Er zijn dagen die voorbij gaan en alleen maar een optelling van uren lijken te zijn. Na twee weken heerlijke (zonnige) vakantie kwam ik terug op het werk en het leek wel een clash of Civilizations.
Toen ik eenmaal op het werk aankwam - waar de natuur weelderig rijk is en de lammetjes huppelen, kan het nog dromerig ? - leek het of ik in eensklaps op een andere wereld stond. Weg ontspanning, weg happy feeling, weg het briesje en frisse lucht maar hup de lokalen in met het lichaam gespannen en een hoofd dat zelfs moeite met de taal leek te hebben. De sfeer op het werk loog er niet om : Er moet hier gewerkt worden !
Nu lijkt dat logisch, en dat is het ook, zij het niet dat er op ons werk, en wellicht in de hele sector, zoiets als een werkversnelling bestaat. Wij leven en werken zeer ritmisch en cyclisch, waarbij de ene maand echt niet ingewisseld kan worden voor een andere. Eind, half augustus werken wij rustig aan het begin van het schooljaar. We werken grotendeels thuis en alleen, dus zonder drukte van collega's of leerlingen. De vakantie zit nog in ons lichaam en ook het ontspannen gevoel. 1 september is het eerste piekmomentje : de hele trein moet immers op de rails en dat is van dag 1 belangrijk. Gelukkig hebben we op onze school een traditie van Degelijke Organisatie en loopt dat wel los.
Hoe dan ook, in september vertrekt de trein en maand na maand komen daar werk en zorgen bij. Leerlingen die het moeilijk hebben, onverwachte uitstappen, leerkrachten die uitvallen, vervangers (of juist geen vinden) enzovoort. Zijn de leerlingen in september nog fris en monter, een paar maand later is daar niets meer van te merken.
En dan komt het schitterend weer met z'n belofte van de grote vakantie. Het hele lichaam snakt naar de zon en naar de terrasjes, zwembaden, vakantie. Of liever de hele school snakt ernaar, want leerlingen zijn niet anders dan leerkrachten, integendeel, hun verlangen is misschien nog merkelijk groter.
De paasvakantie gaf ons allen al een prachtig voorsmaakje, zo goed zelfs dat het maar de vraag is of we in juli en augustus ook zoiets krijgen. Onvoorstelbaar goed zelfs, zo'n goed weer dat voor velen lichaam en geest misleid werden : o, het is nog geen zomer ? O, er is nog een trimester ? Tel daarbij dat het derde trimester uitblinkt in petiterigheid, en je zou'm al zo overslaan.
Maar helaas, pindakaas : er plakt nog een stuk aan en ondertussen is de trein overgeschakeld op hoogste versnelling. Leerplannen moeten afgewerkt worden (en er is weinig tijd !), sommige leerlingen moeten de school verlaten en een nieuwe studierichting kiezen, er worden heel wat contactmomenten met ouders voorzien omwille van de belangrijke studiekeuzes, dossiers moeten volledig zijn en tenslotte is er nog die Open Deur waar we fier op zijn maar die ook veel mankracht vraagt. Ik denk dat we ongeveer op de hoogste versnelling zitten. Traditioneel laaien ook de spanningen op, breekt vermoeidheid door enzovoort.
We maken het ieder jaar mee.
Gelukkig - en dat beseffen we maar al te goed - eindigt onze trein letterlijk op een vakantiebestemming. Twee maand vakantie. Dat maakt heel veel, zo niet alles, goed. Al ben ik eerlijk : behalve vakantie maken vooral mijn leerlingen al die (in-)spanningen goed, want zij maken mijn job. En ik kan u zeggen, hoewel ik mij veel zorgen maak over de toekomst van dit jonge volkje, zij maken meestal mijn dag(en) goed.
Dus hup, de trein op nu !
2 opmerkingen:
Mooi Kaat !! :-)
Prachtig geschreven.
Een reactie posten