lopen met een kater

Kan je een kater hebben zonder een druppel alcohol te drinken ? Volgens het liefje wel. We stonden beiden op met hoofdpijn en die is na een hele dag nog niet verdwenen. We zochten naar oorzaken : was het de korte maar misschien te hevige krachttraining van gisterenavond ? Hadden we te laat op de avond getraind ? Kan liefje niet meer tegen wijn en massa's pindanoten ? Maar waarom had ik er dan ook last van (geen wijn, geen noten).

De schuldige moest gezocht worden in de fruitsla. Anderhalve dag was die, en koud bewaard, maar volgens liefje toch de oorzaak van de kater. Met al die gistingen...

Ondanks het katergevoel ben ik deze morgen toch nog richting Leuven vertrokken om er geheel onverwachts deel te nemen aan de eindejaarscorrida. 8 km, moest redelijk lukken dacht ik, maar het katergevoel bleef. Misschien was datzelfde katergevoel ook de oorzaak van mijn onvrede met de loop. Ik vond hem niet zo georganiseerd : geen kilometer aanduidingen (op 8 km moet je er toch minstens één zien) en bij het binnenkomen van honderden mensen moesten 2 kraantjes en plastic bekertjes ons bedienen. Het werd daar, én bij de 'free Aquarius' bijna een kleine oorlog. Mensen verdrongen elkaar.

Typisch Leuven (maar ik heb het als bewoner van Leuven altijd gewaardeerd) is het onmiddellijk afbreken van alles eens het evenement goed en wel op z'n einde loopt. Geen 'chillen' in de sfeer dus. Nieuw was de tijdsmeting met Prorun, een nauwelijks zichtbaar chipje op je borstnummer dat blijkbaar zo goed werkt dat de uitslagen bijna onmiddellijk op LCD-schermen te zien waren. Blijkbaar kan eender welke loper op die manier ook z'n videobeeld opvragen via internet.

Als beloning : een fles wijn !

Nog een kater in het vooruitzicht ?

Run for fun

Foto en nog meer foto's en artikel : http://www.jopo.be/artikel/302

Het is 8 dagen geleden dat ik nog gelopen heb, en wel op de super Santa Run. Ondanks the fun (hier leerde ik het woord funrun kennen) en de ambiance was het toch een lastig loopje. Het kerstpak viel dik mee. Het was niet alleen mooi maar ook gemakkelijk. Ik had er mijn looptights onder en had geen last van de barre kou. Baard en snor heb ik achterwege gelaten, want dat was regelrecht zweten.

Na ongeveer 2 kilometer kon je parcours kiezen : links een stop bij het jeneverkot, of rechts gewoon doorlopen. Ik koos (met spijt achteraf) om door te lopen. De kerstmannen waren bijzonder snel gestart (én gestopt bij het jeneverkot) en het lopen op gladde kasseien viel me zwaar. Tel hier en daar nog een gevallen friet of ander vuil op die kasseien en het was opletten geblazen !

De Meir liep fanatastisch : massa's supporters en dat gold al evenzeer voor de Groenplaats. Tijdens het lopen werd er 'Hohoho' geschalkt en we zongen zelfs kerstliederen. Dankjewel Nora, Karen en Mia voor het onverwachte supporteren !

Heerlijk leuk was het eindigen in de Waagnatie. Meestal is eindigen een koude douche, letterlijk bijna. Ik begin al na 5 minuten na de stop te rillen van de kou. Maar hier zaten we in een warme hangar, met Q-publiek en -animatie. ReBorn zong er volle borst, net als Sandrine en nog een paar Vlaamse voor mij nog onbekenden.

Reuzeleuk dus maar ondertussen niet meer gelopen. Vandaag nam ik echter het besluit dat er MOET gelopen worden, anders loop ik misschien helemaal niet meer. Want hier komt de eigenaardige kronkel in het hoofd van Kaat. Als ik 4 dagen niet gelopen heb denk ik dat ik het niet meer zal kunnen, dat ik mijn eerste stappen zal zetten en mijn lichaam zal protesteren. Dat ik nog maar amper een kilometertje rond zal kunnen en al rechtsomkeer zal moeten maken.

Met de 10-miles in het vooruitzicht (april) kàn ik niet anders dan weer de baan op. Maar bovenal moet ik ook lopen omdat mijn lichaam na 8 dagen rust smeekt om niet vast te roesten. Nu alleen nog het hoofd overtuigen !

Ik hou van kerstfeestjes !

Het eerste feestje, met de vrienden ! Het dessertenbuffet was een waar succes ! Cadeautjesronde ook, maar bovenal (tijdens de Kersttijd mag men sentimenteel zijn) het cadeau van vrienden, al jaren door.
Snif snif, waar zijn die zakdoeken !

There is no such thing as bad weather,

just soft people.

Bill Bowerman

Zo luidt het citaat citaat van Runnersworld dat ik vandaag in mijn mailbox kreeg.

Nu en dan ben ik heerlijk soft, zoals vorige week, maar deze week best goed bezig !

Anderzijds, als mede-oprichter van Nike kan je maar beter zeggen dat alle weer goed is ! Kwestie van de verkoop niet afhankelijk van het weer te maken !

Leven : vriendschap, verraad, verlossing

Tijdens mijn studententijd was ik smoor op Dostojewski. Deze man toonde een mens in al zijn diepte, zijn grootheid, zijn passie, zijn zonde, tederheid en verval. Ik voelde altijd ontzettend veel liefde voor zijn personages omdat ze zo 'echt' waren.

Aan deze schrijver moest ik denken toen ik een nieuw boek van (jullie) lijstje las : de Vliegeraar van Kabul van Hosseini. De eerste 50 bladzijden vielen tegen, ik kwam net uit een ander boek waar het snel en spannend was, de Vliegeraar leest als het pellen van een ajuin. Je komt altijd maar dieper en dieper in het geheim van de personages en hun leven.

Ook bij Hosseini komen alle grote thema's aan bod : verraad, trouw, vriendschap, passie, liefde, vader-zoonrelatie.

Naast de geschiedenis van het hoofdpersonages wordt ook de recente geschiedenis van Afghanistan verteld. De Russen waren één ding, maar ronduit weerzinwekkend en wreed wordt het als Hosseini het heeft over de publieke stenigingen en de wreedheid en willekeur waarmee het talibanregime mensen terroriseert.

Een boek om koude rillingen van te krijgen ! Maar een nieuw boek uit het lijstje ligt al klaar !

Ik heb al jaren een schitterend idee (hoogmoed komt voor de val) voor een never ending soap. Die zou doodgewoon over mijn werk gaan. Ik beweer hier niet dat mijn werk zo boeiend is, misschien zelfs helemaal niet, maar mijn collega's zijn op z'n minst allemaal zeer fascinerend.
De meeste van hen werken al een eeuwigheid "bij ons". (identificatie met het werk !) Lees : hun hele leven. Dat betekent dat ik met sommigen al meer dan 10 jaar samenwerk. Ik ken verhalen over hun liefjes, huwelijk, eerste kinderen en soms ook huwelijksperikelen. Dat zou een goede aanvoer zijn.
Maar veel leuker nog zijn de "typetjes", want die hebben we ook. Uiteraard worden typetjes in soaps uitvergroot, maar nu en dan kijk ik naar wat er rond mij gebeurt en ik zie de beste soap voor mijn ogen. Een grappige soap. Werkelijk waar. Niet dat mijn collega's lachwekkende mensen zijn. Integendeel. Ze zijn ernstig en zeer devoot wat hun werk betreft. Ze kennen hun vak en sommigen werken zich te pletter. Maar op de een of andere manier belanden mijn collega's, mezelf incluis, steevast in grappige en soms zelfs benarde situaties.

Er zijn groepen op mijn werk. Met verschillende belangen. Er is de vakbond. Er zijn - zoals het netjes hoort - overlegorganen. Er is een baas ! Er zijn secretaresses. Er zijn klanten. Er is een kuisploeg, een technische dienst.
Er zijn hetero's, homo's en wellicht ook onbekende bi's. Er zijn conservatieven en progressieven, rebellen en eu ... (ik zal het maar niet zeggen).

Boeiend zijn de machtsnetwerken naast de eigenlijke machtsnetwerken. De mensen die het zogezegd zijn maar het niet écht zijn. En omgekeerd. Iedereen die lang genoeg in een bedrijf werkt zal begrijpen wat ik bedoel. Verborgen agenda's. Manipulatie. Soms goed, soms minder. Zorgdragen ook, liefdesverhalen, tederheid, solidariteit.
Noem maar op.

Ho, soms kriebelt het zo om hier van alles te schrijven.
Toch jammer dat ik niet anoniem (meer) ben !

Santa Run

Natuurlijk wil ik erbij zijn ! Het zal een huzarenstukje worden om er bij te kunnen zijn, maar iedereen in mijn omgeving doet alvast heel hard z'n best ! Ik zit immers met een vervelende deadline net middernacht na The Santa Run.

it's raining again

Regen houdt mij niet tegen om te gaan lopen. Toch niet als het om korte loopjes gaat als 5 km bijvoorbeeld. Het regent ook niet altijd, zeg ik mezelf dan, volgende keer beter. Maar met die loopjes van 5 km kan ik het natuurlijk niet trekken. Eén keer per week moet er een longrun gelopen worden. Zeg maar minstens het dubbele. Dus schuif ik wat met mijn trainingen, doe ook de heuveltraining in de regen (met gevaarlijke modder als uitschuiver) en ik blijf denken : één van deze dagen zal het wel niét regenen en dan kan ik lekker genieten van een ontspannen, niet op snelheid gefixeerde longrun.
Maar het blijft regenen. Dagen aan een stuk. En niet een beetje.
Regen betekent (voor mij althans) per definitie harder lopen, want een half uurtje in de regen lopen valt wel mee, maar een uur ? Dus lang én snel lopen ?
Ik weet niet eens of ik dat kan !

it's raining again...

Cmon you little fighter
No need to get uptighter
Cmon you little fighter
And get back up again
Oh get back up again

Nostalgie is het :

meer dan 500 bladzijden

en die heb ik in een ruk uitgelezen ! Calamiteitenleer verdient echt een plaatsje onder menig kerstboom. Humoristisch en intelligent geschreven én gedurfd. Want het einde is ... 'ietwat' open. Het is aan de lezer om er zijn/haar einde aan te brouwen, maar die lezer is niet in het ongewisse gelaten.
Zelfs al had je totaal geen interesse in wie nou Hannah Schneider, de exentrieke lerares van Blue van Meer, dan nog heb je aan het boek genoeg.

Pess is ook ronduit grappig. Ze poneert een hoofdpersonage dat opgegroeid is met een prof als vader en hun relatie werd uitvergroot tot een eeuwige college. Blue heeft de hele bibliotheek van haar vader geabsorbeerd en denkt in citaten en voetnoten, alsof ze haar leven als één groot proefschrift ziet. Heel even vraag je je af of de voetnoten misschien wel echt zijn, maar de titels worden zo grappig, dan je er niet meer kan aan twijfelen.

Ik zal ze missen, Blue en haar eigenaardige collegevrienden !
Een schitterend boek voor wie in de winter liever thuisblijft.

iedereen zwanger

"Dat kan toch niet ? ", zegt de vrouw die voor mij aanschuift aan de kassa, wijzend op "Dag Allemaal" * .

Ik kijk even achterom. Ik ken de vrouw immers niet. Tussen ons staat nog een andere dame, maar zij reageert niet in het minst.

"45 jaar en nog zwanger ! Wat mensen allemaal doen om in de publiciteit te komen !", zucht de volstrekt vreemde dame. Ik glimlach. 47, denk ik, omdat ik de grote titel zie staan op het blad : een stralende Wendy van Wanten over de 'niet geplande' zwangerschap.

Ik stap het restaurant binnen en groet manlief en een collega. "Is dat wel wettelijk, met een 16-jarige ?", vraagt mij collega (ethicus) zich af. "Ja hoor," zegt mijn echtgenoot die plots een expert blijkt te zijn in juridische kwesties aangaande seksuele relaties met 16-jarigen "Het mag, zowel in België als Nederland".

Het duurt even voor ik door heb dat het over Tom Bonen en zijn vermeende nieuwe liefde Sophie Van Vliet gaat.

Op het werk hoor ik dat het inderdaad hot items zijn. "Wist je dat Kim Clijsters en haar mama beiden zwanger zijn ?" Hoe zou ik het weten ?

Later rijd ik naar huis en hoor dat Tom Bonen 'affectie' voelt voor Sophie Van Vliet. Dat heeft hij zelf niet uitgevonden denk ik hardop. Met zo'n antwoord kan hij immers alle kanten op.

Wanneer ik thuiskom is het huis ondergedompeld in een diepe stilte. De gordijnen zijn niet nog niet geopend. Straks is het alweer donker. Het regent en stormt buiten de muren.

Ik koester de stilte en trakteer me op een warme chocolademelk. Laat ze maar zwanger, verliefd of 'geaffecteerd' zijn, denk ik.

Vandaag is het huis alleen van mij. Geen radio of televisie komt erin !

Na het maandenlange beschamende nieuws van onze niet-regering eindelijk nieuw Belgisch nieuws : iedereen zwanger !

(*) het kan ook een ander roddelblaadje geweest zijn. Dat dergelijke inhoud deze blog al vult toont enkel dat het a) dringend vakantie moet worden b) het hoofd veel te vol zit om nog helder te denken c) België doldraait

... vandaar het label 'stressed' natuurlijk !

geen troost

Het weekend hield me - net als het liefje trouwens - in bed. Een vroege griep ? Wellicht niet. Het leek alsof snotgeesten een invasie hadden gedaan op onze hoofden en luchtwegen. Onze stemmen klonken gedempt en nasaal, overal in huis lagen dozen en pakjes papieren zakdoeken om hun intocht te beperken. Een doosje vitamines. Hoestsiroop. Het wondermiddel 'Antigriepinne'. Liters thee die de schorre keel moesten verzachten.

Het liefje zette als troost Columbo op, maar het mocht niet baten. Onze ogen waren te vochtig en ons lichaam te moe. We vielen in slaap. Het intellect van deze voornaamloze detective kon ons niet wakker houden.

Een heel weekend ziek. Met z'n tweeën. Waarom heb je een heel weekend vrij ? Toch niet om het bed te houden ? Liefje vond dat we moesten vechten tegen het spook van zwaarmoedigheid en overgave. We begroeven ons onder dikke ski-jassen en trotseerden wind en regen om een kleine kilometer van ons huis te genieten van een warme chocomelk. "Dan zijn we tenminste eens uit geweest". De eerste woorden klonken zelfzeker maar de zin eindigde in schor gepraat.

"Wat ?" hoeste ik op, terwijl ik mijn muts nog dieper over de oren schoof. Hij hoorde het net zo min als ik.

"Wegens omstandigheden houden we onze winterslaap 14 dagen vroeger." Zo stond te lezen op het bordje van mijn lievelings tea-room. Blijkbaar was het hele dorp ondergesneeuwd in slaap. Winterslaap.

Gaan we dit weekend nog overleven ?

doodmoe

Ik ben doodmoe. Of ziek. Of er zit iets in mijn lijf. De grens tussen mentale en fysieke vermoeidheid is moeilijk te zien. Nog één dagje naar het werk en dan : uitslapen. Niet dat daar ooit veel van in huis komt, het lichaam is immers zo gebiologeerd door de klok dat het pas went aan het late uur als het maandag is, niet praktisch dus. Lang slapen : tot 8 uur, heerlijk.

Nu de loopkleren aan. Een kort loopje van 5 km.

Omdat ik weet dat het anders allemaal nog veel erger wordt.

Lopen als afschudden, als het optimaliseren van het lichaam. Het bestaat.

Overtraining ook. Dat zeggen* ze hier toch.

* Dat ik teveel zou lopen, zeggen de criticasters. Dat ik daarom zo moe ben. Dat kan natuurlijk meespelen. Maar als ik niet loop, lijkt het alsof het alleen maar nog donkerder wordt, het lichaam nog meer inslaapt. Is dit logica die alleen lopers begrijpen ?

Loopblog

De loopblog gaat er weer uit. Ik heb er maar één berichtje op gepost en al vergeten dat het vorige loopblogje eigenlijk op dié blog moest.
Lezen, lopen, werken, mijmeren, het 'loopt' allemaal zo door elkaar dat het artificieel voelt om ze uit elkaar te halen. Dus alle loopblogjes komen hier !

Zo heb ik een paar weken geleden besloten om te trainen voor de 10 mijl van Antwerpen. Ik had even gepiept bij Asics en daar bleek het bij het invoeren van mijn huidige gegevens (ik loop momenteel 10 km) een haalbare kaart. December, Januari, Februari, Maart ... nog 4 maanden om mijn longrun uit te breiden met 5 km. 10 mijl in atletiektermen zou immers 15000 meter zijn en geen 16. 093 meter. Oef, dat scheelt toch weer iets !

Het trainen voor die 10 mijl valt niet echt mee. 10 kilometer lopen gaat goed, maar de snelheid is bijlange niet als deze die ik bij de 5 km loop en de vermoeidheid stapelt zich op. Ik mag mij echter gelukkig prijzen dat ik zo goed als nooit last heb van eender wat. Na zo'n longrun voel ik mij de dag daarop wat vermoeider maar nergens spierpijn of andere pijntjes. Hip hip hoera !

Tegen alle advies in combineer ik mijn longrun echter altijd met heuveltraining wat misschien meteen de vermoeidheid én de trage snelheid verklaart. Maar tja, ik heb zo'n leuk parcours van 10 km ... Zoals te zien op het hellingsschema zijn het vooral de laatste 2 km die als heuveltraining kunnen tellen ...

Jullie waren geweldig !

Heerlijk, zoveel suggesties voor goede boeken !

Ik zet ze even op een (willekeurig) lijstje :

• Marisha PESSL, Calamiteitenleer voor gevorderden (zéér leuke site !)
• Rich MOODY, De wichelroedelopers
• Dave EGGERS, Wat is de wat
• Jonathan safran FOER Alles is verlicht *
• Toon TELLEGEN, De dierenverhalen
• Alessandro BARRICO, Zijde*
• Jeanette WINTERSON, verzameld werk
• Aidan CHAMBERS, Dit is alles
• Raymond van de KLUNDERT, Er komt een vrouw op bezoek bij Dokter Kluun
• Johathan Safran FOER, Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij *
• Khaled HOSSEINI, De Vliegeraar
• Jonathan FRANZEN, De correcties
• COELHO, Veronika besluit te sterven*
• MARKLUND, (thrillers)
• Bram MOERLAND, Val van Montsegur
• SAFON, Schaduw van de wind
• FRENCH Nicci, alle werken
• D. MASON, Een ver land
• Haruki MURAKAMI, Norwegian Wood
• BRIJS Stefan, De Engelenmaker
• Marcel MORING, Het grote Verlangen

De boeken met het sterretje heb ik al gelezen. Ze zijn allen goed bevonden dus deel ik wellicht de smaak van de meeste lezers hier. Met dit lijstje kan ik alvast weer een hele tijd verder, DANKJEWEL !
Het boek dat ik momenteel lees is calamiteitenleer voor gevorderden van PESSL. Ik ben nog niet ver genoeg om er echt iets over te zeggen, maar de manier waarop het geschreven is doet mijn hart toch een beetje sneller slaan !

Ik kan niet wachten om veel, veel te lezen !

Joepie !

Loopweer !
Vrije halve dag !

Kerststress !

De eerste uitnodigingen voor kerstfeestjes zijn verstuurd. Per email welliswaar, om te controleren of de datum wel goed is. Zaterdag 23 december met een vriendengroepje van meer dan 10 jaar ver, voornamelijk mannen. Nu is het nadenken over het volgend feestje 'met de vriendinnen', niet dat het er hier zo gescheiden aan toe gaat, maar dié vriendinnen komen uit een andere tijdperk. Nog meer dan 10 jaar geleden. Feestje 4 wordt dat. Feestje 2 ten huize Kaat is met de familie, op Kerstavond. Feestje 3 gaat door op tweede kerst, ook met familie, zij het 'andere'.
Dit zijn de feestjes van 'mijn' kant die hier doorgaan.
Straks vraag ik manlief welke feestjes 'hij' wil : 'zijn kant'.
En dan moeten we nog puzzelen met de feestjes waar wij uitgenodigd zijn.

Heerlijk !

voorzichtig

Ik ben geen sloddervos. Tenminste zo maak ik het mezelf wijs. Dus allen die denken : jawel, ik geef jullie het voordeel van de twijfel.
Als ik al een sloddervos zou zijn (maar ik ben het niet !) dan ben ik zeker wel een voorzichtig iemand. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy en zal dus ook geen delicate zaken laten rondslingeren waar iedereen ze open en bloot kan zien.

