Ik wil een man zijn !

Begrijp me niet verkeerd, ik ben best tevreden met het lichaam dat ik heb en wil niet ruilen met dat van een man, maar er zijn voordelen aan het man zijn.

Zo gaat mijn liefje netjes zoals het hoort elke 'dikke' maand naar de kapper. Daarvoor neemt hij de fiets, rijdt richting kapper zonder afspraak en komt na een dik halfuur terug met een update van de laatste interessante software. En met een nieuwe coupe natuurlijk. Het halfuurtje mannenpraat en knipbeurt kostte hem welgeteld 9 euro.

En natuurlijk ziet hij er prachtig uit ! Wat dacht je ?

Ik haat kappers. Neem het niet persoonlijk, maar waarom woelen ze altijd zo in je haar ? Waarom kijken ze naar je hoofd alsof je onder de operatietafel ligt ? Waarom niet hup zoals bij mijn man, 1 blik, hoofd recht, knippen en gedaan is het ding.

Nee, een kappersbeurt bij vrouwen wordt gezien als een delicate aangelegenheid. Delicaat betekent : het moet voorzichtig gebeuren. Lees dus : u i t e r m a t e t r a a g. Zo traag zelfs dat ze me vragen of ik een koffie wil. Of heb ik liever thee, een frisdrank ?

Die schaar wil ik ! denk ik, maar ik zeg maar vriendelijk nee en bedel met mijn glimlach of ze alsjeblieft verder willen doen.

Nee dus. Want vrouwelijke kappers werken nooit alleen. Je zal zien, op een bepaald moment moet er altijd een advies komen van kapper 2. Ook deze kapper kijkt naar je hoofd alsof er een diagnose gesteld moet worden waar leven of dood van af hangt.

Vervolgens komt de comtemplatie. Ergens midden de kappersbeurt laten ze je zitten. Met een beetje geluk zit je nog ietwat comfortabel, maar het kan even goed zijn dat ze je laten zitten met je nek in de wasbak. Gegarandeerd nekpijn !

Maar wat kan je doen ? Met druipend haar flink rechtop zitten ? Dat hoort niet ! Op straffe van 'helemaal opnieuw te doen' !

Begint voor mij het moment van contemplatie (het product moet inwerken heet dat), dan begint voor de kapper het deel-moment. Je wordt als klant meegenomen in het privéleven van de kapper. Want de twee dames zijn tijdelijk werkloos en gebruiken het contemplatiemoment om hun weekend aan elkaar te vertellen. Ik kan niet anders dan toehoren, hopeloos als ik daar lig met mijn nek in de wasbak. Ik kan niet eens bewegen ! Ik hoor dat hij geen plannen heeft om zich te settelen, dat samenwonen nog niet voor morgen is.

Alsof ik een ei ben dat gekookt moet worden gaat na een aantal minuten de kookwekker af. Nieuwe fase. Nieuwe behandeling.

Was ik daarvoor een klant die behandeld werd als patient, ondertussen ben ik patient geworden : een zachtgekookt eitje, een willoos diertje, vermoeid en bijna depressief.

Ook daar wordt op gerekend. Want met stoute moed roepen ze de meest weerbarstige haren tot orde en doen me bijna geloven dat ik Scarlet Johansson ben. Na zo'n marteling geloof ik alles.

Tot ik thuis ben natuurlijk.