zondag 30 november 2014

De week in beelden

Slapeloze nachten



Het is iets wat komt en gaat maar meestal veel te lang duurt : de periode van slapeloze nachten. Ik geef toe dat het meestal komt omdat ik werkgerelateerde stress niet kan loslaten en maar blijf zoeken naar antwoorden op hoe - wat - waarom enzovoort.
Gelukkig is er de e-reader, ik kan gewoon blijven liggen en stoor het lief niet, al durf ik wel eens een extra handdoek over mijn hoofd leggen omdat hij ook zo'n slechte slaper is.
(Misschien wordt het boek herkend : Haruki Murakami, 1Q84)

Het hoofd



Het moet niet altijd met het werk zijn dat het hoofd vol zit, vrijdag ging ik naar een tentoonstelling hedendaagse kunst in de citadel in Diest. Het is een heel - deels openlucht - traject, dus ik zal het in stukken moeten doen, of ik pik ook nog eens een nocture mee. Altijd goed ! De locatie alleen al is een bezoek waard ! (Citadel'Arte)

Het lijf 




Geen betere ontspanning (en ontsnapping van stress) dan bewegen ! Er wordt nog altijd gelopen, dezelfde verlichte weg, dus daar valt niet veel over te vertellen. Maar zo'n Aktivia-wandeling kan gigantisch veel deugd doen. Het was een dag vol licht - ik waande mij bijna in de zomer ! - zij het dat de warme kleding wel dienst bewees. Zalig, zalig, zalig !

Het huis



Ondanks het feit dat ik steeds meer pro digitale boeken word, blijven hier veel papieren boeken 'binnenkomen'. Wij hebben een bibliotheekje, met heus SISO-systeem, maar deze boeken - de oogst van de voorbije 3 maand - hebben nog geen plaatsje gevonden. Ze moeten eerst nog worden ingevoerd (LibraryThing) en natuurlijk ook gelezen. Sommige mensen zouden zuchten, ik kan alleen maar denken 'Yes!'  


dinsdag 25 november 2014

Gelezen : Prioriteiten van Stephen Covey



Dit boek heeft een behoorlijke invloed op mijn leven en hieronder schrijf ik mijn indrukken. Een goede samenvatting vind je alvast hier

Bewandel de weg die naar je doel leidt
Uitgangspunt is dat het niet uitmaakt hoe efficiënt je bent, maar wel of je met wat je in je leven (ruimer dan werk) doet, de koers bewandelt die je in je leven wil bewandelen. Hij legt dan ook steevast de nadruk om je tijd te besteden aan wat belangrijk is en niet aan wat urgent (on-)belangrijk is. Veel mensen zijn verslaafd aan urgentie of zien hun job als een geheel van 'brandjes blussen' (urgentie) maar belangrijker is natuurlijk zo te werken/leven dat die brandjes worden vermeden. Dat doe je o.a. door pro-actief aan belangrijke dingen te werken. (= belangrijk / niet-dringend )

Veel mensen zijn wellicht vertrouwd met zijn matrix : 





Je bent één, niet moeder, collega, zus, ...
Wat ik zelf knap vind in het boek is dat Covey geen onderscheid maakt tussen privé en werk. Wij zijn één en hebben één leven. Hij stelt het heel scherp dat wat je ook realiseert dit niets voorstelt als je je gezin (of in ruimere zin je geliefden) daarvoor in de steek laat. Daartoe is hij een pleitbezorger van 'stilstaan' en, hij formuleert het misschien met ouderwetse woorden, 'naar je geweten te luisteren'. 

Je bent nooit alleen - het is dus een illusie dat je het alleen kunt
Wat ik ook sterk onthouden heb uit zijn boek is de relatie van wederzijdse afhankelijkheid. In alles zijn wij afhankelijk van anderen, wie handelt en daarbij aan die anderen voorbij gaat, verliest. Deze wederzijdse afhankelijkheid is geen kwestie van transactie (ik geef, jij geeft) maar van synergie. Wij zoeken naar iets wat ons samen een hoger en meer bevredigend resultaat geeft. Mijn ervaring is dat dit op lange termijn ook het meest duurzame is. Luister naar je collega, partner, en zoek de win-win situatie (die niet gelijk is aan het compromis, het overstijgt dit juist !).
In dit denken gaat het dus nooit over winnaar - verliezer. (Want zelfs al ben jij de winnaar, uiteindelijk verlies je toch). 


