Verwende kinderen

is de titel van de intro in weekend Knack. Lene Kemps vertelt er over Home Mama en de kinderen - twintigers - die helemaal niet meer weg willen.

Als grote schuldige wijst de schrijfster (Sally Koslow) uiteraard naar de barre economische situatie, maar vooral naar zichzelf en de andere babyboomouders. Naar de generatie die geen autoriteit aanvaardde en er nu ook geen wil uitoefenen. De ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven, en liever de beste vriend zijn dan de boeman. Ze hebben hun nakomelingen verwend met alle beste bedoelingen. Hun kinderen kregen privéleraars en therapeuten om hen voor te bereiden op de echte wereld. Maar ze moesten nooit de wasmachine aanzetten of de tafel dekken. Ze kregen computerspelletjes en dvd's omdat hun ouders zo hard werkten, maar zelf moesten ze amper iets doen. (...)

Ik zie het dagelijks en het is punt van veel discussie. De beste bedoelingen, echt waar. Maar soms ook ronduit zielig, 'ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven', en kinderen die dat zeer goed weten.

Geen verwijt aan die kinderen trouwens. Ze weten niet beter. Of zoals ik het uit de mond van een 18-jarige hoorde : waarom zou je met de fiets naar school rijden als je ouders je elke dag willen voeren ?

liefste dochter

"Wist je, dat je gemaakt bent van sterrenmateriaal, mijn liefste dochter?"

Gesprek tussen vader (mijn echtgenoot) en dochter (14) over het ontstaan van het heelal.

Koppen : megadiscotheek voor Tweens

Ik zag het in Koppen : de megaparty voor tweens.
Hier waart ook een lieflijke dochter rond de naam tween waardig, en wat een geluk : ze kiest nog liever 10 keer Chiro dan 20 keer zo'n party.
De reportage was niet diepgravend. Wie gaat er naar toe ? Welke marketing ? Het werd bijna voorgesteld als de normaalste zaak van de wereld. Een mens moest zich bijna schuldig voelen als hij vond dat megadancings en uitgaan tot 1 uur op je twaalfde niet aan de orde is.
De haren ten huize Kaat rezen nog meer ten berge toen dit bijna als een 'educatief project' werd voorgesteld : een 'inleiding' in het discoleven, en dat het zonder alcohol ook kon. Ze zullen het misschien niet graag gehoord hebben, de organisatoren, het meisje dat zei 'met alcohol ben je toch iets losser'. Ik hoop dat het stoere praat was.

Zie hier het verdict van boekendokter Thomas Blondeau :
Anno Nu worden er speciale party’s georganiseerd voor 12 tot 15-jarigen in megadiscotheken door mensen die deze groep willen laten kennismaken met het uitgangsleven.

Ach, wat nobel. Er mag niet gerookt of gedronken worden en er zijn stewards die moeten zorgen dat er niet nog kleinere kindjes van komen. Dat is geen kennis maken met het uitgaansleven. Dat is geld aftroggelen, ouders met dilemma’s opzadelen en zorgen dat pubers bedreven worden in drank naar binnen smokkelen.

Wie op die leeftijd wil weten wat er gebeurt in de arena van het nachtleven, kan beter ‘Millie’ lezen van de Britse schrijfster Helen Walsh (1977). Walsh heeft een verleden van hoeren en snoeren, en handelt in autobiografische bumperstickerteksten als: ‘Ik nam eerder XTC dan ik menstrueerde.’ En ‘Toen ik zestien was regelde ik in Barcelona prostituees voor hoerenlopers.’ ‘Millie’ werd een vervolg genoemd op ‘Trainspotting’ vanwege de rauwheid ervan. Maar waren de junkies nog tragikomisch, dan is seksroofdier Millie alleen maar grimmig. Ieder kiest zijn eigen vergif en voor Millie is dat seks met mannen en vrouwen, tieners en hoeren. Nog geen twintig zoekt ze vergetelheid in de cafés en clubs van Liverpool.

U bent meteen ontnuchterd. 

