In afwachting

Straks gaan het lief en ik op vakantie. Straks, dat is nog niet meteen, maar ook niet zo ver weg. Ik merk dat ik daar heel erg kan naar uitzien. Tijd hebben voor elkaar. Genieten van de natuur, gewoon maar weg van alles. 

Naar verluidt (wie is dat dan, wie heeft dat gezegd en op basis waarop ?) heeft een mens iets nodig om naar uit te zien en ja, zo ben ik wel. Maar het hoeft ook niet al te ver in de toekomst te liggen.

Tot gisteren iemand zei - het doet er niet toe wie of in welke context - dat ik mijn pensioen misschien niet eens haal. Het zette mijn neus wel onmiddellijk terug op de feiten. Net zoals dat gebeurde toen lang geleden mijn liefste stierf en nog geen half jaar geleden een dierbare vriend. Dan besef ik : het kan zo gedaan zijn. Met wie ik liefheb, of simpelweg ook met mezelf. 

En dan vraag ik mij af - dat doe ik wel regelmatig - of ik mijn tijd en energie wel goed besteed. Wat tijd is tenslotte leven. Je kan niet leven buiten de tijd. Dan zie ik soms hoe mensen (mezelf inclusief !) zich zorgen maken over dingen die niet eens belangrijk zijn, of elkaar stresseren met dingen die, in het licht van een heel leven, misschien helemaal niet waardevol zijn. 

Ik merk dat ik vaak wacht. Op het weekend. Op de vakantie. Op andere tijden. Soms ook op dromen die nooit zullen zijn. 

Het leven is geen generale repetitie, nog zo'n cliché, maar het is wel zo. 

Bovenstaande foto is gemaakt tijdens een weekendje Middelkerke met het lief. Het was niet eens goed weer en we logeerden in een miniscuul apartementje. Zalige herinneringen heb ik er aan, de zee, het lief, het wandelen. Het was een dag zonder wachten en helemaal in het nu.
Dat mensen "zomaar" konden spelen met hun vliegers, dat het niet productief hoefde te zijn, dat ze er eigenlijk niets mee bereikten, dat het puur voor het plezier was, of misschien omdat ze gewoon graag in de wind speelden. 

Dat is toch iets wat ik nog moet leren. 

Het spelen in het nu. 



De tekst op de foto komt (denk ik) uit een of ander tijdschrift, maar ik ken de auteur niet en weet zelfs niet of dit een gedeelte van de tekst is of helemaal. Ik heb hem ooit overgeschreven in mijn dagboek zonder bronvermelding. 

Gelezen en aan te raden !

School
Kindergarten is all about learning which parts of you are welcome at school and which are not.
(p. 26)

Taal
Language does this to our memories— simplifies, solidifies, codifies, mummifies. An oft -told story is like a photograph in a family album; eventually, it replaces the moment it was meant to capture.
(p. 48)

Language is such an imprecise vehicle I sometimes wonder why we bother with it.
(p. 85).

Emotie en rationaliteit
Emotion and instinct were the basis of all our decisions, our actions, everything we valued, the way we saw the world . Reason and rationality were a thin coat of paint on a ragged surface.
(p. 92)

School
Years before, I’d figured out that school went best when I didn’t draw attention to myself, but knowing this and accomplishing it were two different things.
(p. 115)

Opgroeien / gezin
“You know how everything seems so normal when you’re growing up,” she asked plaintively, “and then comes this moment when you realize your whole family is nuts?”
(p. 130)

Geld
So many problems, however infinitely varied they first appear, turn out to be matters of money.
(p. 228). 


Toch wel een aanrader, dit boek. De eerste 75 bladzijden moest ik wat 'volhouden', maar eenmaal je in het boek thuis bent, leest het als een vaart.

Rosemary groeit op als 'zus' van een evenoude chimpansee. Haar vader is professor psychologie en in hun huis wonen verschillende doctoraatsstudenten die het gedrag van de aap versus het even oude kind, observeren. Rosemary ziet Fern als haar 'zus', en dat zal haar de rest van haar leven tekenen. 



Fowler, Karen Joy (2014-03-06). We Are All Completely Beside Ourselves. Profile Books. Kindle Edition. 

In de krant, in de boekskes

Zalig is dat, zo'n zondag waarop je rustig de kranten en de achtergebleven tijdschriften kan doorbladeren. Nu en dan lees ik iets waarvan ik denk : zo is het ! Of : dit zou ik ook gezegd kunnen hebben. Of juist het omgekeerde : iets shockerend, iets waarvan ik denk 'eu' ?'

• oud-idool Queen-gitarist Brian May : 

"We will rock you" moest volgens de wetten van de fysica worden opgenomen. "Ik wou geen steriel studio-effect. Ik vroeg me af : hoe komt het geluid van een massa mensen die met de voeten stompen op je af ? Ongelijk, omdat het geluid van de eerste rijen je sneller bereikt dan dat van de laatste. In de opname dreunden we met onze voeten op oude bouwplaten, met ongelijke tussentijden".  dS Magazine 7 februari 2015

Genieten want : dat wetenschap overal terug komt.
Herkennen omdat ik ook moeilijk kan zijn voor mijn collega's en bovenal voor mezelf.  Op sommige zaken kan ik o zo moeilijk toegeven. Het moét juist zijn. Ik kan er mijn collega's soms de oren mee afzagen. Gelukkig heb ik het niet altijd. Het zou geen leven meer zijn. Perfectionisme, niet waar ? Stond dat niet in mijn brief aan mijn zestienjarige zelf ?

• Freya Van den Bossche, politica

"Heel wat mensen zijn meer begaan met gebrek aan tijd dan met het gebrek aan geld". 
"...Want we worden steeds rijker, maar niet gelukkiger. Er is meer onbehagen dan ooit. Meer kinderen zijn depressief, meer mensen plegen zelfmoord, meer mensen hebben een burn-out. Een samenleving die vooruitgang enkel definieert in termen van economische groei maakt niet gelukkiger." dS 7 en 8 februari 2015

Het zijn niet echt originele gedachten, maar het is iets waar ik wel wakker durf over te liggen. Ik zie heel wat mensen in mijn omgeving die moeite hebben om het hoofd boven water te houden omdat ze het gewoon niet gebolwerkt krijgen. Ouders met kleine kinderen, dat komt nu en dan in de krant, maar eigenlijk komt het overal voor. Niet genoeg tijd om het werk af te krijgen, niet genoeg tijd voor (al dan niet hulpbehoevende) familie, niet genoeg tijd om bijvoorbeeld simpelweg de dingen die je doet goéd te doen. Met alle frustratie vandien. 

Eén mens is genoeg

Hierboven

"Voor ons moeder was het als huiswerk maken, wie goed bad, kreeg veel punten, zoiets, die met de meeste punten vloog direct de hemel in. Op de vraag hoe dat zat met de sukkelaars die niet goed konden rekenen of schrijven, had ze nooit een antwoord. Stonden die voor de rest van de eeuwigheid in de hoek ? Zo wreed konden ze hierboven niet zijn, zei Louis". 

Gebroken hart

"Als ge met twee weent, valt ge allebei van de wereld. Maar altijd brak mijn hart. Het is raar hoe dikwijls uw hart kan breken en ge toch niet doodgaat."

Slapeloosheid

"Het zijn de nachten die het zwaar maken. Ik doe mijn ogen dicht en het licht gaat al aan in mijn kop. En dat licht is zo fel dat mijn ogen vanzelf weer opengaan en ik naar het donker begin te staren. In feite staar ik naar niks, want er is niks te zien. Niet om uit te houden is dat. De ene mens staat op en loopt rond, de andere neemt pillen, een derde telt schapen, een vierde begint te bidden. Ik blijf liggen en tel de schapen."

Zot worden

"Ge kunt van veel dingen zot worden, zeiden ze in het gesticht. Meestal voelt ge het aankomen. En soms kunt ge het tegenhouden. Wij gaan u leren hoe."

Els Beerten, Eén mens is genoeg, 2014, 256 blz.

Ontzettend graag gelezen, vandaar 4 sterren.  Mijn review vind je hier. 

(Mijn) format : Kindle (hier te koop)

Met alle goede wil van de wereld (over de zorg voor kinderen)

Bron 

Ik zou het zo naar heel wat collega's in het onderwijs willen sturen, onderstaand citaat van Ben Segers, u wel bekend uit 'Wat als' en 'Safety First', want ook in het onderwijslandschap zijn de visies op zorg zeer uiteenlopend. Ze gaan van 'dat hij/zij zijn plan trekt' (wat ik gelukkig zelden hoor) tot 'We nemen het probleem uit handen" (tot grote ergenis van ondergetekende).

Voorbeeld : leerlingen moeten een atlas bijhebben op hun examens. Als ze die vergeten dan kunnen ze, nadat diegene die wel z'n atlas meehad hem niet meer nodig heeft, hem lenen van die leerling. Tot hiertoe, redelijk, al zullen vele (onderwijs-)mensen zeggen "We moeten zorgen dat er hier op school ook atlassen zijn, zodat de leerlingen die het vergeten over een atlas beschikken". 
Een leerling kan niet goed noteren. In de 'we doen alles voor de leerling' wordt dit : we zorgen dat hij kopies kan krijgen van ingevulde bladen van de leerkracht.
Dat die leerling dan, eens hij aan de hogeschool/universiteit begint, niet kan noteren, kan je hem niet kwalijk nemen.

U mag er over denken wat u wilt, maar ik kan zo raden wat Ben Segers er over denkt.

Ik was de jongste van vijf kinderen en ik ben heel lang de kleine gebleven. Iedereen deed alles voor mij. "Voorzichtig, Ben, ik doe dat wel", die houding. En hup, mijn moeder stopte - met alle goede wil van de wereld - vijf potjes eten voor iedere dag in mijn reistas. Dat is heel gezellig en warm, maar wat ben je ermee in het woeste leven ? Alles werd me uit handen genomen en ik heb nooit geweten wat het was om verantwoordelijkheid te nemen. Ik heb het daar nog moeilijk mee. Ik heb een chronische onmacht om voor mezelf te zorgen. Voor mij is het belangrijk dat ik me daar bewust ben van geworden. Ik heb flink wat mindere periodes gekend in mijn leven. Ik ging van heel hoog naar heel diep. Ik wist niet waar het vandaan kwam, die intense tristesse. Als ik op zoek ging naar de oorsprong, dan kwam ik uit op het besef dat ik nooit heb moeten vechten voor mezelf. Dat is geen verwijt. Dat is een vaststelling".

Knack Focus 17-23 december 2014

Ik zie het zoveel : ouders, leraren die alles uit handen nemen van hun kind/leerling, opdat het maar niet zou vallen, geen schrammetje zou oplopen, geen frustratie zou kennen. Met de beste bedoelingen, inderdaad. En ook wat de gevolgen zijn, zoals Ben Eggers het zo goed verwoordt. Die gevolgen zijn voor beide partijen erg, want ook de ouders/zorgverlener zit met de handen in het haar : heeft hij/zij zoveel gedààn, opgeofferd dikwijls met zo'n resultaat.  Beide partijen blijven dikwijls gedesillusioneerd achter. Het was tenslotte vol goede wil.

Time is a monster that cannot be reasoned with

Time is a monster that cannot be reasoned with.It responds like a snail to our impatience, then it races like a gazelle when you can't catch a breath.

Joe Wenteworth in 'Simon Birch', de kerstfilm die de jongste leerlingen hier zagen.