Verlaat de schaarstementaliteit (ik kan alleen winnen als de andere verliest)
Covey pleit ook sterk voor een handelen vanuit overvloed versus handelen uit schaarstedenken. Dit laatste is competitief. Handelen vanuit overvloed is de andere alles gunnen. Trots (of zoals wij zouden zeggen pretentie) is de essentie van de schaarstementaliteit, de gedachte dat je bij wijze van spreken groter, sterker, .... wordt als de andere kleiner wordt, zwakker, etc. wordt. Het schaarstedenken is het denken in winnen - verliezen. 

Werk aan een betere leefwereld, voor iedereen
Je zou het van een boek dat ergens in de rekken van management en productiviteit staat niet denken, maar dit boek is een diep ethisch boek. Het gaat over trouw zijn aan je principes en de andere niet in de weg staan maar in tegendeel werken aan zijn empowerment. Het gaat over het werken voor 'de goede zaak' en dat is zowel je werk als je gezin, als je club, vrienden en waar je ook leeft. Dit zijn geen tegenstellingen en het ene mag niet ten koste gaan van het andere. Wie je bent, ben je overal. Het gaat niet op om andere ethische normen te hebben op het werk dan wel thuis. 

Het boek geeft dus te denken, zeer zeker. Het zou alvast voor iedereen die leiding geeft (groot of klein) verplichte lectuur moeten zijn ! Het is te koop via Bol, waar nog reviews te lezen zijn. 

zondag 23 november 2014

De week in 4 beelden

Dorpstradities




Ze, de dochter dus, had ons al maanden op voorhand verwittigd : op Christus Koning zou ze haar 'koord' krijgen, wat zoveel betekent als in de kerk als nieuwe leidster van de Chiro worden ingehuldigd. Ik stond te kijken van zoveel traditie : de kerk vol, een plechtige eed aan de waarden van de Chiro en nadien een stoet door het dorp.

Het lijf 


Omwille van de winter en de korte dagen loop ik meestal hetzelfde toertje. Maar in het weekend mogen daar al eens wat MTB-kilometers bij. Geen idee hoeveel MTB-routes door mijn dorp lopen, maar het zijn er veel. Dik geamuseerd ! 

Winter



Echt veel voelen van de (komende) winter doe ik niet, maar deze week stond ik voor het eerst op en zag hoe alles onder een laagje rijm lag, inclusief de vooruit van de auto. Ik zou het hoofdstuk winter, en vooral dan de korte dagen, zo willen overslaan. Of overwinteren in het zuiden bijvoorbeeld. 

Het werk 




Het begeleiden van stagiares staat deze weken op mijn werkschema. Chapeau af voor wie nog in het onderwijs wil gaan. Het vraagt moed ! Alvast een applausje voor deze stagiaire : met volle goesting en overtuiging ging dat. Toch kijk ik naar haar met een bezorgd hart. Zoveel uitstroom bij beginnende leraren. Zal ze het volhouden ? Ik wens ze alvast alle succes ! 




woensdag 19 november 2014

Zwaar maar niet onmogelijk - niet op het tandvlees


Bron : stepfamilyrx.com

Dat jonge ouders op hun tandvlees zitten, dat las ik vandaag in het veel gedeelde artikel van Ilse Ceulemans. Ze is niet de eerste die het schrijft of zegt.

Ik las het artikel en dacht er verder niet meer over na. Voor mij lag een stapel te lezen schoolwerk : over hoe leerlingen (middelbaar onderwijs) kijken naar hun huidig gezin en naar hun eigen toekomst. Boeiende en hartverwarmende lectuur, want de liefde voor hun ouders zat tussen ieder blad. Puber of niet, ze voelen zich wel degelijk verbonden met hun ouders, broers en zussen 'al kunnen die irritant zijn, maar dat zijn broers altijd'. 

Wat ze graag anders zagen ? Dat ma, pa meer tijd had, minder werkte. Het stond zo ongeveer op alle bladzijden, net zoals ongeveer op alle bladzijden stond dat er flink gereisd werd. Ik geef les aan wat men noemt kinderen uit bevoorrechte milieu's. De meeste ouders zijn zeer hoog opgeleid en niet zelden verbonden aan de universiteit. Ze hebben carrière gemaakt, maar dat vind ik een vies woord. Je zou evengoed kunnen zeggen dat ze hun passie hebben gevolgd.

Rijke kinderen die hun ouders graag wat meer zagen. Ouders die hun passie hebben gevolgd en hun ding vinden in hun job. Ik begrijp Ilse Ceulemans als ze schrijft dat wie kiest verliest, al geloof ik dat niet voor deze beroepsgroep.