Valentijn

Wij hebben het gevierd en het was leuk. Manlief die verdacht stil uit bed sloop om naar de bakker te gaan (wat hij nog doet) en ik die doe alsof ik nog slaap. Terwijl hij naar de bakker is de tafel met de kinderen versieren met wat kaarsjes, vaandeltjes en een paar ballonnen met hartje. Onnozele kaartjes maken en geven en vooral veel 'drama', dat was en is onze Valentijn. 'Drama' zoals manlief die honderd keer zei dat Cyclo? toch echt wel het beste wielrennertijdschrift was (was zijn cadeautje, het nummer van deze maand) en ik die om het half uur een knuffel gaf.

Extra aandacht aan het dessert besteden (chocoladepudding) en veel knipogen geven.

Wij houden van feesten en alles is goed om onze tafel te versieren, knuffels te geven. Zelfs de kinderen ontsnapten er niet aan.

Het was speels, het was mooi !

Vandaag alles weer opgeborgen in de doos 'feest'. Lang zal het niet duren of de doos wordt weer geplunderd, maar liefst twee verjaardagen de komende maand nog !

Meer moet dat niet zijn !

PS : o ja, nu lijkt het wel alsof ik niets gekregen heb van manlief. Maar dat is natuurlijk de essentie niet. Nee hoor, manlief had een echt 'vrouwencadeau' voor mij. De nieuwsgierigen moeten maar klikken, ha !

wachten

Iedere woensdag dit ritueel. Wachten tot de kinderen van school komen, om spaghetti te eten. Van rust naar veel gekwetter. En doodgewoon blij zijn, dat ze er zijn.

Paasoogst

Omdat de identiteit van de paashaas(in) bekend is, geen zoektocht maar gewoon : mandjes op tafel. Ook voor de papa, die zich helemaal liet verrassen !

2 vakantiedag

Hup gedaan met het goede weer ! En dat terwijl de hoop zo groot was om een hele vakantie buiten door te brengen, dat terwijl ik al dacht : 'laat de anderen maar skiën'.

Niet getreurd, keuken omgebouwd tot atelier !

vaders en echtgenoten moeders en echtgenotes

Soms - ik vrees vaak - worden echtgenoten vaders en vergeten ze dat ze ooit echtgenoot waren.
Soms - misschien nog vaker - worden echtgenotes moeder en vergeten ze dat ze ooit echtgenote waren.
Wanneer de kinderen dan eindelijk groot zijn er veel minder vaderen en moederen aan is, zijn ze vergeten wat het is echtgenote, echtgenoot te zijn.

Voor sommigen is het dan te laat.
Anderen beginnen een nieuwe relatie, omdat de nieuwe man, de nieuwe vrouw vader, moeder was maar nu niet meer. Ze kunnen opnieuw beginnen, als echtgenoot, echtgenote.
Of ze blijven wel samen, organisatorisch sterk - het resultaat van zoveel gezinsmanagement - maar zijn niet langer echtgenoot, echtgenote.

Ik zie het zoveel. Het maakt mij zo triest.
Het gebeurde met de beste bedoelingen. Zo wilden zo heel erg goed vaderen, moederen.
Zo goed zijn in het werk.
Dat ze nog een vrouw, een man hadden, was net teveel om dragen.
Eerst de kinderen, boven alles de kinderen.

En dan zijn ze eenzaam. Want ze kennen hun man, hun vrouw niet meer.

snoepzakjes

Vandaag moeten we naar een laatste feestje en ik wou nog kleine cadeautjes meegeven zodat iedereen iets krijgt. Het werden deze snoepzakjes. Het basisidee komt uit 'Kook', het magazine van Spar. Zoals je op de foto's kan zien is de basis een kartonnen bord. Ik heb de engeltjes een feestjurkje bezorgd en onder hun rok zit een zakje snoep. Het is werkelijk heel eenvoudig maken. Iets wat oudere kinderen kunnen al mee knippen, de jongere kunnen de jurkjes van stippen of wat dan ook voorzien. In de kerstboom hangen kan ook natuurlijk, maar die wordt dit weekend al afgebroken. Dus zijn het maar snoepzakjes geworden !

Ik heb even de namen van de labels op de - in krantenpapier gewikkelde - cadeautjes weg gephotoshopt (?) kwestie dat er nog een beetje verrassing is. Er zijn er wel meer die hier meelezen. Het zijn trouwens Sinterklaascadeautjes ! Toen ik ze vandaag wou inpakken was, bleek ik zo grondig in mijn 'verstoppen' geweest te zijn dat ik ze niet meer vond. Ik ging de trap op en neer, keek in het bureau van het liefje maar vond niets meer terug. Gelukkig vond ik ze uiteindelijk toch. Meelezende kindertjes van ons : nu weten jullie nog niet waar die mand is. En jullie kunnen jullie hoofdje breken over 'The Big Suprise' die we voor jullie in petto hebben. Ik vind het alleszins geweldig ! Uw papa en grootouders vinden het ook de max ! (ho, waarom mag ik er hier niets over schrijven ???). Nog 2 keer slapen !

Aan de foto's te zien was het dus weeral kerstversiering aanbrengen. Nee, nog altijd geen boom. Die komt er misschien zondag aan. En het blijft nog altijd sober ! Voor het eerste kerstfeestje in rij hebben alle mensen van vorig jaar alvast weer toegezegd. Joehoe !

De abdijentocht : Averbode - Tongerlo 15 km

Heel gemengde gevoelens over deze tocht. Meer weten ? Klik hier.

adoptie

En plots, tussen twee happen cornflakes door zei onze tienjarige : als ik later geen kinderen kan krijgen, dan adopteer ik er één.

Hmmm ? Men zegt wel eens dat kinderen veel sneller volwassen zijn, maar dit onderwerp hadden we niet verwacht.

"Dat kost keiveel", zei de broer. "Veel meer dan gewoon zwanger worden".

Het gesprek was op gang. Of een draagmoeder vragen, die zijn gratis.

"Ho, het is maar dat je maar tien jaar bent of ik zou mij nu al ernstig zorgen maken, zei ik haar.

Ze lachte en lepelde gezwind verder.

Ze worden groot en weten ontzettend veel. De oudste organiseert nu al een (school !)fuif maar straks wil hij misschien naar een echte. Dan vraagt hij misschien - net als dochterlief van Mario - of hij op café mag. Voor de dorst natuurlijk.

Nu nog even niet. Hij vraagt het nog even niet.

Moge het alsjeblieft nog een beetje zo blijven.

Het herinnerde me aan een prachtig gedicht van Annie G.M. Schmidt :

Op een mooie Pinksterdag
Als het even kon
Liep ik met mijn dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de zon
Gingen madeliefjes plukken
Eendjes voeren
Eindeloos
Kijk nou toch, je jurk wordt nat
Je handjes vuil
En papa boos

Vader was een mooie held
Vader was de baas
Vader was een duidelijke mengeling van Onze Lieve Heer en Sinterklaas
Ben je bang voor 't hondje
Hondje bijt niet
Papa zegt dat ie niet bijt
Op een mooie Pinksterdag
Met de kleine meid

Als het kindje groter wordt
Roossie in de knop
Zou je tegen alle jongens willen zeggen: handen thuis en lazer op
Hebbu dat nou ook meneer?
Jawel, meneer
Precies als iedereen
Op een mooie Pinksterdag
Laat ze je alleen

Morgen kan ze zwanger zijn
't Kan ook nog vandaag
't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn
of iemand uit Den Haag
Vader kan gaan smeken
En gaan preken
Tot hij purper ziet
Vader zegt: pas op, m'n kind
Dat hondje bijt
Ze luistert niet

(...)

bang van zoveel geluk

Vandaag kwam E. ons een bezoekje brengen op het werk. E. is in bevallingsverlof, haar zoontje is nog maar een paar weken oud. Ze kwam suikerbonen brengen en gunde ons een blik naar haar nieuwe prinsje. Die werd bewaakt door het paar jaar oudere zusje dat van geen wijken wilde weten.

