babyboom

De eerste vergaderingen zitten er weer op en iedereen was heel erg ontspannen. Mijn pessimistische ik (die ik niet heb) vraagt zich af hoe lang dat zal duren, want dat gestresseerde werk is al langer een bron van zorg en angst. Angst dat ik het niet zal halen, angst dat ik moedeloos zal worden bij het zovele werk. Vooral ook angst dat mijn leven weer alleen maar werken zal zijn.
Ik doe het natuurlijk mezelf aan, leg de lat te hoog zeggen anderen, maar het is net alsof juist die anderen die druk zijn om meer te werken.
Opnieuw ook een aantal collega's zwanger. De laatste jaren zijn er wel continu zo'n vijftal of zwanger, of in bevallingsverlof.
In zekere zin wordt dit bij mij toegevoegd aan de druk. Moet ik ook doen, lijkt het wel, terwijl dit toch wel een zeer persoonlijke en ingrijpende beslissing is.
"Je zal er de rest van je leven spijt van hebben", hola, die zat.
Ik vraag mij af of er nog jonge vrouwen (en mannen ?) zijn zonder zwangerschapsangst. Het is nu al zo druk, stel je daar nog eens een kleintje voor dat alle aandacht verdient ?
Een paar mensen gaan dit jaar halftijds werken. Knappe keuze vind ik dat en misschien komt het er ooit nog eens van, als het huis af is en alles een beetje op wieltjes loopt (nog een illusie !).
Soms droom ik stiekem van twee halftijdse totaal andere jobs, de ene om de stress van de andere te vergeten.
Of zijn dit gedachten van een al weer langzaam aan het verhitten Kaat ?

Barbara


We hebben een nieuwe spruit in onze familie : Barbara ! Twee maand is ze ondertussen. Het is lang geleden dat er in mijn omgeving nog een kind geboren werd en het verbaast mij hoe zo'n geboorte mijn gedachten bewoont. In de eerste plaats een confrontatie met het eigen leven. Waar sta ik ? Wat heb ik met mijn leven gedaan tussen mijn geboorte en nu ?
Wanneer ik naar Barbara kijk dan is het niet zelden zonder een klein beetje jaloezie : dat kind kan nog alle kanten op. Ik zie hoe ze bemind wordt door twee fiere en wijze ouders en weet hoe ze alle mogelijke kansen zal krijgen. Wat zal de toekomst haar brengen ? We kunnen nog zo dicht bij haar leven, ze zal toch haar eigen stapjes moeten zetten, en dat zal beginnen met een wankel evenwicht zoeken.
Buffie vraagt zich op haar site af of haar leven nu saaier is geworden nu ze werkt. Ze maakt de vergelijking met haar studentenleven. Ik herinner mij die tijd ook als een vat vol mogelijkheden. Alles kon nog, de hele toekomst was één onbeschreven blad. Hoe ouder je wordt hoe meer er al ingevuld is.
Nu zie ik het huis voor mij dat we aan het verbouwen zijn, een schat van een vriend/man die ik mij niet had kunnen voorstellen, ik zie ons oud worden, stappend door het leven, genietend van elkaar, familie en vrienden. Geen onbeschreven blad meer.
In zekere zin hoop ik dat er niets drastisch meer wijzigt, dat hij er altijd zal zijn, onze familie en vrienden, dat we gezond blijven.
Is dat saai, zo'n uitgestippeld pad ?
Het geeft mij alvast ook een diepe rust en een gevoel van thuisgekomen zijn...
Maar toch, wanneer ik naar Barbara kijk stel ik mij soms, heel even Buffies vraag....

3x32km... zilver !

Met onze 3 keer 32 kilometer hebben we (net ?) naast het goud gegrepen. De opdracht was : 4 keer 32 km stappen, 4 dagen lang. Met honderden, duizende mensen op hetzelfde pad langsheen de West-Vlaamse polders en kustlijn, om de vierde dag te eindigen via de Rode en Zwarte Berg, de militaire ondergrondse in de Kemmel. Véél klimwerk dus.
Het was lastig, warm, uitputtend. De voeten zijn redelijk gespaard gebleven, op wat blaren na. Maar de voldoening is uitermate. Het is niet niks wat we gedaan hebben !
's Avonds ploften we moe in ons bed, dikwijls heel erg stijf.
De echte diehards (die van de Dodentocht en zo) konden onze vaders en moeders zijn. Het valt ons iedere keer op, in het wandelcircuit zijn wij de snotneuzen. Mannen en vrouwen, vijftigers en zestigers steken ons zonder problemen voorbij en halen een (constante) snelheid van 5 tot 6 km per uur. 's Avonds vinden ze nog de moed om een pint te pakken in hun tent.
Wat zouden ze denken van ons ?
Ook de militairen hadden het moeilijk. Mening soldaat hinkte, op de medische post was 'groene' volkje altijd goed vertegenwoordigd.
De zilveren medaille is binnen en hoe moe we ook zijn, we kijken al uit naar de volgende editie. We dromen van de 4x32, maar beseffen dat dit niet zonder een degelijke training op afstand én snelheid mogelijk is. En net daarvoor hebben we geen tijd, trainen op 30 km betekent immers zo goed als een kleine dag onderweg...