Waarom kunnen beide niet samen gaan ? Waarom wordt deeltijds werken niet gepromoot, ook als vorm van arbeidsverdeling ? Winst/winst : méér tijd om zelf in te vullen, méér werkgelegenheid. En ja, ook minder loon, maar met de lonen waarover het hier gaat bij mijn leerlingen, zullen ze heus geen boterham minder eten, en dat geldt voor een hele groep van de werkende bevolking.
Een hele groep, ja, maar niet allen. Veel mensen hebben de keuze niet, juist omwille van die boterham. Daar is minder werken geen optie. Als het voor de groep die wél de keuze heeft, al problematisch is, wat moet dat dan zijn voor wie geen keuze heeft ?

Of zoals ik het een collega uit een andere school hoorde zeggen over een leerling met problematisch gedrag : zijn moeder werkt van 's morgens tot 's avonds en staat er alleen voor. Ze komt tegen 19 uur thuis. Nee, dan heeft ze de energie niet meer om het schoolwerk van haar zoon te volgen laat staan dat ze weet waar hij tussen 15.30 en 19 uur was. Als hij al thuis is. Kan je het zo'n moeder kwalijk nemen ? Laat ons eerlijk zijn, deze moeder zit al door haar tandvlees.

Maar goed, terug naar het artikel. Ilse Ceulemans stelt, dat na de "zware fase", de vliegfase komt. Gesteld zijnde dat iedereen een job heeft waarin "vliegen" (zich verder profesionaliseren en carrière maken) mogelijk is - wat niet voor iedereen mogelijk is- dan wordt dat vliegen bij veel mensen toch getemperd door de nieuwe zorgvraag : de zorg voor de ouders.

Een simpele rekensom maakt dit duidelijk : veertigers hebben meestal kinderen die ondertussen tieners zijn. De grootste zorg is voorbij. Deze tieners hebben dan nog wel aandacht en tijd nodig, maar minder dan de kleintjes. Veertigers hebben ook meestal ouders die ... zeventigers zijn, of iets meer of minder, naargelang de leeftijd waarop ze zelf kinderen kregen. Wij zijn momenteel aan onze 3de dementerende en dus zorgbehoevende ouder toe. Het is met liefde én verdriet dat we het doen. Verdriet omdat we zien hoe iemand die we liefhebben stap voor stap wegglijdt. Wij gaan beide werken en doen ons best voor onze kinderen en onze (schoon-)ouders. En ja, dat is bij tijden zwaar.

Maar niet onmogelijk. Niet problematisch.

Daarom  kom ik niet tot de conclusie van Ceulemans. Ten eerste geloof ik niet dat wat zwaar en belastend is per definitie negatief is of reden tot paniek. Er zit trouwens iets eigenaardigs in de hele polemiek rond 'werk en kinderen'. Voor veel ouders is de investering in hun kinderen (tijd en moeite) niet teveel. Ik las het zoveel vandaag : hoe pa en ma kinderen van her naar der voeren en daar veel tijd en energie in steken.

Hard werken (in betaalde en onbetaalde zin) kan voldoening geven. Het kan zwaar zijn om voor je kinderen of ouders te zorgen, maar het wordt gedragen door graag zien.

Ten tweede zijn er voor veel mensen - en zeker de groep waartoe zij (en ik) behoren, wel degelijk keuzes.
De enige keuze die er niet is, is alles. Je kan niet én lange werkdagen maken én tegelijkertijd bij je kinderen zijn. Wij hebben de buitenschoolse activiteiten van onze kinderen beperkt (zijn we slechte ouders ?), we hebben het fietsen en zelfstandig-zijn gepromoot. Soms hebben we dingen gemist door onze kinderen. Soms was het ook omgekeerd : lang niet alles wat ze wilden hebben ze ook gekregen. Ik denk niet dat ze er ook maar een beetje ongelukkiger door zijn geworden. Ik denk dat ze in tegendeel goed weten dat niet alles mogelijk is en dat je in alle verhalen altijd rekening moet houden met wat de gevolgen zijn voor anderen.

Ooit komt er een tijd dat onze kinderen de vleugels uitslaan en zelfstandig zijn. Ooit zullen onze ouders er niet meer zijn. Wellicht breekt dan de tijd aan voor de kleinkinderen, om zo de kinderen weer te helpen. Nee, niet absoluut, geen totale zorg. Maar wel zorg. Met liefde.

zondag 16 november 2014

De week in 4 beelden

Het werk 





Je hoort me hier niet klagen over dat jonge volkje op de schoolbanken. Ik vind ze nog altijd fantastisch, kleurrijk, stil en luidruchtig, maar meestal zinderend van leven en 'ambiance'. (Wie zich afvraagt wat die buizen daar doen, da's dus een kelder). 