Allemaal ziek

Negen criteria zijn er die bij borderline passen, 5 ervan zijn voldoende om van borderline te spreken. 

Aan de hand van deze criteria, toont Dirk De Wachter, psychiater, aan dat eigenlijk de hele maatschappij aan borderline lijdt. 

In het net bekeken boekenprogramma van de VPRO hoorde ik hoe De Wachter bij dit idee gekomen was. Als psychiater gaf hij heel wat lezingen over borderline. Hij deed dit voor niet-gediagnosticeerde mensen, 'normale' mensen zo u wil. Toen hij de kenmerken van borderline besprak, kreeg hij steeds meer herkenning vanuit zijn publiek. 'Dit herkennen wij ook'. Een tegenslag, het niet meer functioneren kan er voor zorgen dat de ene wél en de andere niet in de psychiatrie belandt. 

De Wachter vertelde verder over de intolerantie. Het is alsof er een 'normaliteit' bestaat en wie niet aan die normaliteit voldoet, wordt doorverwezen naar een hulpverlener, waar er (te) dikwijls medicatie wordt opgestart. In dit verband maakt De Wachter zich ook zorgen over allerlei labeling/medicamentisering van jonge kinderen. 

Volgens De Wachter is er zeer zeker een verband tussen onze (westerse) maatschappij en de grote groep mensen die het moeilijk heeft om nog mee te kunnen en die psychische problemen heeft. 

De criteria van borderline (vgls De Wachter)

1. verlatingsangst
2. instabiele en intense relaties
3. onaangepaste agressie
4. identiteitsstoornissen
5. affectlabiliteit
6. impulsiviteit
7. voorbijgaande, stressgebonden paranoïde dissociatiessymptomen
8. automutulatie en suïcidaliteit
9. zinloosheid en leegte

Het is een boek waar ik wat ongemakkelijk van werd maar toch grotendeels moest beamen. Waar zijn we mee bezig ? Moet dit allemaal ? Wat doen we onszelf en elkaar aan ? 

En waarin ligt de hoop ? 

Zoals ik het las, in de hechting, wie zich verbonden weet (en zijn hart ook al eens kan luchten bij een ander),  staat sterker. Hechting verleent identiteit en geeft zin. Hechting staat tegenover extreem doorgedreven individualiteit en extreme (keuze-)vrijheid. 

Hoopgevend is De Wachter in zijn boek niet. Hij signaleert meer dan hij hoop geeft. Maar zijn boodschap is wél duidelijk : zoals het nu gaat draaien we allemaal door. 

Dirk De Wachter, Borderline Times, het einde van de normaliteit 2013 (9de druk)

Minimalisme

"Minimalisme lijkt op het eerste gezicht alleen maar te gaan over minder : minder spullen, minder gejaagdheid, minder zorgen. Maar in essentie draait het om meer : meer ruimte, meer tijd, meer bewust leven."

Sam De Kegel in Knack Weekend 20 maart 2013 

 

 

Intellectuele constipatie

Het thatcherisme staat onverminderd model voor het politieke klimaat waarin we vandaag leven. Harteloze privatiseringen en bezuinigingen, het middenveld de mond gesnoerd, vakbonden bij het grof vuil, het sociale gezicht van Europa helemaal zoek. 

Alsof de tijd heeft stilgestaan.

 Het is intriest dat de huidige politieke klasse in de strijd tegen de economische crisis niets beters kan bedenken dan de kille Thatcher-logica van de jaren tachtig. Niet eens de nuances van sociaal misprijzen en hardvochtigheid. 

Wat een nederlaag, wat een intellectuele constipatie ! 

