Wanneer Bea thuiskomt van school is er niemand in het huis. Haar beide ouders hebben een goede job. Ze vertelt me dat ze dikwijls honger heeft om 16 uur, en dat er gelukkig yoghurt in de frigo staat. Ze heeft de computer voor zich alleen, de telefoon en ze heeft veel chatvrienden en vriendinnen. Soms doet ze haar huiswerk, maar alleen als ze er zin in heeft.
Wanneer ze baalt, legt ze zich languit in de zetel en diept de chips uit haar boekentas die ze met haar zakgeld kocht. Van vier tot acht meester over de televisie !
In haar hoofd is het een en al verwarring. Ze pubert in stilte. Ze is voorbeeldig maar weet zich geen weg te banen in het leven van een tiener tussen de jongens die ze enerzijds stom vindt maar wie ze anderzijds wil behagen.
Ze verveelt zich stierlijk.
Ik vraag haar of ze het niet erg vindt om iedere dag zo lang alleen thuis te blijven. Nee, zegt ze, de voordelen van hierboven opsommend.
Er wordt wat afgevloekt in mijzelf : waarom laten die ouders dat kind zo lang alleen ? Is dat wel verantwoordelijk ? Waarom denken ze enkel op zichzelf ?
Tot ik probeer mezelf in de plaats van die ouders te stellen. Ik weet welk werk ze doen. Goedbetaald (maar dat is geen schande) maar ook uiterst creatief en boeiend. Een job waar je om 17 uur moeilijk de deur achter je bureau kan dichtslaan. Een job waar teamwerk belangrijk is, een jong bedrijf dat nog ontzettend veel groeipotentiëel heeft. Ze hebben een job waar ze zich kunnen in uitleven en die een stuk zelfrealisatie is.
Ten koste van ?
Ik ben blij dat ik niet voor dergelijke dillema's sta. Ik ben gelukkig in mijn job en zie er ook zelfrealisatie in. Ik kan er mijn 'ei' in kwijt.
Alleen is mijn job (toevallig ?) kindvriendelijk. Er worden nooit lange uren van mij verwacht. Ik heb veel vakantie.
Zou ik een boeiende carrière opgeven voor mijn kinderen ? Zou ik het moeten doen ipv mijn echtgenoot, om zo aan het klassieke beeld van de moeder/vrouw te voldoen ?
Ho, wat ben ik blij dat ik dit niet moet 'oplossen' !
Toen ik later Bea's moeder hoorde over haar dochter zei ze, geheel zonder aanleiding. "Ik weet dat ik te weinig tijd heb voor Bea. Ik weet dat ik haar onvoldoende volg. Het gaat gewoon niet. Niet om Bea, maar het werk vraagt zoveel dat het altijd in mijn hoofd zit. Ik moet wel. Kan jij een beetje voor Bea zorgen ?".
4 opmerkingen:
Vandaag jouw blog ontdekt via de clickx nominaties. Boeiend om te lezen en zeer leuk geschreven.
Groetjes en tot blogs;
Isabel
http://mmmarseille.skynetblogs.be
Geen tijd voor kinderen zou als excuus niet moeten mogen. Als ze allebei alleen al een dag in de week minder zouden gaan werken dan is het kind maar drie dagen alleen.
Pfioe. Ocharme, Bea. Ik zie helemaal geen dilemma. Alleen is het evenwicht blijkbaar zoek. En miljaar, kinderen zijn geen designstuk om mee te pronken en nu en dan eens af te stoffen.
Kaatje, maak er een leuke uitstap naar Parijs van. En inderdaad: evenwicht gezin - carrière... niet iedereen heeft dezelfde waarden, voorkeuren en mening natuurlijk. Al vind ik persoonlijk dat je geen kind op de wereld moet zetten als je er niet voldoende tijd wilt/kunt voor nemen. Groetjes nog.
Een reactie posten