Vandaag had ik prijs. Ik kan er niet veel over zeggen, maar mijn ogen zagen dingen die niet voor publicatie vatbaar zijn en waarvan ik TOTAAL niet begrijp dat persoon x niet door had dat hij/zij deze zeer vertrouwelijke en toch genânte dingen voor mijn ogen liet slingeren. Er zijn nu eenmaal plaatsen waar iedereen komt : de toiletten, de cafetaria, het personeelslokaal. Kan ik er iets aan doen dat ik razend snel kan lezen en 'beeld lees' in plaats van 'woord lees' ?

Het was zoooo genânt dat ik niet anders kon dan rechtsomkeer te maken en even 'te koelen' in een andere kamer. De sloddervos-niet-voorzichtige-collega was zich van geen kwaad bewust. Hij/zij gebiologeerd door de tekst, ik niet wetend wat mijn ogen gelezen hadden.

Soms wou ik, dat ik niet zo snel kon lezen.
Soms wil ik het niet weten. Hoe sappig de details ook zijn !

kerstlijstje

Een kwart jaar geleden wist ik wat mijn favoriete nieuwjaarscadeau's zouden worden : (digitaal)loopgerief. Aanvankelijk was ik behoorlijk verliefd op het huwelijk van Nike en de nano-Ipod, muziek en continu feedback over de gelopen afstand en snelheid. Tot ik tot inkeer kwam en besefte dat dit mij gruwelijk op de zenuwen zou werken. Het 'afstands'probleem wordt immers op prachtige manier opgelost door de kaarten van Google (via runnersworld traininglog) en snelheid meten is een kwestie van de regel van drie toepassen. Een stopwatch is voldoende.
Een foot-pod zou mij dergelijke gegevens ook kunnen geven, zij het na het loopje. Alles zou netjes geanalyseerd kunnen worden. Hmmm... Met een Garmin-toestel zou ik zelfs een ware GPS aan mijn voeten hebben. Tot ik weer dacht dat een simpel logboekje mij eigenlijk al voldoende gegevens geeft, en runnersworld biedt ook mooie gratis statistieken.

... geen digitale dingen dus. Ik wil blijven genieten van het lopen. Ik volg wel mijn afstand en mijn snelheid, met als enig doel om mijn trainingen een beetje gericht te doen zodat ik progressie maak.

en wat de loopcadeautjes betreft mag manlief mij op een paar nieuwe loopschoenen trakteren, want ik ben de 1000 km voorbij ...

stresserende ontspanning

Men weze meteen gewaarschuwd : mijn avondje is duister en donker ! Buiten natuurlijk ook : het regent zonder ophouden en het aantal blaadjes dat naar beneden dwarrelt is niet meer te tellen. Agressief is die herfst en die jaagt mij naar binnen en misschien is binnen niet de plaats waar ik wil zijn, of liever : ik wil niet in de regen zijn. Niet buiten en niet binnen ! Ik wil een zonnetje !

Goed. Na een zware dinsdag (alle dagen zijn NIET gelijk !) volgt traditiegetrouw de les salsa. Dat wij salsa volgen heeft alles te maken met onze goede voornemens om tijd te maken voor ontspanning, lichaamsbeweging én elkaar ! Allemaal goede dingen dus !

Maar salsa is niet simpel. Mijn dinsdaglijf gaat sowieso al gebukt onder vermoeidheid en het hoofd dat zwaar is van veel te veel gedachten, gepieker en werkzorgen, krijgt er die passen o zo moeilijk in. Natuurlijk kunnen de andere twee koppels het wel. Die dansen gezwind alle mogelijke passen terwijl wij net onze polsen niet breken.

En ja, tussendoor fluister ik manlief in het oor dat ik wellicht het meeste van alle vrouwen (3) weeg, een bedenking waarop mijn man mij aankijkt met een gezicht van 'waar haal je nou zo'n gedachten ?'. Van de spiegels natuurlijk !, want zo'n dansschool staat vol spiegels.

Nee, we bakken er niet veel van. Terwijl de leraar heupschuddend een nieuwe pas voordoet, heeft het liefje al een parodie op de danspas gevonden. Verschil in karakter : ik stresseer me dood (we kunnen het niet !), hij ziet er de humor van in en brengt zelfs de leraar aan het lachen.

Verschil. Thuisgekomen zakt het liefje ontspannen in de zetel. "Het was leuk hé, die salsa" !

Grrrrrrrr !

op zoek naar een boek

Een boek maakt veel goed. Ja, dat beaam ik helemaal. Maar na 'een schitterend gebrek' is het hier een beetje stilgevallen. Ik zit halverwege "de boeddha van de buitenwijk" van Hanif Kureishi en moet het een beetje op wilskracht verder lezen. Het is niet slecht, maar het is ook geen boek dat je 'pakt' en waardoor je al uitziet naar het volgende vrije moment om het verder te kunnen lezen.

Dus vraag ik het nog eens (ik heb het ooit hier al gedaan en met zeer goed resultaat) : wie raadt mij een goed boek aan ? In principe is het literair genre mij gelijk. Behalve de chicklit, hoe enthousiast vriendinnen ook soms zijn, ik hou het na een aantal bladzijden altijd voor bekeken. Het mag best stevige kost zijn. Historisch mag, thriller mag, soit ... geef maar een seintje als je zelf een goed boek gelezen hebt ! Of mail me !

Of : ik kan natuurlijk nog eens op onze zolder gaan zien. Daar staan nog dozen vol boeken ... veelal grote auteurs ...

Rust

"Plots overleden". De eerste reactie is : ongeval ? Toen kwam het langzaam : S. had zelf een eind aan haar leven gemaakt.

We zaten er stil bij. We kenden S. eigenlijk niet. Via via. Maar haar dood schudde ons allemaal door elkaar. Niemand had iets zien aankomen. Of toch ?

We gingen niet in op de vraag. Laat het maar rustig en stil zijn. S. heeft dit beslist. Met alle gevolgen vandien.

"Kan het leven zo zwaar worden dat je dit als oplossing ziet ?", de vraag werd filosofischer gesteld, weg van het concrete lichaam van S., weg van haar gezin en haar familie.

Ik keek mijn collega's aan. Hoe goed kende ik ze ? Wat weet ik van hun verdriet ? Van de moeite die ze met hun leven, partner, kinderen, familie hebben ? Of met zichzelf ?

Wij zijn immers allemaal 'sterk' en 'gezond' en zitten psychisch niet in de knoei. Tenminste, zo lijkt het allemaal.

"Ik kan het mij wel voorstellen", zei ik.
De collega's keken al bezorgd naar mij, hun gezicht vol vraagtekens.
"Nee, echt. Je kan zo eenzaam worden dat je de moed niet hebt om het iemand te vertellen, of dat je misschien al duizend signalen gegeven hebt en dat niemand iets opmerkt, of iedereen het banaliseert... "
"O nee, Kaat ....! Is er iets ?"

Ik schudde ontkennend het hoofd. "Nee, maar het is toch allemaal niet zo simpel, leven, kinderen, partner, werk, stress..., enfin, alles bij elkaar kan het toch knap zwaar worden ?"

Weerom stilte op mijn interventie. Ik zag een paar mensen denken, wellicht aan hun eigen leven, de emotionele bergen die ze beklommen hadden, sommigen met ziekte en dood in de familie, anderen met relatieproblemen die nu en dan oplaaiden en dan weer verdwenen in de alledaagsheid.

Toch jammer dat het zo moeilijk is om dat te delen, zei collega B.

Eigenlijk willen we dat ook niet, je bent daar toch te beschaamd voor ?, zei M.

De wet van de sterkte laat zich overal gelden, ook waar schijnbaar geen gevecht is.

Ik hoop, lieve S., dat je hart rust gevonden heeft. In naam van misschien wel alle mensen, wil ik zeggen dat ik het spijtig vind dat niemand je helpen kon, dat niemand jouw stem gehoord heeft, dat de wereld zo koud is, dat ze aan jou is voorbij gegaan.

efficiënt

We waren nog niet goed wakker. De gordijnen waren nog dicht en onze ogen nog niet gewend aan het licht. We zetten het brood op de tafel en zetten het koffie-aparaat aan.

'Hoh, zwaailichten voor onze deur !', mompelde het liefje.

Als 'man des huizes' trok hij de gordijnen open en zag twee wagens voor ons huis. Twee mannen in fluo-kleren namen er hun bekende positie in : de ene met spade aan het werk, de andere leunend op een spade.

Ze waren een put aan het delven. Een diepe put van minstens een meter.

'Oei, onze kabels !'. Het volume bij het liefje was al gestegen. Ik dacht vooral aan onze pas aangelegde voortuin : daar werd plots een grote hoop aarde gedeponeerd.

Het liefje ging uitleg vragen. "We graven een put" (alsof we dat nog niet wisten), want er moet een intelligent 30km bord komen. Volgende week komt de paal.

Dus ligt er tussen het fietspad en onze voortuin een diepe put. Straks is het terug school en passeren de kleintjes met hun boekentassen en de moeders met hun buggies. De put is niet afgedekt. Straks rijden wij er met onze fiets of auto in, kan allemaal gebeuren.

Ondertussen is het gaan regenen en is de put behoorlijk modderig. Ons tuintje ziet er wééral uit alsof we aan het verbouwen zijn (en dat zijn we nu eens NIET !).

Mooie planning is dat, van de gemeente. Mooie preventie-adviseur moeten ze daar hebben. Een open put op 500 m van de schoolpoort ! Minstens een week lang !

Liefje kon het niet aanzien en bedekte de put met paletten. Iemand moet toch ...

(sterk dat er bij Lien een gelijkaardig verhaal staat !)

7 dagen en een uur

Cijfers zijn voor mij belangrijk. Ze ordenen de wereld. Zonder cijfers ben ik mijn oriëntering kwijt. Cijfers tonen aan mij de werkelijkheid : hoe groot iets is, of hoe lang iets duurt. Wanneer het eindigt. Cijfers tonen altijd grenzen en soms lijkt het wel alsof ik die grenzen nodig heb.

Het oneindige is niet aan mij besteed. Eeuwig leven bijvoorbeeld. Dat lijkt mij ontzettend lang. Daarom denk ik dat eeuwigheid cijfers uitsluit. Want eeuwigheid kent geen grenzen. Cijfers hebben geen waarde meer als ze oneindig zijn. Daarom denk ik dat wie oneindig rijk is geen plezier meer heeft aan materiële zaken, want als alles toch zomaar kan valt het verlangen stil.