Met onder de ene arm de maxi-cosy met kleine prins en aan de andere hand kleine Hannah ging ze langzaam door de gang. We keken beiden naar het kleine grut.

"Ik word soms bang van zoveel geluk", zei ze, "dat je zo gelukkig kan zijn".

"En bang ook, dat hen iets zou kunnen gebeuren".

Bang van zoveel geluk. Soms heb ik het ook. Dan kijk ik rond mij heen en naar mijn geliefde en word ik bang van zoveel geluk. Bang dat hem iets zou kunnen gebeuren.

Levenskunst (nog niet voor mij)

"De ware morele problematiek van deze tijd is de onverschilligheid van de mens jegens zichzelf. Men vindt deze onverschilligheid in het feit dat wij de zin voor betekenis en het unieke van de individuele mens zijn kwijtgeraakt. Wij zijn onszelf als handelswaar gaan beschouwen. (E. Fromm, de zelfstandige mens).
De oorzaak van de vervreemding was volgens Fromm het feit dat 'onze tijd het concept van het leven als kunst' is kwijtgeraakt. Hoewel de mens van nature een scheppend wezen is, maakt het moderne individu steeds minder gebruik van zijn creatieve talenten. Hij leeft vooral om te werken en te genieten van zijn rijkdom en maatschappelijk aanzien. From verzette zich ertegen dat mensen als slaafse wezens door het leven gaan en pleitte voor een terugkeer van de levenskunst".

Joep Dohmen in Tegen de onverschilligheid, pleidooi voor een moderne levenskunst, Ambo 2007

Met een dergelijke intro had ik hoge verwachtingen van het boek. De auteur gaat er immers op zoek naar wat levenskunst is en daarmee heeft hij het vooral over authenticiteit : vanuit zelfkennis op deze wijze leven dat dit leven overeenkomt met wie je bent, correspondeert met je diepste waarden en normen. Maar tot nu toe ontgoochelt het boek wat. Maar wie weet, ik heb nog maar een derde van het boek gelezen.

Anderzijds : ik ken ze wel én bewonder ze, die mensen met levenskunst. Dikwijls creatieve mensen die heel goed weten wat ze (niet) willen. Eenvoudige mensen ook, op wie de opgelegde lifestyle-gekte weinig of geen vat heeft.

Jammer genoeg heb die enkele mensen die ik zo ken een volgende kenmerken gemeen waarvan ik vrees dat ze een goede basis vormen om levenskunstenaars te zijn : ze zijn vrij van geldzorgen en hebben de volledige beschikking over hun tijd. Ze hebben geen kinderen of partner, of die partner deelt volledig hetzelfde levensbeeld. En ... ze zijn al flink wat ouder.

Zouden dat voorwaarden tot het beoefenen van echte levenskunst zijn ? Ik vind mijn werk zeker zinvol, maar dat ik dàt werk doe en zoveel uren eraan besteed, heeft toch ten eerste met de boterham op de plank te maken. Kinderen brengen via school en vrienden de buitenwereld met zich mee én het conformisme. Zoals het 'bij die andere kinderen gaat', zo ook bij ons ! Probeer aan kinderen maar eens het begrip 'authenticiteit' uit te leggen, laat staan 'tegen de stroom in varen'. Ouders worden continu geculpabiliseerd ! Tenslotte ben ik nog jong. Misschien moet ik 'rijpen'. Misschien is oud zijn wel het synoniem van : vrij over je tijd beschikken en zonder materiële zorgen leven.

Er is nog hoop !

alleenstaande vader

Jaren geleden - heel wat jaren geleden dus ! - had ik een date met F. F. was een gescheiden man met twee kinderen. Ik leerde hem kennen via een gemeenschappelijke bijscholing en de manier waarop hij het continu over zijn kinderen had, was vertederend. Loes dit, Anton dat. Hij toonde vol fierheid de foto's van zijn kinderen en had het over hun vele, gezamenlijke avonturen.