Het lijf






Het is herfst en ik weet het ! Zalig weer om te lopen, alleen weet je nooit wat je aan moet : lange broek, korte broek, regenjas of niet. Ik heb wel iets met al die bladeren en kleuren. Tot ik natuurlijk uitglijd in al die bladerenpap. 

Het hoofd




Ik ben heel erg onder de indruk van het werk van Piketty. Hij toont aan dat de inkomenskloof sedert de jaren 80 weer groeit en dat dat deels is door de toename van steeds grotere kapitalen in handen van een keine groep. Verdient niet alleen een apart blogje, maar ook  dat 'de grote Piketty' (700 bladzijden) zelf gelezen wordt. 

Cultuur



Met welgeteld zes (!) man zaten we in de bioscoop voor de film Interstellar. Met een IMDb-score van 9/10 zou een mens toch denken dat er veel volk zou zijn. We waren trouwens hopeloos te vroeg, in het gedacht zijnde dat iederéén die film zou willen zien. Nee dus ! De afwezigen hadden ongelijk, want de film is best origineel. De (voedsel-)bronnen op aarde zijn uitgeput en men moet op zoek naar een nieuwe planeet voor de mensheid. De rest gaat ge zelf maar zien ! 




donderdag 13 november 2014

Stoppen met Facebook



Ik ben al een tijdje bezig met het schrappen van  Facebook uit mijn dagelijkse leven.

Het is begonnen met de registratie van mijn tijd op Facebook. Ik was weer eens bezig met timemanagement - het kan altijd beter ! - en kon geen antwoord geven op de vraag hoeveel tijd ik per dag bezig was met Facebook. Tien minuten ? Twintig ? Dertig ?

Ik vond dertig minuten per dag het absolute maximum en installeerde "Stay Focused", Met deze app beheer je je tijd op gekozen websites. Tot mijn grote verbazing gebeurde het zelden en enkel in het weekend dat ik langer dan 30 minuten op een dag op Facebook zat. Dus waarom niet de 'klok' (die pas ingaat vanaf de volgende dag) wat terugzetten ? Zodoende ging er steeds meer tijd af, tot die nu op 10 minuten staat.

Voordeel : tijdwinst 

Verder merkte ik dat ik onrustig werd van Facebook en misschien wel om de verkeerde redenen. Stond er een krantenartikel, dan las ik de reacties en keek soms niet begrijpend naar wat mensen schreven. Vrije meningsuiting oké, maar bij tijden leek het alsof ik in een kleine burgeroorlog terecht gekomen was. Mensen die elkaar totaal niet kennen gooien maar wat met stenen naar elkaar en alles werd zo sterk in een paar lijnen gecomprimeerd dat het onmogelijk genuanceerd kon zijn. Ik werd er niet bepaald vrolijk van.

Voordeel : minder onrust

Maar hoe zit dat dan met de vrienden ? Laat ik eerlijk zijn, ik heb echt niet dat grote getal vrienden dat op mijn account staat. Facebook heeft in die zin het begrip vrienden gedevalueerd. Anderzijds heb ik toch een paar mensen leren kennen die ik best interessant vind. Alleen ... en nu komt het ... leerde ik heel wat van die mensen kennen via hun blog en kwam nadien met hen in contact via Facebook.

Moraal van het verhaal : ik lees liever blogs dan wel de gejaagde statusmeldingen op Facebook. Blogs zijn persoonlijker en stukken creatiever. Je kan verwijlen bij een goed geschreven stuk en het blijft meer hangen.

Helemaal weg van Facebook ? Dat is voorlopig nog een brug te ver. Misschien moet ik fase 2  van mijn afkick beginnen : dag om dag Facebook checken en later misschien enkel in het weekend.

Is het The Fear of Missing Out die de angst voedt om toch maar niet te stoppen ? Misschien wel.
Ofwel moesten al die mensen maar eens beginnen met een blog. Probleem meteen opgelost.

Met de dood kan je niets





We kennen de weg vanbuiten. Palliatieve Zorgen A.Z. St. Pieter. Lift naar omhoog, links en dan weer links naar je kamer. Voor je vertrek dachten we dat die afdeling mooi zou zijn. Gezellig. Warm. Dat ze daar alles zouden doen om je een mooie kamer te geven, maar er was niets aan. Het is er niet mooi en ik blijf het hen - van het ziekenhuis ! - kwalijk nemen. Je laatste weken zeg, dan mag dat toch al een mooie kamer zijn. Dan mag er toch al een fris likje verf  zijn. Dan mag er toch al eens een plantje zijn of wat kleur. Dan mag het toch al wat persoonlijk zijn in de zin van "geen 12 in een dozijn". 