Hugo Camps in 'De Morgen', 14 janauri 2012

verantwoordelijkheidsbesef bij de bank

Onrechtvaardige structuren veroorzaken nieuwe ongerechtigheid. (...). Maar laten we dichter bij huis blijven, met een actueel voorbeeld : de kwestie van de bonus en het salaris van de manager. Bestuursvoorzitters verlangen topsalarissen, ook nadat ze de onderneming hebben geruïneerd. Bankmanagers incasseerden hun contractueel overeengekomen hoge bonussen, ook toen de economische situatie van het bankbedrijf daar absoluut geen aanleiding toe gaf. Hier dient zich niet alleen de kwestie van matigheid (zelfbeheersing) aan, maar ook die van structurele gerechtigheid : de een verarmt en de ander weet niet war hij zijn geld aan moet uitgeven. Ik ben er in principe tegen dat in dergelijke situaties de staat altijd ingrijpt. We mogen bij banken toch zoiets als verantwoordelijkheidsbesef veronderstellen : dat ze zelf voor toezichthouders zullen zorgen en dat ze zich zullen onderwerpen aan de door hen zelf opgelegde regels. De elite van ons leidinggevend kader geeft een brevet van onvermogen af als ze van buitenaf moet worden beteugeld. 

NOTKER, W. De zeven zuilen van geluk, Averbode 2011

Ik kan daar moedeloos van worden. Dat banken gered worden, daarvan kan ik de noodzaak van begrijpen, al zou het natuurlijk nooit zover mogen komen. Maar toen ik gisteren over de bonussen van Dexia hoorde en dat dit is om het 'goede personeel' te houden, dan kan ik niet anders dan besluiten dat een kleine groep mensen (die van de topbonussen) zeer goed voor zichzelf weet te zorgen en wellicht op die manier dat ze totaal buiten schot blijven wat ze ook doen. Verantwoordelijkheidsbesef hoort blijkbaar niet bij de omschrijving van een (top-)bankjob.

om te onthouden ...

Mindfullness

1. In het  nu zijn

Meer in het nu zijn : dat is mindfullness. Dat betekent niet dat je geen plannen mag maken voor de toekomst; het gaat om de intentie waarmee je met die toekomst bezig bent. Schrijver van het boek ‘De kracht van het nu’ Eckhart Tolle : “opruimen na de afwas, een strategie voor een bedrijf ontwikkelen, een reisje voorbereiden – wat is belangrijker : het proces zelf of het resultaat dat je door dat proces wil bereiken ? Dit moment of een toekomstig moment ?”

Uit : de stilte spreekt, Eckhart Tolle, Ankh – Hermes.

Uit de Flow Special 'Mindfullness doeboek' 2011 

Revolutionary Road

Sowieso de beste scene van de film !

Nog een paar citaten :

• Hopeless emptiness. Now you've said it. Plenty of people are onto the emptiness, but it takes real guts to see the hopelessness.
  
• Look at us. We're just like everyone else. We've bought into the same, ridiculous delusion.
  
• Money is a good reason but it’s never the real reason.”

Citaten uit Revolutionary Road.

Ergens was er ook zoiets te horen, maar ik vond het juiste citaat niet :

"Wie heeft de regels uitgevonden ? De regels die bepaalden dat we, eenmaal we kinderen kregen 'vader en moeder moesten spelen' en dat dit het was ?'

En nog één !

Soms lees ik iets en schrijf ik het over. Het liefst in Moleskineboekjes, maar dikwijls, omdat ik op het juiste moment natuurlijk de verkeerde handtas bij heb, ook op papiertjes. Een hele verzameling is het.
Vanaf 2011 gooi ik ze op het wereldwijde web ! Om niet verliezen. Om gemakkelijker terug te vinden. Om nu en dan te herlezen. Omdat ik - tot mijn spijt ? - meer digitaal werk dan op papier.

Dus na déze blog én Kaat Loopt nu ook Kaat leest !

Een mens leest al eens iets

I have found that most people

are about as happy

as they make up their

minds to be.

Abraham Lincoln

ontbijtlectuur

 "If we treat people as they are, we make them worse.
If we treat people as they ought to be,
we help them become what they are capable of becoming.”
Goethe

Een mens leest al eens iets bij z'n ontbijtkoffie.

"Books for me have always been a way to escape. I now consider reading a good book a sacred indulgence, time alone to be any place I choose. It is my absolute favorite way to spend time."

—  Oprah

De Koranroute

"Als het westen steun geeft, ontwikkelingshulp, legt het wel economische verplichtingen op, maar geen democratische. Is dat nu zo moeilijk ? De geldkraan dichtdraaien als er binnen de drie jaar geen geloofwaardige democratische hervormingen uitgevoerd worden, als de situatie inzake mensenrechten niet verbetert. En dat is nochtans broodnodig. Want je kunt wel over de Axis van het Kwade spreken, en er met wapens tegen vechten. je kunt Saddam Hoessein verslaan (...). Maar wat jullie niet kunnen is beletten dat er een nieuwe Saddam Hoessein opstaat, een nieuwe Bin Laden. Zolang er geen democratie is, geen staat met degelijke civiele instellingen, zullen dat soort lieden steeds meer macht en invloed krijgen" 

"Als een vis aan de haak wordt geslagen, zal hij zicht proberen los te spartelen - wat een natuurlijke reactie lijkt te zijn. Wij echter, dromen van een steviger haak. Wij zijn geneigd een politieke dictatuur te ruilen voor een nog grotere dicatuur, waarin de burger nog minder zeggingskracht heeft : die van God." 

 Ibrahim (uit Egypte)  tegen Rudi Rotthier (mei - juni 2002)

Rotrhier R., De Koranroute, 2005 (5de druk) p. 229-230

kalenderwijsheid

Zolang je wil blijven wij je bent,

alles bij het oude houden en geen risico's wenst te nemen,

is het per definitie onmogelijk om te groeien.

W. Dyer 

ouders als advocaten

De Humo komt hier zelden in huis. Niet dat we iets tegen Humo hebben, maar er zijn hier al zoveel tijdschriften en kranten. Een mens moet ergens kiezen. Maar goed, met een CD ben ik wel te verleiden.

Met een bang hart heb ik het artikel 'De Fuck-you' generatie gelezen. Bang hart omdat wat ik soms zie in mijn werken met jongeren hier gewoon stond. Alleen wil ik dat eigenlijk niet zien en denk ik altijd dat ik wel zal overdrijven, dat het niet zo problematisch zal zijn als ik denk.

Opmerking voor u verder leest : het gaat hier zeker niet over alle jongeren ! Ik ontmoet dagelijks zeer fijne jonge mensen. Ze zijn mondig en komen voor zichzelf op maar houden ook rekening met het anders-zijn van hun medeleerlingen. Ze zijn wijs en weten dat het leven geven en nemen is. Ze communiceren goed en hebben het beste voor. Dat is gelukkig de meerderheid van het jonge volkje !

Maar het thema dat er ook jongeren zijn die nauwelijks nog gevoelig zijn voor grenzen of gezag, wordt door mij en mijn collega's dikwijls aangesneden. Het zijn jongeren die gewoon hun zin doen en waar je met de beste wil van de wereld nauwelijks nog iets kan bereiken als het hen niet zint. Wil je al wat tegenwicht bieden, dan bots je op ouders en reglementeringen. Enerzijds moeten scholen alles doen om leerlingen zo ver mogelijk te brengen (en dat vind ik een zeer nobele gedachte !) en moeten scholen al het mogelijk doen om alle leerlingen te motiveren (even nobel !) maar als een leerling niet wil ... echt niet wil, is er weinig, tot niets aan te doen. Ik durf echt niet te schrijven wat ik leerlingen al heb horen zeggen en doen, mocht een leerkracht ook dergelijke, soms expliciet seksuele krachttaal gebruiken, dan werd dit aangeklaagd en mocht de leerkracht het wel vergeten. Fysieke intimidatie, wees gerust, het bestaat. Je zal maar als één vrouw tegenover een groepje van 5 leerlingen staan, een hoofd groter dan jou die allemaal naar jou toe stappen en je insluiten. Dergelijke jongeren weten meestal perfect de grenzen af te tasten : je aanraken zullen ze niet doen, en als je al eens klaagt is het 'allemaal in je hoofd', of wordt het doorgeschoven als 'probleem van de leerkracht'.

