Westvlamingen

Ik ben een fiere westvlaming, al moet ik tot mijn spijt zeggen (echt waar ! spijt !) dat ik er al een half leven niet meer woon. Als het over levensjaren gaat ben ik een halve westvlaming en een halve vlaamsbrabander. Maar dat is natuurlijk niet zo, want ik ben doordrongen door de westvlaamse winden en geluiden en beheers tot mijn eigen tevredenheid, nog perfect de westvlaamse tongval én grammatica.

Die grammatica is net Latijn, zegt mijn echtgenoot die dit weekend met mij in 'the far west' verbleef. Hij oefende zich in enkele basiszinnen :

"Oe est ?"

"moa bè nee gij"

"jattendoet"

en natuurlijk ook de vervoeging van ja. Jok (1e pers. enkelvoud) en jo em (1e per. meervoud).

Na veel oefenen probeerde hij het uit op een westvlaams familielid. Vol goede moed vroeg hij 'oe est' maar kreeg enkel een niet begrijpend gezicht als antwoord.

Het lukt hem dus nog altijd niet.

Lieve zielen, als mijn zusje bijvoorbeeld, willen wel eens vertalen, maar de hele ziel gaat uit het verhaal wanneer vertaald wordt. Daarom doe ik het zelden, letterlijk vertalen. Ik hou het bij de conclusie.

Maar niet alleen de taal is anders. Volgens mijn liefje-echtgenoot is de hele cultuur van de westvlamingen anders. Totaal anders. Volgens mij heeft hij daar de wildste fantasieën over, want hij is ervan overtuigd dat zelfs de vrouwen anders zijn dan de Brabantse, dat ze anders communiceren en anders omgaan met mannen.

Iedere keer we naar West-Vlaanderen gaan is er een hoofdstukje bij zijn theorie over dit volkje bijgeschreven. Het wordt zo erg dat ik het op den duur zelf ga geloven.

Ze zijn zo ondernemend, zei hij laatst. Dat hij mijn familie vereenzelvigt met het hele volkje, heeft hij nog niet door. "Ze zijn zo bezig met zaken, en klantenwerving". "Er gebeurt hier zoveel tussen de regels door". Ik keek hem aan en glimlachte om zijn nieuwe theorie.

Jullie zijn net als de settlers, zei hij laatst. Ik kan het met niets beters vergelijken.

Hebben we echt zo'n bolle buikjes ?