schreeuw
En weer schreeuwt de dood. Onverwacht, of misschien niet. We wisten dat het ooit zou komen. Ooit : zoals ik ooit sterven zal, zoals een ieder. Maar het bericht op de voicemail was loeihard : je kan maar beter onmiddellijk komen, misschien duurt het niet zo lang meer.
Toen zag ik hem slapen, vredig eigenlijk, als in een diepe slaap verzonken, zelfs genietend van de rust. Hij ademde rustig, toen ik zijn hand nam, kneep hij.
Een reflex, zei het verplegend personeel. Hij is in coma. Hij is zo ver weg.
Niemand weet of hij nog terug komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten