Ik snap het niet, zeg ik hem. Toen ik alleen was (lees single) had ik veel meer tijd.Hij : ja, ik heb dat wel een beetje verwacht, dat je dat 'nieuwe leven' onderschatte.
- Hoezo onderschat ? Dat ik nu in een dorp woon in plaats van een stad, dat ik de status van een getrouwde vrouw heb en al die dingen meer, daar heb ik toch geen moeite mee ...
- Wat kost je dan zoveel meer tijd ?
- Dit huis, dit huishouden, zoveel strijk, zoveel afwas, continu rondlopen om alles op z'n plaats terug te leggen, altijd maar kuisen... continu plannen : of er nog genoeg voorraad is, of de was nog niet gedaan is, of er geen bijzondere vergaderingen op ons werk zijn...
- Nee ? Had je dat echt niet gedacht ?
- Waarom zou ik ? Als ik, net als vroeger, zorg voor mijn eigen spullen, mijn deel doe in het huishouden, dan moet dat toch zo'n beetje hetzelfde zijn...
(... en net op dat moment begreep ik dat vrouwen nog altijd het leeuwenaandeel in het huishouden doen, zo ook hier)
Hij keek mij een heel klein beetje schuldig aan.
Met zo'n bere-knuffel-lieve-blik zodat ik al niets meer durfde zeggen.
Ik ga echt mijn best doen, zei hij.
En ik smolt alweer voor die blik.
Terplekke.
Weerloos.
(Hoe doén die mannen dat toch ?)
2 opmerkingen:
Zo dus. Door die onweerstaanbare blik van "ik kan het ook niet helpen". Ik ken er alles van.. mannen blijven mannen, niks aan te doen :)
... hier waagt een man zich op glad ijs ... ik ben nog naïf, ik heb geen lief, dus ik maak me wijs dat ik later mijn schuldige blik niet zal misbruiken ... of het lukt ... binnen 2 of 3 jaar weet ik 't je te zeggen ...
Een reactie posten