Toen ik uiteindelijk bij hem thuis ging eten waren Loes en Anton ook van de partij. "Waarom ben jij hier ?" vroeg de tienjarige Loes zonder blikken en blozen. "Ik kom om jullie te bezoeken, en jullie vader natuurlijk". "Heb je al kinderen ?" vroeg Anton, en voor ik het wist, werd ik aan een kruisverhoor onderworpen. Ik nam het hen niet kwalijk.

F. dekte de tafel (met z'n allen plastic bekers, want dat vonden de kinderen zo mooi) en het eten werd geserveerd : kippennougets met appelmoes.

"De kinderen zijn er dol op", zei hij, en dat werd vol-met-eten-mondig, beaamd.

De avond vorderde, en ik dacht dat de kinderen wel op een bepaald moment naar bed zouden moeten. Nee dus. "Ze genieten van je bezoek, en zo mogen van mij zo lang ze willen opblijven". Dus bleven de gespreksonderwerpen beperkt tot Plopsaland, de nieuwste dance-acts van deze zanger en het schoolleven van een scholier.

Tegen elven nam ik afscheid.

"WIJ vonden het geweldig leuk", zei hij. "Tot nog es ?"

Dat "nog es" is er nooit meer van gekomen. S. was één geworden met zijn kinderen en er viel geen speld meer tussen te krijgen.

Onlangs moest ik op werkbezoek bij F. Op zijn bureau stond het vol foto's van Anton en Loes. "Alles goed met je ?" vroeg ik. "Het gaat ons geweldig", zei hij, verwijzend naar de laatste foto's. "Ze zijn nogal veranderd, niet ?".

Ik repliceerde instemmend.

"En ik heb een vriendin !" zei hij. Al drie maand.

Ik zocht nog ergens naar een foto van de vriendin op het drukbeplakte prikbord, maar geen volwassene te zien.

Zou de vriendin nu ook op kindervoeding en kinderonderwerpen leven ?

Blauwe plekken

Het is een fenomeen dat zich niet alleen in de jeugdbewegingen voordoet, maar ook op scholen. Terwijl vroeger een onvoldoende voldoende was op thuis ook nog eens een bijkomende verbale ouderlijke afstraffing te krijgen, moeten leraars zich nu minutieus verantwoorden wanneer ze zoon- of dochterlief met een buis naar huis durven sturen. Als er al niet met de Raad van State gedreigd wordt. Van de andere kant vinden diezelfde ouders het dan weer niet meer dan normaal om jeugdbeweging of school in te schakelen als veredelde kinderoppas waar moeder of vader ze dan wel komt oppikken als het hen enigszins uitkomt.

Yves Desmet in De Morgen, 3 april 2007

Jammer genoeg kan ik dat alleen maar bevestigen. Een vriend hoogleraar vertelde mij dat het zelfs aan de universiteit, zij het in beperkte mate, ook het geval is. Moeders en vaders die de hoogleraar in kwestie willen spreken en verantwoording willen om het zwakke resultaat (daarbij niet denkend dat de oorzaak misschien wel bij de student ligt).

Ooit zag ik in een schoolagenda de opmerking van een ouder : wij zijn niet akkoord, ons dochter komt niet naar de strafstudie. Zonder vraag om uitleg.

(Veel) Ouders verwachten veel van hun kinderen en gaan er van uit dat die kinderen aan die verwachtingen kunnen voldoen. Wanneer dit niet het geval is moet de oorzaak zeker buiten het kind of de ouders gezocht worden.

Yves Desmet spreekt in zijn artikel over een mentaliteit van 'wispelturige consument-aandeelhouder'. Ik vrees dat hij gelijk heeft.

Dikwijls opper ik de gedachte om ouders een 'contract' aan te bieden in de zin van : wij bieden dit en dat aan en verwachten dit en dat van de ouders. Zouden ouders dat 'nemen' ? Sommige zeker wel. Er is een grote groep ouders die wel achter duidelijke afspraken staan. Er zijn ouders die zelfs discipline toejuichen.