Deze morgen dacht ik : de vakantie duurt 7 dagen en 1 uur. Best wel gek, dat ene uur meer. Met dat ene uur meer kan ik natuurlijk van alles doen : een half uurtje meer slapen bijvoorbeeld (restwaarde : nog een half uur). Nog lekker veel lezen.

Maar meer dan dat ene uurtje zijn natuurlijk de 7 dagen. En die lijken voor mij een eeuwigheid. 7 dagen niet naar het werk. 7 dagen geen verplichting om om half zeven op te staan. 7 dagen de tijd om lekker te koken, om te lezen. 7 dagen om te sporten, om te genieten van het liefje. 7 dagen. Daar kan je toch al heel wat mee doen : 7 dagen ! Een hele wereld scheppen !

Mijn ambitie is groot met deze 7 dagen.

Oneindig veel leuks wil ik doen !

Lang leve Sophie !

"Het ruikt hier zo lekker", zei manlief toen hij binnenkwam.
Geuren van kaneel en nootmuskaat vulden de keuken.
"Wortelcake" zei ik, dankzij Sophie !

Wortelcake - ik had het al eens gemaakt maar niet zo lekker - is pas het begin. Want volgende week - lang leve de vakantie ! - wordt het cake met geitenkaas.
Ik heb er nu al zin in !

Sophie Dudemaine, de cakes van Sophie, Fontaine uitgeverij.

Solo boter

Nu en dan begon mijn moeder met een dieet. Ik was de jongste en wist nauwelijks waarover het ging, want 'overgewicht' was thuis een niet te begrijpen zaak. Toch niet als je kind was. Mijn vader bijvoorbeeld, die had meer dan een paar porties overgewicht. Na de maaltijd keek hij verlekkerd de rest botersaus en at die zonder schuldgevoel op.

Hij was ook de man die vond dat er na het eten iets 'zoets' moest zijn. Als het nodig was, stapte hij daarvoor in z'n auto en reed naar verre - de beste ! - banketbakkerijen en kwam thuis met taart of marsepein. "Zoet" was bij ons een familiewaarde.

Mijn verste herinneringen betreffen trouwens de sneukelman*. 1 keer per week kwam bij ons een man op bezoek en die stalde allerlei lekkers uit op de salontafel. Wij kozen een voor een iets (of waren het onze ouders ?) en het snoep werd op verrekend en in de 'snoepkast' gestopt.

Ja, wij hadden een snoepkast. Sommige mensen hadden misschien wel een broodkast of een drankkast, wij hadden een snoepkast.

Met sleutel trouwens, "om de kinderen tegen zichzelf te beschermen", maar dat was maar een 'foefje', want het lag in de traditie van de kinderen dat het omzeilen van het slot van oudere op jongere werd aangeleerd.

Maar goed, mijn moeder ging nu en dan wel eens op dieet en wel om onverklaarbare redenen. In mijn kinderogen was ze immers nooit dik en naar normen van toen ook al niet. Ik ben immers opgegroeid in een tijd dat het woord anorexia niet bestond en men ervan uitging dat maat 38 de maat van modellen was, wat trouwens niet slecht zou zijn.

In tijden van dieet sloeg mijn moeder massa's sla en wortels en tomaten in. Ze maakte de - nog niet de mode - beste broodjes en at massa's rauwe groenten. Omdat ik echt te klein was om te snappen hoe dat nu in zijn werk zat, legde ze een pak Solo op tafel en zei : dit is eraf. Moeder kocht toen nog grote pakken Solo, van 1 kg.

Zelfs toen begreep ik het niet echt, want waar was die kilogram dan naar toe ?

Laatst was ik in de supermarkt en zag pakken Solo liggen. Ik moest denken aan mijn moeder én aan het dieetregime bij ons thuis. En opnieuw dacht ik : waar zijn die kilo's eigenlijk naartoe ?

Ik bedoel, als je zoveel kilogram vermagert, waar zijn die dan ? En bestaat er niet zoiets als een wet van behoud van massa (of is het materie) ?

Omdat mijn liefje een goede exacte wetenschapper is, vroeg ik hem wijzend naar de kilo's Solo : waar zijn onze kilo's naartoe ? Verbrand, zei hij. En het zit het met behoud van .... vroeg ik door. Die kilo's zitten in de lucht. Koolstof.

Nog altijd snap ik er niets van. Had ik maar beter opgelet in de les fyscia !
In mijn fantasie zie ik nu overal pakjes Solo in de lucht vliegen.

* sneukelen is het zuidwestvlaams voor snoepen. Ik heb het woord echter al lang niet meer gehoord, maar ik woon dan ook niet meer in West-Vlaanderen... In West-Vlaanderen kunnen bepaalde woorden 30 km verder al helemaal anders of niet gebruikt zijn...

zondeval ?

Onze queeste naar een 'fit en gezond' leven gaat door. Dus blijven we lekker gezond eten, wordt vrijdagavond baantjes-zwemavond en hebben we zaterdag flink doorgestapt bij de 8 km wandeling vol hellingen.

Flink is dat van ons !
Maar de weegschaal die ons meestal beloont met een lager cijfer, is de hele week stom gebleven.
Geen grammetje af. Oftewel : geen 100 gram af. Want ze weegt per 100 gram.

Nu zijn er mensen die zeggen dat dat niet gezond is, elke dag op de weegschaal. Tja. Zeg dat maar aan ondergetekende die gek is op cijfers. (calorieën, kilometers, maximale hartslag, fatburn, stopwach)

Hoe dan ook, op zondag hebben we NIETS gedaan. GELUIERD.

Tot manlief zei : zou ik niet even naar de bakker gaan ? Taart kopen ?

Mijn standaardantwoord is dan : breng de verleiding niet binnen !

Maar 8 dagen stilzwijgen van de weegschaal had zowaar mijn geduld uitgeput.

Doe maar ! antwoordde ik gezwind zonder twijfel.

6 stuks had hij bij : mattetaart, notentaart en nog iets met vanillepudding.

De frustratie was zo groot dat wij het allemaal gedurende de hele dag naar binnen werkten.

Als ik morgen een kilo zwaarder ben : nou ja ! Dan is het zo ! Dan zal ik nog méér kilometers lopen, nog méér sporten en ... 'nooit meer zondigen'. Ik geloof dat ik al schuld aan het belijden was voor de zonde, berouw uitsprak voor het gebeurde !

Deze morgen stond ik op de weegschaal. 800 gram minder.

Ik gaf het ding een trap op z'n kont : werkte het wel ?

Ja hoor : opnieuw hetzelfde cijfer.

Moraal van het verhaal : Kom in opstand tegen de tiranie van de weegschaal !

PS : voor alle zekerheid vandaag toch een longrun gedaan...

Leve de vrijheid !

Heerlijk boek, "Leve de vrijheid" van Tom Hodgkinson. Deze auteur met passie voor de middeleeuwen propagandeert het niets-doen. De ondertitel van zijn boek is dan ook "Hoe ontkom ik aan de cultuur van het moeten ?" Volgens Hodgkinson is zijn we helemaal niet vrijer dan pakweg enkele eeuwen, of zelfs vele eeuwen geleden. Integendeel, we zijn slaven van instituten, overheden en multi-nationals en onze slavernij uit zich in verveling, eenzaamheid en depressie. Eerst moeten we hard werken om vervolgens continu verleid te worden om ons geld terug uit te geven of het gevoel opgedrongen te krijgen dat we niets voorstellen zonder dit of dat. Onze consumptie maakt ons tot slaven.

"In de huidige situatie zijn we, als we niet werken, bezig met consumeren. We komen de fabriekspoorten uit en storten ons loon bij de supermakt rechtstreeks terug naar het systeem". (p. 16).

Hodgkinson is zelf van de stad naar het platteland verhuisd en werkt er minimaal : dwz zijn loonarbeid is minimaal, want hij houdt van zijn tuin en de groenten die hij verbouwt.

Hij droomt van een samenleving van gilden en ambachtslieden, van zelf voorziende kleine gemeenschappen die vieren en werken met elkaar, waar handenarbeid het onpersoonlijke van machines vervangt.

Nu en dan is het bijna vertederend om deze goed opgeleide bijna 40er te zien dromen. Hij verkondigt zijn droom met vuur en passie en beleeft hem zo vaak mogelijk in de kroeg van zijn dorp. Terug in de tijd, lijkt zijn leuze wel, want de industralisatie en de verhoogde consumptiecultuur heeft ons niet verder gebracht.

Het is goed dat er nog mensen zijn die onze jachtige kapitalistische consumptiecultuur in vraag stellen en afgoden als carrière en geld durven te ontmaskeren. Op tal van punten geeft hij te denken. Nu ik net een nieuwe auto gekocht heb - en dat is best duur - moest ik toch even opkijken bij volgend citaat, al heb ik er zo mijn twijfels bij.

"Als je het gevoel hebt tijd te tekot te komen, ben je een gemakelijke prooi voor producten warvoor wordt geadverteerd met beloften van tijdsbesparing, van werkbesparende dingen. De auto bijvoorbeeld bespaart op de lange duur geen tijd. Ivan Illich heeft eens uitgerekend dat, als je alle tijd die je aan een auto besteedt optelt, inclusief de ritujes naar de garage en de tijd die je kwijt bent met geld verdienen voor brandstof en auto-onderhoud, en dat deelt door het aantal gereden kilometers, je gemiddelde snelheid acht kilometer per uur is. Met de fiets zou je sneller zijn. Snelheid vreet, paradoxaal genoeg, je vrije tijd op. Dus als je tijd wil besparen, onderwerp je dan niet langer aan de kloktijd." (p. 96)

Dus toch maar met de fiets ? Als ambtenaar word ik er nog voor betaald ook, maar 30 km heen en terug door weer en wind ? Ik ben nog net geen Tom Boonen !

Tom Hodgkinson, Leve de vrijheid, Hoe ontkom ik aan de cultuur van het moeten, Meulenhof 2007

bedrijfspsycholoog

Op één van mijn vorige jobs had het diensthoofd het illustere idee om een bedrijfspsycholoog in huis te halen. Ons diensthoofd was een intellectuele pragmaticus : juiste kennis leidt tot juist of beter handelen. Dus was het de taak van de psycholoog om de groepsdynamica in ons team naar wetenschappelijk te bestuderen en zien waar de knelpunten zaten en waar het goed ging.

