solobanken' : één stoel dus. Helemaal solo. Al dan niet behorend tot een groepje solo's oftewel om gewoon alleen te genieten.

Vandaag heb ik een tijdje doorgebracht in Parc de Pedrables in de rijke wijk Les Corts de Sarria in het westen van de stad. Meteen was ik weg uit alle toeristengewoel en zat er met andere Spanjaarden te picnicken op het gras. De bewaker kwam langs en glimlachte zachtjes. Geen probleem ! Na de pic nic ging ik richting Monastir de Pedrablbes, het voormalig klooster van de Clarissen. Het werd in de 14de eeuw gesticht en heeft alle kenmerken van een typisch klooster, zo ook de prachtige binnentuin. (zie foto). Na een bezoek aan de aangrenzende musea vond ik opnieuw een bankje in de binnentuin alwaar ik meer dan een uur doorbracht met (weinig) mensen kijken en boekje lezen. Een gezin Britten volgde mijn voorbeeld. De echtgenoot las Ruth Rendel en de dochter het boek Chocolat. De vrouw had alle tijd nodig om haar handtas op orde te krijgen. Het was er muisstil op het het gekledder van een fontein na. Koel was het er ook, we zaten in de schaduw en kloostermuren houden niet alleen het lawaai buiten maar ook de warmte.

O, what a wonderfull world ... Ik liep terug langs het park en passeerde er nog maar es werk van Gaudi. Er werd mij verteld dat deze draak wel degelijk de muil kon opensperren, maar dat het mechanisme niet meer werkte. Zie hier de poort van een van Gaudi's paviljoenen.

Ik nam de metro richting Placa de la Universitad waar ik weer op een bankje ging zitten naast een wat oudere man. We keken samen naar de kunsten van de skateboarders en de rollerbladers. Wat een moed hebben die jongens, altijd opnieuw vallen en weer opstaan en toch verbeten opnieuw proberen.

Na dit spektakel ging ik richting Ramblas op inkopen te doen op de grote markt oftewel de alom bekende Mercat de Sant Antoni. Ook die markt ken ik via mijn ouders - al staat hij wellicht al in iedere toeristengids ook. Mijn ouders kochten er vers fruit en ook ik ga er vers fruit halen, al bestaat dat nu uit smoothies en lekkere klaargemaakte fruitsalade. Vervolgens liep ik de Ramblas af al waar ik even een groet bracht aan Colombus om dan richting 'voorlopige' thuis in de villa Olympica te gaan.

Het was weer een mooie, rustige dag.

Barcelona

Vierde dag in Barcelona. Voor de zoveelste keer. Ik kan het wellicht niet eens op vier handen tellen hoe vaak ik hier al geweest ben. Bijna ieder jaar. Vanaf de tijd dat ik amper op 2 benen kon staan. Niet dat ik mij veel van Barcelona herinner uit die peutertijd, ik herinner mij vooral mijn ouders refrein over ons, kinderen in Barcelona : "als ze maar water en zand hebben", en dan doelde ze op de zwembaden en het strand. En waar was dat. Of het nu Barcelona of de Belgische kust was - waar we overigens in de zomer nooit heen gingen - water en zand was genoeg. Vooral water. Want wij zwommen veel en graag. Wij : de kinderen van een bevriend koppel van mijn ouders (2 jongens, joewie) en ik. Leeftijdsgewijs zat ik net tussen hen in. Kon niet beter zijn.

Maar goed, de obligate uitstappen naar de stad waren er toch en hardnekkigheid wint : ik begon van Barcelona te houden. Van de muziek die toen overal Spaans was. Van de tapas die overal te krijgen waren. Barcelona is veel veranderd. In mijn kindertijd was alles Spaans en dat ligt niet aan mijn kinderlijk geheugen. Globalisatie kon je toen nog niet zien in de straten. Er waren geen grote winkelketens die heel Europa, of liever het westelijk halfrond bezaten. Het was een ontdekking van anders eten (veel zoet 's morgens) en drinken (cola hadden ze wel).

En toen begon het. Op de Placa Catalunya. Een gedrocht van een gebouw : El Corte Inglés. Modernistisch, jawel, maar totaal niet in harmonie met de rest van de gebouwen. Maar goed, El Corte is dan nog tenminste Spaans. Het kon natuurlijk niet lang duren of aan de overkant van het beroemde plein rees een nieuw gebouw al waar in grote letters Fnac en Habitat stond. Er kwam een Hard Rock café - kon ik nog even smaken als herkenningspunt in wereldsteden. En voor ik het goed wist was alles eender als overal in Europa : H&M, C&A, The Bodyshop, Starbucks, tot Mediamarkt toe. Barcelona verloor een beetje haar ziel.

Een beetje. Want het kan mijn liefde voor deze stad niet temperen. De stad die o zo vernieuwd is sedert ik er in de 70er jaren kwam. De uitbreiding naar het strand, (90er jaren), de nieuwbouw en vooral de toegenomen welvaart hebben van Barcelona een prachtige stad gemaakt - als ze dat al niet was natuurlijk. Er is ontzettend veel aandacht voor architectuur en zeg maar ronduit ruimtelijke ordening. Het is een stad met een visie. Een prachtige stad waar ik altijd een beetje thuiskom.

