Ik ben aan het genieten van een heerlijke prince koek. Droge koeken heb ik altijd mee op reserve. Deze heeft zelfs een laagje chocolade. Soms kan het eten van iets ‘thuis’ helemaal terugbrengen. Maar er zijn ook andere redenen voor de koeken : eten is niet altijd beschikbaar of te eten. Hygiëne is een woord dat niet echt bij India past. Ik vraag mij af hoe dat komt. Niets is hier schoon en het lijkt alsof ze ook nooit iets echt goed gewassen krijgen, de handdoeken zien goor en wit is een kleur dat enkel ‘bij benadering’ gekend is als het over stof gaat.
In onze groep zijn al heel wat mensen ziek en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik probeer ‘s morgens veel te eten bij het ontbijt : boterhammen die uit de broodrooster komen en gebakken eieren. Ik drink ook thee bij het ontbijt. Je kan hier ook cornflakes met gekookte melk krijgen en sommigen eten dat ook maar dat heb ik nog nooit gegeten. Iedereen heeft hier schrik om iets op te doen en dat is echt niet denkbeeldig. Als je dan nog veel in de bus of trein moet zitten dan is het natuurlijk niet leuk.
Gisteren heeft het de hele dag heel erg geregend waardoor heel wat straten helemaal blank staan. Ook de Ganges staat heel hoog waardoor onze boottocht niet doorgaat. Morgen gaan we een of andere plaats in de buurt bezoeken, Sarnath. Het is de plaats waar Boeddha lering gaf onder een boom. Tenminste, zo herinner ik het mij.
Vandaag heb ik sportschoenen gekocht omdat ik enkel 2 paar sandalen bij heb en dat is een beetje stom. In Nepal moeten we een dagtocht doen en er zitten daar bloedzuigers in de plassen water, wat een mens al niet meemaakt dus ! De sportschoenen kostten 1040 roepies.
De reis is zwaar. India is zwaar. Heel zwaar. De zieken in onze groep, het weegt. Het is zo triestig voor hen. Soms lijkt het alsof de groep stiller wordt naarmate we verder trekken door India. Komt het door de vermoeidheid ? Of omdat we elkaar al wat beter kennen en de eerste kennismaking achter de rug is ?
We weten echter dat we hier wel degelijk iets zien en dat dit een echte ervaring is, maar de vermoeidheid, het ontbreken van in de natuur en rust te zijn (alleen tijdens onze ritten zien we kilometers platteland), de vuiligheid, de zinloosheid van dit alles, het slaat ons langzaam maar zeker kapot. Als we in een reality show zaten dan zou dit het moment zijn om iets te organiseren om ons op te vrolijken. Op een terrasje of café zitten bestaat niet en genieten van tafelen gaat ook niet echt want iedereen heeft heel veel schrik om iets op te doen. Het Indische eten is trouwens ook echt kruidig.
Wij zouden de nachttrein naar Varnasi nemen. Of hij zou komen wisten we niet. Onze gids zei : soms komt hij, soms niet. We kunnen maar hopen. Ondanks het nachtelijk uur (iets rond middernacht) was er heel veel volk op het station. Wij hadden heel veel bekijks. Een groep blanken met mooie tassen, wat deden die hier in het midden van de nacht ? Volgestouwde treinen passeerden ons : mensen op de grond, mensen op elkaar. Stond dit lot ons ook te wachten ?
In onze groep zijn al heel wat mensen ziek en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik probeer ‘s morgens veel te eten bij het ontbijt : boterhammen die uit de broodrooster komen en gebakken eieren. Ik drink ook thee bij het ontbijt. Je kan hier ook cornflakes met gekookte melk krijgen en sommigen eten dat ook maar dat heb ik nog nooit gegeten. Iedereen heeft hier schrik om iets op te doen en dat is echt niet denkbeeldig. Als je dan nog veel in de bus of trein moet zitten dan is het natuurlijk niet leuk.
Gisteren heeft het de hele dag heel erg geregend waardoor heel wat straten helemaal blank staan. Ook de Ganges staat heel hoog waardoor onze boottocht niet doorgaat. Morgen gaan we een of andere plaats in de buurt bezoeken, Sarnath. Het is de plaats waar Boeddha lering gaf onder een boom. Tenminste, zo herinner ik het mij.
Vandaag heb ik sportschoenen gekocht omdat ik enkel 2 paar sandalen bij heb en dat is een beetje stom. In Nepal moeten we een dagtocht doen en er zitten daar bloedzuigers in de plassen water, wat een mens al niet meemaakt dus ! De sportschoenen kostten 1040 roepies.
De reis is zwaar. India is zwaar. Heel zwaar. De zieken in onze groep, het weegt. Het is zo triestig voor hen. Soms lijkt het alsof de groep stiller wordt naarmate we verder trekken door India. Komt het door de vermoeidheid ? Of omdat we elkaar al wat beter kennen en de eerste kennismaking achter de rug is ?
We weten echter dat we hier wel degelijk iets zien en dat dit een echte ervaring is, maar de vermoeidheid, het ontbreken van in de natuur en rust te zijn (alleen tijdens onze ritten zien we kilometers platteland), de vuiligheid, de zinloosheid van dit alles, het slaat ons langzaam maar zeker kapot. Als we in een reality show zaten dan zou dit het moment zijn om iets te organiseren om ons op te vrolijken. Op een terrasje of café zitten bestaat niet en genieten van tafelen gaat ook niet echt want iedereen heeft heel veel schrik om iets op te doen. Het Indische eten is trouwens ook echt kruidig.
Wij zouden de nachttrein naar Varnasi nemen. Of hij zou komen wisten we niet. Onze gids zei : soms komt hij, soms niet. We kunnen maar hopen. Ondanks het nachtelijk uur (iets rond middernacht) was er heel veel volk op het station. Wij hadden heel veel bekijks. Een groep blanken met mooie tassen, wat deden die hier in het midden van de nacht ? Volgestouwde treinen passeerden ons : mensen op de grond, mensen op elkaar. Stond dit lot ons ook te wachten ?
1 opmerking:
Een vriendin die India bezocht een aantal jaren geleden heeft een paar weken moeten afkicken van deze reis.Dit klinkt helemaal hetzelfde.Maar ik vind het heel boeiend en ik hoop toch deze reis ooit ook eens te doen.Hou je goed daar!
Een reactie posten