Alleen kan dit niet wanneer een (kleine ?) groep ouders dit steeds weer aanvecht. Als leerkracht word je moe.

Het erge is dat leerkrachten op termijn bureaucratische juristen worden : alles op papier. Want wanneer straks die ouder je aanvalt kan je het maar beter op papier hebben.

Ik las verder in de krant dat kinderen het recht hebben op blauwe plekken.

Ik vind dat een knappe symboliek. Kinderen hebben recht op blauwe plekken, op slechte toetsen, recht op deugnieterij, recht op straf. Ze moeten niet perfect zijn.

Ik heb schrik voor de-in-de-watten-gelegde-generatie die er aan komt. De 'mama-hotel'-generatie die in hun ouders de beste advocaten vinden.

Ooit staan ze in de 'grote wereld'. Zullen ze weerbaar genoeg zijn ?

Of simpelweg verschrompelen ?

Waar is die tijd heen ?

Iedere keer wanneer ik op bezoek ben bij vrienden met jonge kinderen, sta ik bol van bewondering. Hoe ze het allemaal voor elkaar krijgen. Wat een management dit allemaal vraagt om ze op ze op tijd uit bed, in bad, aangekleed, en gevoed te hebben. Komt er weer wat eten uit dat mondje. Pasgewassen kleertjes vuil. Verse kleertjes. Tegen dat spruit 1 voorzien is van alles en nog wat mag spruit 2 een nieuwe luier. En ga zo maar door.

Nog meer bewondering heb ik voor die vrienden die dit alles nog eens combineren met voltijds werken. Nog meer management. Want na het hele lijstje van uit bed, in bad, aangekleed en gevoed komt ook nog naar de crèche, op tijd op het werk - werken daar ! - terug enzovoort.

Komt daar nog eens bij dat sommige van die koppels - eigen aan hun leeftijd - aan het (ver-)bouwen zijn. Nog meer management. Afspraken regelen, werken opvolgen.

En ... dan zijn zo'n koppels uiteraard met twee : wie zijn of haar relatie levend wil houden moet ook daar aandacht aan besteden.

Dus ook dat moet op de agenda.

Het klinkt niet romantisch maar het moet, want ik vrees dat het het eerste is dat er bij inschiet. Aandacht voor de grondenergie van dit alles : tijd voor jezelf en voor elkaar.

Het liefje en ik hebben wat kinderen betreft niet zo'n druk leven.

En toch vliegt ook hier de tijd voorbij en lijken er altijd zoveel praktische zaken die moeten geregeld worden. Het werk loert altijd. Immer en immer !

Toen we vandaag op een boogscheut van ons huis op wandel gingen in een natuurreservaat dachten we beiden : dit is veel te lang geleden, waar is die tijd gebleven ?

alles voor mijn kind

"Je kan het toch niet riskeren dat je kind later zegt dat je niet al het mogelijke voor hem gedaan hebt ?", zei een doodmoeë moeder me.
"Je moet toch al het mogelijke doen zodat ze je later niets verwijten !".

Ik wist niet wat zeggen.
Ze was werkelijk doodop. Haar hele leven stond in het teken van haar kinderen. Twee kinderen, eentje in de lagere school en eentje in het tweede middelbaar.
Dat je hele leven in het teken van je kinderen staat lijkt het moederschap zin te geven. Moeder als getheologiseerde Maria : zij die haar leven gaf.

Sinds Freud weten we dat de kindertijd tekenend is voor het volwassen leven.
Maar had hij kunnen vermoeden dat massa's volwassenen hierdoor continu met schuldgevoelens zaten ? Dat volwassen moeders en vaders zich te pletter werken om maar nooit een streepje negativiteit, een wolkje voor de zon, een regendruppeltje in zoonliefs ogen te zien ?