Reis naar Iran gaat niet door

... tenminste, niet voor mij. Zus en Lut vertrekken wel. De beslissing viel vorige week na alweer een nacht met weinig slaap. Terwijl iedereen in mijn omgeving enthousiast over zijn of haar komende vakantie sprak in Europa of overzee, merkte ik dat ik steeds stiller werd. Of ik ook op reis ging ? En waarheen dit jaar. Eu, naar Iran. Ja, nog altijd.
Dat ik niet ga heeft niets te maken met de vele verbaasde reacties die ik van mensen kreeg toen ze mijn reisbestemming hoorden. Al wie werkelijk iets wist (mensen die daar nu nog zijn, Iraniërs zelf, mensen die daar voor hun werk jaren waren, reizigers zowel vrouwen als mannen), niemand van die mensen heeft me Iran afgeraden, wel integendeel.

Maar hoe meer ik mij verdiepte in de actualiteit, hoe minder gerust ik er in werd. Die actualiteit leek 'te doven', maar dat was enkel omdat een item niet ten treure kan herhaald worden. Doen alsof er niets meer aan de hand is, is de werkelijkheid negeren. Dat de reisadviezen van de ambassades bij de één positief (mits de nodige waarschuwingen) waren en andere weer negatief, gaf ook al aan dat ze 't niet weten. Momenteel geeft Nederland sedert 16 juli ook opnieuw groen licht voor toerisme, maar ondertussen is Iraël evengoed nucelaire onderzeeërs richting Suez aan 't brengen om Iran 'een signaal' te geven. Er is opnieuw een massabetoging geweest vorige vrijdag en voormalig president Khatami een referendum (nieuws gisteren) over de voorbije verkiezingen).

Alles samen genoeg om niet meer gerust te zijn. Er kan echt wel van alles gebeuren. Misschien gebeurt er ook niets. Misschien dooft het langzaam uit. Die onzekerheid alleen al maakt het mij moeilijk. Misschien wil ik te gerust zijn.

Nog iets anders is natuurlijk de link tussen de politieke situatie daar en toerist zijnde ginder. In alle eerlijkheid denk ik niet dat ik daar werkelijk gevaar zou lopen. In het ergste geval - en dan moet het al erg zijn - zal het internetverkeer misschien bemoeilijkt worden en de identiteitscontroles verhoogd. Dat is vervelend te noemen, maar niet onoverkomelijk.
Als vakantie gelijk staat met ontspanning en liefst minder stress dan in het 'gewone' leven, dan zag ik plots een periode van stress voor. Het zal wel tussen mijn oren zitten, de ene mens is nu eenmaal sneller ongerust, gestresseerd dan een ander.

Bewijze hiervan mijn zus en Lut. Zij vertrekken wel. En ik bewonder hen om de manier waarop ze met de stress omgaan. Ze kunnen beter doseren en wellicht ook beter relativeren. Ze hebben reiservaring en al een stuk meer levenservaring. Misschien helpt dat om te relativeren.

Als zij diep in augustus terugkeren zullen hun hoofden en harten gevuld zijn met prachtige verhalen en contacten met mensen aldaar. Ik kan het mij niet anders voorstellen. Zij zullen prachtig 'hun plan' getrokken hebben en de avonturen zullen stuk voor stuk, dag na dag verteld worden. Ik zal eens kijken naar mijn ongebruikt ticket(*) en heel even denken : daar had ik bij kunnen zijn, dit had ik ook kunnen meemaken, om daarna, als ik hun verhalen gehoord heb te denken : ho, toch liever niet.

(*) Jammer van het ongebruikte ticket, ik kan het geeneens weggeven !

Bijna vakantie

"Ga je echt nog naar Iran ?" is de vraag die ik de laatste weken veel te horen kreeg. Door de verkiezingskoorts en alle naweeën ervan bleek dit niet evident. Wie we ook raadpleegden - mensen ter plaatse - we kregen altijd verschillend advies. Zo geeft de Nederlandse ambassade negatief advies voor het hele land en ziet de Belgische ambassade het dan weer helemaal zitten, zo zeer zelfs dat ik een persoonlijk mailtje van de consul alginder kreeg : dat toeristische reizen best kunnen en de onlusten lijken uit te doven. Maar ook : dat de spanning blijft en aanleiding kan geven tot nieuwe onlusten en voorzichtigheid geboden blijft.
Toch lijkt het in Iran langzaamaan rustiger te worden, voor zoverre je zoiets op een dergelijke korte tijdsspanne (vorig week nog rellen) en afstand (veel pers vertrokken) kan weten.

Het maakt er onze beslissing niet gemakkelijker op. Ondertussen blijf ik in mijn hoofd naar Iran reizen. Ik heb de catalogus van het Nationaal Museum in Tehran opgevraagd (en ontvangen !) en ik heb nog een paar documentaires bekeken over Isfahan en Persepolis. In mijn studie geschiedenis ben ik terecht gekomen bij de Abbassiden en 's avonds ligt er nog een fijne roman op mijn nachtkastje over een Spaanse vrouw die een tijdje in een bazar is gaan wonen.

Tijd lijkt onze beste bondgenoot te zijn. Tijd zal hier werkelijk raad geven. Hoe meer ik er echter over lees en mij erin verdiep hoe meer ik ook echt wil gaan. Mijn hoofd is al langzaam aan het 'verhuizen' naar Iran dus moet nog nu de rest volgen !

Parick Janssens achterna - reisvoorbereiding

Toen ik Ahmadinejad in Rusland ontspannen zonder das zag dacht ik even : ho, die gaat Patrick Janssen achterna !



Tot ik weer bijleer dat in Iran alles anders is : "Een keurig geschoren kin wordt gezien als decadentie, zoals het dragen van een das gezien wordt als westerse frivoliteit". (Van Camp)