Wanneer gaan die leerkrachten eens opstaan en het taboe breken ? Wanneer gaan die leerkrachten eens aan de alarmbel trekken en zeggen 'dit nemen we niet meer ?'.

Wees gerust, voor zover mijn ervaring reikt is dit geen alledaagse kost. Maar het kan ook anders : leerlingen die niet willen studeren, niet willen werken en die les na les storen. Vroeger kreeg die leerling de verantwoordelijkheid, nu moet de school aantonen in hoeverre ze aan remediëring gedaan heeft en wat ze gedaan heeft om het probleem op te lossen. Maar wat kan ze doen ? Zeker als de ouders niet meewillen ?

In het artikel van de Humo staat een situatieschets van een jongen die zijn vader bijt. Ik vond het o zo herkenbaar wat Adriaenssens, die je niet als profeet van de autoritaire opvoeding kan verdenken, zei :

" De vraag is niet, waarom bijt Dirk (het kind) ? De vraag is : keurt Matthias (vader) dit af of niet. Die jongen doet dingen die niet kunnen, punt ! Maar er wordt geen punt achter gezet ! Zijn vader zet een komma, hij slijpt niet aan dat gedrag. Matthias is te kindvriendelijk, hij is een advocaat voor zijn zoon. Met dat fenomeen krijgen leerkrachten steeds vaker te maken. Stel :
zo'n jongen gaat voor het eerst naar school en bijt daar in één week drie kinderen. "U moet er iets aan doen", zegt de leraar tegen de vader. Maar die zegt : "Ten eerste : het zal wel uitgelokt zijn. En ten tweede : het voorval vond in de klas plaats, het is aan u om te reageren" Terwijl hij eigenlijk heel sec had moeten zeggen : " U hebt gelijk : hij hoort dat niet te doen. Ik spreek er met hem vanavond over'. En tegen het kind : als ik je morgen aan school kom
afhalen, zal ik je leraar vragen of je hebt gebeten. Heb je niet gebeden, dan gaan we fijn een spel spelen. Heb je wél gebeten, dan spelen we helaas niet en ga je na het eten naar bed. Dat is wat ik noem 'gehoorzaamheid uit keuze', het kind bepaalt zelf wat het wordt, de dag erna. Dat is iets heel anders dan het autoritaire geschreew van vroeger "als jij nog één keer durft te bijten, zul je geen tanden meer hebben".

kwantiteit versus kwaliteit in het onderwijs

"Ik ben ervan overtuigd dat over pakweg tien jaar naast de universiteit
iets zal
komen dat wél tegemoet komt aan de maatschappelijke nood aan
elitevorming. De
universiteit zal zich dan vooral toeleggen op het
voortgezet onderwijs. De
nadruk op het kwantitatieve staat een keuze voor
het kwalitatieve in de weg".

Rik Torfs in De Standaard 17/10/2009



... en nu nog hopen dat deze beweging zich ook voortzet in het secundair onderwijs. Alleen merk ik daar dat men ongelooflijk veel schrik heeft voor het woord 'elite', omdat men dit associeert met sociale elite en wel op gronden van maatschappelijke status en financiële rugslag.

Toch denk ik dat er nood is aan een omgeving (lees : onderwijs) waar leerlingen - uit welke sociale klassen ook - met meer dan gemiddelde capaciteiten de kans krijgen zich te ontplooien. Het onderwijs moet alles doen om die te vinden en te stimuleren in plaats van ze demotiveren omdat ze niet uitgedaagd worden.