Een half jaar lang vertoefde de man in onze omgeving, tot hij ons allen samen uitnodigde voor een gesprek. Hij deelde ons mee dat hij met zijn onderzoek stopte, zonder conclusies.

"Ik heb zoveel gezien en geregistreerd dat het een bom zou zijn als ik het aan jullie zou voorleggen", zei hij.

Ons diensthoofd schudde het hoofd en vroeg om toelichting. "Machtsconflicten, machtsmisbruik, manipulatie, ...." en zo ging het lijstje verder.

Plots leken blanco papieren (om nota te nemen) bijzonder interessant, want niemand keek nog op, iedereen was plots geweldig geïnteresseerd in de lijntjes en de kwaliteit van het papier.

Ik had daar een tijdelijke job en was er helemaal niet belangrijk, dus voelde ik mij niet zo geviseerd. Toch keek ik ook niet op. Tenslotte had ik de indruk dat wij een hardwerkende, enthousiaste, eerlijke, 'gezond verstand's-ploeg waren. Macht, manipulatie, "etter" (want dat woord gebruikte de bedrijfspsycholoog ook), ik wist niet wat ik er mij moest bij voorstellen.

Toch heb ik er één ding uit geleerd : soms is het beter dingen niet te weten, laat staan ze te onderzoeken. Als er morgen ooit iemand op het idee komt om een bedrijfspsycholoog in te huren voor een dergelijk onderzoek, dan zal ik dit zeker proberen tegen te houden.

Soms zie ik wel dingen waarvan ik denk : jongens toch ... Ik zie ook wel de schijnbaar onzichtbare processen op ons werk.

Maar eerlijk gezegd wil ik daar nooit echt diep op ingaan. Wie weet wat ontdek ik nog.

Laat mij maar de illusie !

flauw ?

Toch nog een berichtje over het lopen en ook een beetje in de hoop dat iemand het mij kan uitleggen. Zo'n chip registreert je 'begin' en je 'einde' en dit om volgens de organisatoren geen 'kostbare minuten bij de start te verliezen'.
Ik geef graag de eer aan de snelle lopers en sta daarom niet vooraan, zelfs niet in het midden.
Toch was ik in de war toen ik bij de uitslagen in het Belang merkte dat er een verschil van maar liefst 4 minuten op hun rekening zat en die van mijn stopwach. In nog kleinere letters zag ik dat de 'netto'-tijd via internet zou gegeven worden.
Mijn nettotijd was 2 seconden meer dan die van hen, dus meer dan redelijk. Ik klok immers pas af als ik werkelijk de eindmeet gepasseerd ben.
Maar nu blijkt dat de classicifatie én de snelheid wel berekend wordt op de brutotijd. Dus de tijd die ik gelopen heb + de tijd dat ik gewacht heb aan de startlijn, want de start ging om evidente redenen (duizenden lopers !) 'in blokken'. In mijn geval dus een verschil van 4 minuten !
Is dat normaal, dat ze voor rangschikking en snelheid brutotijd rekenen ?

update (overgenomen uit Runnersweb)

De Association of Road Racing Statisticians (ARRS) heeft bekend gemaakt dat men voor de statistieken gebruik zal blijven maken van brutotijden, niet van geregistreerde nettotijden.In loperskringen leidt dit onderwerp als jarenlang tot heftige discussies. Uit polls blijkt dat een meerderheid de uitslagen van evenementen liever ziet opgemaakt op basis van de zuivere looptijd ofwel de nettotijd. Die kan met gebruikmaking van een chip aan de loopschoen voor iedere individuele deelnemer worden geregistreerd. De brutotijd is een optelsom van de looptijd en de wachttijd die na het startschot verstrijkt tot de deelnemer de eerste chipmat overschrijdt. De ARRS motiveert het standpunt met de stelling dat een uitslag op basis van brutotijden recht doet aan het feitelijke wedstrijdverloop en een afspiegeling is van de volgorde van binnenkomst.

Dwars door Hasselt

Het was weer geweldig en ik heb veel bijgeleerd. Omdat ik ziekjes was stelde ik mijzelf als doel om rustig te lopen, de MP3 speler in de oortjes en enkel en alleen mijn eigen snelheid te lopen.

Het resulteerde opnieuw in een besttijd die een halve kilometer per uur hoger lag dan de wedstrijd vorige week. Dus ben ik meer dan tevreden. Ik was ook helemaal niet moe en voel nog altijd niets van de wedstrijd.

Ooit heb ik zo eens een schitterend examen gedaan. Ik was zo zenuwachtig dat ik de prof een "F" vroeg. Die man ging er gelukkig niet op in en zei : we zullen beginnen met die F maar beantwoordt toch maar de vragen. Het resulteerde in een dubbele A. Ik was zo op mijn dooie gemak omdat ik toch niets te verliezen had dat ik in discussie durfde gaan (filosofie). Uiteraard had ik dat te danken aan regelmaat van studeren (braaf studentje !).

Hetzelfde is vandaag gebeurd. Zo erg bewust dat ik toch niets kon verliezen heb ik mijn beste tijd ooit gelopen.

Voorlopig hebben het liefje en ik wel even genoeg van wedstrijden en willen we het even beperken. Het lopen zelf kan ik niet missen. Als ik twee dagen niet gelopen heb ben ik zo onrustig dat ik gewoon weg naar buiten moét, weer of geen weer. Om verveling tegen te gaan loop ik per week 1 korte loop op snelheid, eentje van een gemiddelde afstand en één 'long run' voor uithouding. Ik verplicht mezelf nog altijd tot looprustdagen, uit pure schrik dat ik mezelf anders blessures loop. Misschien mag ik na een jaar lopen wel iedere dag lopen. Tenslotte ben ik nog altijd maar een beginner (april 2007 : eerste keer 3 minuten een ramp !).

Moet ik een loopblogje beginnen ? Soms vraag ik mij dat af. Het komt er wellicht niet. Omdat ik nog andere passies heb zoals lezen bijvoorbeeld. En daar wil ik best ook 'mijn ei' over kwijt.

Voor de niet-liefhebbers van lopen kan ik dus alvast zeggen dat ik wat 'kalmer' zal zijn met mijn loopenthousiasme. Of het wordt toch een tweede blog !

waar blijft die energie ?

Met collega G. en K., beiden "gediplomeerd in L.O.", en O., gespecialiseerd in atlektiek had ik vandaag een sterk gesprek. De laatste drie maand ben ik meer dan tien kilo afgevallen (flink hé), eet ik alleen nog maar gezond en mijd ik alle suikers, train ik op zeer regelmatige basis én ga ik rond tien (jawel !) al onder het dons. Met al die inspanningen en gezond leven had ik als allerlaatste toch wel vermoeidheid verwacht.
Ik heb wel meer energie, maar dat is hoofdzakelijk na het lopen. Wanneer ik s'morgens uit het bed moet of er een lange dag voor de boeg is, lijk ik niet sterker of fitter dan mijn collegas-snoepers-asportivo's. Wat een teleurstelling !
Mijn gediplimeerde-motivators-voor-sport wilden mij nog troosten met het feit dat ik er 'toch heel goed uitzie' maar het wou niet lukken.
Tot collega O. (de atletiekspecialist dus) nuchter zei : wie loopt wordt moe.
Zo simpel is dat.

Vandaag is de bevestiging voor Dwars door Hasselt per post toegekomen. Ik kan mijn borstnummer en chip halen voor de loop. Manlief heeft besloten om ook mee te lopen, 3 km samen met onze R. Knap !
"Dwars door..." is een soort volksevenement waarbij het lopen geheel en al feestelijk wordt ingekleed. Ik ben er klaar voor wat training betreft, maar het lichaam is langzaamaan oververmoeid aan het raken van de combinatie kilometers & trainingen opdrijven, plus herfst- en andere kwalen en kwaaltjes.
Toch wil ik er bij zijn, al is het maar om het zalige gevoel naderhand.

Salsa !

Cumbia ? Beauté... en wat is het nog allemaal. Vandaag liep de Salsa helemaal niet lekker. Voeten over elkaar, manlief zus, ik zo, wat klonk het allemaal ingewikkeld. Salsa is anders wel een heerlijke dans. Je zou op slag nog verliefder worden op je partner want de passie spat er bij momenten van af.
Maar niet vandaag. Want we wisten beiden niet meer waar we het hadden, waar we elkaar moesten vinden, met als gevolg dat het meer trekken en sleuren was dan iets anders.
Waar blijft die passie van de salsa ?

Oefenen oefenen oefenen Kaat !



Zoals het hier gaat is het natuurlijk wishfull thinking ! Maar de muziek zegt alvast iets over het snelle (!!!) ritme.

allerlei microbes

Allerlei microbes in het lichaam. Zoals de wedstrijdmicrobe. Het liefje en ik hebben beiden een wedstrijd gelopen zaterdag. Ik haalde er meteen een 'besttijd'. Ik zag de wedstrijd als een combinatie van een gewone training, het opdoen van wedstrijdervaring en het leren omgaan met stress. Mijn lopen heeft sowieso veel van doen met het leren omgaan met stress en het 'laten gaan' van stress. Lopen is immers enorm déstresserend.
Naar verluidt schrijven sommige dokters hun patienten looptraining voor om om te gaan met stress of depressie. Gelukkig lijd ik niet aan het laatste, maar lopen maakt me wel gelukkig. Wanneer ik thuiskom van een loopje voel ik mij altijd 'happy'.

Lopen versterkt ook het zelfvertrouwen. Iedere keer wordt er een stukje (een afstand) 'veroverd'. Tenslotte leert lopen mij ook om goeie maatjes te zijn met mijn lichaam. In zowat alle boeken staat dat je moet 'luisteren' naar je lichaam en dat leer ik echt wel door het lopen. Zo is het voor mij nog altijd belangrijk dat er hersteldagen zijn.
Tijdens mijn eerste wedstrijd vond ik geen eenheid tussen lichaam en geest, vond mijn ademhaling niet het juiste ritme en dus ook de benen niet. Het is boeiend om te zien hoe ik gisteren 'verstandiger' gelopen heb : niet te sterk gestart maar ook niet te bang, niet panikeren als het even slecht gaat maar misschien net iets rustiger gelopen, de steile heuvels met kleine stapjes genomen.