Wij zeiden er niets van, bij ons eerste bezoek daar. We zagen alleen dat je heel moe was, en de dagen erna nog vermoeider. De inrichting van zo'n kamer was niet iets waar je je zorgen over maakte. 

De gesprekken werden korter. Soms over heel triviale dingen, dan weer over hoe je begrafenis in elkaar zou zitten. Dat waren we ondertussen gewoon. Dat daarover gebabbeld kon worden. Of we die tekst schoon vonden en zo. En dat alles zo'n beetje in orde was. In plaats van bij jou ouders kwamen we nu naar St. Pieter. - de ironie ontgaat me niet. 

Dus gingen we je opnieuw bezoeken en opnieuw. Brusselsestraat, op naar Palliatieve. We werden er bijgot tegengehouden, door een verpleegster - van verpleegsters daar geen kwaad woord - of we familie waren. Wat krijgen we nu, dachten we, we zijn hier toch zo vaak ? En laat ons toch gewoon door. We kennen het hier. 

Nee, we zijn geen familie, maar wat maakt het uit, controleer maar bij de familie, ze kennen ons wel al jaren lang. Al meer dan 20 jaar. 

"Hij is overleden", zei ze. En het leek alsof er in mijn hoofd iets blokkeerde. Ik kon niet eens zeggen, "hoezo ?" of "eu ?". Misschien moest ik maar even gaan zitten, zei het echtgenootje. 
Maar ik wou iets doén. De Kaat-aanpak. Je moet bij uw problemen niet gaan zitten, je moet iets doén. 

En toen besefte dat ik niets kon doen. Helemaal niets. En dat ik eigenlijk blij moest zijn, want dat jij naar dit moment had uitgezien. "Ik heb zo'n schoon leven gehad", schreef je me, en dat je daar dankbaar voor was. 

Maar zo rustig als jij was, ben ik niet. Tenslotte was je maar een beetje ouder dan ik. Verwaarloosbaar. Toch geen mens om te sterven. En hoe zit dat met die Universitaire Ziekenhuizen, Gasthuisberg, die staan toch wel voor iets ? 

Met de dood kan je niet veel doen. Of wel, zoals jij zei, "Ik ben er klaar voor". 
Man, wat ben jij moedig.


woensdag 12 november 2014

Ontspannen zonder moeite (en calorieën af !)

Een van de dingen die me helemaal kunnen ontspannen is een flinke wandeling. Nu heb het geluk dat ik in een prachtige streek woon, maar na verloop van tijd ken ik het natuurlijk ook wel een beetje.

Alternatief :  de site van Marching ! Bijna elke dag worden er wandelingen georganiseerd over het hele land. Je kan er zomaar aan deelnemen (geen lidmaatschap vereist) en je kiest zelf je afstand. De afstanden variëren meestal tussen de 4 km ( met heel wat afstanden er tussenin) en de 30 - 40 km.

Vertrekken doe je ook al wanneer je wil, meestal is dat tussen 8:00 en 15:00. Inschrijven kost bijna altijd één euro. Voor dat bedrag ben je verzekerd, maar je steunt er vooral "De club" mee.

Inschrijven aan de 'inschrijfstand'
Voor de rest hoe je niet veel te doen : gewoon de pijltjes te volgen (op de juiste afstand dan).



Men kiest meestal voor zoveel mogelijk onverharde wegen. Goede schoenen die tegen een portie modder kunnen zijn dan wel handig. Heb je een buggy mee : geen probleem, zoek de wandeling met het pictogram 'buggy' en je vermijdt jezelf vast te rijden.

Tussendoor zijn er de beruchte 'stops' : parochiezaaltjes waar men je tegen een licht prijsje  een drankje en hapje (broodjes) aanbiedt.


Maar de grootste troef is natuurlijk de wandeling zelf. 






Na al dat stappen mag er best een beloning zijn ! 





zondag 2 november 2014

Vakantie volgens m/v

Zalig, zo’n midweek vakantie ! Hip hip hoera ! Samen met het lief ! Veel sporten (maar dan zonder het lief).
Vakantie volgens mij (v) : sporten, bewegen, ontdekken, lopen, fietsen, buiten en nog eens buiten, weer of geen weer ! Fietstochten maken !

En dit is vakantie volgens het lief (m).


“Schaken is een sport”, knipoogt hij dan.
Jaja, zie die pionnen bewegen !

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...