Vandaag, na maanden, het nog eens geprobeerd : te lopen met een man. T'is te zeggen, mijn man ! En weerom was het een mislukking. Hij schoot in snelheid aan mij voorbij. Ik riep 'm nog : pas op, je gaat jezelf opbranden (of zoiets) maar hij lachte en wees naar de heuvel. Zullen we die heuvel pakken ?
Na amper een kleine 2 km zei hij 'gaan we wandelen ?' en schoot na 2 minuten weer als een pijl voor me uit. Om weer te wandelen nadien.
Ik zag mijn Garmin alle mogelijke snelheden aangeven. Wat een 'leuk loopje' moest worden (ik ben een beetje op rust, dus geen zware trainingen) werd regelrecht een soort intervaltraining !
Mijn man en ik. We zijn de beste vriendjes, we sporten heel graag samen, maar lopen, daar loopt het mis !
2 opmerkingen:
Grappig en heel fijn om zo te kunnen meelezen in je leven!
Francine
(weet dat je morgen 29 april welkom bent hé!)
Wij kunnen ook niet samen wandelen omwille van een ander stapritme:-)
Een reactie posten