Toch moet ik nog veel leren, heel veel. Thuis loop ik immers nog altijd regelmatiger en wellicht ook gezonder. Ondanks de 'verbeterde' prestatie voel ik dat ik het gisteren nog niet echt goed gedaan heb, waarmee ik het niet heb over snelheid. Aan snelheid ben ik nog lang niet toe.
De afstand was een makkie, maar mijn lichaam voelt zich vandaag niet zo tevreden over wat ik gisteren gedaan heb.
Mij laten opjagen door anderen ? De lat te hoog gelegd ? Hoe dan ook, vandaag was het, geheel tegen mijn zin, in inactief dagje. Dat was lichtelijk frustrerend. Het liefje deed gezwind intense crosstraining van een uur. Gelukkig kan ik daar al beter mee om. Mannen hebben meer spieren. Waarschijnlijk zal hij met evenveel training altijd beter zijn.
Dus veel geleerd de laatste (loop-)dagen. Mooi meegenomen !

Lucia

Ik zal ze missen, Lucia. Oftwel Galathée de Pompignac. In het boek dat ze schrijft voor haar kind, vertelt ze over haar Grote Liefde, maar ook over de ontgoocheling en de dwingende realiteit. Liefde overwint niet alles. En in de liefde zijn veel illusies.

"Een boek maakt veel goed", las ik onlangs. Terwijl het buiten guur weer is en ik nog enkel buitenkom om te lopen (die andere passie), was het heerlijk schuilen in het 18de eeuwse Italië en Amsterdam. Lucia's leven wordt getekend wanneer ze als jong meisje de pokken krijgt. Gedaan schoonheid, gedaan de kans op een vol leven. Van haar 'tante' leerde ze al dat het voor vrouwen enkel en alleen op schoonheid en reputatie aankomt, dat dit alles continu bevochten en bestreden wordt.

Lucia leert leven met haar 'gebrek'. Het maakt haar tot een sterke vrouw die uiteindelijk wél bemind wordt.

In het boek staan prachtige dingen over de liefde en hoe mensen ermee omgaan. Zoals sommige mensen hun hele leven wachten op hun ene liefde en ondertussen blind zijn voor wat zich aandient onderweg. Hoe ze bemind willen worden en pas laat ontdekken dat het begint met beminnen.

"Een vrouwenboek", zegt mijn echtgenootje als ik hem vertel over het boek. Ik lach. Is liefde en mijmeren over de liefde enkel voor vrouwen ?

Even later zegt hij evenwel : "laat het eens zien, dat boek ?".

Wie weet leest hij het straks toch en kan hij evengoed genieten. Want liefde, dat kennen we.

A. Japin, Een schitterend gebrek, Arbeiderspers, 240 blz.

Dankje T., voor het mooie geschenk !

'k zie u gerne, 't is ma da ge 't weet

Omdat ik zo verliefd ben op mijn liefste.
En omdat ik van "de wim" hou natuurlijk !

intro

"Sinds de inbraak van de personal computer in de huiskamer is de
informatie verdampt*." (Johan Pas)

Dat kan tellen als intro. Inbraak ? Verdampte informatie ? De zin was een slag in mijn gezicht. Ik hou immers van die personal computer. En verdampen, dat klinkt als 'verdwijnen', 'verluchtigen', 'minder'.

Helemaal niet mee akkoord.

Maar als intro kan het tellen. Zo'n zin.

* uit : Van Wim Delvoye tot Luc Tuymans, Actuele Kunst Deel 1, reeks 600 jaar Belgische kunst in 500 kunstwerken.

om een depri week af te sluiten...

... besloot ik om vandaag mee te lopen met 'Dwars door Mechelen'.

Eerst wat uitleg over die depriweek. Er is natuurlijk die arm waardoor ik mij vreselijk beperkt en gehandicapt voel. Maar toen was er ook nog de auto die maandag iets te enthousiast een paal omarmde met destastreuze gevolgen.

Gevolg : (de rest van het lichaam) compleet verstijfd, zorgen rond een nieuwe auto maar bovenal een zelfvertrouwen onder nul. Hoe kan ik nu zo dom zijn om een paal ... enzovoort.

Dus moest ik iets doen dat mij een beetje zou 'opkrikken'. De benen doen het nog goed, vooral het bovenlichaam is verstijfd. Zou je dan kunnen lopen ?
Het plan lijkt volledig gelukt. De beentjes deden het goed, al zeurden de armen en het bovenlijf continu en doen ze dat nog. Dus heb ik toch al de helft van dat lijf weer 'op de been'.

Naar mijn gevoel (ik heb niet eens naar de exacte tijd gekeken) heb ik goed gelopen, maar ik moet morgen de "Gazet van Antwerpen" kopen om de uitslagen te zien. Niets op het internet, 'exclusief' in de krant, stond er.
Een beetje spijtig vind ik dat, zeker als je bedenkt dat het inschrijfgeld behoorlijk hoog lag ... Maar genoeg : eerste stap naar normale kaat is gezet !

oogst

Onze perenboom die nog schitterend jong is, buigt onder het gewicht van de oogst. Nu zijn wij niet eens echte fruiteters, ondanks de lekkere smaak van de peren. Misschien valt het te leren ?
Hoe dan ook, vandaag heb ik mijn eerste potten 'perengelei' gemaakt, en dat smaakte wel degelijk. Om kelder en familie niet te overvallen met grote voorraden perengelei ben ik echter op zoek naar nog recepten met peren. Kent iemand soms een lekker recept van 'perenmoes' ?
Hoe dan ook, we zijn tevreden met de vruchten van onze tuin !

links

Ik moet links worden. Oftewel : alleen mijn linkerhand en linkerarm gebruiken. Want die rechter, die heeft het laten afweten. RSI zo heet dat mooi.
Glazen, strijkijzer, balpennen, ze vallen allemaal door mijn hand.

Tikken met dit linkerhand valt niet mee. Een blikje openen met linkerhand : noppes. Pilletjes (voor die RSI !) doordrukken met het linkerhand : njet.

Linkse SMS, links met de afstandsbediening. Met je linkerhand de schakelen met de auto. Het stuur (ik heb geen stuurbekrachtiging) van de auto. Gaat allemaal niet.

Compleet afhankelijk van het linkerhand. En van het liefje.

Zolang je je rechterarm en -hand niet gebruikt mag je verder bijna alles doen. zegt mijn veel te opgewekte dokter. Tja, hoeveel schiet er nog over denk je ?
Damn !

Van god los

Een paar dagen geleden had ik een onverwacht gesprek met iemand over de schepping. Hij maakte zich zorgen over de discussie boven (want volgens mij niet in) het onderwijs of de evolutietheorie nu al dan niet nog gegeven moest worden of vervangen door intelligent design of simpelweg zelfs door de scheppingstheorie zoals die in de geschriften van joden, moslims en christenen staat.
Ik probeerde de man gerust te stellen : de discussie leeft niet binnen het onderwijs en ook niet bij de godsdienstleerkrachten of het bisdom. Voor zover ik kan weten natuurlijk.
Toch werd het gesprek langzaamaan een dovenmansgesprek. Want de man in kwestie had het toch best wel moeilijk. Ik haalde al mijn kennis boven en situeerde de scheppingsverhalen binnen hun historische context : Babylonische ballingsschap (schepping in 7 dagen, priestertraditie) ; de vervreemding van het joodse volk binnen een samenleving van anders-gelovigen. Het mocht niet baten. Ik werd net niet als een afvallige gezien - al zag ik zelf geen tegenstelling tussen de verhalen en de theorie.

Kreeg ik dit weekend nu net een boek in handen dat gaat over het gevaar van absoluut geloven en letterlijke interpretatie van gods woord - (van alle religies !). In de Verenigde Staten blijkt het volgende :

Volgens het Amerikaanse onderzoeksbureau Gallup gelooft 35 procent van
de Amerikanen dat de bijbel het letterlijke, onfeilbaar woord is van de schepper van het universum. 48 procent denkt dat de bijbel het door God ‘geïnspireerde’ woord bevat - nog steeds onfeilbaar, hoewel sommige passages een symbolische interpretatie behoeven om de waarheid ervan aan het licht te brengen. Slechts 17% betwijfelt of God in zijn oneindige wijsheid zelf de tekst heeft geschreven - en de aarde met zijn 250.000 soorten kevers zelf heeft geschapen. Zo’n 46 procent van de Amerikanen vat het scheppingsverhaal letterlijk op (40 procent denkt dat God de schepping in de loop van miljoenen jaren heeft begeleid). Dit betekent dat zo’n 120 miljoen Amerikanen denken dat de oerknal zo’n 2500 jaar nadat de Babylonische en Soemeriërs bier leerden brouwen, heeft plaatsgevonden.
Als we onze enquêtebureaus kunnen vertrouwen, geloven 230 miljoen Amerikanen dat een boek dat noch eenheid in stijl noch interne samenhang vertoont, werd
geschreven door één alwetende, almachtige, alomtegenwoordige godheid.

Volgens Sam Harris zijn absolute, net als gematigde gelovigen een van de grootste bedreigingen van onze aarde. Dat was even slikken. Absoluut associeert hij met intollerantie tegenover andersgelovigen en de wil te sterven in naam van een god indien inderdaad geloofd wordt dat het martelaarsschap een rechtstreeks ticket naar het paradijs is.

Ook de gematigd gelovigen gaan niet vrij uit volgens Harris :

Het probleem waar de gematigde godsdienst ons voor stelt, is dat er niet kritisch gereageerd mag worden op de letterlijke opvatting van de heilige tekst. We mogen niet zeggen dat fundamentalisten getikt zijn, want ze genieten nu eenmaal geloofsvrijheid.

Hoe verder ik in het boek las, hoe meer ik Harris' angst op alle bladzijden zag. Hij zoekt als een wanhopige naar alternatieven (die hij niet vindt) en wil de lezer in de ban van zijn eigen angst trekken.

Toch blijft één vraag mij bezighouden, en dat was al voor Harris ze ten berde bracht. Waarom mag je over alles een mening hebben en niet over religie ? Als morgen een religie opstaat die meent dat de blanke superieur is aan de zwarte, moet dat dan ook gerespecteerd worden als een 'overtuiging' ? Alle religies zijn ontstaan uit sektes, alle religies zijn cultureel ingebed, dus alle mogelijke uitingen en overtuigingen zijn mogelijk.

Wanneer ik zie hoe in Europa omgegaan wordt met religie dan ben ik er redelijk gerust in. Tot nu toe wagen weinig politici zich aan religieuze uitspraken. Als ik echter lees in Harris boek hoe in de V.S. religie tot in de hoogste politieke regionen (uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht) wel degelijk een rol spelen, dàn maak ik mij wel wat ongerust, net zoals ik toch wel wat bang ben van theocratische staten.