De hoop van Vlaanderen ?

Gisteren met twee mensen - die elkaar niet kenden - twee keer een gesprek.
Koetjes en kalfjes.
Toen ik thuis kwam viel het mij op dat ze mij beiden hetzelfde hadden gezegd en ik dat ook nog twee keer had beaamd.
De heer en de dame verzuchtten mij gisteren dat

Ze wilden vermageren

Ze gezonder wilden leven en eten

Ze meer aan sport wilden doen

Ze manieren zochten om minder met het werk bezig te zijn

Ze minder gestresseerd door het leven wilden gaan

En zijn dat nu niet net mijn verzuchtingen ook ?

Misschien allen naar de wellnesscoach...

Domweg zenuwachtig


De voorbije weken kwam er een einde aan mijn zorgeloze slaap. Niet dat er zorgen zijn, - het is VAKANTIE !!!! - maar de demonen rukken op. Zo begin ik te dromen over het werk. Idioot, want ik heb nog ruim twee weken vakantie waarvan nog een kleine week aan zee.
Maar ze zijn er dus, die werkdemonen die zich vermommen in mijn dromen of al eens via een vriendelijk mailtje -"als je eens tijd hebt, kan je ...." - van mijn baas, of mijn bureau dat nog onder de spullen van het eind van het werkjaar ligt en eu... aan het nieuwe werkjaar denkt. De online inschrijving bij de KULeuven, de papers die ik achter sta voor mijn opleiding aan de UA, terwijl ik mij daar ook al voor het volgend academiejaar moet inschrijven.
Brrrr! Ronduit griezelig !

Ik wil er gewoon niet aan denken, dat deze zalige maanden van genieten, wandelen, fietsen, liefste vrienden en vriendinnen, voorbij gaan...

energie

Deze morgen kwam ik tijdens mijn looptraining verschillende Marktrockers tegen. Het was een zicht vol tegenstellingen. Ik liep met mijn fris plunje en vol energie over de straat richting Sportkot, zij hadden het bed nog niet gezien en liepen slaapdronken over de weg.
Een andere nog wakkere gast riep aanmoedigend "Go girl, go girl", en dat deed mijn pas versnellen. Hoe dan ook, ik was best fier met mijn energieke morgenstart.

In het achterhoofd zat nog volgend citaat, want ik moet mijzelf blijven motiveren.

Ik kan beginnen met je te vertellen dat hardlopen de kans op hartziekten, diabetes, borstkanker, darmkanker, de ziekte van Alzheimer en beroertes verkleint. Of ik kan uitleggen dat het de bloeddruk verlaagt, het goede cholestorelgehalte verhoogt, de afbraak van het vet in het bloed versnelt en je hartslag in rust vertraagt. Ik kan je vertellen dat hartlopen vermoeidheid wegneemt, rugpijn kan verminderen, constipatie kan tegengaan en een goede nachtrust bevordert, en dat het zelfs de symptomen van premenstrueel syndroom en de overgang kan verzachten. Misschien wil je weten hoe je door hardlopen afvalt en op gewicht blijft, je spierspanning en -kracht verbetert, hoe je botten er sterker van worden en hoe je bloedsomloop verbetert, dat het depressies kan doen verdwijnen, je energie geeft en je er in het algemeen jonger en gezonder door uit gaat zien.

Sam Murphy, Loopgids voor vrouwen, Amsterdam 2004

Ik loop vooral omdat het mij op de een of andere manier een gelukzalig gevoel geeft, en omdat er altijd een soort magic spell gebeurt : ik stap na de training moe onder de douche, maar kom er met honderd keer meer energie weer uit... Ik moet wel stralen !

kinderen

Deze zomervakantie voor het eerst veel tijd met kinderen door gebracht en meteen veel bewondering voor alle ouders her en der. Toen onlangs mijn vriendinnen (beiden ouder)op bezoek kwamen vroeg ik : hoe doen jullie dat, werken, voor de kinderen zorgen, jezelf ontwikkelen en nog tijd overhouden voor je man ?
Voor mij was dit project immers een eye-opener. Na een dagje kinderen rond mij was ik al doodmoe. Geen supernannykinderen die geen structuur kenden of luidkeels schreeuwden, nee hoor, twee lieve gehoorzame kinderen. Barstensvol energie, met veel en op vele tijden honger, met kleren die nooit de dag overleefden, met oneindig lange verhalen en talloze vragen, soms met slecht humeur en dan weer superlief. Afhankelijk in iedere mogelijke zin. Kan je dit, kan je dat, mag ik dit, mag ik dat ? En wanneer ze niets vragen ze toch in de gaten houden. Nee, dat muggenextract is geen parfumflesje, in de vijver kan je beter niet zwemmen en ja je moet op tijd in bed al wil jij dat helemaal niet.

Een mens zou warempel aan zijn fysieke en psychische grenzen gaan twijfelen. En dan het afscheid. De zoveelste knuffel, en nog één, en nog een zoen hier en daar.
Kinderen zijn geprogrammeerd om je hart te laten smelten...

Toch kan ik best begrijpen dat koppels uit elkaar gaan uit pure vervreemding. Het is zo evident dat die kleine wezens al je aandacht en energie opeisen dat er zonder moeite geen tijd of energie meer overschiet voor de partner.
Anderzijds begrijp ik ook de oververmoeide vrouwen die moe zijn moeder, minnares, echtgenote en carrièrevrouw te zijn.

Is het teveel ? Of hebben we ook nog een superorganisatorisch gen dat zich pas laat kennen eenmaal zo'n kleintje op de wereld gezet ?

How to use you mobile ?


Net als zovelen heb ik mij jarenlang gered met de Nokia 3310. Een super gebruiksvriendelijk ding. Maar onlangs kreeg ik een extraatje en dat mocht opgesuppeerd worden door iets ongeoorloofs te kopen. Het werd een Sony Erikson met allerlei toeters en bellen.
Na een week experimenteren en veranderen van netwerk kreeg ik maar geen MMS verstuurd, noch een e-mail, laat staan dat ik op het internet geraakte.
Even uitleg vragen bij Belgacom dacht ik, en zij boden mij letterlijk een "privé-cursus" aan. Ze gaven mij het foldertje van de "GSM academy", de afspraak zou vandaag, om 13 uur, doorgaan.

Vanaf vandaag heeft mijn mobieltje dus geen geheimen meer voor mij. Ik wap er op los, ik lees het laatste nieuws, ik verstuur mailtjes en berichtjes gebeuren met klank en beeld. Puur speelgoed is het.

Zo'n gratis GMS-academy van Belgacom werd door mij heel erg gesmaakt. Eindelijk eens een goed woordje voor Belgacom !

aanloop naar de vierdaagse

Eind deze maand doen we weer mee aan de fameuze vierdaagse van de Ijzer. Al zijn we ingeschreven voor de 4x32km echt zeker zijn we niet. We kunnen nog leven met het feit dat we door iedereen ingehaald worden en liefjes' schoenen zijn nu tenminste al ingelopen, we twijfelen toch. Rationele redenen zijn daar niet voor. Vorig jaar hebben we ook enkele dagen de 32 gedaan (na de eerste dag zaten zijn voeten vol blaren zodat we noodgedwongden de tweede dag al moesten rusten, plus dat onze tent zo goed als eerst ondergelopen was en vervolgens de lucht was ingegaan) maar dat lijken we vergeten te zijn.
Toch willen we het eigenlijk wel. Vraag is : doen we het voor het plezier of voor de prestatie ? Die 32km betekent dat we zo goed als de hele dag op wandel zijn en 's avonds nog weinig energie hebben om deel te nemen aan "de disco". (zo heet dat daar). Kiezen we voor de 4x16 km, dan hebben we toch ook al flink wat afgelegd maar kunnen we ook nog genieten van stadswandelingen en de kust.
We'll see.

Zelf maak ik mij geen zorgen over de voorbereiding. Ik sport dagelijks om mijn loopconditie te verbeteren en dat kan niet anders als 'ook tellen' voor de vierdaagse. Liefje wil nu flink wandelen. Vandaag hebben we zo'n 13 km gewandeld in Overijse. De zon brandde (jawel !) en het was helling op, helling af, wat volgens mij voor een dubbele inspanning zorgde. We hadden een goed, maar toch traag tempo.
Gemotiveerd door de meer dan 2000 medewandelaars (vertrek tussen 7 en 15 uur) kwamen we toch tevreden op de thuispost aan. Tevreden en gelukkig niet uitgeregend.
Maandag wordt het voor mij terug looptraining, voor liefje - en dat is wijs - zwemmen. Hij heeft een broertje dood aan lopen.
Dinsdag staat opnieuw een "lange wandeling" op het programma.
Duimen dat het niet regent !

Na de schaamte....

De zoveelste aflevering van 'Clean House' heeft eindelijk z'n doel bereikt : de emmer met schaamte liep over en ik heb weer es een hoek in mijn huis "unclutterd'. Niet dat ik in de hall of shame hoor met m'n spullen, maar na een uurtje opruimen heb ik toch weer een koffer vol voor het Spit.
Bij zo'n Grote Kuis gaan schaamte en beloning samen. Schaamte omdat ik zoveel zaken heb en blijkbaar ook bijhoud, maar nu en dan ook wel eens een beloning omdat ik - en hier hoort eigelijk ook schaamte ? - soms dingen vind waarvan ik van het bestaan niet meer af wist. Embarrassing is het grote getal tassen dat ik heb (typisch vrouwelijk ?) maar blij was ik dan weer met de goede rugzak die ik gevonden heb. In prima staat.

Sterk is wel dat ik enorm van structuur en organisatie houd. Onlangs het vriendje geholpen met z'n spullen en alles netjes in doorschijnende plastic dozen (dank aan Ava !) gedaan met etiketjes waar nodig. Er zijn zelfs dagen dat ik de job van Linda Koopersmidt wil !
Voor ons nieuwe huis hoop ik dat ik kan rekenen op een winkel als ClosetMaid Storage, al heb ik geen idee of er dergelijke winkels in België zijn.

O wat ben ik - na de schaamte - fier vandaag !

Begin aan een weblog !

Vandaag voor het eerst in een hele reeks van dagen niet gesport en dat laat zich voelen : ik lig weer lui in het zeteltje en de energie is niets.
Reden voor het niet-sporten was de Terugkeer van Zus. Bij gebrek aan een eigen grote reis dit jaar met zij mij maar met verre-reisverhalen spekken.
In al haar mailtjes en verhalen komt er echter vooral één item naar boven : warm warm warm, en daar bedoelt ze dan zo'n 45 graden mee.
No way dat ik het lief ooit mee krijg naar haar bestemming.
Zelf heb ik niet zo gauw last van warmte, het is eerder omgekeerd, rond 19 uur zat ik vandaag al in pyama met kousjes rond de voeten, zo benard koud vond ik het.

Ondertussen zit de vakantie zo ongeveer net iets over de helft. Vandaag weer vrienden gehoord van langgeleden. Eentje zei mij : "Ik zie niemand meer, alleen collega's. Natuurlijk, het ligt ook aan mij, je moet er moeite voor doen."

Ik kon hem alleen maar gelijk geven. Een jaar is zo voorbij zonder dat je bepaalde vrienden gezien hebt. Op televisie hoorde ik onlangs een weblogster verklaren dat één van de beweegredenen van haar weblog is, om haar vrienden op de hoogte te houden, zodat ze niet helemaal van nul moest beginnen bij een ontmoeting.
Niet slecht vond ik dat, toen ikzelf in april trouwens over mijn ongeval berichtte kreeg ik behoorlijk wat reacties van vrienden.

Dus vrienden ten lande : begin nu eindelijk aan die weblog !

PS : onze bedoeling was naar Scientastic te gaan, maar dat was dicht. Is iemand daar ooit al geweest en is het de moeite ?

Verleiding

Eergisteren kwamen er vrienden eten (hip hip hoera !) en eentje ervan bracht en wel zeer eigenaardige fles mee : met lichtjes gebogen hals dacht ik even dat ik al te diep in het glas gekeken had, zeker toen ik hetzelfde begon te denken van de bijgeleverde wijnglazen. Bogen zij niet ook lichtelijk naar rechts of was het maar inbeelding ?
De geschenkdoos met fles en glazen staat nu al twee dagen op mijn tafel. Het voornemen was ze pas te ontkurken met het vriendje, bij een etentje met ons twee. Hij zou meteen vertalen dat dat dan betekent dat ik eventjes 'sip' en hij tenminste echt proeft, want zo'n sipje kan je bezwaarlijk drinken noemen.
Nee, ik heb het niet zo op alcohol maar die fles met haar rare vorm intrigeert mij zo danig dat ik deze avond plots de sterke behoefte voel om 'm te openen en de kromme glazen te gebruiken.

Zou ik ?

puberherinneringen


Toen ik klein was (jaren 70 !) was ik helemaal in de ban van 'Kung Fu'. Ik zou alle godsdienstlessen hebben opgegeven en mij tot het Shaolin-priesterschap bekeerd hebben mocht ik maar een glimp van Caine, het hoofdpersonage van de serie te zien krijgen. Caine was een half Chinees-Amerikaans Shaolinpriester die eenzaam van dorp tot dorp trok met de onrust van een zwerver maar met anderzijds volmaakte innerlijke rust. Hij kwam op voor de zwakken en won altijd, want tenslotte wordt alles met geweld beslecht, dat was toen niet anders dan nu.

Onlangs kocht ik de serie op DVD en vroeg mij af welke indruk ze zou maken. Ik herkende er vooral mijn puberteit in. Idealen als 'ik trek me van niemand iets aan', en 'ik maak de wereld beter' zag ik zo terug. Maar bovenal denk ik dat ik als puber wel geraakt werd door de rust en vastberadenheid van Caine die precies nooit existentiële problemen had terwijl ik mij dagelijks afvroeg wat de zin van alles was en hoe ik in het plaatje paste.

De beelden lijken mij nu ongelooflijk langzaam en het verhaal gigantisch simplistisch. Maar het was toch een mooie herinnering aan een lang verleden tijd.

de hel van het begin

Ik loop al jaren "periodiek". Dit wil zeggen : ik loop een aantal maanden vrij consequent maar hopen omstandigheden en te weinig bewust bezig zijn met lopen zorgen er altijd voor dat het na die aantal maanden dan ook weer gedaan is.
Dat ik loopervaring heb, geeft mij het voordeel van de motivatie. Ik weet immers dat ik mij, eenmaal ik weer wat loopritme heb, prima en nog gelukkiger zal voelen, want lopen maakt gelukkig.
Het betekent ook dat ik iedere keer weer van nul af moet beginnen. En daar zit de angst. Want het is zo'n afgang dat je ooit zonder problemen een uurtje liep en een jaartje nadien na twee minuten moet opgeven.
Om die angst te omzeilen heb ik daarom te voorbije weken aan andere, niet confronterende cardio-training gedaan : wandelen, fietsen, tennissen (al zit daar meer kracht in volgens mij), fitnessen alwaar ik mij toelegde op het roeien en het sliden.

Vandaag kwam dus de test. Zou ik het nog kunnen ? Joepiejee, ik liep een half uurtje zwetend ('t is voor iets zomer) maar zonder merkelijke problemen. Daarna nog een kwartuurtje sliding gedaan. Het geheel afgerond met een douche en hup, wat was ik blij ! Dat betekent dat ik de hel van het begin achter de rug heb en gewoon fijn kan doortrainen !

Als beloning Runnersworld gekocht. Altijd goed voor een pak motivatie. Er stond een artikel in over lopers die bloggen. Zoals Lena bijvoorbeeld. Sommige bloggers schrijven er dat de blog hen moreel verplicht om te lopen, omdat ze anders niet weten wat te vertellen of het gevoel hebben zich te moeten verantwoorden ten aanzien van hun lezers.

Ik hou mij wat het bloggen en lopen betreft dus heel gedeisd. Ik ken immers mezelf, hoe plechtig ik mij vandaag ook voorneem om te blijven lopen en niet te stoppen...

Wellness

Misschien ben ik conservatief of gewoon niet van mijn tijd. Misschien kom ik gewoon achter, ik weet het niet. Gisteren zapte ik toevallig voor een tweede keer op de Wellnesskliniek en zag met lede ogen aan hoe volgens mij heel normale tot zelfs ronduit knappe mensen graag onder het mes gaan om te beantwoorden aan een beeld dat ze hebben van hoe hun lichaam er zou moeten uitzien.
De dokter van dienst houdt het meestal (tot op het brutale ?) realistisch : geen snee zonder litteken. Maar wat hij ook zegt, die mensen houden meestal krampachtig vast aan hun droom en meestal heb ik de indruk dat ze denken dat daarna alles beter zal worden.
Kunnen mensen zo onder de indruk zijn van de preceptie van hun lichaam ? Zo ongelukkig met de manier waarop ze er uitzien ?
Duidelijk wel.
Ik ben geen schoonheidsprinses en ik pas ook al niet in de geïdealiseerde maat, maar wanneer ik sport en merk dat alles fijn werkt (ook al zweet ik mij te pletter en valt er van mijn conditie veel te zeggen), als ik zie hoe mijn vriendje glimlachend naar mij kijkt, dan weet ik : het is allemaal goed.

Misschien heeft het zelfbeeld van je lichaam wel voornamelijk te maken met je bemind weten.