Laat ons 's avonds aub gerust

De meeste secundaire scholen in Vlaanderen - althans dat denk ik - beschikken tegenwoordig over een digitaal platform. In veel scholen is dat Smartschool, maar de werking van al die platformen is wellicht overal een beetje hetzelfde.

De scholierenkoepel waarschuwde terecht voor een te intens gebruik hiervan. Laat ons 's avonds aub gerust, was hun stelling en ik kan ze volledig begrijpen.

Omgekeerd - van de kant van de leraar dus - is het net hetzelfde. Leerlingen blijven 's avonds en in het weekend doorvragen. Vragen die niet gesteld zijn in de les komen netjes in mijn berichtenbox terecht. Excuses en hele uitleggen waarom de taak niet zal afgeleverd worden. " Ik had u toch gemaild" zeggen (sommige) leerlingen dan. Of : "U heeft geen antwoord gemaild op mijn vraag, dus ik kan de toets niet maken". 

Het werkt langs beide kanten. Niet enkel tussen leerlingen en leerkrachten trouwens, maar ook tussen collega's. Het werk gaat gewoon door : 's avonds, in het weekend, je moet veel ruggegraat hebben om niet te antwoorden op (werk-)vragen die in een pre-digitaal tijdperk tijdens de werkuren en op de werkvloer zouden worden gesteld.

Ik ben geen voorstander van Smartschool voor leerlingen. Leerlingen zitten al 7 uur op school.
Meer dan genoeg. Als ze ons zoeken weten ze ons wel te vinden. En wij hen.

De 100 (bange) dagen

Voor wie denkt dat 'grote kinderen' minder zorgen betekent : ik dacht het niet ! Lig je van een kleintje nog wakker omdat het om de zoveel tijd voeding nodig heeft of toch verdacht stil ligt in de wieg, dan lig je van een tiener wakker omdat die juist niét in zijn bed ligt en je je afvraagt of hij dat bed nog gaat vinden. 

De 100-dagen dus. Of Chrysostomos zoals ze dat hier zeggen. Met een bang hart zie ik het tegemoet. De dochter. Nog net geen achtien. 

Donderdagmiddag stoppen de lessen en gaat het feest - dat de hele nacht doorduurt - in. 

Enig idee wat je gaat doen ? vraag ik. 
Wij zijn holbewoners, zegt ze me, en ik verzwijg de vragen die door mij heen gaan. 
- Gaat ze zich warm genoeg aankleden ? (Nee dus)
- Goed dat het winter is, dan zal ze toch wel iets aanhebben. (Ik durf niet denken aan de zomerse editie van 'gekleed als een holbewoner'. 

Heb je nog iets nodig, vraag ik ? 
Ze antwoordt dat ze al een knuppel heeft - die zal gebruikt worden - ik zeg niets. En verder trekt ze haar plan. 

Heb je vrijdag les, vraag ik, bezorgd dat ze toch op een deftig uur in bed ligt dan. 
- We moeten om 8.30 uur op school zijn, maar er is niet echt les. 
- Oei, da's vroeg, zeg ik, veronderstellende dat er een fuif zal zijn
- Niet erg, zegt ze, we steken door, gaan gewoon van de fuif naar school 

Ik kijk naar de vader die niets zegt. 

Tussendoor praten we over die 100-dagen. Manlief en ik. En ook wat met  de collega's op het werk
- Hoe weet je eigenlijk hoeveel je mag drinken ? 
- Ervaring, zeggen mijn collega's, je moet ooit eens goed zat en ziek worden en dan weet je het. 
Het stelt mij alles behalve gerust. 

In gedachten zie ik een hele bende zwetende halfdronken jongeren dansen die uiteindelijk uitgeput op één of andere vloer eindigen. Kramp in mijn hart. 

Waren we bij zoonlief ook zo ongerust ? Nee, zegt de man, en hij oppert zijn bezorgdheid om de eerbaarheid van de dochter. Drank, nachten doorsteken, jongens en meisjes, hij moet er geen tekeningetje bij maken. 

Wanneer we er met haar over praten dan 'is alles al geregeld' en wordt er aan de traditie niet geraakt. Tussen de lijnen door horen we 'Dit is mijn leven, gun me het plezier'. 

En dat doen we natuurlijk. Dat wij ongerust zijn daar heeft ze geen oren naar. Wie achttien is, is onoverwinnelijk, de Grote Wereld kan niet snel genoeg open gaan. Let the party begin, zou de slogan van haar 18de verjaardag kunnen zijn. 

We houden ons hart vast. 

geef jongeren vertrouwen in plaats van examenstress

Kijk papa, zonder handen ! 

Daarnet las ik in De Standaard dat heel wat ouders examenstress hebben. Begrijpelijk, wie samenleeft voelt mee met de ander. 

Toch zie ik dikwijls ouders die meer examenstress hebben dan de jongeren zelf, en dat pakt niet altijd positief uit. Die jongeren beginnen te twijfelen aan zichzelf, zeker de jongste. Als ouders stresseren dan moet het wel écht stresserend zijn en dan moet het wel echt moeilijk zijn. 

Zou je mogen zeggen dat wie echt mee gestresseerd is, de jongere het signaal geeft dat hij er niet gerust in is ? 

Ik las ook dat er nogal wat ouders zijn die extra verlof nemen voor het studerende kroost. Omdat ze te jong zijn om alleen te zijn ? Omdat ze het niet vertrouwen dat ze gaan studeren ? 

Ik geef onmiddellijk toe, ik vraag het mij ook soms af. Zijn ze (de dochter, de zoon) wel aan het studeren ? Keren ze na school wel naar huis of blijven ze ergens hangen ? Beginnen ze er wel op tijd aan ? Hebben ze wel een goede studieplanning ? Ik moet het controlebeest in mezelf ook altijd heel erg temmen. Als ik het vrij zou laten dan vroeg ik om het uur de hele cursus op en maakte ik mee alle oefeningen. Om zeker te zijn. Om ze te behoeden voor slechte ervaringen. (Om mezelf gerust te stellen)

Maar ik tem het beest en hou de vragen beperkt tot 'lukt het wat ?' in de hoop dat dit de mogelijkheid geeft om iets te zeggen als het niet zou lukken, en natuurlijk in de illusie dat pubers een open boek zijn en alles zomaar op tafel zouden gooien. 

Wie echter in de juiste studierichting zit is normaal gezien goed voorbereid op de examens en moet dat zonder kleerscheuren doorkomen. Natuurlijk, leuk is iets anders. Plots zijn die jongeren bijna de hele dag alleen in plaats van in groep te zijn. Geen interactie tijdens de examens, in de namiddag zonder leeftijdsgenoten alleen thuis - al moet dat gerelativeerd door de sociale media. 

De 'vrije' tijd moeten ze zelf organiseren om te studeren, terwijl er niets echt 'moet', geen leerkracht die dirigeert van 'nu doen we dit' of 'nu doen we dat'. 

Lange concentratie en discipline, het is misschien moeilijker dan het afleggen van de examens zelf, dan de leerstof. Ook dit is leren : tijd indelen, zelf verantwoordelijk zijn. 

En laat dat nu net iets zijn wat mensen volwassen maakt, eigenwaarde geeft, een gevoel van zelfvoldoening : dit heb ik gedaan, hier ben ik verantwoordelijk voor, dit heb ik alleen gedaan. 

Jongeren ten lande, verenig u en zeg aan uw ouders : laat u zorgen varen, ik doe mijn best, ge moogt mij vertrouwen !