S. Harris Van God Los, de gevaren van religie en de toekomst van de rede. Arbeiderspers 2007

zwaar werk

We zijn nog geen twee weken terug aan het werk en het lichaam kreunt. Of liever : de voeten. En ik ben lang niet de enige de klaagt. Net als andere collega's mis ik mijn 'crocs'. Op de een of andere manier zijn dat niet alleen vrolijke schoenen, maar ook voetvriendelijk. Ik had ze meegenomen naar China als pantoffeltjes voor na een zware wandeldag, maar ik heb ze daar niet eens afgedaan. Kilometers heb ik met de crocs gelopen, tot groot jolijt van heel wat Chinezen die nog nooit zo'n gekke schoenen hadden gezien. Want een beetje gek zijn ze wel.

's avonds stak ik ze gewoon onder de kraan en ze zagen er weer helemaal nieuw uit.

Nu het gewone (lees : werk-)leven weer begonnen is heb ik weer 'klassieke' schoenen aan. Geen Crocs. Maar wel ernstige schoenen. Gisteren kon ik wel janken van zoveel vermoeidheid in mijn voeten. Alsof er klompen aan mijn voeten hingen. En dat ging niet eens weg na het verwijderen van de zondebokjes.

Dus polste ik even bij de collega's : als we nu - de crocsfans - onze crocs op het werk droegen ? Ik wil best een zwart paar kopen. Kwestie dat het niet al teveel opvalt. Kwestie dat we na het werk lieve voeten hebben. Maar de meeste collega's waren niet enthousiast over mijn voorstel. 'Eenmaal ik thuis ben...' zeiden ze in koor. Tja, maar ondertussen loop ik wel uren op die ondingen.

DUS... was ik genoodzaakt om mij naar een degelijke schoenenwinkel te begeven en daar schoenen te kopen die beloofden om mijn voeten evengoed te verwennen : Mephisto's. Nu wéét ik al jaren dat zo'n schoenen oerdegelijk en gezond zijn maar ik vind ze ook oersaai en overjaard. Gelukkig heeft Mephisto z'n collectie een beetje vermoderniseerd, maar bij de keuze tussen pijnlijke modieuze voeten en ondersteunde eu ... saaie voeten zal het toch het laatste worden.

Tenzij we allemaal onze crocs aandoen natuurlijk.

Want die vind ik best vrolijk.

Wat kan er tegen een vrolijke noot op het werk zijn ?

ambitieus (voor een nieuw leven)

In april kwamen we beiden tot de gedachte dat we 'iets aan onze conditie' moesten doen. Dat iets werd de Start to Run en na een puffend en wanhopig begin liepen we in juni gezwind 5 km. We blijven onze toertjes lopen.

Na de Start to Run vonden we dat we 'iets aan ons eten' moesten doen. De friteuze (?) werd weggedaan en heel wat van onze diepvries werd ongenadig weggegeven wegens volgens ons teongezond. Vetten werden drastisch beperkt, fastfood en chips verbannen en groenten en fruit volop verwelkomd. Na twee maand waren we samen 15 kg lichter !

Toen bleek dat we 'goed' (what's in a name) liepen en het liefje liever fietste vonden we dat we ook het fietsen moesten trainen. Zo fietsen we nu regelmatig een tochtje van 20 km in het heuvellandschap van het Hageland bijeen en doen dat netjes binnen het uur.

Deze morgen bij het ontbijt vonden we zwemmen wel een goed idee zou zijn om 'erbij' te nemen. We weten immers dat intensief één sport beoefenen te belastend is en dat afwisseling (crosstraining) alle sporten ten goede komt. Dus zoeken we vanaf volgende week een plaatsje in onze wekelijkse agenda om ook te zwemmen.

Tenslotte hebben we besloten, na enkele heerlijke experimenteerlessen, om iedere week Salsa te dansen.

Het lijkt een fanatiek verhaal. Toch is gewoon een verhaal van "goesting". Eenmaal we een beetje conditie hadden wilden we allebei meer bewegen. Het 'kriebelt' altijd maar meer.

Onze volgend plan is het verminderen van werkstress, het beter organiseren van onze (werk-)tijd om meer te genieten. Dat lijkt mij een bijzonder moeilijk te realiseren doel : meer ontspannen omgaan met het werk. Maar we voelen ons getroost door de vorige ambities die stap voor stap gerealiseerd werden. Misschien zal het ons dus wel ooit lukken. Al blijft het eerst volgend doel nu het inpassen van het zwemmen.

weten wat je wil

"Wat zich na de val van de klassieke autoriteiten vooral wreekt is het gebrek aan nieuwe maatstaven, voor de organisatie en coördinatie van zowel het publieke als het persoonlijke leven. Het individu is hierbij een verzamelpunt van een ongelofelijke hoeveelheid verschillende disparate indrukken, Nietzsche
spreekt van een 'kosmopolitisme van spijzen, literatuur, vormen, en smaken, ja zelfs van landschappen'.
Men moet over een sterke homogene en tegelijk flexibele
persoonlijkheid beschikken om aan die toevloed van prikkels en veelheid van aanspraken op een eigen manier het hoofd te kunnen bieden. Juist daaraan ontbreekt het in de late moderniteit. De moderne mens weet doorgaans nog net wat hij niet wil maar helemaal niet wat hij wel wil."

J. Dohmen, Tegen de onverschilligheid, pleidooi voor een moderne levenskunst, Ambo 2007, p. 110 - Discussie over het boek - Vorig blogje over dit boek

helemaal mee eens

"Taking charge of your body

can help you take charge of your life.

And that power can help you

go wherever you want to go, every single day."

Cheryl Bridges Treworgy,competed on five U.S. World Cross-Country teams

(1968, 1969, 1970, 1974, and 1976)

heerlijk speelgoedje !

Via runnersworld heb ik een heerlijk speelgoedje ontdekt. Je kan er via je runnerslog immers je route op kaart aanduiden en er wordt onmiddellijk berekend hoe lang je route is. Nog knapper is dat je je route ook nog eens via sateliet kan zien én de hoogteverschillen in beeld kan brengen.

Je kan deze sattelietkaart, met aanduiding van je route ook op het internet zetten, maar hier wil het nog niet lukken. Het fotootje is dus geen foto van mijn route (die gelukkig in veel meer groen ligt !)

Mits je de tijd ingeeft, hartslag enzovoort berekent het programma ook je snelheid en zet het alles in mooie statestiekjes.

Wil je een nieuwe route 'uitproberen', dan kan je dit nu eerst via de sattelietkaarten. Je weet meteen hoe lang je nieuwe route is en hoe groot het hoogteverschil is.

Kortom : geweldig !

bedenking

Hoe ouder ik word, hoe korter de vakantie lijkt.
Maar dat geldt zo'n beetje voor mijn hele leven.

Boeken als wegwerpproducten

Gisteren zijn het Liefje en ik onze maandelijkse boekeninkoop gaan doen. We kiezen nog altijd Leuven, al is de gespecialiseerde pers er altijd maar kleiner. Het lijkt of alle boekhandels dezelfde bestsellers verkopen en dat de waarde van een boek voornamelijk in de marketing zit.
Specifieke dingen vinden we dan zelfs meestal in Deslegte, al dan niet op de tweedehandsafdeling.
(Winkel-)boeken - op de hypes na - zijn meestal een kort leven beschoren. Drie maand hoorde ik eens zeggen. Dan is een boek 'oud'. Of liever 'out'. Een boek (in een winkel) vinden dat meer dan een paar jaar oud is, wordt een heel karwei en dat terwijl het bijna onmogelijk is dat er over specifieke onderwerpen ieder jaar een boek geschreven wordt.
Het boek als wegwerpproduct. Waar is de tijd dat boeken gekoesterd werden en van generatie op generatie werden doorgegeven ?

Tegen dat het avond was had ik mijn eerste nieuw aangekochte boek al uit. Inhoudelijk goed, maar redactioneel een flater. Zo staan in het boek bepaalde (halve) bladzijden er letterlijk twee keer in. Geen kwestie van verkeerd inbinden, maar een gevolg van 'knip en plak' werk en niet meer weten dat het er al in stond ! De auteur brengt een onderwerp een tweede keer ter sprake en gebruikt net dezelfde zinnen en alinea's. Meerdere keren ! Ronduit slordig vond ik dat.

Het sterke vond ik dan nog wel dat het een boek over Benedictijnse Spiritualiteit was, waarin de auteur het had over zorgzaam omgaan met werk en tijd en wat je is toevertrouwd. Leven op een rustig ritme.
Het boek is hoedanook niet rustig geschreven en ook de (eind-)redacteur heeft er zich snel van afgemaakt. Het is ronduit slordig. In dat opzicht volledig in de trend van de wegwerpcultuur.
Benedictijnse Traditie en Wegwerpcultuur. Ze zullen het niet graag horen.

man versus vrouw

Ik loop graag. Wat zeg ik ? Ik ben dol op lopen.Ik loop al jaren maar iedere keer liet ik het ook weer liggen en moest de conditie weer opgebouwd worden, was het weer (schijnbaar) beginnen van nul, oftewel zoveel minuten lopen, zoveel minuten wandelen. De minst aangename periode. Want leuk wordt het pas als je lang kan lopen. Minuten lang, kilometers lang is daarbij niet zo belangrijk.

Het liefje-alias-echtgenootje is door mijn enthousiasme ook begonnen met lopen. Bij de eerste training liep dat al mis. Hij stormde als een bliksemschicht iedereen voorbij en moest voortijdig opgeven. "Ik kan niet zo lang lopen als jij", zei hij dan. Maar hij liep wel snel, heel erg snel.

Sedertdien houden we onze looptrainingen gescheiden. Ik loop het liefste alleen. Het staat in mijn top drie van ontspanning. Een dikke week geleden liepen we dan wel een wedstrijd maar het was afzien. Ik zal alleen maar de anderen. Die sneller waren natuurlijk. Die minder rood waren.

Vandaag liep het weer mis. Het liefje bleef maar aandringen dat we nog eens samen moesten lopen. Want het liep niet zo goed met z'n lopen, zei hij, en ik zou hem motiveren om lang te lopen. Want ik ben een 'lange loper', motiveerde hij mij nog.
Ik liet mij weer verleiden. Amper twee kilometer hield hij het op mijn tempo vol en zoefde me dan weer als een bliksemschicht voorbij. Ik zag de rode stip altijd maar kleiner worden en verder van mij af glijden.
Daar ging mijn zelfvertrouwen. Ik zag alleen de rode stip. Sneller, beter, atletischer. Na 2,5 km keerde ik om en liep dezelfde afstand terug naar huis.