Wanneer ik opperde dat er toch ook gezien moet worden naar het belang van het volledige gezin (dus ook haar belangen !) keek ze mij verwijtend aan. "Je doet het toch voor je kind !".
En zo zie ik ouders die alle vrije tijd steken in het vervoeren van kinderen van her naar der, wiens huis volledig ingepalmd is door de kinderen, die totaal geen privacy meer hebben, noch beslissingsrecht. Het stadium van onderhandelen (gelijkheid) is al lang voorbij.
"Als ik moet kiezen tussen wat ik wil en daarmee een hele avond een mokkende zoon te hebben en ruzie, of ik volg gewoon zijn gedacht en er is rust, dan weet ik het wel", zei de moeder.

Ik wist werkelijk niet wat zeggen. Deze vrouw had geen leven meer en zat aan de rand van de afgrond. Hoe lang zou ze het nog volhouden ?
We namen afscheid en ze zei tot slot : "ach, hij zal later tenminste niet kunnen zeggen dat hij geen goede moeder had".

Hoe zou het later met haar zijn ?

Moeilijk

Wanneer Bea thuiskomt van school is er niemand in het huis. Haar beide ouders hebben een goede job. Ze vertelt me dat ze dikwijls honger heeft om 16 uur, en dat er gelukkig yoghurt in de frigo staat.
Ze heeft de computer voor zich alleen, de telefoon en ze heeft veel chatvrienden en vriendinnen. Soms doet ze haar huiswerk, maar alleen als ze er zin in heeft.
Wanneer ze baalt, legt ze zich languit in de zetel en diept de chips uit haar boekentas die ze met haar zakgeld kocht. Van vier tot acht meester over de televisie !

In haar hoofd is het een en al verwarring. Ze pubert in stilte. Ze is voorbeeldig maar weet zich geen weg te banen in het leven van een tiener tussen de jongens die ze enerzijds stom vindt maar wie ze anderzijds wil behagen.
Ze verveelt zich stierlijk.

Ik vraag haar of ze het niet erg vindt om iedere dag zo lang alleen thuis te blijven. Nee, zegt ze, de voordelen van hierboven opsommend.

Er wordt wat afgevloekt in mijzelf : waarom laten die ouders dat kind zo lang alleen ? Is dat wel verantwoordelijk ? Waarom denken ze enkel op zichzelf ?

Tot ik probeer mezelf in de plaats van die ouders te stellen. Ik weet welk werk ze doen. Goedbetaald (maar dat is geen schande) maar ook uiterst creatief en boeiend. Een job waar je om 17 uur moeilijk de deur achter je bureau kan dichtslaan. Een job waar teamwerk belangrijk is, een jong bedrijf dat nog ontzettend veel groeipotentiëel heeft. Ze hebben een job waar ze zich kunnen in uitleven en die een stuk zelfrealisatie is.

Ten koste van ?

Ik ben blij dat ik niet voor dergelijke dillema's sta. Ik ben gelukkig in mijn job en zie er ook zelfrealisatie in. Ik kan er mijn 'ei' in kwijt.
Alleen is mijn job (toevallig ?) kindvriendelijk. Er worden nooit lange uren van mij verwacht. Ik heb veel vakantie.

Zou ik een boeiende carrière opgeven voor mijn kinderen ? Zou ik het moeten doen ipv mijn echtgenoot, om zo aan het klassieke beeld van de moeder/vrouw te voldoen ?

Ho, wat ben ik blij dat ik dit niet moet 'oplossen' !

Toen ik later Bea's moeder hoorde over haar dochter zei ze, geheel zonder aanleiding. "Ik weet dat ik te weinig tijd heb voor Bea. Ik weet dat ik haar onvoldoende volg. Het gaat gewoon niet. Niet om Bea, maar het werk vraagt zoveel dat het altijd in mijn hoofd zit. Ik moet wel. Kan jij een beetje voor Bea zorgen ?".

Attent





"Mag ik deze bon van de Colruyt ?", vroeg Lien, nadat ze het speelgoedboekje van deze winkel druk had bekeken. Ze wou, geïnspireerd door het boekje, aan haar brief naar de Goede Man beginnen.
"Heb je die ergens voor nodig ?" vroeg ik.

"Voor de Sint."
"Dan heeft hij korting"