de chi wa wa religie
Ik geloof niet dat er nog ouders zijn met kinderen zonder problemen, zei T. eergisteren. Vanuit mijn werkervaring met jongeren kon ik dat moeilijk aanvaarden.
Natuurlijk zijn er nog, zei ik, en ik dacht aan de perfect gelukkige Erik : altijd goed gezind, gaat graag naar school en is vriend van iedereen.
Vandaag vertelde Erik mij met bang hart dat de hele klas hem onder druk zet om zijn taken over te schrijven. De man heeft talent en de anderen weten het.
Gisteren met B. in de auto. B., geboren optimist en entertainer : Ik lijk zo veel vrienden te hebben die het moeilijk hebben en het niet zien zitten. Wat gebeurt er toch ? Het leek bijna een automatisch verweer van mij : misschien wordt er teveel gethematiseerd, de stap naar een psycholoog is nu gauw gezet. Misschien is het wel een Amerikaanse rage die overgewaaid is.
Vandaag heel wat ouders van jongeren over de vloer. Lange gesprekken. Over angstige kinderen die zich niet thuis voelen in de wereld. Over gedragsproblemen. Over de moeilijke communicatie met hun kinderen. Over de machteloosheid bij het toezien hoe hun kind drugs gebruikt en niemand dit kan stoppen. Ouders met een gebroken stem, met schaamte (wat hebben wij verkeerd gedaan ?), met wanhoop (hoe moet dit ooit veranderen ?).
Ik heb heel weinig gezegd vandaag, werd stil van al dat verdriet. Het lijstje aanvragen voor therapie en 'testen' is weerom gegroeid. Er gaat inderdaad veel fout.
En toch. Ooit waren kinderen het zinnebeeld van zorgeloosheid. Nu niet meer.
Toch blijf ik vragen stellen bij al die therapieëen, want geef je dan al onmiddellijk niet de boodschap aan je kind/jongere dat er iets niet klopt bij hen ? Voed je bij jezelf en anderen niet de illusie dat alles maakbaar is ? Dat kinderen kloontjes kunnen worden van een of ander model dat we in ons hoofd hebben ?
Misschien moeten we terug naar een wereld met minder stress. Minder lesuren, meer spelen. Minder prestatie.
Misschien moeten we beginnen bij de vraag naar onszelf, hoe we met tijd, geld en prestatie omgaan. Kinderen weten feilloos wat ouders belangrijk vinden, al wordt het nooit geverbaliseerd.
Misschien moeten we beginnen met het afzweren van een chi-wa-wa-religie die belooft dat een mens alles op eigen krachten kan, een wereld zonder lijden mogelijk is, en iedereen altijd happy door het leven gaat.
Reageer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten