Het is 11 uur en ik ben net een half uurtje wakker. Met zoveel slaap zou een mens wat energie op overschot moeten hebben, maar nee, ik ben een uurtje wakker en het zweet parelt alweer over mij. Ik heb het warm en koud tegelijk en dat eens zo sportieve lijf dat meestal schreeuwde om te mogen sporten lijkt nu grote fan van de zwaartekracht geworden en dirigeert me met sterke hand de zetel, het bed in.
Het liefje is nog gespaard maar zal dat niet blijven. Zijn medelijden leidt hem tot knuffels en aaitjes over mijn hoofd. 'Och arme', 'ach meisje' en een zoen op mijn voorhoofd. Ik zie in gedachten de ziektebeestjes al in volle exodus richting lichaam liefje trekken, eens ze dit lichaam hebben uitgewoed groeperen ze zich en trekken om het volgende slachtoffer te vellen. Ein Blitzkrieg op microniveau.
Nu en dan waad ik door het huis en zie een interessante krant, een spannend boek en al eens een originele serie op TV. Tien minuten hou ik het vol. "Gij zult niets doen en uw lichaam gehoorzamen". Gevangenschap is het. Niet meer of minder. Sterke middelen worden naar boven gehaald, dozen medicamenten.
Het moet maar snel over zijn.
2 opmerkingen:
Beterschap!
ocharme meiske toch :-)
Herstel maar vlug !
Een reactie posten