Hij kwam iets na mij thuis. Met een afstand die veel groter was natuurlijk. En een zelfvertrouwen ook al evenredig veel groter.

Ik loop nooit, nooit, nooit meer met een man !

3 levens, 14 jaar en wat vrienden

We waren gisteren met z'n zeven aan tafel. Acht waren er verwacht, maar eentje moest wegens rugpijn afhaken. (goeie moed C. !). We probeerden onze eerste ontmoeting met elkaar te traceren. Moeilijk bleek dat, maar ongeveer iedereen die aan tafel zat - op het Liefje na - heb ik leren kennen in 1992-93. In het Tweede Deel van mijn Leven. Tweede : want in juni 1991 was mijn liefste van toen plots overleden. Dat gegeven sloeg op alle vlakken een breuk in mijn leven. Dat eerste leven eindigde. Weinig vrienden van toen overleefden de breuk. We waren allemaal jong en moesten C.'s dood elk een plaats geven. We waren jonge twintigers en zochten nog allemaal onze weg in het leven. Voor de dood was weinig plaats.

Maar er kwam een nieuw leven en meteen ook een hele nieuwe schare vrienden. Een deel van hen zat gisteren met mij aan tafel en waren getuige van mijn Derde Leven : huisje tuintje en echtgenoot, na een tweede leven van single zijn. Geen breuk hier, maar een thuiskomen.

Ondertussen zijn ook de vrienden aan een tweede, derde of 2.1. (hoe je het wil noemen) leven begonnen. Drastische carrièrewendingen, nieuwe relaties, een verhuis van de hoofdstad naar het Waalse platteland. Sommige nog volop 'op zoek naar' en andere precies thuisgekomen.
Het gesprek ging dikwijls over de voorbije 14 jaar. Hoe kronkelend het was, de hoogtepunten en de diepe dalen, niemand had een leven-rechte-lijn.

Tussendoor onze vriendschap als altijd terugkomen.
Veel zien we elkaar niet. Onze levens zijn behoorlijk verschillend.
Maar het terugzien was ook een beetje thuiskomen.
Misschien tot volgend jaar ?

Kritische buurvrouw

Opa (schoonpapa) en ik genoten deze morgen van het mooie weer. Minzaam als hij is knikte hij goedkeurend naar onze voortuin-in-wording. Opa heeft een grote tuin. Tuin en moestuin. Met alles erop en eraan. Deze morgen nog had hij aardbeistekjes gezet die hij van een vriend gekregen had. Wij dus allemaal tevreden. Tevreden met de voortuin, met het mooie weer, met het babbeltje.

Lang duurde dat niet. Want de 'zijwaarts overkantwonende buurvrouw' stak bijna paniekerig de straat over. "Ik moet dat jonge volk komen helpen, dacht ik", en ze keek opa en mij aan. Jong ?dacht ik. Opa is dik in de 70 en zelf ben ik toch ook niet meer 'zo' jong.

"Dat gaat niet lukken", zei ze verder.

Opa, niet alleen minzaam maar met een zelden geziene goedhartigheid, keek haar bezorgd aan. De ogen van de buurvrouwen vatten vuur. "Ik ben er al jaren mee bezig en ik zit dagelijks voor het internet, ik bestel uit Amerika en ik zoek alles op, die planten gaan het hier niet volhouden." Bescheidenheid voegde zich bij opa's minzaamheid en goedhartigheid.
"Ik weet er niets van, van tuinieren", zei hij.

(Hoezo niets ? dacht ik, en die grote tuin dan van jou ?)
Geen spoor van minzaamheid, goedhartigheid noch bescheidenheid te bespeuren aan mijn kant.

Laat ik vooral rustig blijven, dacht ik.

Begonia's doen het niet in de zon, sprak ze verder. Gegarandeerd. Die overleven dat niet.

Begonia's dacht ik ? Wij hebben zowaar hortensia's gekocht.

Een nieuwe soort hé, ik weet er alles van. Houden niet van de zon.

Eu, kunnen het geen hortensia's zijn ? vroeg ik aarzelend.

Och God, hoe kan ik zo 'abuis' zijn, natuurlijk, 't zijn hortensia's. Maakt niet uit, kunnen niet tegen de zon.

Opa's bescheidenheid porde hem langzaam richting 'weg' uit. Hij wou zich niet in het gesprek begeven. De buurvrouw was geen partij voor hem. Ook niet voor mij. Dus stonden we allebei wat stuntelig te zwijgen. Ik vertikte het om te zeggen dat we het goed nagekeken hadden, dat de voortuin enkel in de voormiddag zon heeft en de planten 'halfschaduw' zijn enzovoort.

De stilte duurde minuten. Wat moest ik zeggen ? Tenslotte heb ik geen groene vingers. Enfin, ik... IK weet er niets van ! Maar ik kon de nieuwe planten toch niet terplaatse gaan uittrekken ?

Gelukkig hoefde dat niet, want buurvrouw begon aan haar eindpleidooi :

'je moet ze er nu ook niet uithalen of de moed niet verliezen. Ik ben er al heel mijn leven mee bezig. 't komt wel in orde !'.

En weg was ze. Net als opa trouwens.

Eerste wedstrijdloop


Met bovenstaande nummers hebben we onze eerste loopwedstrijd gelopen. Het Liefje-alias-Echtgenootje en ik. Totaal onvoorbereid behalve dat ik wist dat ik de afstand kon lopen. Ik loop al enkele weken zonder veel inspanning 5 km, en dit was een wedstrijd van 4,5 km in Herselt, Antwerpen.
We zijn twee groentjes, midden april pas moeizaam begonnen met '2 minuten lopen'. We zijn nog nooit naar een wedstrijd gaan kijken laat staan dat we wisten hoe zoiets ineen zat. Een mooie prestatie leveren was niet eens onze ambitie. We wilden meedoen en de wedstrijd uitlopen als een soort examen voor onze Start-to-Runtrainingen.
We zijn geëindigd in het laatste groepje. Zonder schaamte. Samen over de meet. Niet uit romantiek maar uit toevalligheid.

Lopen op je eentje aan het thuisfront is echt iets anders dan een wedstrijd lopen. Hoe zeer ik mij ook had wijsgemaakt dat ik niets te verliezen had - juiste gedachte ! - ik was toch zenuwachtig. Ik vond maar heel slecht mijn ritme en ik kreeg mijn ademhaling niet afgestemd op mijn stappen. Normaal gezien moet ik daar niets voor doen, gaat dat allemaal van zelf, maar pas na 3 km had ik door dat ik werkelijk zou moeten 'bijsturen' en bewust met die ademhaling bezig zijn.

Een stuk van het parcours ging over gras en dat viel dik tegen. Ik heb nog nooit op gras gelopen. Tenslotte waren de laatste 500 meter een en al klim. Met mijn vlakke parcourstraining ook een nieuwigheid.

Het laatste groepje (onbekenden) feliciteerde en bemoedigde elkaar. Een geweldige solidariteit : nee, wij zijn niet de tijdlopers maar we doen het toch maar ! We kregen een goodiebag en drank maar bovenal waren het Liefje-alias-Echtgenootje bijzonder fier op onszelf. We genoten van onze prestatie. En dat we het samen gedaan hadden, was nog zo leuk !

Op naar de volgende !

Levenskunst (nog niet voor mij)

"De ware morele problematiek van deze tijd is de onverschilligheid van de mens jegens zichzelf. Men vindt deze onverschilligheid in het feit dat wij de zin voor betekenis en het unieke van de individuele mens zijn kwijtgeraakt. Wij zijn onszelf als handelswaar gaan beschouwen. (E. Fromm, de zelfstandige mens).
De oorzaak van de vervreemding was volgens Fromm het feit dat 'onze tijd het concept van het leven als kunst' is kwijtgeraakt. Hoewel de mens van nature een scheppend wezen is, maakt het moderne individu steeds minder gebruik van zijn creatieve talenten. Hij leeft vooral om te werken en te genieten van zijn rijkdom en maatschappelijk aanzien. From verzette zich ertegen dat mensen als slaafse wezens door het leven gaan en pleitte voor een terugkeer van de levenskunst".

Joep Dohmen in Tegen de onverschilligheid, pleidooi voor een moderne levenskunst, Ambo 2007

Met een dergelijke intro had ik hoge verwachtingen van het boek. De auteur gaat er immers op zoek naar wat levenskunst is en daarmee heeft hij het vooral over authenticiteit : vanuit zelfkennis op deze wijze leven dat dit leven overeenkomt met wie je bent, correspondeert met je diepste waarden en normen. Maar tot nu toe ontgoochelt het boek wat. Maar wie weet, ik heb nog maar een derde van het boek gelezen.

Anderzijds : ik ken ze wel én bewonder ze, die mensen met levenskunst. Dikwijls creatieve mensen die heel goed weten wat ze (niet) willen. Eenvoudige mensen ook, op wie de opgelegde lifestyle-gekte weinig of geen vat heeft.

Jammer genoeg heb die enkele mensen die ik zo ken een volgende kenmerken gemeen waarvan ik vrees dat ze een goede basis vormen om levenskunstenaars te zijn : ze zijn vrij van geldzorgen en hebben de volledige beschikking over hun tijd. Ze hebben geen kinderen of partner, of die partner deelt volledig hetzelfde levensbeeld. En ... ze zijn al flink wat ouder.

Zouden dat voorwaarden tot het beoefenen van echte levenskunst zijn ? Ik vind mijn werk zeker zinvol, maar dat ik dàt werk doe en zoveel uren eraan besteed, heeft toch ten eerste met de boterham op de plank te maken. Kinderen brengen via school en vrienden de buitenwereld met zich mee én het conformisme. Zoals het 'bij die andere kinderen gaat', zo ook bij ons ! Probeer aan kinderen maar eens het begrip 'authenticiteit' uit te leggen, laat staan 'tegen de stroom in varen'. Ouders worden continu geculpabiliseerd ! Tenslotte ben ik nog jong. Misschien moet ik 'rijpen'. Misschien is oud zijn wel het synoniem van : vrij over je tijd beschikken en zonder materiële zorgen leven.

Er is nog hoop !